ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 442

ตอนที่ 442 ปล้นรังเป็นความถนัดของพวกเรา (2)

………………..

เมืองเทียนเหมิน

ตอนนี้ทั้งสองฝ่ายต่อสู้อย่างดุเดือด!

สัตว์ปีศาจสองตัวกำลังต่อสู้เอาเป็นเอาตาย เจ้าเมืองเทียนเหมินประกายแววตาเย็นเยียบ โต้กลับสุดกำลัง!

เยามู่ไม่ได้เข้าร่วมการต่อสู้ ทั้งไม่ได้ค้นหาฟางผิงต่อ แต่คอยป้องกันเมืองเอาไว้

ภายใต้ขั้นเก้าทั้งสามที่ต่อสู้โรมรัมอย่างไม่สนใจอะไร ปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป เมืองต้องถูกทำลายแน่!

ที่นี่ยังมีชาวเมืองนับล้านคน เทียบกับราชามู่ ที่นี่นับเป็นรังของเยามู่มากกว่า ชาวเมืองพวกนี้ก็เป็นประชากรของมัน

รากและกิ่งก้านของเยามู่ขยายยืดยาว ขยับเข้าไปทางในเมือง สร้างม่านพลังฟ้าดินขึ้นมาหนึ่งสาย ร่างของเยามู่สั่นคลอนในอากาศ ต่อต้านควันหลงที่จะล่วงล้ำเข้ามาในเมืองพวกนั้น

นอกเมืองถูกทำลายยังพอว่า ภายในเมืองพังทลาย น้ำแร่ของเมืองเยามู่คงจะสูญสลายจนหมดสิ้น

ต่อสู้มาจนถึงขั้นนี้ เจี่ยวก็ไม่กังวลว่าทั้งสองฝ่ายจะประนีประนอมกันแล้ว

ตั้งแต่ราชามู่ควักอาวุธวิเศษออกมา ในขณะที่เจี่ยวหวาดกลัวก็รู้สึกเบาใจด้วยเช่นกัน

ในเวลานี้ปล่อยให้ราชามู่ดิ้นรนไป ป่าร้อยอสูรไม่อาจเลิกราง่ายๆ อยู่แล้ว รวมถึงพื้นที่ต้องห้ามอื่นๆ ด้วย ไม่อาจปล่อยให้จบง่ายดายเช่นกัน!

เจี่ยวฉวยโอกาสที่ยอดฝีมือทำสงครามค่อยๆ ถอยร่นไป

ครู่ต่อมาร่างของเจี่ยวก็หายไปจากที่เดิม

หลังจากนั้นสักพัก อีกทิศทางหนึ่งของเมืองเยามู่ เจี่ยวก็ปรากฏบนพื้นดินอย่างเงียบเชียบ

ผู้ฝึกยุทธ์หลายคนที่เห็นมันเผยสีหน้าหวาดกลัว ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็ถูกพลังจิตใจของเจี่ยวสั่นสะเทือนจนตาย กลายเป็นโคลนแหลกเหลว!

ราชามู่ทำสงคราม ต้นไม้โง่นั่นปกป้องเมือง ขั้นเจ็ดขั้นแปดคนอื่นๆ ต่างตั้งรับอยู่รอบนอก

มันที่เป็นอารยะขั้นแปดยังมีอะไรให้ต้องกลัว?

กลืนหินแร่พวกนั้นแล้วค่อยว่ากันเถอะ!

ต่อสู้มาถึงขั้นนี้แล้ว แม้หลังจากนั้นทั้งสองฝ่ายจะเจรจากันได้ มันกลืนกินไปแล้ว หรือพื้นที่หวงห้ามยังจะให้มันคายออกมาได้อีก?

—

เจี่ยวเข้าไปในเมืองจากอีกทางหนึ่ง

ฟางผิงกลับไม่กล้าขยับเขยื้อน หลบอยู่ในทางเดินเหมืองอย่างระแวดระวัง

อันที่จริงเขาก็อยากขุดแร่เช่นกัน แต่ตอนนี้สายแร่ยังมีผู้ฝึกยุทธ์จำนวนมากลาดตระเวนอยู่ แม้ข้างนอกจะต่อสู้จนสะท้านฟ้าสะเทือนดิน ยอดฝีมือพวกนี้ก็ยังไม่ยอมห่างไปไหน

โดยเฉพาะหลังจากที่เยามู่ออกไปแล้ว ที่นี่ยังมียอดฝีมือขั้นเจ็ดอีกคนนั่งรักษาการณ์อยู่

นี่เป็นรากฐานของเมืองเยามู่ ไม่ถึงสถานการณ์ที่จำเป็นจริงๆ ไม่อาจถูกละทิ้งได้

ฟางผิงไม่กล้าปรากฏตัว หลักๆ เพราะกลัวว่าประมือกันแล้วจะก่อให้เกิดการเคลื่อนไหวใหญ่โต ดึงดูดความสนใจคนได้

ยอดฝีมือขั้นเก้าข้างนอกพวกนั้น หากตระหนักได้ว่าที่นี่มีการต่อสู้เกิดขึ้น บางทีอาจจะหยุดสงครามลง

ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันขึ้นมาได้ เวลานี้ฟางผิงไม่กล้าทำเสียการใหญ่เพียงเพราะเรื่องเล็กน้อย แร่พลังงานเป็นแค่เรื่องเล็กในตอนนี้จริงๆ สงครามพวกขั้นเก้าต่างหากที่เป็นเรื่องใหญ่!

ในตอนที่ฟางผิงซ่อนตัวอย่างระมัดระวัง ไกลออกไปนั้น จู่ๆ ก็มีเสียงสั่นสะเทือนอย่างแผ่วเบาดังขึ้นพักหนึ่ง

หลังจากนั้นฟางผิงก็ใบหน้าแข็งทื่อ!

มันไม่ได้ฆ่าคนเทียนเหมินอยู่ที่เมืองชั้นนอกหรือไง?

ทำไมล่ะ!

สัตว์ปีศาจตัวนี้ ตกลงแม่งเป็นสัตว์ปีศาจจริงๆ หรือเปล่า?

มันกระตุ้นให้เกิดสงครามขึ้น ผลปรากฏว่าตัวเองกลับบุกเข้ามาในแหล่งแร่อย่างสบายใจเฉิบ ขั้นเก้าข้างนอกนั่นยังสู้มะรุมมะตุ้มกันอยู่เลย!

ฟางผิงแทบจะแข็งทื่อเป็นหิน กลางทางเดินเหมืองไกลๆ นั้น เจี่ยวไม่ได้อยู่ในร่างทอง ทั้งไม่ได้เปล่งแสงสีทองออกมาเช่นกัน เกราะหนังดำคล้ำทำให้เจี่ยวดูเกรงขามน้อยลง กักขฬะขึ้นไม่น้อย

คนที่ถูกกลืนลงไปก็ถูกมันคายออกมาทั้งหมด เห็นได้ชัดว่ารู้สึกว่าคนพวกนี้สกปรกเกินไป หรือรสชาติไม่ถูกปากเท่าไหร่

ดูดกลืนอยู่พักใหญ่ เจี่ยวก็เดินลัดเลาะไปตามทางเดินเหมืองทั่วทิศทาง มันยังหาเขตใจกลางแหล่งแร่ไม่เจอ

แต่การสัมผัสพลังงานก็เป็นความสามารถของสัตว์ปีศาจเช่นกัน มันรับรู้ได้ถึงตำแหน่งใจกลางแล้ว กำลังเดินไปยังจุดนั้น

ระหว่างที่เดินไปจู่ๆ เจี่ยวก็หันกลับมามองแวบหนึ่ง

ในทางเดินเหมือง ฟางผิงซ่อนตัวอย่างเงียบๆ!

แม้มันจะร่วมมือกับเจี่ยวหลายครั้งแล้ว เจ้าตัวใหญ่นี่ไม่ได้กินเขา แต่ฟางผิงไม่คิดว่าคนกับสัตว์ปีศาจจะอยู่ร่วมกันได้ ใครจะรู้ว่าครู่ต่อมาตัวเองจะถูกมันกลืนในคำเดียวหรือเปล่า

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน