ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 422

ตอนที่ 422 จ้างยอดฝีมือร่างทองแปดถึงสิบคน (1)

……….

บนถนน

ฟางผิงเอาแต่จ้องมองอู๋ขุยซานไม่ลดละ

อู๋ขุยซานทำเป็นมองไม่เห็น เดินไปก็เอ่ยไปพลาง “ยังมีเรื่องอื่นอีกหรือเปล่า? ถ้าไม่มี พวกเราจะกลับแล้ว”

“อย่าเพิ่งสิครับ กินข้าวส่งท้ายปีด้วยกันก่อน…”

ฟางผิงมองออกไปข้างนอก ตอนนี้เหมือนจะเลยเที่ยงคืนไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร กินข้าวสักมื้อกระชับความสัมพันธ์ก็เป็นเรื่องดีเช่นกัน

เหล่าอู๋เจ๋งจริงๆ!

เจิ้งหมิงหงที่เป็นขั้นแปดไม่มีเวลาให้ทันโต้ตอบด้วยซ้ำ ถูกเขาซัดฝ่ามือจนกะโหลกเปิด แม้ต่อมาจะฟื้นฟู แต่ความสามารถนี้…น่ากลัวจริงๆ

ระหว่างที่พูด ฟางผิงก็กระซิบว่า “อธิการ แผนเก็บเมล็ดพันธุ์คืออะไรเหรอครับ…”

อู๋ขุยซานเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ก่อนหน้านี้เคยพูดไปแล้วไม่ใช่หรือไง? สงครามใหญ่มีแนวโน้มเกิดมากขึ้นเรื่อยๆ หากเกิดสงครามอย่างเต็มรูปแบบ ใครก็ไม่อาจมั่นใจได้ว่าจะมนุษยชาติจะล่มสลายหรือเปล่า เก็บเมล็ดพันธุ์ไว้ส่วนหนึ่ง ให้ร่อนเร่พเนจรนอกโลก ก็ไม่ถือเป็นแผนลับอะไรเหมือนกัน แทบจะเดากันได้ด้วยซ้ำ”

ระหว่างที่อู๋ขุยซานพูดก็เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แต่แม้จะไม่ใช่ความลับใหญ่อะไร เรื่องนี้ทำได้ กลับไม่อาจพูดออกไปได้ เธอเข้าใจใช่หรือเปล่า?”

ฟางผิงพยักหน้าว่า “ครับ พูดออกไป คนบางส่วนต้องสิ้นหวังและมองโลกในแง่ร้าย บางคนถึงกระทั่งเกิดความคิดเคียดแค้นในใจ เป็นเรื่องปกติ”

“เธอเข้าใจก็ดี ดังนั้นแม้หลายคนจะรู้เรื่อง แต่ทุกคนก็ไม่พูดออกมา”

อู๋ขุยซานถอนหายใจ “ผู้อาวุโสหลายคน ตัวเองไม่กลัวตาย แต่ลูกหลานรุ่นหลังของพวกเขาล่ะ? ไม่พูดถึงคนอื่น เฉินเย่าถิง นายทำใจปล่อยให้ลูกหลานตายในสงครามทั้งหมดได้หรือเปล่าล่ะ?”

เฉินเย่าถิงที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “ยังไงก็ต้องเหลือไว้ให้ฉันสักคนสองคน”

อู๋ขุยซานเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ได้ยินหรือยัง? ดังนั้นอันที่จริงทุกคนรู้เกือบทั่วกัน แม้จะไม่รู้ หลายคนก็เดาได้อยู่ดี แต่ว่า…”

อู๋ขุยซานแค่นเสียง “แต่สิ่งที่เรียกว่าเก็บเมล็ดพันธุ์ จากการสังเกตของฉัน หลายคนแทบไม่เคยลงถ้ำใต้ดินมาก่อน พวกลูกไก่ที่มีแต่พรสวรรค์เรื่องปราณกลุ่มหนึ่ง แม่งเหอะ นักศึกษาของฉันมีมากมายขนาดนั้น ถึงช่วงเวลาสุดท้ายเกรงว่าจะสามารถพาไปได้แค่หนึ่งในสิบเท่านั้น!”

อู๋ขุยซานพ่นคำหยาบออกมา เอ่ยต่อว่า “ทรัพยากรมากมายหลายบริษัทล้วนสิ้นเปลืองไปกับพวกเขา เพิ่มการจัดสรรก็เพื่อหวังให้ฝีมือแข็งแกร่งขึ้นหน่อย อยู่รอดต่อไปได้ อันที่จริงฉันอาจไม่ได้คัดค้านแผนการนี้เสมอไป แค่กันไว้ดีกว่าแก้เท่านั้น หากเวลานั้นมาถึงจริงๆ คนพวกนี้จะสามารถรอดสักกี่คน แม้จะสูญเสียบ้านเกิดก็ดีกว่าล่มสลายจนหมดสิ้น แต่สิ่งที่ฉันไม่อาจอดทนได้คือหลายปีมานี้ พวกเรายังจ่ายค่าตอบแทนออกไปไม่หยุดหย่อน คนพวกนี้กลับไม่เคยคำนึงถึงสถานการณ์ของพวกเราเลย ไม่กี่ปีก่อน ทรัพยากรไม่เพียงพอ แบ่งส่วนหนึ่งออกมาให้พวกเขา ฉันไม่ได้คัดค้านอะไร แต่ตอนนี้แทบจะพอใช้กันแล้ว ยังต้องเลี้ยงสมบัติจากสวรรค์ทีละคนให้ถึงขั้นแปดถึงจะพอหรือไง?”

ฟางผิงฟังจบก็เอ่ยอย่างโมโหว่า “ใช่ มีเหตุผล นึกไม่ถึงว่าจะไม่มีผม!”

อู๋ขุยซานหมดคำจะพูด เอ่ยอย่างหงุดหงิดว่า “เมื่อก่อนคงไม่มีเธอ แต่ตอนนี้ไม่มีปัญหา หากเธอจะหนีจริงๆ ต้องพาเธอไปด้วยแน่”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน