ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 233

ตอนที่ 233 พยายามมีชีวิตรอด (1)

วันที่สิบเจ็ดและสิบแปดผ่านไป การสอบก็เป็นอันสิ้นสุดลง

สองวันนี้ฟางผิงไปส่งคนแค่นอกโรงเรียน ก่อนจะกลับไปอย่างรวดเร็ว

ช่วงเวลากลางคืนฟางผิงยังคงตั้งใจฝึกเคล็ดวิชาต่อสู้ ห้องออกกำลังกายนั้นมีแต่รอยพ่นเลือดเต็มพื้น ทำเอาหลี่อวี้อิงที่มาทำความสะอาดตกใจเสียยกใหญ่

รอจนรู้ว่าฟางผิงฝึกวิชา หลี่อวี้อิงจึงสงสัยขึ้นมาแทน

ฝึกวิชา พ่นเลือดออกมาเยอะขนาดนี้?

ผู้ฝึกยุทธ์นั้นร่ำเรียนวิชาอะไรกัน?

ฟางผิงจนใจเช่นกัน วิชาเกาทัณฑ์เลือดนั้นฝึกแบบนี้จริงๆ เขาไม่มีทางเลือก

อันที่จริงหลู่เฟิ่งโหรวไม่ได้บอกเขาหรือควรพูดว่าลืมบอกเขา ความจริงฝึกในแต่ละวัน อมน้ำฝึกคร่าวๆ ก็พอแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องพ่นเลือดจริงๆ ทำให้สภาพแวดล้อมสกปรกเสียเปล่า

แน่นอนว่าฟางผิงไม่รู้เรื่องนี้ ถ้ารู้คงด่าเป็นวรรคเป็นเวรแล้ว

—

บ่ายของวันที่สิบแปด การสอบจบลงแล้ว

ตอนที่ฟางหยวนยื่นมือขอของขวัญ ฟางผิงก็ส่งกระเป๋าใบใหญ่ให้เธอ

ฟางหยวนที่เผยสีหน้าเต็มไปด้วยความดีใจ ชั่วพริบตาที่เปิดกระเป๋าออก ถึงกับตั้งข้อสงสัยถึงการมีชีวิตอยู่ นี่ถือเป็นของขวัญแล้ว?

เศร้าสร้อย ไม่พอใจ ขุ่นเคือง…

อารมณ์พวกนี้ปรากฏอยู่บนหน้าของเด็กสาวให้เห็นอย่างชัดเจน

ฟางผิงเห็นแล้วก็อยากขำ ท้ายที่สุดเธอยังคงเผยท่าทีผิดหวัง เขาขยี้หัวน้องสาวว่า “ในนี้เป็นข้อมูลของเคล็ดวิชาต่อสู้ เคล็ดวิชาต่อสู้พื้นฐานมีคลิปวิดีโออยู่ สามารถฝึกได้ ฉันตั้งใจเขียนลงไปบางส่วนเหมือนกัน เธอดูเอาเอง อย่าคิดเอาแต่เป็นแค่ผู้ฝึกยุทธ์ปราณ การแทงเท้าเป็นเคล็ดวิชาต่อสู้ที่สูงขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง ผู้ฝึกยุทธ์ตอนต้นสามารถลองฝึกได้ ทั้งเคล็ดวิชาต่อสู้สองเล่ม เรียนรู้วิธีฝึกไว้ก่อนก็พอแล้ว อย่าฝึกมั่วซั่ว รอมีวันไหนที่คุณสมบัติครบแล้วสามารถลองฝึกดูได้ อีกอย่างตอนที่สมัครเข้ามหาวิทยาลัย จะเลือกหนานเจียงหรือเซี่ยงไฮ้ก็ได้ เข้าหนานเจียง หากหวังจินหยางยังอยู่ สามารถขอความช่วยเหลือจากเขา ให้เขาเลือกอาจารย์ที่มีความสามารถหน่อย หรือจะให้เขาเป็นอาจารย์ของเธอเลยก็ได้ หากไปเรียนที่เซี่ยงไฮ้ อาจารย์ของฉันชื่อหลู่เฟิ่งโหรว อีกอย่างพี่ชายเธอยังมีเพื่อนต่างวัยอยู่อีกคน อาจารย์หลี่ของฝ่ายบริการ…”

ระหว่างที่ฟางผิงพูด จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่รู้จักชื่อของตาเฒ่าหลี่?

ไม่คิดเรื่องนี้ต่อ ฟางผิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเรียนที่เซี่ยงไฮ้ ไปหาพวกเขาได้ บอกว่าเป็นน้องสาวของฉัน…ช่างเถอะ เจอกับเหตุไม่คาดฝันค่อยไปขอความช่วยเหลือจากพวกเขา ไม่มีเรื่องอะไรก็แล้วไป อันที่จริงฉันหวังว่าเธอจะสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้มากกว่า แต่โลกนี้…มันโหดร้ายแบบนี้แหละ!”

“พี่!”

ฟางหยวนเอ่ยด้วยใบหน้าเป็นกังวล “นายมาพูดเรื่องพวกนี้กับฉันทำไม?”

ฟางผิงเผยยิ้มเล็กน้อย “อายุตั้งสิบห้า โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว น้องสาวฉันไม่ใช่คนโง่ เป็นเด็กที่หัวไวคนหนึ่ง พี่เป็นผู้ฝึกยุทธ์ ผู้ฝึกยุทธ์น่ะเข้าใจหรือเปล่า? ในเมื่อเธอรู้ว่าพี่ชายเธอฆ่าคนอื่น งั้นก็ต้องคิดได้ว่าอาจมีวันหนึ่งที่พี่ชาย…”

“ฟางผิง!”

ฟางหยวนดวงตาแดงก่ำ เอ่ยอย่างขุ่นเคือง “ถ้านายพูดอีก ฉันจะไม่สนใจนายแล้ว!”

“เด็กโง่ อย่าทำตัวเป็นเด็กแบบนี้สิ” ฟางผิงยิ้มบางๆ “พี่ชายเธอไม่ใช่คนอายุสั้นสักหน่อย ฉันทำนายชะตาชีวิตตัวเองได้ อย่างน้อยน่าจะอยู่ได้สักเก้าสิบเก้าปี แต่พี่ชายเธอเป็นคนขี้หลงทาง ฉันกลัวว่าจะหลงทางแล้วหาทางกลับบ้านไม่ถูก มือถือติดต่อไม่ได้ หาบ้านไม่เจอ ใครจะรู้ว่าได้กลับบ้านเมื่อไหร่ เธอมันโตเกินวัยอยู่แล้ว ต้องดูแลพ่อแม่ให้ดีๆ รอพี่ชายกลับมา เคล็ดวิชาต่อสู้ต้องฝึกฝนไว้ อีกอย่างฉันจะทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้…แน่นอน มันอาจใช้ไม่ได้เสมอไป คนต้องอยู่ในโลกของความเป็นจริง”

ฟางผิงไม่รู้เหมือนกันว่าทิ้งเบอร์พวกนั้นไว้แล้วจะมีประโยชน์หรือเปล่า

ถ้าตายในถ้ำใต้ดินจริงๆ คุณค่าทั้งหมดของเขาจะหายไปทันที ผู้ฝึกยุทธ์อยู่บนโลกของความเป็นจริงเช่นกัน

“เอาล่ะ พูดไปเยอะขนาดนี้แล้ว พี่ยังต้องรีบกลับมหาวิทยาลัย มีธุระต้องทำอยู่”

“พี่!”

ฟางหยวนตะโกนเสียงดัง ดึงชายเสื้อเขาไว้ด้วยดวงตาแดงก่ำ “ฉันจะไม่ก่อเรื่องแล้ว ไม่เอาของขวัญด้วย ไม่ไปได้หรือเปล่า?”

“เด็กโง่ ตั้งใจฝึกฝนวิชาดีๆ ครั้งหน้ากลับมา เพิ่มน้ำหนักขึ้นสักหน่อย นับวันก็เริ่มจับได้ไม่เต็มไม้เต็มมือขึ้นเรื่อยๆ แล้ว”

“พี่…”

ฟางผิงเผยรอยยิ้มขยี้หัวน้องสาว ก่อนจะหยิบกล่องไม้เดินออกไปจากประตู เดินไปก็โบกมือไปพลาง “ไม่ต้องไปส่งฉัน”

“พี่!”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน