ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 466

ตอนที่ 466 อาวุธวิเศษอยู่ในมือ (1)

………………..

ช่วงบ่าย

หอประวัติศาสตร์

ตอนที่เห็นป้ายวิญญาณเรียงรายแทบจะวางไม่พอในห้องโถงใหญ่ กระทั่งหลี่โม่ที่มาเยือนหอประวัติศาสตร์มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้เป็นครั้งแรกก็จมดิ่งในความเงียบเช่นกัน

พวกหลี่เฟยที่ตามเข้ามาด้วยกันเผยสีหน้าเคร่งขรึมอย่างยิ่ง

ก่อนหน้านี้ฟางผิงเคยมาครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นก็ไม่ได้เข้ามาอีก

ตอนนี้ฟางผิงไม่ได้เศร้าโศกเสียใจอะไร ใบหน้ายังคงแต่งแต้มรอยยิ้มบางๆ เอ่ยว่า “นี่คือเหรียญเกียรติยศที่โชติช่วงที่สุดของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้! เลือดเนื้อและชีวิตของคนมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ทุกยุคสมัยหล่อหลอมกลายเป็นมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ในวันนี้! บางทีความสามารถและประวัติศาสตร์ของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้อาจจะสู้เมืองเจิ้นซิงไม่ได้ แต่จิตวิญญาณของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ไม่อ่อนด้อยไปกว่าที่ไหนอย่างแน่นอน!”

ฟางผิงพูดหนึ่งประโยคแล้วก็เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ไปเถอะ วันนี้พาทุกคนมาที่นี่เพื่ออยากให้ทุกคนเข้าใจว่าสิ่งที่นักศึกษาและอาจารย์มหาวิทยาลัยเซ่ยงไฮ้ทำทั้งหมด ไม่ใช่เพื่อประโยชน์ส่วนตัว”

บางทีพวกเจิ้งหนานฉีอาจไม่เข้าใจ แต่หลี่โม่กลับกระจ่างแจ้ง

ฟางผิงน่าจะกำลังอธิบายเรื่องเดิมพัน แม้ว่าการเดิมพันจะอยู่ภายใต้การตกลงของทั้งสองฝ่าย แต่มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ฝีมืออ่อนแอกว่า บางเรื่องก็ต้องครุ่นคิดซ้ำแล้วซ้ำแล้ว

อีกฝั่งหนึ่ง ฉินเฟิ่งชิงจ้องมองป้ายวิญญาณหนึ่งอยู่เนิ่นนาน นั่นเป็นป้ายวิญญาณของพ่อเขา

แววตาเผยความซับซ้อนวาบผ่านขึ้นมา หางตามองไปยังป้ายวิญญาณของอธิการคนก่อนอีกที ฉินเฟิ่งชิงเศร้าในใจอยู่เล็กน้อย

ไม่นานฉินเฟิ่งชิงก็เก็บงำความรู้สึกพวกนี้ไว้ จู่ๆ ก็คว้าตัวนายอ้วนเจี่ยงเชา กระซิบขู่ว่า “นี่คือพ่อของฉัน ถ้านายไม่ให้อาวุธวิเศษฉัน กลางคืนฉันจะให้พ่อไปหานาย!”

เจี่ยงเชาแทบจะร้องไห้ออกมารอมร่อ!

แม่งเหอะ จำเป็นต้องขู่กันขนาดนี้เลยหรือไง?

อีกด้านหนึ่ง ผู้หญิงจากทีมแลกเปลี่ยนหลายคนกลับรู้สึกเศร้าและละอายใจอยู่บ้าง ที่แท้พ่อของนายโล้นก็ตายในสงครามแล้ว

อันที่จริงหลายปีมานี้เมืองเจิ้นซิงก็มีคนตายในสนามรบไม่น้อยเหมือนกัน แต่เมืองเจิ้นซิงไม่ได้ใหญ่มาก ไม่ใหญ่เป็นแค่คำพูดเปรียบเทียบเท่านั้น

ทั้งแต่ละตระกูล เฉลี่ยแล้วก็ไม่ได้มีมากมาย

ยังห่างไกลจากมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ที่มีป้ายวิญญาณแออัดนับพันเช่นนี้

พวกเจิ้งหนานฉีอดมองหลี่โม่ไม่ได้ จากความหมายของเด็กพวกนี้ แพ้แล้วก็ควรมอบอาวุธวิเศษให้

แม้ว่าจะทำใจไม่ได้อยู่บ้าง แต่พวกเขาก็ไม่ได้มีความรู้สึกลึกล้ำหรือหวงแหนอาวุธวิเศษขนาดนั้น

หลี่โม่กลับรู้ว่าอาวุธวิเศษหายากขนาดไหน!

แม้พวกผู้อาวุโสจะมีความสามารถกล้าแกร่ง แต่ไม่อาจจะสังหารสัตว์ปีศาจขั้นเจ็ดขั้นแปดพวกนั้นได้อย่างส่งเดชเช่นกัน หากฆ่ามากไป งั้นจะระเบิดสงครามเต็มรูปแบบได้

ดังนั้นแม้เมืองเจิ้นซิงจะมีอาวุธวิเศษอยู่บ้าง แต่ล้วนเป็นการสะสมมาหลายปี

อาวุธวิเศษห้าชิ้น สำหรับเมืองเจิ้นซิงไม่ใช่จำนวนน้อยๆ เหมือนกัน

จากความคิดของเขา ยอมให้หินพลังงานดีกว่าต้องเสียอาวุธวิเศษไป

แต่ตอนนี้…มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้พาพวกเขามาถึงที่นี่ อันที่จริงความหมายนั้นชัดเจนแล้ว พวกเขาอยากเพิ่มขีดจำกัดพลังต่อสู้ อาวุธวิเศษก็คือวิธีที่ดีที่สุด

“คุณปู่หลี่…”

ซูจื่อซู่เรียกเบาๆ พวกเจียงซีเหยียนก็มองไปทางหลี่โม่เช่นกัน

หลี่โม่คร่ำครวญในใจ เด็กโง่กลุ่มหนึ่ง!

ตกลงพวกเธอเข้าใจบ้างหรือเปล่า หากเสียอาวุธวิเศษไปแล้ว หลังจากนี้คิดจะมาเอาคืนแทบไม่มีโอกาสอีกแล้ว

ไม่มีอาวุธวิเศษ ถึงขั้นเจ็ดแล้ว พลังต่อสู้ของพวกเธอจะด้อยกว่าคนอื่นไปช่วงใหญ่

แม้จะคิดแบบนั้น หลี่โม่กลับเงียบไปพักหนึ่ง ท้ายที่สุดจึงถอนหายใจว่า “คิดจะพนันก็ต้องยอมรับผลให้ได้ ผู้ฝึกยุทธ์เมืองเจิ้นซิงก็ไม่ใช่คนเชื่อถือไม่ได้! อาวุธวิเศษห้าชิ้น…สามารถให้พวกเธอได้!”

เจ้าเด็กนี้จะเกินไปแล้ว!

อาวุธวิเศษสิบชิ้นไม่ได้อยู่ระดับเดียวกันทั้งหมด

แน่นอนว่าล้วนสร้างมาจากแกนหัวใจของพืชปีศาจและสัตว์ปีศาจขั้นเจ็ด แต่ขั้นเจ็ดก็แบ่งสูงต่ำด้วยเช่นกัน

ขั้นเจ็ดตอนต้น ตอนกลาง ตอนปลายและสูงสุดมีอยู่สี่ระดับเล็กๆ พลังของแกนสมองและแกนหัวใจก็ไม่เหมือนกัน มูลค่าของอาวุธวิเศษที่สร้างออกมาก็มีความแตกต่าง

ให้มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ ต้องมอบอาวุธวิเศษขั้นเจ็ดตอนต้นห้าชิ้นอยู่แล้ว

ตอนนี้ฉินเฟิ่งชิงจะเลือกเอง นั่นก็ไม่เหมือนกันแล้ว

เห็นตาแก่คนนี้ถลึงตามองตัวเอง ฉินเฟิ่งชิงก็กระอักกระอ่วนอยู่บ้าง ฉันไม่ได้เป็นคนใช้สักหน่อย นายถลึงตามองฉันทำไมกัน

เวลานี้ฟางผิงรับบทสนทนาด้วยรอยยิ้มว่า “ฉินเฟิ่งชิง นายไม่ได้เดิมพันว่าเลือกอาวุธวิเศษประเภทไหนสักหน่อย ในเมื่อพวกพี่เจิ้งตัดสินใจแล้ว นายก็อย่าเลือกมากเลย”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน