ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 437

ตอนที่ 437 ฆ่าปีศาจปิดปาก (1)

…………….

กลางอากาศ

เจี่ยวรับรู้ได้ถึงลมหายใจของยอดฝีมือที่ทำสงครามเช่นกัน แต่มันไม่คิดจะยุ่งเรื่องชาวบ้านจริงๆ

นอนไม่ก็นั่ง นั่งไม่ก็ยืน มีคนป้อนแร่ชีวิตใส่ปากมัน นั่นถึงจะเป็นความผาสุกของชีวิตปีศาจ

น่าเสียดายที่พ่อครัวในครั้งก่อนหนีไปอีกแล้ว

—

แต่ถึงจะไม่หนี ระดับต่ำเกินไป เจี่ยวก็รู้สึกว่ากินได้ไม่เต็มอิ่มพอ ตอนนี้ไม่ได้คิดจะไปจับกลับมาแต่อย่างใด

สุนัขพันธุ์ปักกิ่งที่อยู่ด้านข้าง เริ่มส่งเสียงร้องอีกครั้ง

ตอนแรกเจี่ยวคร้านจะสนใจ ทั้งไม่ใช่มันที่โดนถูกปล้นรัง จะรีบไปทำไม มันแทบอยากจะคลานไปช้าๆ ด้วยซ้ำ รออีกฝ่ายสู้เสร็จแล้วค่อยผ่านทางไป

หากไม่ใช่รับรู้ว่ายอดฝีมือทั้งสองหนีออกไปแล้ว มันยังคิดจะรออยู่อีกสักพัก

แต่รอจนบินไปถึงจุดที่ปีศาจสุนัขเม่นร่วงลงไป จู่ๆ เจี่ยวก็หยุดชะงักเล็กน้อย เหมือนว่า…จะได้กลิ่นที่คุ้นเคยอยู่บ้าง

จมูกใหญ่นั้นขยับเล็กน้อย เจี่ยวสอดส่องไปทั่ว รอจนได้ยินสุนัขพันธุ์ปักกิ่งหอนขึ้นมาอีกครั้ง เจี่ยวก็ไม่สนใจอีกแล้ว ฟาดพลังฟ้าดินออกไปทันที!

หากไม่ใช่ว่าหวั่นเกรงราชาพวกนั้นจากพื้นที่หวงห้าม มันคงกลืนเจ้านี้ไปนานแล้ว

สุนัขพันธุ์ปักกิ่งถูกฟันจนเนื้อหนังกระจุยกระจาย อดแผดเสียงร้องออกมาไม่ได้

เจี่ยวไม่สนใจมันเช่นกัน ลงไปข้างล่างทันที

มันลงไปแล้ว สัตว์ปีศาจรอบทิศทางก็คำรามขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน

นี่คือเขาสุนัขเม่น พวกมันมีราชาของตัวเองเช่นกัน!

ตอนนี้ราชาไปไล่ฆ่าผู้บุกรุก สัตว์ปีศาจที่มาจากต่างถิ่นเข้าสู่อาณาเขตของพวกมัน นั่นไม่อาจยอมรับได้

แววตาของเจี่ยวปรากฎความไม่พอใจทันที

ครู่ต่อมา จู่ๆ เจี่ยวก็อ้าปากกว้าง เริ่มดูดกลืนอย่างบ้าคลั่งขึ้นมา!

รอบๆ นั้นสัตว์ปีศาจนับไม่ถ้วนถูกกดดันจนต้องหมอบราบกับพื้น ปราณและพลังงานบนร่างแทรกซึมออกไปข้างนอกไม่หยุดหย่อน เข้าสู่ปากของเจี่ยวอย่างรวดเร็ว

“โฮก!”

ปีศาจสุนัขพันธุ์ปักกิ่งโมโหอย่างถึงที่สุด คำรามเสียงดังขึ้นมา

เขาสุนัขเม่นเป็นพื้นที่ในอาณาเขตของพื้นที่หวงห้าม

ราชาปีศาจเขาทองกำลังฆ่าเพื่อกินเป็นอาหาร ล่วงล้ำผลประโยชน์ของพื้นที่หวงห้าม!

แววตาของเจี่ยวปรากฎไอสังหารขึ้นมา!

มันไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง!

เผ่าพันธุ์ปีศาจที่เพิ่งจะเข้าสู่ระดับแม่ทัพตอนต้นยั่วโทสะมันครั้งแล้วครั้งเล่า…อย่างน้อยในสายตามัน อีกฝ่ายก็รบกวนจังหวะในการกินข้าวของมัน ทั้งพยายามบังคับให้มันไปที่พื้นที่หวงห้าม นี่เป็นการยั่วโทสะมันอย่างถึงที่สุด!

ครู่ต่อมา พลังฟ้าดินที่ขนาดมหึมาเท่าเสาต้นหนึ่งก็ถูกซัดลงมาอย่างบ้าคลั่ง

กรงเล็บสีทองของเจี่ยวตบไปที่สุนัขพันธุ์ปักกิ่งไม่หยุดหย่อนจนสุนัขพันธุ์ปักกิ่งแผดเสียงร้องดังลั่น กลับไม่กล้าโจมตีกลับ

แม้ราชาปีศาจเขาทองจะเข้าสู่ระดับอารยะตอนต้น แต่ความสามารถกลับแข็งแกร่งอย่างมาก หากไม่ใช่แบบนี้ พื้นที่หวงห้ามคงไม่บังคับให้มันไปเข้าพบหรอก

ทุบตีสุนัขพันธุ์ปักกิ่งอยู่พักใหญ่ ท้ายที่สุดเจี่ยวยังคงไม่ได้ฆ่าสัตว์ปีศาจตัวอื่นๆ แค่ดูดกลืนพลังงานและปราณจากอีกฝ่ายเท่านั้น ตอนนี้ทั่วพื้นมีแต่สัตว์ปีศาจนอนกลาดเกลื่อน

เจี่ยววนเวียนอยู่ที่เดิมอย่างเชื่องช้า ตอนที่เดินไปข้างหนามยาวที่ตกลงมาพวกนั้น เจี่ยวก็เริ่มดมกลิ่นทันที

ดมอยู่พักหนึ่ง ดวงตาขนาดใหญ่ของเจี่ยวก็เผยท่าทีราวกับคนกำลังขบคิดอยู่

กลิ่นของเจ้าต้นไม้โง่นั่น!

ทำไมที่นี่ถึงมีกลิ่นของเจ้าโง่นั่นได้?

เจ้าต้นไม้โง่นั่นปักหลักอยู่ที่เขตแร่ชีวิต ไม่อาจจะออกไปอย่างง่ายดาย ทำไมกลิ่นของมันถึงมาปรากฏในเขตของพื้นที่หวงห้ามได้?

จู่ๆ เจี่ยวก็ทะยานขึ้นฟ้า มองไปยังป่าร้อยอสูรที่อยู่ห่างไกลออกไป

ครู่ต่อมา เจี่ยวกลับหันมาใช้กรงเล็บสีทองตบลงไปทันที!

‘เปรี้ยง!’

เกิดเสียงสนั่นหวั่นไหว!

ชั่วพริบตานั้นก็มีเสียงร้องโหยหวนแผ่กระจายออกมา!

สุนัขพันธุ์ปักกิ่งเผยแววตาไม่กล้าเชื่อ ราชาปีศาจเขาทองจะฆ่ามัน!

เป็นไปได้ยังไง?

มันกล้าได้ยังไง?

เจี่ยวไม่ได้คำรามออกไป ดวงตาขนาดใหญ่เผยความเย็นเยียบไร้ความรู้สึก บนเขาสีทองมีพลังฟ้าดินเชื่อมต่อกัน ฟันลงไปข้างล่างอย่างต่อเนื่อง

กระดูกและเนื้อหนังของสุนัขพันธุ์ปักกิ่งแยกออกจากกัน เลือดกระเซ็นเจิ่งนองไปทั่ว

ในขณะที่สุนัขพันธุ์ปักกิ่งสิ้นหวัง จู่ๆ เจี่ยวก็หยุดการกระทำ

เวลานี้ปีศาจสุนัขพันธุ์ปักกิ่งบาดเจ็บหนักจนไม่อาจเคลื่อนไหวได้แล้ว เดิมทีคิดจะระเบิดแกนหัวใจตัวเองจึงหยุดเอาไว้ก่อน

เสี้ยวพริบตานั้น หนามยาวที่ร่วงบนพื้นก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว!

‘ฉึก!’

หนามยาวนับสิบทะลวงทั่วร่างของสุนัขพันธุ์ปักกิ่ง ก่อนหนามยาวพวกนี้จะแหลกเป็นผุยผง สูญสลายไปในอากาศ

สัตว์ปีศาจบางส่วนที่อยู่รอบๆ หวาดกลัวอย่างถึงที่สุด พวกมันมีสติปัญญาแค่เล็กน้อย แทบไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงว่าปีศาจขั้นอารยะตัวนี้สังหารปีศาจขั้นแม่ทัพตัวหนึ่ง!

ทั้งก่อนหน้านี้ปีศาจขั้นแม่ทัพตัวนั้นก็เป็นฝ่ายห้ามไม่ให้ขั้นอารยะดูดกลืนพวกมัน!

แม้จะมีสติปัญญาไม่สูงนัก แต่เวลานี้การเอาตัวรอดเป็นสัญชาตญาณอยู่แล้ว สัตว์ปีศาจทั้งหมดจึงถอยหลังไปอย่างหวั่นเกรง!

เจี่ยวเผยแววตาเยือกเย็น จู่ๆ ก็ปลดปล่อยพลังจิตใจ กดดันสัตว์ปีศาจทั้งหมดหมอบราบกับพื้น

เวลานี้เจี่ยวอ้าปากกว้าง เริ่มกินอาหารอย่างสบายใจ

ไม่มีสุนัขพันธุ์ปักกิ่งมารบกวน การกินอาหารก็สงบมากขึ้นแล้ว

ร่างของสุนัขพันธุ์ปักกิ่ง เจี่ยวก็ไม่ได้แตะต้อง ทั้งไม่ได้ดูดกลืนด้วยเช่นกัน แม้การดูดกลืนสัตว์ปีศาจขั้นเจ็ดตัวหนึ่ง จะเทียบได้กับสัตว์ปีศาจทั้งหมดที่อยู่ใกล้ๆ นี้ก็ตาม

หลังจากนั้นสักพัก สัตว์ปีศาจทั้งหมดก็ถูกมันกลืนกินจนเกลี้ยง กลายเป็นศพแห้ง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน