ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 388

ตอนที่ 388 ระบบอัปเกรดอีกครั้ง (1)

ล่อลวงฉินเฟิ่งชิงไปไม่กี่ประโยคแล้ว จู่ๆ ฟางผิงก็เปลี่ยนประเด็น เอ่ยต่อว่า “ช่างเถอะ นายอยากอยู่ ฉันก็ไม่อยากให้นายอยู่หรอก หาเรื่องใส่ตัวชัดๆ”

“นาย…”

ฉินเฟิ่งชิงแทบจะหลุดปากด่าออกไป ฉันรนหาที่ตายเท่านายหรือเปล่าล่ะ?

ฟางผิงไม่สนใจเขาอีก มองไปทางอู๋ชวนด้วยรอยยิ้ม “รุ่นพี่อู๋ ที่นี่ไม่นานก็ต้องสร้างเมืองแล้วสินะครับ?”

“อืม”

“งั้นคุณคิดว่าเมืองผิง ชื่อเรียกนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“หืม?”

อู๋ชวนอึ้งไปเล็กน้อย ฟางผิงเอ่ยอย่างกระตือรือร้นว่า “เมืองที่กำราบถ้ำใต้ดิน เมืองที่สงบสุขร่วมเย็น แน่นอนว่าเมืองผิงก็สามารถ…”

อู๋ชวนปวดหัวขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด ไอ้หนูนี่ถ้าเธอเป็นลูกหลานฉัน คงจะถูกซัดฝ่ามือใส่ไปแล้ว!

ไม่รับบทสนทนานี้ อู๋ชวนถอนหายใจเบาๆ เอ่ยว่า “น้ำแร่พลังงานยังมีอยู่หรือเปล่า?”

“ไม่มีแล้วครับ”

ฟางผิงตอบอย่างรวดเร็ว อู๋ชวนไม่ถามมากอีก เอ่ยแค่ว่า “ครั้งนี้จางติ้งหนานบาดเจ็บไม่น้อย พลังจิตใจอยู่ในสภาวะแหลกสลาย ไม่รู้ว่าน้ำแร่พลังงานจะช่วยได้หรือเปล่า”

ตาเฒ่าหลี่ที่อยู่ด้านข้างครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยว่า “ไม่ได้แตกจนหมดสิ้น ยังพอช่วยได้ ยิ่งไปกว่านั้นเขายังสามารถรวมปราณและจิตใจเป็นหนึ่งแล้ว ได้น้ำแร่พลังงานเติมเข้าไป ภายใต้พลังปราณและจิตใจรวมเป็นหนึ่ง น่าจะสามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้”

“หวังว่าจะเป็นแบบนั้น”

อู๋ชวนถอนหายใจ ทางหนานเจียง หากจางติ้งหนานไม่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้ คงเป็นปัญหาไม่น้อย

หน่วยทหารและกองตั้งมั่นเฝ้าระวังให้การสนับสนุนได้อย่างจำกัด เดิมทีหนานเจียงก็ไม่มียอดฝีมือประจำการที่ถ้ำใต้ดิน แม้หนานเจียงจะสร้างเมืองสำเร็จก็ต้องอยู่ในสภาวะตั้งรับไปตลอด

พูดคุยกันอยู่สักพัก ฟ้าก็มืดลงในชั่วพริบตา

เวลาผ่านไปอีกหนึ่งวันแล้ว

ราตรีที่มาเยือนไม่ได้ส่งผลกระทบพวกเขามากมาย

อู๋ชวนมองไปทางจางติ้งกั๋ว “เหล่าโจว นายไปรับคนกลับมาก่อนเถอะ รอทางเดินมั่นคงแล้วก็ให้พวกเขาไปก่อน”

“ได้”

โจวติ้งกั๋วไม่ชักช้าอีก ไม่นานก็ออกไปจากปากทางเดิน พวกจางติ้งหนานยังไม่ได้มาทางนี้กัน

—

ภายใต้ความมืด ทุกคนต่างก็เงียบลง

แม้ฟางผิงและฉินเฟิ่งชิงจะพูดเก่ง แต่เวลานี้ก็ไม่อยากจะพูดเท่าไหร่ อันที่จริงพวกเขาต่างอ่อนเพลียเมื่อยล้า

ทั้งทุกคนยังมีอาการบาดเจ็บด้วยเช่นกัน

หลี่หานซงบาดเจ็บไม่น้อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฉินเฟิ่งชิง จำต้องพูดว่าเจ้าหมอนี่มีความอดทนอย่างมาก ทำเหมือนกับไม่เป็นอะไรเลย ทั้งที่จริงบาดเจ็บค่อนข้างหนัก ฟางผิงสัมผัสถึงลมหายใจที่ไม่มั่นคงของเขาได้ด้วยซ้ำ เหมือนจะดับลงได้ทุกเมื่อ

ฉินเฟิ่งชิงกำลังหลับตารักษาอาการบาดเจ็บ อีกฝั่งหนึ่งหวังจินหยางนั่งพิงกับก้อนหินที่ถูกย้อมด้วยเลือดสดก้อนหนึ่ง จ้องมองท้องฟ้าอย่างใจลอย

อนาคตของหนานเจียงจะเดินต่อไปยังไง?

ไม่ใช่ว่าเขากังวลเกินเหตุ แต่อนาคตยังสับสนอยู่จริงๆ

ปรมาจารย์เพียงคนเดียวตายในสนามรบ ทว่าขึ้นชื่อว่ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้เฉพาะทางของเมืองหนานเจียง มหาวิทยาลัยหนานเจียงต้องรับผิดชอบในหน้าที่นี้

ในอนาคต พื้นที่ผืนนี้ยังต้องพึ่งกำลังของคนหนานเจียงในการเฝ้าระวัง

สถานที่ไม่ไกลจากหวังจินหยาง หลี่หายซงก็กำลังรักษาอาการบาดเจ็บ ในใจก็กำลังครุ่นคิดเรื่องพวกนี้อยู่

อนาคตจะเป็นยังไงต่อไป?

จะอยู่ที่มหาวิทยาลัยปักกิ่งต่อหรือเปล่า?

หรือจะไปหน่วยทหารหรือที่อื่นดี?

สถานการณ์ถ้ำใต้ดินแห่งอื่น เหมือนจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ นักศึกษามหาวิทยาลัยปักกิ่งมองโลกในแง่ดีเกินไป กระทั่งยอดฝีมือของปักกิ่งก็ยังมองโลกในแง่ดีเกินไปเช่นกัน

ปักกิ่ง หลังจากสงครามในเวลานั้น หลายปีมานี้ยังเคยทำสงครามอย่างนั้นเหรอ?

กลับเป็นสถานที่แห่งอื่นที่เกิดสงครามไม่ขาดสาย ทุกคนต่างพยายามเอาตัวรอด พยายามแข็งแกร่งขึ้น พยายามเปลี่ยนแปลง!

ค่ำคืนนี้พวกเด็กหนุ่มต่างกำลังครุ่นคิดถึงอนาคต ยอดฝีมือรุ่นก่อนพวกนั้นกลับจ้องมองพวกเขาอย่างเงียบๆ

อนาคตของมวลมนุษย์ขึ้นอยู่กับเด็กรุ่นใหม่พวกนี้แล้ว

หวังอย่างยิ่งว่าคนพวกนี้จะสามารถเติบโตอย่างเร็ววัน

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน