ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 305

ตอนที่ 305 ครั้งนี้ตัวเป้งมาเยอะจริงๆ (2)

ในเวลาเดียวกัน

ฟางผิงและฉินเฟิ่งชิงวิ่งจนแทบจะลิ้นห้อยอยู่แล้ว!

“แม่งเหอะ หมาป่าพวกนี้เป็นหมาบ้าหรือเปล่า!”

ฉินเฟิ่งชิงหลุดด่าออกมา ก่อนจะเคลื่อนไหวอย่างว่องไว หลบปีศาจหมาป่าโบราณที่พุ่งมาตะครุบด้านหลัง หอบหายใจว่า “ฟางผิง รอฉันด้วย!”

ฟางผิงที่อยู่ข้างหน้ากว่าสิบเมตรก็หอบหายใจเช่นกัน ตะโกนทั้งที่ไม่เหลียวหน้ากลับมาด้วยซ้ำ “ฉินเฟิ่งชิง นายยอมลำบากหน่อยเถอะ ให้เนื้อพวกเขากินนิดหน่อย กลับไปฉันจะตั้งป้ายหลุมศพให้นาย!”

“นายยังมีความเป็นคนอยู่รึเปล่า?”

“ไม่มี!” ฟางผิงหอบหายใจอย่างหนัก “เคลื่อนไหวใหญ่โตขนาดนี้ พวกเรากลับไปเมืองความหวังไม่ได้ คงต้องรอตายอย่างเดียว!”

ตอนนี้ทั้งสองคนไม่เพียงป้องกันตัวจากฝูงปีศาจหมาป่าโบราณด้านหลัง

ด้านหน้าทุกทิศทางยังมีสัตว์ประหลาดเข้ามาร่วมวงบางครั้งบางคราวเช่นกัน

สมุนไพรจำนวนมาก โลหะผสม หินพลังงานที่เก็บรวบรวม ทั้งสองคนไม่มีวิธีปิดบังอะไรเลย คลื่นพลังงานจึงเข้มข้นอย่างมาก

ผู้ฝึกยุทธ์ถ้ำอาจจะไม่รับรู้ได้เสมอไป แต่สัตว์ประหลาดพวกนี้ค่อนข้างประสาทสัมผัสไว

ก่อนหน้านี้อยู่ในเขาเทียนหลาง สัตว์ประหลาดพวกนี้ไม่กล้าเข้ามา อาณาเขตของผู้แข็งแกร่งไม่อาจรุกล้ำได้ จุดนี้สัตว์ประหลาดเข้าใจดียิ่งกว่ามนุษย์

แต่ตอนนี้มีไก่อ่อนสองคนพกของพวกนี้วิ่งอยู่ ไม่ไล่ฆ่าถึงจะแปลก

“ยังอีกไกลหรือเปล่า?”

ฉินเฟิ่งชิงเริ่มวิ่งไม่ไหวอยู่บ้างแล้ว สัมภาระบนหลังราวกับหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ กดจนเขาหายใจไม่ทัน

ฟางผิงคำนวณพักหนึ่ง ตอบว่า “อีกไกล วิ่งมานอกทางอยู่บ้าง อย่างน้อยน่าจะอีกกว่าสองร้อยลี้!”

“ไกลขนาดนี้เลย?”

ฉินเฟิ่งชิงเพ่งสมาธิกับการวิ่งตามฟางผิงเท่านั้น แทบไม่มีความคิดอย่างอื่นเลย

ฟังจบก็แผดร้องว่า “นายแบกฉันพักหนึ่งสิ ฉันฟื้นฟูพลังแล้วจะแบกนายต่อ!”

“นายแผดร้องดังขนาดนี้ได้ ฉันไม่เชื่อนายหรอก!”

ฟางผิงไม่เชื่อหมอนี้ หากเขาวิ่งไม่ไหวจริงๆ คงทิ้งสัมภาระใหญ่ข้างหลังไปตั้งนานแล้ว มีเวลาว่างมาคุยไร้สาระกับเขาที่ไหน

ระหว่างที่วิ่ง จู่ๆ ก็มีคลื่นพลังงานรุนแรงกระจายมาจากบนเขาหัวหมาป่าที่ถูกทิ้งห่างข้างหลังมานานแล้ว

ตอนนี้ทั้งสองคนห่างจากเขาหัวหมาป่ามาประมาณร้อยลี้

ตอนที่รับรู้ถึงคลื่นพลังงานแผ่วเบานั้น ฟางผิงแปลกใจอย่างเห็นได้ชัด คลื่นพลังงานมาจากไหนกัน?

เพราะความรู้สึกเบาบางนั่น ฟางผิงเลยไม่เห็นเป็นเรื่องใหญ่ วิ่งก่อนค่อยว่ากัน

ส่วนฉินเฟิ่งชิง ตายไม่ได้หรอก อย่างน้อยมองจากตอนนี้ หมอนี่ยังทนได้อีกพักใหญ่

วิ่งต่อไปอีกสี่สิบห้าสิบลี้ ฉินเฟิ่งชิงน่าจะไม่ไหวแล้วจริงๆ ตะโกนอย่างแหบแห้งว่า “แบกฉันแป๊บหนึ่ง…”

ฟางผิงหันไปมองแวบหนึ่ง ตอนนี้ไม่ได้มีแค่หมาป่าโบราณที่ตามอยู่ข้างหลังพวกเขา แต่เป็นสัตว์ประหลาดนานาชนิดนับร้อยตัว

มีปีศาจม้าที่รูปร่างเหมือนม้า มีกอริลลาที่ใช้สองขาวิ่ง บนอากาศถึงกระทั่งมีปีศาจที่ลอยได้เช่นกัน แต่ไม่ได้ตัวใหญ่มาก คลื่นพลังงานก็ไม่ได้แข็งแรง ฟางผิงไม่สนใจนัก

“อดทนอีกหน่อย ห่างจากเมืองความหวังแค่ร้อยห้าสิบลี้เท่านั้น!”

“ไม่…ไม่ไหวแล้ว…”

ฟางผิงเห็นเขาเหมือนจะไม่ไหวจริงๆ จึงเอ่ยว่า “ของที่นายได้มาแบ่งให้ฉันครึ่งหนึ่ง!”

ฉินเฟิ่งชิงไม่พูดอะไร ก้มหน้าตะบี้ตะบันวิ่งต่อทันที!

ต่อให้ฉันวิ่งจนตายก็ไม่ให้เงินซื้อชีวิตกับนายหรอก

ฟางผิงเห็นเขายังกระปรี้กระเปร่า วิ่งแล่นฉิวก็ลอบด่า นายแม่งยังคิดหลอกฉัน!

วิ่งไปวิ่งมา ฟางผิงคล้ายจะเจอสิ่งผิดปกติอยู่บ้าง

“เฮ้ย!”

ฉินเฟิ่งชิงไม่สนใจเขา

“ฉินเฟิ่งชิง!”

ฟางผิงสีหน้าเปลี่ยนอยู่บ้าง ตะโกนว่า “นายดูข้างหน้า!”

ฉินเฟิ่งชิงใบหน้าซีดเผือด เงยหน้ามองแวบหนึ่ง เอ่ยอย่างอ่อนแรง “อะไร!”

“ปะ…ป่านี้รู้สึกคุ้นตาบ้างไหม?”

“ประสาทหรือไง!”

ฉินเฟิ่งชิงด่าออกไป ป่าก็เป็นแบบนี้ทั้งหมดนั่นแหละ ยังจะมาคุ้นตา นายเคยมาหรือไง?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน