ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 429

ตอนที่ 429 เศร้าใจ (1)

…………….

เขตทางใต้มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้

นักศึกษาสองคนที่วิ่งหนีนั้น เห็นได้ชัดว่าประเมินฉินเฟิ่งชิงต่ำไป

พวกเขาคิดว่าฉินเฟิ่งชิงคิดจะไปเยาะเย้ยฟางผิงเท่านั้น…

แต่ในความเป็นจริง ตอนนี้ฟางผิงใบหน้าดำคล้ำจนน่าตกใจ เอ่ยเสียงเบา “อธิการ คุณคิดว่าเขาอยากจะทำอะไร?”

หวงจิ่งถอนหายใจเบาๆ “ฉันเดาว่าเขาอยากรนหาที่ตาย”

ทั้งสองคนที่พูดคุยกัน สัมผัสได้ว่าฉินเฟิ่งชิงมาตั้งนานแล้ว

แต่เจ้าหมอนั่นไม่ได้ปรากฏตัวขึ้น กลับก้มตัวหาที่ซ่อนอย่างว่องไวอยู่แถวข้างหน้าพวกฟางผิง

ฟางผิงและหวงจิ่งปลดปล่อยพลังจิตใจออกไป ค้นพบว่าเจ้าหมอนั่นเหมือนจะอยากลองอะไรสักอย่าง ฉินเฟิ่งชิงยังกำหมัดทุบในอากาศไปหลายครั้ง ใบหน้าเผยรอยยิ้มอย่างต่ำช้า

หวงจิ่งกวาดสายตามอง ถอนหายใจว่า “นี่คืออยากจะทุบหัวล้านของเธอ?”

ฟางผิงสีหน้าดูไม่ได้ กัดฟันว่า “เขาโดนของมาหรือเปล่าครับ? ผมปลดปล่อยพลังจิตใจได้ จะสัมผัสถึงเขาไม่ได้หรือไง?”

“ฉันถึงบอกว่าเขาอยากรนหาที่ตาย เขาคงคิดว่าพวกเราน่าจะไม่ปลดปล่อยพลังจิตใจภายในมหาวิทยาลัย…แต่เจ้าเด็กนี้ไร้ประสบการณ์ น่าจะไม่เข้าใจสิ่งที่เรียกว่าสัมผัสไว…”

หวงจิ่งกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่บ้าง ฉินเฟิ่งชิงรนหาที่ตายจริงๆ

ดูจากท่าทีของเขาแล้ว หวงจิ่งแทบจะเดาได้ว่าหลังจากนี้เขาจะทำอะไร จู่ๆ คงจะกระโดดออกมาดึงหมวกของฟางผิง ทุบหัวเขาไปสักหมัด

จากนั้น…บางทีอาจจะพูดว่าจำผิดคน!

เจ้าเด็กนี้คิดว่าฟางผิงพูดง่ายขนาดนั้นจริงๆ หรือไง?

อย่าพูดว่าจำผิดคนเลย ถึงจะเป็นแบบนั้นจริงๆ ฟางผิงก็สามารถซ้อมเจ้าหมอนั่นจนฝังกลบดินได้

หวงจิ่งคร้านจะเตือนฉินเฟิ่งชิงแล้ว ฝีเท้ากลับช้าลงเล็กน้อย เอ่ยว่า “อีกไม่กี่วันข้างหน้าถ้าจะลงถ้ำใต้ดิน อย่าเสี่ยงอันตรายเกินไป ช่วยดูแลเฟิ่งชิงด้วย”

ฟางผิงหันมองเขาแวบหนึ่ง หวงจิ่งพึมพำว่า “เด็กนั่นก็ลำบากไม่น้อย เวลานั้นพ่อของเขามีพรสวรรค์อย่างน่าตกใจ ทะลวงถึงขั้นห้าได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็เสียชีวิตระหว่างสงครามจู่โจมครั้งหนึ่ง ตอนนั้นเขายังเด็ก เถ้ากระดูกของพ่อเขา…ฉันและอาจารย์เอาไปส่งด้วยกัน จนถึงตอนนี้ฉันยังจำได้ เจ้าเด็กนั่นไม่ได้ร้องไห้โวยวาย แม่เขาด่าว่าอาจารย์ทำให้สามีเธอตาย ทำให้พ่อของลูกเธอตาย…เวลานั้นอาจารย์เศร้าใจอย่างมาก ยังเป็นเด็กนั่นที่ตามมาทีหลัง บอกว่าโตแล้วจะเข้ามหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้เหมือนกัน เธอคงไม่รู้ว่าตอนที่อาจารย์ออกมายิ้มอย่างมีความสุขขนาดไหน”

“ภายหลังเขามามหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้จริงๆ น่าเสียดายที่พรสวรรค์ด้อยกว่าคนอื่น อันที่จริงเขาฝึกวิชาได้ช้า แต่เจ้าเด็กนี้มีนิสัยดื้อรั้น ปรารถนาที่จะแข็งแกร่ง คนอื่นฝึกไม่กี่ชั่วโมง เขาฝึกได้หลายวัน ไม่มีปราณก็ฝึกเคล็ดวิชาต่อสู้ ฝึกอยู่ทั้งวันทั้งคืน อาจารย์สงสารเขา สอนเคล็ดวิชาต่อสู้ให้เขาหลายอย่าง น่าเสียดายที่เวลานั้นอาจารย์ก็มีอาการบาดเจ็บรุมเร้า ส่วนมากจะใช้เวลาในการรักษาตัว ไม่ได้ให้การดูแลเท่าไหร่ แม้จะเป็นแบบนี้ เจ้าเด็กนี้ก็สำนึกในบุญคุณ รออาจารย์จากไปแล้วก็เฮ้อ…”

หวงจิ่งส่ายหัวเบาๆ สะท้อนใจอยู่บ้าง

หลายปีมานี้พบเจออะไรมามากมาย บางเรื่องแทบจะชินชาไปแล้ว

พ่อของฉินเฟิ่งชิงเป็นนักศึกษารุ่นสุดท้ายที่อธิการเฒ่าสั่งสอนดูแลด้วยตัวเอง พ่อของฉินเฟิ่งชิงอายุยังน้อย แม้จะมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ถึงห้าสิบปีเท่านั้น

แต่สิบกว่าปีก่อน พ่อของเขาก็ตายในสงครามของถ้ำใต้ดินแล้ว

หากพ่อของฉินเฟิ่งชิงยังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้คงประสบความสำเร็จไม่ด้อยไปกว่าถังเฟิง ทั้งบางทีอาจจะสูงยิ่งกว่านั้น

ฟางผิงค่อยเข้าใจเรื่องราวของฉินเฟิ่งชิงขึ้นมาบ้าง และยังรู้ว่าพ่อของเขาตายในสงครามถ้ำใต้ดิน แต่ฟางผิงยังคงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ดูแล นั่นต้องดูแลอยู่แล้ว คุณวางใจเถอะ!”

‘ดูแล’ สองคำนี้ ฟางผิงพูดเน้นหนักเป็นพิเศษ

เจ้าหมอนี่เหิมเกริมอวดดี แทบจะลืมไปแล้วว่าตัวเองแซ่อะไร ฟางผิงรู้สึกว่ามีความจำเป็นต้องสอนเขาสักหน่อยว่าเป็นคนควรต้องทำตัวยังไง

ส่วนเห็นใจนั้น…ฉินเฟิ่งชิงไม่ต้องการความเห็นใจจากเขาอยู่แล้ว

เจ้าหมอนี้ยิ่งเจ็บเท่าไหร่ก็จะยิ่งแกร่งขึ้นเท่านั้น ไม่มีวันยอมแพ้อยู่แล้ว นี่ก็เป็นข้อได้เปรียบใหญ่อย่างหนึ่งของฉินเฟิ่งชิง หรือจะพูดว่าเขาไม่อยากถูกทิ้งห่างมากเกินไป จะถูกคนซ้อมตายได้

ตอนแรกเขาและหวังจินหยางประมือกันครั้งหนึ่ง บาดเจ็บหนักทั้งสองฝ่าย

ผลปรากฏว่าบางคนเศร้าซึม บางคนผิดหวังเสียใจ มีแค่เจ้าหมอนี้ที่ใช้ฐานะผู้ฝึกยุทธ์หลอมกระดูกหนึ่งครั้ง ไล่ตามอย่างขะมักเขม้นเข้าสู่ขั้นสามได้ภายในเวลาสั้นๆ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าสิ่งที่ฉินเฟิ่งชิงต้องการไม่ใช่สิ่งอื่นใด แต่เป็นแรงกดดัน แรงกดดันอย่างมหาศาล

เป็นเรื่องยากที่เจ้าหมอนี้จะถูกบดขยี้ได้

ฟางผิงคิดว่าจำเป็นต้องมอบแรงกดดันให้เขาสักหน่อยแล้ว

ระหว่างที่พูด ทั้งสองคนก็เดินมาถึงจุดที่ฉินเฟิ่งชิงซ่อนตัวอยู่

ฉินเฟิ่งชิงเผยสีหน้าวาดหวัง กำหมัดไว้แน่น ฟางผิงทำเป็นมองไม่เห็น เดินไปข้างหน้าอย่างไม่ได้คิดอะไร

หวงจิ่งอยู่ห่างออกไปหนึ่งก้าว ลอบถอนหายใจ ฉินเฟิ่งชิงหาเรื่องใครไม่หา จะหาเรื่องกับฟางผิงให้ได้ รนหาที่ตายชัดๆ ขวางก็ขวางไม่อยู่แล้ว

ครู่ต่อมาจู่ๆ ฉินเฟิ่งชิงก็กระโดดออกมา หัวเราะว่า “เหล่าเฉิน สวัสดีปีใหม่!”

เจ้าหมอนี้ปากพูดออกไปแบบนั้น มือกลับไวกว่า กระโดดออกมาแล้วก็เหวี่ยงหมัดเตรียมจะทุบหัวฟางผิงทันที

‘ปัง!’

ในเวลานี้ฟางผิงกลับหันหน้ามาอย่างกะทันหัน สะสมพลังไว้ที่หมัดนานแล้ว ชกออกไปในทันที!

เสียงดังสนั่นกระจายออกมา!

ฉินเฟิ่งชิงกระเด็นลอยไปนับสิบเมตร ร่วงลงพื้นด้วยใบหน้างุนงง

ฟางผิงชักหมัดกลับอย่างเกียจค้าน เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “ที่แท้ก็นายนี่เอง ฉันยังคิดว่าคนของลัทธินอกรีตแฝงตัวเข้ามาในมหาวิทยาลัยเพื่อลอบโจมตีฉันซะอีก”

ระหว่างที่พูด ฟางผิงก็ถอนหายใจ “เหล่าฉิน ครั้งหน้าอย่าเล่นละครห่วยแตกแบบนี้อีกเลย นายคิดว่าตัวเองเป็นนักแสดงหรือไง? ครั้งนี้ฉันชกนายด้วยหมัด ครั้งหน้าหากใช้ดาบฟันออกไป ไม่ใช่ว่าจะถูกฉันฟันเป็นสองท่อนหรือไง?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน