ตอนที่ 222 เส้นทางของปรมาจารย์ (2)
ตาเฒ่าหลี่เอ่ยด้วยใบหน้าดำคล้ำ “ออกไปแล้วอย่าพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเชียว ไม่งั้นเธอต้องชดใช้เป็นเงิน!”
ฟางผิงพยักหน้าทันที มองหินพลังงานที่ส่องแสงอย่างอาลัยอาวรณ์ ประสิทธิภาพนั้นแข็งแกร่งอย่างมาก สามารถเพิ่มปราณในเวลารวดเร็ว
ตอนนี้ฟางผิงกำลังครุ่นคิดว่าหากดูดซับต่อไปจนปราณถึงขีดจำกัดแล้ว จะสามารถเข้าสู่กระบวนการหลอมกระดูกได้เลยหรือไม่?
มีโอกาสค่อนข้างสูง ครั้งก่อนศาสตราจารย์เคยบอกว่าสามารถใช้หินพลังงานเป็นยาบำรุงได้
ในความคิดฟางผิง นี่มีประโยชน์กว่ายาบำรุงเยอะเลย
ยาบำรุงดูดซึมได้ช้า
แต่หินพลังงานแปรสภาพอย่างรวดเร็ว แม้จะเป็นคนอย่างเขา ในสถานการณ์ที่ไม่มีค่าทรัพย์สิน หินพลังงานก็ไม่อาจเป็นปัญหาต่อเรื่องปรับตัวเช่นกัน
แน่นอน ประเด็นสำคัญอยู่ที่มูลค่าสูง!
หินก้อนเล็กๆ ไม่กี่สิบกรัมเช่นนี้ หากกลายเป็นของตัวเองจริงๆ อย่างน้อยคงจะเพิ่มค่าทรัพย์สินเป็นสิบล้าน
ถ้าขโมยจากที่นี่ออกไป…ช่างเถอะ ได้ยินว่าที่นี่มีปรมาจารย์นั่งรักษาการณ์อยู่เหมือนกัน
—
ไม่กี่นาทีต่อมา ห้องทดลองอีกแห่งหนึ่ง
ฟางผิงกลืนน้ำลาย จับจ้องผลไม้สีเขียวมันขลับที่อยู่ตรงหน้า พึมพำว่า “ถ้าผมเป็นปรมาจารย์คงจะดี”
“จะทำลายสิ่งกีดขวางทั้งหมดแล้วขโมยไป?” ตาเฒ่าหลี่เสริมให้
ฟางผิงส่ายหัวเป็นพัลวัน “อาจารย์เอาที่ไหนมาพูดกัน ถ้าผมเป็นปรมาจารย์ จะไปแย่งชิงของจากถ้ำเพื่อมวลมนุษยชาติต่างหาก!”
ตาเฒ่าหลี่แค่นหัวเราะ ไม่สนใจเช่นกัน
“ผลหลัวเซิง อันที่จริงไม่นับว่าเป็นของดีอะไร เป็นวัตถุดิบหลักของยาเสริมสร้างร่างกาย สำหรับผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสาม มียาบำรุงสามอย่างที่สำคัญที่สุด ยาเสริมสร้างร่างกาย ยาป้องกันอวัยวะภายในและยาสิบเอ็ด”
“ยาสิบเอ็ด?”
ฟางผิงไม่เคยได้ยินมาก่อนจริงๆ ตาเฒ่าหลี่อธิบายว่า “อันที่จริงเป็นยาบำรุงที่หลอมอวัยวะตันภายในทั้งห้า[1]และอวัยวะกลวงทั้งหก[2] รวมกันแล้วก็เป็นอวัยวะหลักทั้งสิบเอ็ดพอดีไม่ใช่หรือไง? ทั้งยาบำรุงประเภทนี้ วัตถุดิบยามีสิบเอ็ดอย่างพอดี ดังนั้นเลยถูกเรียกว่ายาสิบเอ็ด ยาเสริมสร้างร่างกาย หน้าที่หลักคือหลอมร่างกาย ยาป้องกันอวัยวะภายในเธอน่าจะรู้แล้ว ส่วนยาสิบเอ็ดหน้าที่หลักคือภายใน ดูแลทั้งนอกและในพร้อมกัน เป้าหมายของผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสาม ก็คือหลอมกะโหลกตัวเองให้ถึงขีดจำกัด ผลหลัวเซิงเป็นวัตถุดิบของยาเสริมสร้างร่างกาย ผลหลัวเซิงหนึ่งผลสามารถทำยาเสริมสร้างร่างกายได้สิบเม็ด ส่วนลำดับขั้นของยาเสริมสร้างร่างกาย ตัดสินจากสถานการณ์ ดูอายุของวัตถุดิบยาเป็นหลัก มูลค่าของผลหลัวเซิงเกี่ยวข้องกับอายุ ผลด้านหน้าเธอน่าจะอายุสี่สิบห้าสิบปีแล้ว ประมาณหนึ่งร้อยคะแนน”
“ถูกขนาดนี้เชียว?”
“เหลวไหล วัตถุดิบของยาเสริมสร้างร่างกายไม่ได้มีแค่อย่างเดียว ผลหลัวเซิงมีมูลค่าแค่นี้แหละ แน่นอนว่าหากมีอายุมากก็เป็นอีกเรื่อง”
ฟางผิงชี้ไปที่อีกลูกหนึ่ง สีแดงก่ำคล้ายกับมะเขือเทศราชินี “นี่…เหมือนกับผลหลันเย่เลย?”
อันที่จริงผลหลันเย่นั้นสีแดง ที่เรียกว่าผลหลัน (สีฟ้า) เย่เป็นเพราะใบของมันสีฟ้า ดังนั้นถึงได้ชื่อนี้
“ใช่ เป็นวัตถุดิบหลักของยาสิบเอ็ด มูลค่าไม่ต่างจากผลหลัวเซิงมาก”
ฟางผิงเอ่ยอย่างแปลกใจ “บนโลกไม่มีเหรอครับ?”
“ไม่มี”
“งั้นเมื่อก่อนไม่มียาบำรุงพวกนี้…”
“ดังนั้นเมื่อก่อนถึงมีปรมาจารย์แค่ไม่กี่คน หากมีปรมาจารย์ถือกำเนิดก็จะถูกยกย่องว่าเป็นเทพเซียน ช่วงเกือบร้อยปีนี้ยังไม่เท่าไหร่ แต่ในอดีตก่อนหน้านั้นร้อยปีถึงจะมีปรมาจารย์ออกมาได้คนหนึ่ง เป็นเรื่องยากแค่ไหนเธอรู้หรือเปล่า?”
ฟางผิงลอบชม งั้นปรมาจารย์ในตอนนี้ หากเป็นเมื่อก่อนคงเป็นเทพเซียนกันหมดสินะ?
ตาเฒ่าหลี่เอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “สำหรับมนุษยชาติ การปรากฏของถ้ำใต้ดินเป็นเรื่องดีต่อเส้นทางผู้ฝึกยุทธ์นั้นไม่ได้เกิดขึ้นอย่างไร้ต้นสายปลายเหตุ สรรพสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นพร้อมกัน การปรากฏของถ้ำใต้ดินทำให้ผู้ฝึกยุทธ์ได้แสดงคุณประโยชน์ออกมาอย่างเต็มที่ สังหารสิ่งมีชีวิตใต้ดิน ส่วนมากล้วนอาศัยผู้ฝึกยุทธ์อย่างพวกเรา ผู้ฝึกยุทธ์น้อยลงย่อมเป็นอันตรายต่อมวลมนุษย์ ดังนั้นเวลานี้มนุษยชาติจึงพบว่าวัตถุดิบจากใต้ดินพวกนี้ทำให้เส้นทางผู้ฝึกยุทธ์ของพวกเราก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว หากเป็นเมื่อก่อน ไม่สิ ก่อนหน้าที่ถ้ำใต้ดินจะถูกค้นพบ ในโลกของสำนักนิกายต่างๆ ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสามสูงสุดคนหนึ่งสามารถกวาดล้างอีกฝ่ายได้ จะถูกเรียกว่าผู้อาวุโส สามารถบุกเบิกก่อตั้งสำนักได้ เวลานั้นคนอย่างเธอใช้เวลาอีกสักหน่อย ก็คงถูกเรียกว่าปรมาจารย์อะไรสักอย่างได้เหมือนกัน”
ฟางผิงขำแห้งว่า “น่าเสียดายที่เกิดผิดยุค…”
ตาเฒ่าหัวเราะอย่างดูแคลน “หากเกิดในยุคนั้นจริงๆ เธอทะลวงขั้นหนึ่งได้ก็ถือว่าโชคช่วยแล้ว”
ฟางผิงไม่ใส่ใจ ถอนหายใจว่า “งั้นตอนนี้เทพเซียนที่มีชีวิตอยู่ในประเทศจีนก็มีประมาณสามร้อยคนแล้ว เทพเซียนพวกนี้รู้สึกจะไม่มีค่าขนาดนั้นแล้ว”
“เธอคิดว่ามีเยอะ?”
ตาเฒ่าหลี่ส่ายหัวว่า “ทั้งเมืองเทียนเหมิน ตอนนี้ค้นพบผู้ฝึกยุทธ์ระดับสูงอยู่สิบสี่คน!”
“เยอะชะมัด!”
“ไม่ต้องคิดก็รู้แล้วว่าสิบสามเมืองในถ้ำใต้ดินของเซี่ยงไฮ้จะมีพวกระดับสูงเท่าไหร่ เกรงว่าคงเกือบสองร้อยคน!”
ตาเฒ่าหลี่เอ่ยอย่างครุ่นคิด “ดังนั้นมนุษย์กำราบปากถ้ำแห่งเดียวไม่เป็นปัญหาหรอก แต่ย่อมมีการบาดเจ็บล้มตายอย่างแน่นอน บางทีอาจสูญเสียกว่าครึ่งหนึ่ง มากสุดคงกำราบสองแห่งพร้อมกันได้ นั่นถึงขีดกำจัดแล้ว และในประเทศจีนมีปากถ้ำยี่สิบสองแห่ง…ไม่สิ ไม่นานจะเพิ่มเป็นยี่สิบสามแล้ว”
“งั้นต่างประเทศล่ะครับ? พวกเขาป้องกันยังไง?”



VERIFYCAPTCHA_LABEL
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน