ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 216

ตอนที่ 216 ใช้ปัญญาและความกล้าต่อสู้ สอนคนตามความถนัด (1)

ไม่กี่นาทีต่อมา

ตาเฒ่าหลี่ขมวดคิ้วว่า “เธอจะเก็บกำไร?”

ฟางผิงอธิบายว่า “ไม่ใช่เก็บกำไร ความหมายของผมคือจะจัดกิจกรรมลดราคาบนแพลตฟอร์มหน่อย กระตุ้นการซื้อของทุกคน ไม่งั้นคะแนนจะเหลืออยู่อย่างนั้น ทุกคนมีคะแนนแต่ไม่มีแรงกระตุ้นให้ใช้…”

ตาเฒ่าหลี่เบะปากว่า “ไม่กระตุ้นพวกเขาก็ซื้ออยู่ดี”

ฟางผิงพูดอย่างน้ำไหลไฟดับทันที “อาจารย์ คุณทำธุรกิจเป็นหรือเปล่า? ตอนนี้หากพวกยาบำรุงมีส่วนลด จัดกิจกรรมอะไรหน่อย ทุกคนต้องคันไม้คันมืออยากซื้ออยู่แล้ว! ถึงกระทั่งมหาวิทยาลัยสามารถเปิดให้กู้ยืมคะแนนเก็บดอกเบี้ย ให้ทุกคนรับผิดชอบหนักหน่อย ถึงเวลานั้นคุณลองคิดว่าติดหนี้คะแนนของมหาวิทยาลัยแล้ว พวกเขาจะไม่พยายามบากบั่นทำภารกิจได้หรือไง? หากเปิดให้ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสามใช้บริการ ผมว่าคนพวกนี้ต้องมีแรงกระตุ้นในการลงถ้ำมากขึ้น มีหนี้สินติดตัว ทั้งยังคิดดอกเบี้ย จะไม่พยายามช่วงชิงคะแนนหรือไง?”

“มหาวิทยาลัยควรสร้างแรงจูงใจให้ทุกคนหน่อย ตอนนี้ทุกคนมีหนึ่งคะแนนก็ใช้หนึ่งคะแนน พูดตามตรงจะมีแรงกระตุ้นได้ยังไง อย่างมากแค่ตัดใจไม่ซื้อแล้ว ฝึกวิชาช้าก็ให้ช้าไป! แต่ถ้าสร้างกิจกรรมกระตุ้นการขายขึ้นมา ผมรับประกันว่าต่อให้เป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่ไร้ความสามารถขนาดไหนก็ต้องกระตือรือร้นขึ้นมาในเวลานี้ ติดหนี้คะแนนเล็กน้อยพอให้ทุกคนมีแรงกดดัน มีแรงกดดันถึงจะกระตือรืนร้นขึ้นมา หนานเจียงกำลังปฏิรูปการศึกษาเหมือนกัน นึกไม่ถึงว่าเซี่ยงไฮ้ของเรายังจะกินบุญเก่า!”

“อาจารย์ ตอนนี้นักศึกษาปีสี่จบการศึกษาแล้ว อาศัยจากสถานการณ์ของพวกเรา ยังจะมีนักศึกษาขั้นห้าได้อีกเหรอ? รู้ถึงไหนอายถึงนั่น! เวลานี้ให้ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสามขั้นสี่ยืมคะแนนไปก่อน นอกจากทุกคนจะสามารถเตรียมพร้อมล่วงหน้า ยังสามารถพัฒนาฝีมือของตัวเอง หาเงินในถ้ำเพื่อใช้คืนได้…นี่ถึงจะเป็นวัฏจักรที่สมบูรณ์แบบ! มหาวิทยาลัยที่ใหญ่อย่างเซี่ยงไฮ้ คาดไม่ถึงว่าจะไม่มีคนตระหนักถึงเรื่องนี้มาก่อน เอาแต่ให้ทุกคนฝึกแทบเป็นแทบตาย แต่ไม่มีเงินไม่มีคะแนนจะให้ฝึกยังไง? ให้กู้ยืมก่อน รอทุกคนมีความสามารถแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องรบเร้า พวกเขาต้องขยันฝึกวิชาอยู่แล้ว”

ตาเฒ่าหลี่ทำท่าราวกับคิดตาม พึมพำว่า “เหมือนจะมีเหตุผลอยู่บ้าง”

“ไม่ใช่เหมือนจะมีเหตุผล แต่มีเหตุผลสุดๆ ต่างหาก คุณคิดดู ผู้ฝึกยุทธ์และคนธรรมดามีอะไรแตกต่างกัน? คนที่แบกรับหนี้สินบ้านจำนวนมหาศาลต้องขยันกว่าคนที่ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายใช่หรือเปล่า? เพราะถ้าไม่ขยัน พวกเขาคงใช้หนี้คืนไม่ได้…”

ตาเฒ่าหลี่พึมพำว่า “งั้นถ้าระหว่างทางเกิดเรื่องอะไรขึ้น…”

ฟางผิงเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง “อาจารย์ หากตายในถ้ำจริงๆ ใช้คืนคะแนนไม่ได้ ผมคิดว่ามหาวิทยาลัยควรจะยอมรับผิดชอบเรื่องพวกนี้! หรือคุณหวังให้พวกเขาตายในถ้ำ? พวกเขาหวังให้ตัวเองตายในถ้ำ? หากตายจริงๆ นั่นก็ตายเพื่อมวลมนุษย์ชาติ คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องพวกนี้เหมาะสมหรือไง? การมีอยู่ของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้คืออะไร เพื่อให้โอกาสและพื้นที่ทำให้ทุกคนแข็งแกร่งขึ้น! การฝึกครั้งนี้ผมพบว่าอันที่จริงนักศึกษาเซี่ยงไฮ้ทำผลงานได้แย่ เพราะอะไร? เพราะความกระตือรือร้นของทุกคนไม่สูงพอ ขาดแรงจูงใจ…หากตอนนั้นแต่ละคนแบกรับภาระ ผมคิดว่าพวกเราคงแสดงฝีมือได้ดีกว่านี้ ไม่อาจมีใครเอาเท้าราน้ำอีกแล้ว”

ตาเฒ่าหลี่กลอกตา เหมือนจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ

ครุ่นคิดดูแล้ว ตาเฒ่าหลี่จึงเอ่ยว่า “งั้นเธอได้ประโยชน์อะไร?”

“ผม…ผมให้บริการทุกคน จะมีประโยชน์อะไรได้อีก…”

“ฮ่าๆ!”

ฟางผิงหมดคำจะพูด ครุ่นคิดว่า “ความคิดของผมคือมหาวิทยาลัยให้ราคาส่วนลดกับผม ผมจะไปจัดกิจกรรมบนแพลตฟอร์ม อีกอย่างผมจะช่วยมหาวิทยาลัยเปิดแพลตฟอร์มยืมคะแนน ดำเนินการตรวจสอบคุณสมบัติ จะได้ไม่เป็นปัญหากับมหาวิทยาลัย ทั้งหมดนี้ล้วนทำบนแพลตฟอร์ม สิ่งที่มหาวิทยาลัยต้องทำคือให้โควตาคะแนนกับพวกเรา ผมรับประกันว่าไม่นานมหาวิทยาลัยต้องเกิดกลุ่มคนที่ทำภารกิจอย่างบ้าคลั่งขึ้นมาแน่! เป็นฝ่ายกระตือรือร้นเอง ไม่ใช่ถูกบังคับอะไรแบบนั้น!”

“อาวุธระดับ C ใช้ดีหรือเปล่า? อยากลองใช้ล่วงหน้าสักหน่อย? ยาบำรุงระดับสูงดีหรือเปล่า? อยากลองกินดูก่อน? ห้องแหล่งพลังงาน สระปราณ อยากเข้าไปฝึกวิชาทุกวัน? ทำได้ทั้งนั้น แค่ยืมคะแนนก่อน! ถึงกระทั่งผมแนะนำว่าอาจารย์ขั้นหกบางส่วน รวมถึงปรมาจารย์เปิดบริการขึ้นมาให้ถามเกี่ยวกับเรื่องฝึกวิชาแล้วใช้คะแนนแลกเปลี่ยน! ให้พวกคณบดีเจียดเวลาออกมาเล็กน้อย ให้ทุกคนได้มีโอกาสฟังคำชี้แนะของปรมาจารย์ โอกาสแบบนี้ เกียรติยศเช่นนี้กระตุ้นให้พวกเขาพยายามอย่างสุดตัวอยู่แล้ว! จากถูกรบเร้ากลายเป็นฝ่ายกระตือรือร้นเอง นักศึกษาจะได้พยายามแข่งขันแย่งชิง ไม่ใช่ให้มหาวิทยาลัยคอยกระตุ้นอยู่ตลอด ถึงขั้นต้องใช้คะแนนเป็นรางวัลถึงจะทำให้ทุกคนมีแรงกระตุ้นได้ ตอนนี้ชื่อเสียงของเซี่ยงไฮ้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทุกคนต่างเห็นแก่ผลประโยชน์ถึง…”

ตาเฒ่าหลี่ประชดว่า “ประโยคนี้ใช้กับตัวเธอเหมาะสมที่สุด…”

ฟางผิงพูดไม่ออก รีบเอ่ยว่า “ได้ พูดถึงผมละกัน ตอนนี้หากผมติดคะแนนมหาวิทยาลัยหลายพันคะแนน คุณคิดว่าผมยังจะรอมหาวิทยาลัยมอบภารกิจให้อย่างนั้นเหรอ? กลัวว่าคงจะออกไปทำภารกิจใช้หนี้ตั้งนานแล้ว”

“มีเหตุผล”

“ดังนั้นมหาวิทยาลัยควรต้องให้รางวัลผม ผมคิดเพื่อมหาวิทยาลัยตั้งขนาดนี้ นักศึกษาใหม่ใกล้จะเข้าเรียนแล้ว ตอนนี้สถานการณ์ตึงเครียด พวกเรามีเวลาว่างขนาดนั้นที่ไหน ควรให้พวกนักศึกษาใหม่เป็นฝ่ายแข่งขันแย่งชิง ไม่ใช่ให้พวกเขาค่อยๆ เติบโตเอง!”

ตาเฒ่าหลี่คล้อยตามอยู่บ้าง เคาะโต๊ะเบาๆ “สมองเธอใช้การได้ดีไม่น้อย บางทีอาจสามารถเผยแพร่เรื่องนี้ให้มหาวิทยาลัยอื่นได้…”

ฟางผิงแววตาเป็นประกาย “อาจารย์ อันที่จริงความคิดของผมคือให้มหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้แลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน ไม่ใช่ต่างฝ่ายต่างต่อสู้เหมือนตอนนี้ เปิดแพลตฟอร์มร่วมกัน ถึงขั้นให้นักศึกษาของมหาวิทยาลัยอื่นสามารถซื้อทรัพยากรของเซี่ยงไฮ้ รวมทั้งยืมใช้สระปราณและห้องแหล่งพลังงานของพวกเราได้ แน่นอนว่าค่าใช้จ่ายต้องสูงกว่านักศึกษาของเซี่ยงไฮ้ อีกอย่างพวกอาจารย์แต่ละคนมีด้านที่เก่งไม่เหมือนกัน อาจารย์ของพวกเราต้องมีด้านที่ไม่เชี่ยวชาญอยู่บ้าง แต่อาจารย์จากมหาวิทยาลัยอื่นอาจเติมเต็มส่วนนั้นได้ ใช้คำชี้แนะของอาจารย์ให้กลายเป็นธุรกิจอย่างหนึ่ง ฟังดูหยาบคายอยู่บ้าง แต่เมื่อเป็นแบบนี้ผู้ฝึกยุทธ์คงไม่จำกัดอยู่แค่ในแวดวงเล็กๆ ของมหาวิทยาลัยแห่งเดียวอีกแล้ว แต่จะหลอมรวมกลายเป็นแวดวงขนาดใหญ่”

ตาเฒ่าหลี่ขมวดคิ้วว่า “กลัวว่าจะยากอยู่บ้าง…”

“ผมเข้าใจ แต่ก็ยังมีหวังไม่ใช่เหรอครับ? อาจารย์ คุณคิดว่าให้หยวนฟางมาทำเรื่องนี้ จะเป็นไปได้หรือเปล่า?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน