ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 302

ตอนที่ 302 หลอกยากกันทั้งนั้น (1)

เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ฟางผิงและฉินเฟิ่งชิงก็มองหน้ากัน

ทั้งสองคนใช้ผ้าโพกหัวเอาไว้ ดูแล้วน่าขบขันอยู่บ้าง

“ทำไมไม่ใส่หมวกคลุมหัวเลยล่ะ?” ฟางผิงถามออกไป

“โง่น่ะสิ หากอยู่ระยะใกล้ อีกฝ่ายจะสัมผัสได้ถึงความแตกต่างของพลังงานพวกเราอยู่ดี เอาง่ายๆ แบบนี้ก็ใช้ได้แล้ว แถมผู้ฝึกยุทธ์บางคนอาจจะเป็นพวกโง่ก็ได้ อย่างหมอนั่นที่ไล่ฆ่าฉันครั้งก่อนยังสัมผัสไม่ได้ว่าฉันใช้พลังปราณเลย”

ฉินเฟิ่งชิงเหน็บแนมออกมา เก็บเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะยัดเข้าไปในกระเป๋าผ้า

ครุ่นคิดเล็กน้อย มองไปทางฟางผิงก็ขมวดคิ้วว่า “นายพกเป้ทหาร คนโง่ยังรู้ว่านายปลอมตัวมา เปลี่ยนใบใหม่…”

“ไม่มีให้เปลี่ยน นายไม่บอกให้เร็วกว่านี้ล่ะ”

“ลืม”

ฉินเฟิ่งชิงไม่คิดว่าการที่ตัวเองลืมเป็นความผิดของเขา ครุ่นคิดเล็กน้อย เอ่ยไปว่า “ทิ้งกระเป๋าไปซะ”

ฟางผิงไม่สนใจเขา เอาสัมภาระยัดใส่เสื้อแล้วดึงมาไว้ข้างหน้า

“ทิ้งไป หน้าอกพองอย่างนั้น นายจะแต่งเป็นผู้หญิงหรือไง?”

“ไม่ทิ้ง”

ฟางผิงส่ายหัว นายคิดว่าฉันโง่จริงๆ หรือไง?

ให้ทิ้งกระเป๋า ฉันไม่ได้มีแหวนมิติเก็บของสักหน่อย ถึงเวลานั้นชิงสมุนไพรและหินพลังงานมาได้ จะให้ฉันใช้มือถือหรือไง นั่นจะได้แค่เท่าไหร่กัน

ในกระเป๋าเขายังมีกระสอบอีกใบ แค่ไม่ได้บอกฉินเฟิ่งชิงเท่านั้น

หากสถานการณ์คับขันก็จะแบกกระสอบวิ่ง สะดวกกว่าใช้มือถือเป็นไหนๆ

ฉินเฟิ่งชิงขมวดคิ้วว่า “ไม่ทิ้ง ทำเรื่องอะไรก็เกะกะ”

“นายทิ้งของนายก่อนสิ”

“นายคิดว่าฉันเป็นคนโง่?”

ฉินเฟิ่งชิงกลอกตา ฟางผิงราวกับเพิ่งค้นพบว่าตัวเองและเขามีอะไรแตกต่างออกไป จู่ๆ ก็ลูบบนตัวเขายกใหญ่

ฉินเฟิ่งชิงรีบเอี้ยวตัวหลบ ฟางผิงกลับคว้าหมับที่เอวกางเกงเขา ยิ้มเย็นว่า “แม่งเหอะ สั่งทำพิเศษ? นี่มันของอะไรกัน?”

เขายอมฉินเฟิ่งชิงจริงๆ!

นึกไม่ถึงว่าชุดของหมอนี้จะมีสองชั้น ส่วนตรงเอวกางเกงมีอีกช่องอยู่ ใส่ของหยิบใช้ได้สะดวกมือ

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือชุดของเขามีกระเป๋าช่องใหญ่อยู่

ฉินเฟิ่งชิงเห็นว่าปิดไม่ได้แล้ว ก็เอ่ยอย่างกระอักกระอ่วน “เพื่อความสะดวกเท่านั้น ทำไม นายไม่ยอม?”

“ทำไมของฉันไม่เป็นแบบนั้นบ้าง?”

“ฉันจะรู้ได้ไง”

“นายเป็นคนเอาเสื้อผ้าให้ฉัน!”

“ใครใช้ให้นายไม่เตรียมตัวล่ะ!”

“งั้นที่นายบอกให้ฉันทิ้งกระเป๋า?”

“รวมทั้งปิดบังเรื่องนี้”

“…”

ทั้งสองคนเถียงอย่างไม่มีใครยอมใคร ผ่านไปพักหนึ่ง ฉินเฟิ่งชิงจึงถอนหายใจ “เอาเถอะ ถ้านายจะกลอกกลิ้งเก่งขนาดนี้ พวกเราอย่าแบ่งห้าสิบห้าสิบอีกเลย ใช้ความสามารถตัวเองละกัน ใครกอบโกยได้เยอะเท่าไหร่ก็เท่านั้น”

ฟางผิงยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ฉันก็อยากจะพูดแบบนี้อยู่เหมือนกัน”

ทั้งสองคนประสานสายตากัน ไม่พูดพล่ามอีก มุ่งไปข้างหน้าต่อ

—

เดินมาถึงครึ่งทางท้องฟ้าก็มืดแล้ว

กลางคืนของถ้ำใต้ดินย่างกรายมาถึงในเวลาชั่วพริบตาเท่านั้น

แต่ทั้งสองคนทะลวงขั้นสี่แล้ว ประสาทสัมผัสเฉียบคม เดินตอนกลางคืนไม่เป็นอุปสรรคนัก

“น่าจะอยู่ข้างหน้าประมาณสามสิบลี้”

ฉินเฟิ่งชิงเผยสีหน้าจริงจังขึ้นมา เอ่ยเตือนว่า “ถ้าฉันจำไม่ผิด ใกล้ๆ นี้มีหมู่บ้านแห่งหนึ่ง กลางดึกอาจจะมีคนออกมาเพ่นพ่าน ออกมาจากรอบนอกเมืองความหวังแล้ว จำไว้ให้ดี พวกเราสามารถเจอมนุษย์ถ้ำได้ตลอดเวลา”

“เข้าใจแล้ว”

“เจอผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำใต้ดินที่อ่อนแอก็ฆ่าทิ้ง เจอพวกที่แข็งแกร่ง ไม่ต้องพล่ามมาก หนีเท่านั้น!”

“ได้”

ท่ามกลางความมืด ทั้งสองคนเดินตรงไปข้างหน้า

กลางคืนของถ้ำใต้ดินไม่ได้เงียบสงบ

เสียงคำรามที่มีพลังทะลวงสูงแผ่กระจายให้ได้ยินเป็นครั้งคราว

ยามราตรีเป็นเวลาของอสูรร้าย

ทั้งสองคนมุ่งไปข้างหน้าไม่ได้เจอกับสัตว์ประหลาด แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มี ทำได้แค่พูดว่าพวกเขายังเคลื่อนไหวอยู่รอบนอก ไม่ได้เข้าไปส่วนลึกของถ้ำใต้ดินอย่างแท้จริง

ฟางผิงกำลังเดินตามฉินเฟิ่งชิงอย่างระมัดระวัง จู่ๆ ฉินเฟิ่งชิงก็ถลาตัวอย่างรวดเร็ว ในตอนที่ฟางผิงไม่ทันตั้งตัว กลับพุ่งตัวมาข้างหน้าดึงต้นไม้อะไรสักอย่างที่คล้ายวัชพืชขึ้นมาจากพื้นแล้ว ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ยัดเข้าไปในเสื้อของตัวเอง

ฟางผิงตกตะลึงไปเล็กน้อย

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน