ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 301
ตอนที่ 301 เข้าถ้ำใต้ดินอีกครั้ง (2)
ฉินเฟิ่งชิงหัวเราะ “บอกแล้วอย่ามาคิดเล่นแง่กับฉัน ฉันเดาว่าสถานที่ที่ฉันเจอ น่าจะไม่ใช่ที่เดียวกับมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ คนอื่นก็เหมือนกัน เพราะมันไม่ได้ใหญ่มาก พลังงานกระจัดกระจายไม่สูงเท่าไหร่ อาจจะมีแค่สิ่งมีชีวิตขั้นเจ็ดครองอาณาเขตอยู่เท่านั้น รอฉันขั้นเจ็ดแล้วค่อยไปขุดแร่ ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็เอาไปประมูลขายให้คนอื่น ใครให้เยอะสุดก็เอาไป ฉันต้องการแค่เงินอยู่แล้ว”
ฟางผิงไม่ได้ถามอีก เอ่ยว่า “ตอนนี้ล่ะ?”
“ตอนนี้?”
ฉินเฟิ่งชิงไร้คำจะพูด “ตอนนี้ต้องออกเมืองไปหลายร้อยลี้ ใช้เวลาไม่น้อยเหมือนกัน เข้ามาในถ้ำใต้ดินจะชักช้าไม่ได้ หรือนายคิดจะจีบสาวที่เมืองความหวังสักคนล่ะ? ฉันบอกก่อนนะ ผู้ฝึกยุทธ์หญิงบางคนที่นี่น่ากลัวไม่ใช่เล่น ถ้านายชอบอะไรแปลกๆ ใหม่ๆ จะลองปลูกต้นรักกับพวกเธอก็ได้”
“หุบปากไปซะ”
ฟางผิงตัดบทเขา ทั้งสองคนไม่พูดพล่ามอีก เดินมุ่งไปทางประตูเหนือ
—
ด้านนอกประตูเหนือ
หันกลับไปมอง กำแพงเมืองความหวังมีหลุมบางส่วนเพิ่มขึ้นมาไม่น้อย บนพื้นดินด้านนอกเมืองก็มีคราบสีแดงเต็มไปหมด
ตอนที่ทำสงคราม พวกฟางผิงถอนตัวออกไปแล้ว
ตกลงมีคนตายเท่าไหร่ ฟางผิงไม่ชัดเจนนักเช่นกัน
ฉินเฟิ่งชิงเริ่มเดินไปตามทางอย่างเงียบๆ รอบเมืองความหวังไม่กี่สิบลี้มีอันตรายไม่มาก
ทั้งสองคนไม่ได้สิ้นเปลืองปราณเท่าไหร่ รักษาความเร็วคงที่ เดินไปกว่าหนึ่งชั่วโมง จู่ๆ ฉินเฟิ่งชิงก็หยุดฝีเท้าลง
ด้านหน้าเป็นทะเลสาบมีทั้งใหญ่และเล็กกระจายเป็นวงกว้าง
ฉินเฟิ่งชิงยืนอยู่ที่เดิมมองอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น “อันไหนคืออธิการ?”
อันที่จริงฟางผิงตระหนักได้เช่นกันว่าทะเลสาบพวกนี้เกิดขึ้นได้ยังไง
วันนั้นยอดฝีมือทำสงครามพังพินาศไปด้วยกัน คลื่นพลังงานแผ่กระจายไปหลายสิบลี้ แทบไม่ต้องคิดก็รู้ว่าการต่อสู้ในขณะนั้นดุเดือดขนาดไหน
ฟางผิงไม่คุ้นเคยที่นี่เท่าไหร่ แต่ไม่ใช่กับฉินเฟิ่งชิง
เมื่อก่อนที่นี่ไม่มีทะเลสาบ
ฟางผิงเงียบไม่ปริปาก ฉินเฟิ่งชิงไม่สนใจเช่นกัน มองทะเลสาบแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินอ้อมทะเลสาบ “นายว่าต้องแข็งแกร่งแค่ไหนกันถึงจะสามารถกำราบถ้ำใต้ดินได้?”
“ไม่รู้”
“ขั้นเก้ายังทำไม่ได้เลย” ฉินเฟิ่งชิงหัวเราะเย้ยหยันตัวเอง “เส้นทางผู้ฝึกยุทธ์จะไปไกลเท่าไหร่? ไม่มีใครรู้ พวกผู้บัญชาการหลี่ต่างเป็นยอดฝีมือขั้นเก้าทั้งหมดก็ยังทำไม่ได้ หรือเหนือจากขั้นเก้ายังมีขั้นสิบงั้นเหรอ?”
“ไม่รู้”
“รู้แล้วว่านายไม่รู้ แค่ถามไปเท่านั้น”
“งั้นนายจะถามเพื่อ?”
“ไร้สาระ ที่นี่มีคนอื่นหรือไง มีแค่เราสองคน ฉันไม่พูด นายอยากให้ฉันอกแตกตายหรือไง?”
“นายพูดให้มันน้อยๆ หน่อย!”
“ทำไมต้องพูดน้อย ใครจะรู้ว่าฉันจะมีชีวิตยืนยาวไปถึงเมื่อไหร่ ถือโอกาสที่ยังพูดได้ พูดให้มากๆ ดีกว่า พูดเผื่อวันข้างหน้าไว้”
“…”
ฉินเฟิ่งชิงเป็นคนปากมาก อันที่จริงฟางผิงรู้นานแล้ว
ครั้งก่อนทำภารกิจด้วยกัน เจ้าหมอนี้พูดตั้งแต่ต้นจนจบไม่หยุดหย่อน
ก่อนหน้านี้ยังมีคนอื่นอยู่ ตอนนี้ไม่มีใครแล้ว ฟางผิงทำได้แค่ทนฟังคำพูดไร้สาระพวกนี้
ระหว่างที่เดินไป พื้นดินก็ไม่ใช่ที่รกร้างว่างเปล่าอีกแล้ว
รอบเมืองความหวัง หลังจากสงครามครั้งก่อนแทบไม่มีใบหญ้าพืชพรรณ ตอนนี้เป็นพื้นที่โล่งกว้าง ไม่มีกระทั่งต้นไม้ใหญ่สักต้น
แต่เมื่อเดินไปทางตะวันตกเฉียงเหนือต่อ ต้นไม้ใบหญ้าก็จะปรากฏขึ้นอีกครั้ง พื้นดินไม่ราบเรียบอีกต่อไป เนินเขามีให้เห็นอยู่ทุกหนทุกแห่ง
VERIFYCAPTCHA_LABELบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน