ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 386

ตอนที่ 386 ต่างคนต่างมีเรื่องราวของตัวเอง (2)

อันที่จริงก็ไม่ใช่ความลับอะไร หวังจินหยางเพิ่งเข้าสู่ขั้นหนึ่ง ขาดแคลนเงินอยู่บ้าง ภารกิจของหนานเจียงมีไม่เยอะ เพื่อหาเงินจึงไปทำงานเสริมเป็นผู้ฝึกสอนที่หอศิลปะการต่อสู้ ถือเป็นวิธีที่ได้เงินไวที่สุดวิธีหนึ่งเช่นกัน

ทั้งหอศิลปะการต่อสู้ที่ใหญ่ที่สุดของหนานเจียงก็เป็นหอศิลปะการต่อสู้เจิ้งหยาง

ช่วงเวลานั้นคนหนุ่มกับคนชราจึงถูกชะตากัน โจวเจิ้งหยางคิดว่าเขาเป็นไม้ที่แกะสลักได้ จึงช่วยขัดเกลาไปไม่น้อย

ก็ไม่นับว่าดูแลจนเกินไป อันที่จริงปรมาจารย์ไม่อาจดูแลอัจฉริยะพวกนี้เป็นพิเศษเช่นกัน

แม้จะเป็นฟางผิง อยู่ที่มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ อันที่จริงก็ไม่นับว่าถูกดูแลเป็นพิเศษ อะไรที่ควรให้ก็ให้ อะไรที่ไม่ควรให้ก็ต้องไปช่วงชิงด้วยตัวเอง

สาเหตุที่อัจฉริยะเป็นอัจฉริยะ ไม่ใช่เพราะได้รับอะไรมาฟรีๆ แต่คุณจะได้รับมากกว่านั้น ในสถานการณ์ที่มีเงื่อนไขยุติธรรมเหมือนกัน

ทว่าโจวเจิ้งหยางถูกชะตากับหวังจินหยางเป็นเรื่องจริง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่หวังจินหยางเดินทางลงใต้ในขั้นหนึ่งหรือเดินทางขึ้นเหนือในขั้นสาม โจวเจิ้งหยางล้วนใหความสนับสนุน ลดอุปสรรคให้เขาน้อยลง

ยอดฝีมือขั้นเจ็ดสูงสุดคนหนึ่ง ในมือมีอาวุธวิเศษ อิทธิพลแทบไม่ด้อยไปกว่าขั้นแปดทั่วไป

ไม่งั้นแค่อธิการบดีมหาวิทยาลัยหนานเจียงเพียงคนเดียว อาจไม่สามารถทำให้การเดินทางขึ้นเหนือของเขาราบรื่นได้เสมอไปหรอก

เส้นทางที่ไร้คู่ต่อสู้ มีคนกำลังเดินมากมาย

แต่คนที่เดินในเส้นทางไร้คู่ต่อสู้พวกนี้ เมื่อสังเกตอย่างละเอียดแล้ว คุณจะพบว่าด้านหลังของพวกเขามียอดฝีมือสนับสนุนอยู่

ไม่มียอดฝีมือสนับสนุน นายคิดจะตีใครก็ตีได้หรือไง?

คิดจะล่วงเกินใครก็ล่วงเกินได้?

อยากต่อสู้กับระดับเดียวกัน หรือคนอื่นอยากจะสู้กับนายเหมือนกัน?

นายเป็นแค่ผู้ฝึกยุทธ์ระดับล่างคนหนึ่ง เอาความมั่นใจมาจากไหน?

โจวเจิ้งหยางไม่ใช่อาจารย์ของหวังจินหยาง ทั้งไม่ใช่ญาติของเขา ทำได้แค่นับว่าเป็นมิตรภาพต่างวัย ยอดฝีมือรุ่นก่อนให้ความดูแลและถูกชะตากับเด็กรุ่นใหม่เท่านั้น

แม้จะเป็นแบบนี้ ตอนที่ได้ยินข่าวการตายของโจวเจิ้งหยาง หวังจินหยางยังรู้สึกเจ็บปวดในใจ

ตายแล้ว!

อาจารย์ของเขาก็ติดอยู่ในถ้ำใต้ดินอย่างเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย

ผู้ใหญ่ที่ใจดีซื่อสัตย์กับตัวเองยังรบตายในถ้ำใต้ดินอีก

อธิการบดีล่ะ?

ผู้ว่าล่ะ?

ปรมาจารย์ใหญ่ของหนานเจียงคนอื่นๆ เป็นยังไงบ้าง?

นี่เป็นความโศกเศร้าของผู้อ่อนแอสินะ?

หางตานั้นปรากฏเงาของฟางผิงขึ้นมา เวลานี้จู่ๆ หวังจินหยางก็อิจฉาและริษยาอยู่บ้าง

เขาแทบไม่รู้ว่าตัวเองกำลังอิจฉาอะไรอยู่!

แตในใจรู้สึกทนรับไม่ได้อย่างบอกไม่ถูก

อาจารย์ของฉันไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย เพื่อนต่างวัยของฉันตายไปต่อหน้ากลับไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้…

“ต้องแข็งแกร่งขึ้น!”

“ฉันยังแข็งแกร่งไม่พอ!”

ช่วงเวลาสั้นๆ นั้นหวังจินหยางก็ปรารถนาที่จะแข็งแกร่งขึ้นมาทันที

ถ้าหากฉันเป็นปรมาจารย์ ถ้าหากฉันอยู่ขั้นแปดขั้นเก้า เวลานั้นอาจารย์คงไม่ติดอยู่ในถ้ำใต้ดิน หัวหน้าโจวคงไม่ตายในสนามรบเช่นกัน…

เสี้ยวนาทีนี้หวังจินหยางก็เงียบไปราวกับภูเขาไฟที่รอการปะทุอยู่

ฟางผิงที่สัมผัสได้ถึงบรรยากาศผิดปกติก็ไม่พูดขึ้นอีก

แม้เขาจะเป็นคนหนานเจียง แต่เส้นทางผู้ฝึกยุทธ์ของเขาเริ่มต้นจากเซี่ยงไฮ้

ผู้อาวุโสที่มีความสัมพันธ์อันดีต่อเขาก็อยู่ที่เซี่ยงไฮ้ทั้งหมด

หลี่ฉางเซิง หลู่เฟิ่งโหรวคนพวกนี้ยังมีชีวิตอยู่เช่นกัน

อารมณ์ที่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลันของหวังจินหยางทำให้เขาเข้าใจว่าบางทีโจวเจิ้งหยางอาจจะมีความสัมพันธ์อันดีต่อหวังจินหยาง หลักๆ เป็นยังไง เขาไม่ได้ถาม

เวลานั้นตาเฒ่าหลี่เกือบตายในสงคราม เขาก็ยากจะรับได้เหมือนกัน

ผู้ฝึกยุทธ์ที่คุณไม่คุ้นเคยตายในสงคราม คุณอาจจะนับถือ อาจจะเห็นใจและเสียใจ แต่จะขาดการเข้าถึงความรู้สึกเศร้าโศกอย่างแท้จริง

ตอนที่ผู้ฝึกยุทธ์ที่คุณคุ้นเคย หรือคนที่สนิทกับคุณตายในสงคราม คุณจะไม่รู้สึกนับถืออีกแล้ว จะมีแค่ความโศกเศร้าที่ไม่อาจช่วยเหลือได้เท่านั้น

—

คล้อยหลังที่หวังจินหยางตกสู่ความเงียบ คนอื่นๆ ก็ไม่พูดอะไรอีก

ฉินเฟิ่งชิงที่เป็นคนพูดมากยังคงเผยท่าทีเอ้อละเหยลอยชายราวกับไม่สนใจสิ่งใด ในหัวกลับปรากฏฉากต่างๆ วาบผ่านขึ้นมา

ความโศกเศร้าเป็นของผู้อ่อนแอเท่านั้น

ฉินเฟิ่งชิงไม่อยากเป็นผู้อ่อนแอ ไม่อยากโศกเศร้าไปตลอดชีวิต

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน