ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 244
ตอนที่ 244 อมนุษย์ (2)
“อนุภาคพลังงานต่ำลงเรื่อยๆ กำลังจะออกไปแล้ว!”
ฟางผิงเผยสีหน้าลิงโลด จู่ๆ กลับหน้าเปลี่ยนสีในชั่วพริบตา!
“อนุภาคพลังงานหายไปแล้ว!”
ในถ้ำใต้ดินไม่มีสถานที่ที่ไร้อนุภาคพลังงาน แต่ตอนนี้พลังจิตใจของฟางผิงกลับสัมผัสได้ว่าอนุภาคพลังงานไม่มีอีกแล้ว กลายเป็นพื้นที่ว่างเปล่า!
“ไม่มี…ไม่มีแล้ว…”
ฟางผิงรู้สึกว่าสมองตัวเองช่างไร้ประโยชน์จริงๆ ทำไมถึงไม่มีแล้ว?
แต่ตอนนี้ฉากเบื้องหน้าก็ชัดเจนขึ้นมา
ป่าไม้ที่รกทึบเมื่อครู่ จู่ๆ กลับว่างเปล่า รอบทิศทางยังมีต้นไม้สูงใหญ่ มีเพียงตรงกลางที่เป็นพื้นที่โล่งกว้าง
ไม่มีโพรงถ้ำ เป็นแค่พื้นที่ว่างเปล่า
แต่ตรงกลางนั้นมีสัตว์ป่าที่ร่างส่องแสงสีทองตัวหนึ่งกำลังนอนอยู่
ฟางผิงเพิ่งสัมผัสได้ว่าอนุภาคพลังงานหายไป ไม่ใช่ว่าหายไปจริงๆ แต่เป็นเพราะสัตว์ตัวนี้ดึงเอาอนุภาคพลังงานของตัวเองไป
ในความรู้สึกของฟางผิง สัตว์ตัวนี้เป็นเหมือนพลังงานดวงอาทิตย์ขนาดเล็ก สว่างเจิดจ้าเป็นอย่างมาก!
และเมื่อครู่เขาก็ไม่ทันสังเกตเห็นเลยสักนิด
ฟางผิงหน้าผากชื้นเหงื่อ พลังงานแบบนี้ แข็งแกร่งกว่าผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่พวกนั้นไม่รู้ตั้งกี่เท่า ถึงกระทั่งยังมากกว่าปรมาจารย์ที่เขาสัมผัสได้คนนั้นด้วยซ้ำ!
สัตว์ป่าตัวสีทองมีรูปร่างคล้ายกับสิงโต ไม่สิ เหมือนเสือดาวอยู่เล็กน้อย บนผิวหนังสีทองมีลายจุดอยู่ แต่อีกฝ่ายมีเขาด้วย!
ตัวไม่ได้ใหญ่มาก ประมาณสี่ห้าเมตร ความสูงมองไม่ออก แต่ตอนนี้สัตว์ประหลาดตรงหน้ากำลังนอนอยู่บนพื้น…ไม่ได้หลับ!
ดวงตากลมโตของอีกฝ่ายกำลังจ้องมองฟางผิงอยู่
ฟางผิงใจเต้นตุบตับ…ครู่ต่อมาฟางผิงเหมือนจะเดาจุดประสงค์ของสัตว์ประหลาดสีทองออก รีบควักหินพลังงานออกมาจากกระเป๋า โยนออกไปพร้อมกับทำหน้าขอโทษขอโพย “รบกวนแล้ว ขอโทษที!”
สัตว์ประหลาดสีทองไม่สนใจเช่นกัน แต่หินพลังงานที่ฟางผิงโยนให้กลับลอยไปหาอีกฝ่ายเอง สัตว์ประหลาดสีทองอ้าปากกลืนหินพลังงานเข้าไปทั้งหมด
ฟางผิงสีหน้าเปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีก วิ่ง…คงวิ่งหนีไม่พ้น นี่เป็นสัตว์ประหลาดระดับสูงอย่างเห็นได้ชัด
หินพลังงานกว่าสิบล้านของตัวเองถูกกลืนหายไปแล้ว!
อีกฝ่ายยังคงจ้องมองเขา มองเนื้อหนังของเขา?
ได้ยินว่าเนื้อของผู้ฝึกยุทธ์เป็นอาหารที่สิ่งมีชีวิตในถ้ำใต้ดินชอบเช่นกัน
เหงื่อบนหน้าผากฟางผิงไหลหยดติ๋งๆ เขาเวียนหัวไปหมดแล้ว เดินมาทางนี้ได้ยังไงกัน
ค่อยๆ เคลื่อนไหวฝีเท้าอย่างระมัดระวัง ปรากฏว่าดวงตาของอีกฝ่ายกลับมองตามมาอีกครั้ง
ใจของฟางผิงแทบจะหยุดเต้น
“ฉัน…ไม่มีแล้ว…”
ฟางผิงควักกระเป๋าตัวเองออกมา โบกมืออย่างกล้าๆ กลัวๆ ฉันไม่มีแล้วจริงๆ มีแค่ร่างกายหนึ่งร้อยกว่าจินนี้เท่านั้น
เห็นได้ชัดว่าสัตว์ประหลาดสีทองมีสติปัญญา รู้ว่าฟางผิงไม่มีหินพลังงานแล้ว ทว่าดวงตากลับจับจ้องฟางผิงไม่ปล่อย
ฟางผิงแข้งขาอ่อนอยู่บ้าง ถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าวอย่างระมัดระวัง แต่ข้างหลังราวกับถูกกั้นด้วยกำแพง ปิดทางไม่ให้เขาออกไป
“ม่านพลังจิตใจ!”
ฟางผิงตระหนักถึงบางอย่างได้ทันที!
“มันไม่ให้ฉันไป อยากจะกินฉัน?”
“ไม่ ถ้ามันอยากกินฉัน คงไม่รอจนถึงตอนนี้…”
ในหัวของฟางผิงปรากฏความคิดต่างๆ นานาขึ้นมา และในเวลานี้จู่ๆ เจ้าสัตว์ประหลาดสีทองก็ยกอุ้งเท้าด้านหน้าขึ้นมา มีแสงสีแดงปรากฏขึ้น ก่อนปราณที่ออกมาจากร่างจะถูกสัตว์ประหลาดสีทองกลืนลงไป
เวลานี้ฟางผิงเข้าใจภาษาของสัตว์ประหลาดทันที!
“มันอยากให้ฉันใช้ปราณป้อนมัน? แม่งเหอะ เห็นฉันเป็นที่ให้ปราณเคลื่อนที่หรือไง!”
ฟางผิงเข้าใจจุดประสงค์ของสัตว์ประหลาดในทันที อีกฝ่ายอาจจะหิว อยากกินพลังปราณ
ส่วนเนื้อของมนุษย์…บางทีสำหรับสิ่งมีชีวิตระดับสูงพวกนั้นน่าจะซับซ้อนเกินไป อาจสู้พลังปราณไม่ได้
ท่ามกลางความกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนั้น ฟางผิงเดินไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง รอจนเข้ามาใกล้อีกฝ่ายเล็กน้อย ฟางผิงลังเลพักหนึ่ง ก่อนในมือจะปรากฏแสงสีแดง…ทว่ากลับไม่สามารถเอาออกห่างจากร่างกายได้!
ปราณห่างจากร่าง นั่นเป็นความสามารถของผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่ ตอนนี้อย่างมากเขาก็แค่เอาออกมาได้เท่านั้น!
ในตอนที่ฟางผิงไม่รู้จะทำยังไง สัตว์ประหลาดสีทองกลับอ้าปากดูดกลืนแสงที่อยู่ในมือของฟางผิงเข้าไป
สัตว์ประหลาดตัวนั้นยังคงมองฟางผิง รอให้เขาป้อนอาหารมัน
“แม่งเหอะ แปปเดียวปราณหายไปหลายสิบแคลแล้ว…มันคงจะไม่ให้ฉันป้อนอยู่ตลอดหรอกนะ?”
ฟางผิงคิดฟุ้งซ่านในใจ กลับยังคงรวบรวมปราณออกมา รอให้อีกฝ่ายดูดกลืน
หนึ่งครั้ง สองครั้ง…
เป็นแบบนี้เรื่อยๆ ฟางผิงรวบรวมออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า สัตว์ประหลาดสีทองไม่เรื่องมากเช่นกัน ดูดกลืนเข้าไปเรื่อยๆ
รอจนฟางผิงรวบรวมเกือบร้อยครั้ง เติมปราณเป็นครั้งที่สาม ดูเหมือนสัตว์ประหลาดสีทองจะกินอิ่มแล้ว หรือไม่ก็อาจจะคิดว่าสามารถเลี้ยงฟางผิงต่อไปได้ มันจึงปิดตาลงนอนไม่สนใจฟางผิงอีก
“เสียปราณไปเกือบสามพันแคล!”
สีหน้าฟางผิงแทบดูไม่ได้ สิ้นเปลืองค่าทรัพย์สินไปเกือบสามล้าน รวมถึงหินพลังงานด้วย ครั้งนี้พูดได้ว่าเสียหายหนักจริงๆ
แน่นอนว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาหวงทรัพย์สิน ต้องรักษาชีวิตไว้ก่อน
หรือสัตว์ประหลาดตัวนี้จะจับเขาไว้เลี้ยงจริงๆ?
เขาเคยคิดจะไม่ป้อนมันเหมือนกัน แต่พอไม่ให้ เจ้าสัตว์ประหลาดก็จ้องหน้าเขา ทำหน้าราวกับจะกินคน ฟางผิงไม่กล้าปฏิเสธ
“ฉันควรจะทำยังไง?”
“หรือต้องป้อนปราณให้อีกฝ่ายกินฟรีอยู่ที่นี่จริงๆ?”
“แต่ค่าทรัพย์สินฉันมีอย่างจำกัด เป็นแบบนี้ต่อไป ถ้าทรัพย์สินหมดเกลี้ยงฉันคงตายแน่”
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน