ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 353

ตอนที่ 353 มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้พบกับมหาวิทยาลัยหนานเจียง (1)

ตอนที่เจอกับฉินเฟิ่งชิงอีกครั้งก็เป็นเวลาอาหารเย็นในโรงแรมแล้ว

มีรอยปูดเต็มไปทั่วหัว!

ฟางผิงยากจะจินตนาการว่าตกลงฉินเฟิ่งชิงถูกทรมานถึงขั้นไหน แทบจะเปลี่ยนหัวตัวเองกลายเป็นหัวพระพุทธรูปได้

ฉินเฟิ่งชิงเงียบลงไปมาก ไม่ปริปากพูดสักคำ อาหารขึ้นโต๊ะก็กินอย่างบ้าคลั่งทันที

เขาไม่บอกฟางผิงหรอกว่าเป็นเพราะตัวเองด่าปรมาจารย์เลยถูกปรมาจารย์ดักตี!

ใช่แล้ว!

เฉินเย่าถิงไม่ได้หาเรื่องต่อหน้าเขา ตาเฒ่านั่นดักตีเขากลางทาง!

จนถึงตอนนี้ฉินเฟิ่งชิงยังไม่กล้าเชื่อเลยว่านี่เป็นเรื่องจริง

เขาคิดว่าด่ากราดในสนามกีฬา หาที่พึ่งได้แล้ว เรื่องราวคงจบไป

ใครจะรู้ว่า…เขาเพิ่งออกมาจากสนามกีฬากลับถูกคนตีสลบ!

คนที่สามารถทุบยอดฝีมือขั้นสี่อย่างเขาจนสลบอย่างเงียบๆ ได้ ไม่ใช่ปรมาจารย์แล้วจะเป็นใครได้อีก?

แต่นึกไม่ถึงว่า…นึกไม่ถึงว่าปรมาจารย์จะดักตีคนได้!

ฉินเฟิ่งชิงรู้ว่าแม้ตัวเองจะพูดออกไป เกรงว่าจะไม่มีใครเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง ในสายตาทุกคนปรมาจารย์นั้นสูงส่ง ไร้คู่ต่อสู้ มีเกียรติและน่าเกรงขาม

เขาบอกว่ามีปรมาจารย์ใช้กระบองตีหัวเขาซึ่งอยู่ขั้นสี่ ใครล่ะจะเชื่อ แม้ไม่ยอมขาดทุนก็ต้องยอมขาดทุนแล้ว!

ฉินเฟิ่งชิงกินข้าวอย่างเงียบๆ ฟางผิงกลับคันไม้คันมืออยู่บ้าง ลูบหัวเขาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยว่า “พลังควบคุมนี้เจ๋งจริงๆ! ปูดโนแต่ไม่แตก เฉลี่ยอย่างสมดุล ขนาดพอเหมาะพอดี ประเด็นอยู่ที่ยังทำให้หัวนายอยู่ในสภาพนี้ได้ ฉันล่ะยอมเลยจริงๆ!”

พลังควบคุมนี้ นอกจากปรมาจารย์แล้วยากจะทำได้จริงๆ

ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นสี่หัวโนขึ้นมาหลายลูก แก้อาการบวมได้ง่ายๆ ฉินเฟิ่งชิงกลับแก้ไม่ได้ ไม่ใช่เพราะไม่อยาก แต่ทำไม่ได้

ฉินเฟิ่งชิงใบหน้าดำคล้ำ ถลึงตาใส่เขา กัดฟันว่า “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ แปดถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์นายต้องเป็นคนวางแผนทำร้ายฉันแน่!”

แม้ว่าเขาจะไม่รู้เรื่องที่ฟางผิงฟ้องเฉินเย่าถิง แต่สัญชาตญาณบอกเขาว่าฟางผิงนั่นแหละที่ทำเรื่องงามหน้าไว้!

ฟางผิงแค่นยิ้ม “ให้มันน้อยๆ หน่อย ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น”

เห็นเขายังจะพูดไร้สาระอีก ฟางผิงจึงเบี่ยงประเด็นทันที “ไม่ต้องพูดมากแล้ว ตอนที่นายถูกฝังอยู่ในดิน เฉินเฮ่าหรานเหยียบหัวนาย หาโอกาสไปรีดไถซะล่ะ อย่าเอาแต่อวดเบ่งในมหาวิทยาลัย เป็นขั้นสี่ตอนปลายเหมือนกันทั้งนั้น ไม่ถือว่าใครรังแกใครหรอก ครั้งนี้อธิการเฉินไม่สอดมือยุ่งแน่”

ฉินเฟิ่งชิงตาเป็นประกายทันที “จริงหรือเปล่า?”

“จริง”

“ดีเหลือเกิน!” ฉินเฟิ่งชิงกัดฟันแน่น “เหยียบหัวฉัน…ทั้งยัง…”

ประเด็นอยู่ที่ยังเป็นหลานของปรมาจารย์ เป็นหลานปรมาจารย์ที่รังแกเขา พวกเศรษฐีนี่มันจริงๆ เลย!

ไอ้เวรเฉินเฮ่าหราน ครั้งนี้ไม่ได้ห้าสิบล้าน ฉันไม่ปล่อยนายไปแน่!

ฉินเฟิ่งชิงลูบหมัด ลืมเรื่องของเฉินเย่าถิงไป หาเรื่องปรมาจารย์ไม่ได้หรอก เปลี่ยนเป็นคนที่หาเรื่องได้จะดีกว่า

ฟางผิงไม่สนใจเขาอีก กินข้าวพร้อมพูดไปพลาง “นโยบายออกมาเกือบหมดแล้ว มหาวิทยาลัยชื่อดังอันดับหนึ่ง ปีต่อไปจะได้รับเงินสนับสนุนสามหมื่นห้าพันล้าน อันดับที่สองสามหมื่นล้าน”

ทุกคนตกตะลึงไปเล็กน้อย ฟางผิงเอ่ยต่อ “ทุกคนน่าจะเข้าใจความหมายแล้ว ปีก่อนมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ได้รับการจัดสรรงบสองหมื่นหกพันล้าน แตกต่างกันอยู่ถึงเก้าพันล้าน! เก้าพันล้านไม่ใช่เรื่องเล็กๆ? สามารถดูแลสนับสนุนอาจารย์ทั้งมหาวิทยาลัยได้ด้วยซ้ำ! ได้เพิ่มมาเก้าพันล้าน พวกเราสามารถลงทุนกับนักศึกษารวมถึงเพิ่มสวัสดิการเงินเดือนให้พวกอาจารย์ได้ อาจารย์ของเซี่ยงไฮ้หลายคน อันที่จริงได้เงินแต่ละปีไม่เยอะ บางคนนึกถึงมิตรภาพของอธิการเฒ่าในวันวานจึงได้รั้งอยู่ที่มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ แต่พวกเราไม่ใช่อธิการเฒ่า ทั้งไม่อาจมองมิตรภาพเป็นเรื่องสิ้นเปลืองได้ เพิ่มสวัสดิการให้กับพวกอาจารย์จะเป็นผลดีในการหลอมรวมจิตใจคนเซี่ยงไฮ้ให้เป็นปึกแผ่นมากกว่า”

“ตั้งแต่ที่อธิการเฒ่าจากไป แม้ว่าอธิการอู๋จะทุ่มเทสุดกำลังอยากให้มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้โดดเด่นขึ้นมา แต่ดธิการอู๋ไม่ได้เปี่ยมบารมีเท่าอธิการเฒ่า จิตใจของคนในมหาวิทยาลัยวิทยาลัยกระจัดกระจายอยู่เล็กน้อย ครั้งนี้พวกเราคว้าอันดับหนึ่งได้ จะได้เงินจัดสรรเพิ่มมาเกือบหนึ่งหมื่นล้าน เน้นหนักไปที่ชดเชยให้อาจารย์บางส่วน บางทีอาจจะมีปรมาจารย์เพิ่มขึ้นอีกสองสามคนก็ได้”

ปรมาจารย์ไม่ได้อาศัยแค่เรื่องเงินทองเพียงอย่างเดียว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน