ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 466

ตอนที่ 466 อาวุธวิเศษอยู่ในมือ (2)

………………..

“เอามา!”

ฟางผิงถลึงตามองฉินเฟิ่งชิงด้วยแววตาคมกริบ นายคิดจะทำอะไร?

ฉินเฟิ่งชิงทำหน้าอาลัยอาวรณ์ อาวุธวิเศษตั้งห้าชิ้น!

ยังไม่ทันจับให้อุ่นมือเลย!

“เอาหินพลังงานให้ฉันหนึ่งจิน…”

“นายแพ้แล้ว!”

“นายอ้วนเจี่ยงก็ลงจากเวทีเหมือนกัน!”

ฉินเฟิ่งชิงรู้สึกรับไม่ได้อยู่บ้าง ตามสัญญาก่อนหน้านี้ถ้าเขาแพ้ นอกจากอาวุธระดับ A หนึ่งชิ้นก็ไม่ได้อะไรเพิ่มแล้ว

พูดจบ ฉินเฟิ่งชิงก็เอ่ยต่อว่า “เจ้าหัวเหล็กไม่ได้ชนะ เหล่าหวังก็เหมือนกัน ทำไมถึงมาหักฉันคนเดียวล่ะ”

ฉินเฟิ่งชิงรู้สึกไม่ยุติธรรมขึ้นมา “เดิมทีฉันก็ขั้นต่ำสุดอยู่แล้ว ไม่ชนะเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง? อีกอย่าง นายยังให้ฉันเล่นละครเป็นเพื่อนนานขนาดนั้น ไม่มีผลงาน แต่ก็จ่ายความลำบากออกไป ทำไมต้องมาหักฉันด้วย!”

ด้านข้าง ตาเฒ่าหลี่เอ่ยอย่างลำบากใจว่า “หรือให้เขาจบๆ ไปซะ?”

ฟางผิงถูขมับ เอ่ยอย่างปวดหัวว่า “เขาสิ้นเปลืองของดีไปมากแล้ว! ก่อนหน้านี้ไม่นานเพิ่งจะเสียหินพลังงานไปหกจิน ตอนเช้ากลืนผลไม้พลังงานไปนับสิบลูก หินพลังงานอยู่ในมือเขา อีกเดี๋ยวน่าจะหายเกลี้ยงแล้ว!”

ฉินเฟิ่งชิงเอ่ยอึกอักว่า “ฉันเสียเยอะไม่เท่านายหรอกมั้ง?”

ฟางผิงหมดคำจะพูด ฉันเสียหินพลังงานไปเท่าไหร่?

ครั้งก่อนไม่ใช่เพราะไม่มีทางเลือกหรือไง?

นวดขมับแล้ว ฟางผิงก็ร่างสัญญาโยนให้เขา เอ่ยอย่างมีโทสะอยู่บ้าง “ขั้นห้าตอนกลางน่าจะพอแล้ว! หากนายสิ้นเปลืองของพวกนี้หมด ไม่ถึงขั้นห้าตอนกลาง มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ไม่เลี้ยงปีศาจกินทองอย่างนายไว้หรอก อยากไปไหนก็ไป!”

“งั้นนายจะแทรกแซงเรื่องที่ฉันหางานทำไม…”

ระหว่างที่พูดก็แค่นเสียงว่า “นายมีความสามารถก็ไปที่อื่น ลองขอหินพลังงานพวกเขาหลายกรัมหลายจินดูสิ ฉันว่าคงไม่มีให้หรอก!”

ฉินเฟิ่งชิงเงียบกริบ คำพูดนี้กลับถูกต้อง

ฟางผิงคร้านจะพูดอีก แย่งอาวุธวิเศษพวกนั้นมาตรงๆ มองหลี่หานซงที่อยู่ด้านข้างแวบหนึ่ง ครุ่นคิดก่อนเอ่ยว่า “สนับมือ ดาบ กระบี่ฉันจะเอาไว้ รองเท้าและหอกยาว นายเลือกสักอัน”

หลี่หานซงแทบไม่คิดมาก คว้าหอกยาวไปทันที

อาวุธวิเศษอย่างรองเท้าไม่ค่อยเหมาะกับผู้ฝึยุทธ์ที่เป็นฝ่ายรุกโจมตีเท่าไหร่

ฟางผิงเห็นเขาเลือกแล้ว ก็ถืออาวุธวิเศษสี่ชิ้นที่เหลือไว้ “อาจารย์ทั้งสอง แม้พวกเราปิดประตูแล้วจะเป็นครอบครัวเดียวกัน แต่ญาติสนิทมิตรสหายยังต้องแบ่งเรื่องเงินทองอย่างชัดเจน อาวุธวิเศษสี่ชิ้นนี้นับว่าผมให้มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ยืม แน่นอนว่าครั้งนี้คว้าอาวุธวิเศษได้ ผมก็อาศัยอำนาจของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้เหมือนกัน แต่ผมให้มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ยืมอาวุธวิเศษ ถือเป็นการชดเชยจุดนี้ อาจารย์สองคนมีความเห็นว่ายังไง?”

ตาเฒ่าหลี่เอ่ยอย่างหงุดหงิดว่า “จะพูดคลุมเครือไปเพื่ออะไร ยืมก็ยืมจบแล้ว พูดมากอะไรขนาดนั้น!”

หลู่เฟิ่งโหรวกลับพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไร

ฟางผิงเห็นแบบนั้นจึงโล่งใจ เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “งั้นอาวุธวิเศษสี่ชิ้นนี้ก็เป็นสมบัติของผมแล้ว”

พูดจบ ฟางผิงก็ยื่นดาบให้หลู่เฟิ่งโหรวว่า “อาจารย์ อันนี้ให้คุณ อันที่จริงสนับมือจะดีกว่าอยู่บ้าง แต่…อาจารย์ถังน่าจะเหมาะสมกว่า…”

หลู่เฟิ่งโหรวไม่ได้พูดอะไร รับดาบยาวมา หลังจากนั้นบนดาบก็ปะทุคลื่นพลังจิตใจที่แข็งแกร่งออกมา

ผ่านไปสักพัก ดาบยาวก็หายวับไปจากเบื้องหน้าหลู่เฟิ่งโหรวอย่างรวดเร็ว

ตาเฒ่าหลี่มองอย่างรอคอย ผลปรากฏว่าเห็นฟางผิงส่งรองเท้ามา…ชั่วขณะนั้นก็มีโทสะทันที “ฉันจะเอากระบี่!”

“กระบี่ให้อธิการหลิว”

“ไอ้เวร!”

ตาเฒ่าหลี่หลุดปากด่า “ฉันถึงจะเป็นยอดฝีมือที่ใช้กระบี่!”

หลิวพั่วหลู่ใช้กระบี่เหมือนกัน แต่หลิวพั่วหลู่เทียบกับเขาได้หรือไง?

ฟางผิงถอนหายใจว่า “คุณรับอาวุธวิเศษไม่ไหวหรอก กระบี่อยู่ในมือไม่ต่างอะไรกับกระบี่โลหะผสม ใช้รองเท้าไปก่อนเถอะ กลับไปพวกเราฝีมือแข็งแกร่งขึ้นแล้ว ไปฆ่าสัตว์ปีศาจขั้นแปด สร้างกระบี่อมตะที่เหมาะสมให้คุณใหม่ เทียบกับของผุผังพวกนี้จะดียิ่งกว่า?”

แต่หากได้อาวุธวิเศษขั้นแปดมาจริงๆ ตัวเองหลอมกระบี่อมตะเป็นอาวุธวิเศษ จะแข็งแกร่งกว่ากระบี่ขั้นเจ็ดตอนต้นนี้อยู่แล้ว

ฟางผิงไม่พูดมากอีก คว้าสองกระสอบที่อยู่ด้านข้างซึ่งใส่หินพลังงานไว้ โยนให้หวังจินหยางและเหยาเฉิงจวิน เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “นี่ของพวกนาย ถ้าพวกนายไม่มีธุระอะไรก็อย่าเพิ่งรีบกลับ สามารถไปดูห้องเคล็ดวิชาต่อสู้ได้ คนพวกนั้นยังอยู่ตรงนั้น สามารถแลกเปลี่ยนความรู้เส้นทางผู้ฝึกยุทธ์ ยังไงเมืองเจิ้นซิงก็มียอดฝีมือขั้นเก้าขั้นสุดยอดหลายคน ต้องมีจุดเด่นบางอย่างอยู่แล้ว แลกเปลี่ยนกันหน่อยไม่มีผลเสียหรอก”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน