ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 421

ตอนที่ 421 เฒ่าอำมหิต (1)

……….

อู๋ขุยซานกลับหัวเราะ หยุดมือแค่นั้น เอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “ปลาหมอตายเพราะปาก คนอย่างนายก็กล้าโวยวายกับฉัน? ไปเรียกปู่นายมาสิ นายนับว่าเป็นเรื่องอะไรกัน!”

เวลานี้จู่ๆ กะโหลกก็เกิดเสียงปริแตกเล็กน้อย บนกะโหลกสีทองอร่ามปรากฏรอยแยกอยู่บ้าง

ครู่ต่อมาเนื้อหนังก็งอกใหม่ หลังจากนั้นสักพักใบหน้าของเจิ้งหมิงหงก็ฟื้นฟูขึ้นอีกครั้ง สีหน้ากลับซีดเผือดอยู่บ้าง

หันไปมองอู๋ขุยซาน เจิ้งหมิงหงฝืนยิ้มอย่างเจ็บปวด “อู๋ขุยซาน ฉันกลับประเมินนายต่ำไป โลกข้างนอกบอกว่านายยากที่จะขึ้นขั้นเก้า ฉันว่าเหมือนจะไม่ใช่อย่างนั้น”

เขาไม่ได้คิดหยุมหยิมกับเรื่องที่ถูกอู๋ขุยซานซัดฝ่ามือจนกระดูกทองแตกเมื่อครู่ ฝีมือสู้คนอื่นไม่ได้ คำว่า ‘สารเลว’ ที่เขาตะโกน ก็ไปกระตุ้นโทสะของอู๋ขุยซานจริงๆ เวลานี้พูดมากไปก็ไร้ประโยชน์

ส่วนฆ่าเขา อู๋ขุยซานไม่ทำหรอก ทั้งไม่กล้าด้วย

ยิ่งไปกว่านั้นอู๋ชวนยังอยู่ที่นี่ อู๋ขุยซานฆ่าเขาไม่ได้เหมือนกัน

แต่ทำพลาดไปก็ต้องถูกลงโทษ อู๋ขุยซานซัดฝ่ามือเดียวก็โจมตีเขาได้ เรื่องนี้ไม่อาจหาความยุติธรรมจากใครได้ เว้นเสียแต่ว่าจะปะทุสงครามใหญ่จริงๆ

อู๋ขุยซานหยุดมือแล้ว ซุนเยวี่ยชิงที่กำลังเตรียมตัวหนีก็หยุดลงเช่นกัน หน้าเปลี่ยนสีไม่หยุด

อู๋ชวนแค่ตำหนิไปเท่านั้น กลับไม่ได้ขัดขวางอะไร เวลานี้ไม่พูดอะไรอีกแล้ว

อู๋ขุยซานหัวเราะ เอ่ยเสียงเบาว่า “ขั้นเก้าเป็นเรื่องยากอยู่แล้ว แต่ถึงจะไม่ได้เข้าสู่ขั้นเก้า คนอย่างพวกนายยังคงไม่อยู่ในสายตาฉันอยู่ดี! สิ่งที่ควรพูด ฉันก็พูดไปแล้ว ยาบำรุงและอาวุธมูลค่าสองแสนล้าน กลับไปก็ส่งไปถึงมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ หลังจากนี้มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้จะไม่จัดสรรวัตถุดิบใดใดให้ทั้งสองบริษัทอีก วางใจเถอะ ฉันแค่เอาสิ่งที่เป็นของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้กลับคืนมา คนอื่นๆ ฉันคร้านจะสนใจ ถ้ารู้สึกว่าไม่ยินยอม ให้คนมาหาฉันได้ แต่ขั้นเก้าทั่วไปอย่าเสียเวลามาเลย หาขั้นเก้าขั้นสุดยอดมาสักคนเถอะ ฉันก็อยากเปิดหูเปิดตาเหมือนกัน ขั้นเก้าขั้นสุดยอดของมนุษย์จะโหดเหี้ยมขนาดไหน เลือดเย็นถึงขั้นไหน!”

พวกเจิ้งหมิงหงไม่รับบทสนทนา อู๋ชวนเอ่ยด้วยเสียงเยือกเย็นว่า “อธิการอู๋ เรื่องราวยังไม่ได้บทสรุป นี่ก็เป็นแค่แผนสุดท้ายเท่านั้น!”

“ฮ่าๆ”

อู๋ขุยซานหัวเราะอย่างดูแคลน เอ่ยหยอกว่า “บางทีละนะ แน่นอนว่าถึงเวลานั้นจริงๆ บางทีฉันอาจจะเห็นด้วยกับแผนนี้ แต่ว่า…นักศึกษามหาวิทยาลัยของฉัน หรือยังต้องกลายเป็นของสังเวยทั้งหมด? ยังไงก็ต้องพาไปบางส่วนหรือเปล่า”

อู๋ชวนสูดลมหายใจเข้าลึก เอ่ยอย่างสุขุมว่า “ฉันบอกว่ายังไม่ได้บทสรุป! หากถึงเวลานั้นจริงๆ ไม่อาจเป็นอย่างที่นายจินตนาการแบบนั้นหรอก ขั้นเก้าขั้นสุดยอดก็ไม่สามารถตัดสินใจชี้ขาดได้เหมือนกัน หากเป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันคนหนึ่งแล้วที่ไม่เห็นด้วย!”

“นายคัดค้านมีประโยชน์หรือไง?” อู๋ขุยซานดูแคลนอยู่บ้าง

อู๋ชวนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น “หรือนายคิดว่าโลกนี้มีแค่นายที่ไม่กลัวอะไรเลย? ฉันก็มีความกล้าเหมือนกัน! ยิ่งไปกว่านั้นคนส่วนมากไม่เห็นด้วย รวมถึงผู้บัญชาการหลี่!”

“ผู้บัญชาการหลี่…”

อู๋ขุยซานฟังจบก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ก็ถูก งั้นจะตั้งตารอดูละกัน”

พูดจบ อู๋ขุยซานก็หันไปมองฟางผิง ยิ้มเบาๆ ว่า “ไอ้หนู เรียนรู้ไว้เถอะ พูดกับพวกเขาไปมากมายขนาดนั้นมีประโยชน์อะไร! ช่วงชิงมาตรงๆ ซะ ไม่ให้งั้นก็สู้! เอาชนะพวกนี้ก็ได้แล้ว”

เจิ้งหมิงหงไม่พูดอะไร ซุนเยวี่ยชิงเผยสีหน้าจนใจ ถอนหายใจว่า “อธิการอู๋ บางเรื่องพวกเราก็ไม่ได้ทำเพื่อประโยชน์ส่วนตัวเหมือนกัน นายน่าจะเข้าใจ”

“เข้าใจ เข้าใจอยู่แล้ว”

อู๋ขุยซานเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “ไม่ยินยอมก็คือไม่ยิมยอม แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเข้าใจไม่ได้ ต่อให้เข้าใจ ฉันก็ไม่อาจนั่งมองอาจารย์และนักศึกษาของฉันถูกกำหนดให้กลายเป็นของสังเวยได้! ดังนั้นฉันก็ไม่ได้ต้องการเกินตัว ฉันแค่อยากเอาของของมหาวิทยาลัยกลับคืนมา”

เจิ้งหมิงหงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น “นายคำนึงถึงแค่มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ อู๋ขุยซาน นายไม่คิดว่าตัวเองก็มีความเห็นแก่ตัวอย่างนั้นเหรอ?”

“เห็นแก่ตัว?”

อู๋ขุยซานเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “เป็นความเห็นแก่ตัว แต่แล้วจะยังไง? ทุกคนล้วนเป็นคนเหมือนกัน อาจารย์และนักศึกษามหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของมนุษย์หรือไง? มหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ไม่ได้หลบหลีกสงครามสักหน่อย? มีทรัพยากร มีความแข็งแกร่งเพิ่มขึ้น อาจารย์และนักศึกษาของฉันต้องต่อสู้จนถึงท้ายที่สุดอยู่แล้ว สู้จนคนสุดท้ายล้มลง!”

“ฉันตายได้แค่ในถ้ำใต้ดิน ไม่อาจตายในโลกที่สับสนอลม่านนี้!”

อู๋ขุยซานเอ่ยด้วยน้ำเสียงดังชัดเจน “ตาย ก็ต้องยืนตายอย่างองอาจเท่านั้น!”

เจิ้งหมิงหงไม่ได้พูดอีก ซุนเยวี่ยชิงก็รักษาความเงียบเช่นกัน

อู๋ชวนเอ่ยเสียงเบา “ชั่วชีวิตนี้ของพวกเราไม่อาจคุกเข่าใช้ชีวิตได้เช่นกัน”

อู๋ขุยซานชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง แค่นยิ้มว่า “ค่อยๆ ดูกันไปเถอะ ขอตัวล่ะ”

ทิ้งคำพูดนี้ไว้ อู๋ขุยซานก็สาวเท้าออกไปทันที

ฟางผิงรีบตามออกไป หวังจินหยางก็ไม่ชักช้า ตามออกไปด้วยกัน

เฉินเย่าถิงหยัดกายเดินออกไปด้วยท่าทีเรียบนิ่งเช่นเคย

—

รอทุกคนออกไปแล้ว จู่ๆ เจิ้งหมิงหงก็ระเบิดโทสะทันที “ฉันเป็นคนที่ต้องคุกเข่าร้องขอชีวิตหรือไง? สิ่งที่ฉันทำทั้งหมด หรือเพื่อตัวเองคนเดียว? อู๋ขุยซานทำเป็นองอาจกล้าหาญ เขาจะเป็นวีรบุรุษ หรือฉันเป็นแค่คนไร้ความสามารถ? เถียนมู่ด่าว่าฉันเป็นไส้ศึก อู๋ขุยซานลงมือกับฉันตรงๆ ถือสิทธิ์อะไรกัน? พวกเขามีความสามารถก็ไปถามกับขั้นเก้าขั้นสุดยอดพวกนั้นสิ มาหาฉัน เพราะฉันรังแกง่ายอย่างนั้นเหรอ? แม่งเหอะ ฉันไม่ทำแล้ว! ใครอยากจะทำก็ทำไป! เดิมทีเรื่องบ้าๆ บอๆ พวกนี้แทบไม่เกี่ยวกับฉันด้วยซ้ำ รังแกคนเกินไปแล้ว!”

ซุนเยวี่ยชิงถลึงตาใส่เขา ผ่านไปพักหนึ่งก็เอ่ยอย่างจนใจ “เมื่อกี้ทำไมนายไม่พูดล่ะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน