ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 473

ตอนที่ 473 ฉินเฟิ่งชิงขายร่างกาย (2)

………………..

ฟางผิงเอ่ยอย่างไม่ยี่หระ “นายเป็นคนพูดเอง นายมีชีวิตอยู่ถึงร้อยปีค่อยว่ากัน ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากนี้หากนายแข็งแกร่งขึ้น อย่างเช่นว่ากลายเป็นขั้นเก้าขั้นสุดยอด เวลานั้นนายก็จะเป็นบุคคลแนวหน้าเช่นกัน ฉันยังจะจำกัดนายได้หรือไง? นายว่าเป็นหลักการนี้หรือเปล่าล่ะ? แต่ถ้านายไม่ได้กลายเป็นขั้นเก้าขั้นสุดยอด พิกลพิการ นั่นก็หมายความว่ามหาวิทยาลัยต้องเลี้ยงนายเปล่าๆ เป็นร้อยปี ไม่ว่าจะคำนวณยังไง นายก็ได้กำไรอยู่ดี ผู้ฝึกยุทธ์ขั้นห้าคนหนึ่ง จะไปหาผลประโยชน์แบบนี้ได้จากที่ไหน ตอนนี้มีผู้ฝึกยุทธ์ขั้นหกเป็นกองอยากเข้ามาสอนที่มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ ฉันยังต้องพิจารณาให้ดีว่าจะรับคนหรือเปล่า ทั้งรวมถึงนาย พ่อนายเป็นคนของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ นายก็เป็นคนของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ ฉันถึงได้มอบโอกาสให้นาย นายลองคิดดูเถอะ ในหมู่ขั้นห้านอกจากนายแล้ว ยังมีใครที่ได้รับการปฏิบัติดีกว่านี้อีก?”

ฉินเฟิ่งชิงไร้เรี่ยวแรงอยู่บ้าง ถอนหายใจว่า “งั้นครั้งนี้นายเป็นคนออกเงินซื้อน้ำแร่ชีวิต?”

“ได้เหมือนกัน คำนวณแล้วนายก็จะติดฉันสามพันล้าน สวัสดิการของมหาวิทยาลัยทุกปีหลังจากนี้ต้องนำมาเป็นดอกเบี้ย…”

“หา? ไม่ใช่หักล้างหนี้หรือไง?” ฉินเฟิ่งชิงทำหน้างุนงง สรุปแล้วเป็นแค่ดอกเบี้ย?

ฟางผิงเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “อัตราดอกเบี้ยสิบเปอร์เซ็นต์ต่อปี สามร้อยล้านต่อปี อาจารย์ขั้นห้าอย่างนาย ปีหนึ่งให้หลายร้อยล้าน นายยังไม่พอใจอีก? หนี้ของฉันไม่รีบเอาหรอก รอนายมีความสามารถแล้วค่อยคืนก็ไม่สาย”

ฉินเฟิ่งชิงหน้าเปลี่ยนสีไม่หยุด สุดท้ายจึงกัดฟันว่า “ได้!”

ฟางผิงไม่ชักช้าอีก รีบเขียนสัญญากู้ยืมขึ้นมาหนึ่งฉบับ พร้อมทั้งหยิบแบบเซ็นสัญญาทำงานเป็นอาจารย์อีกหนึ่งฉบับส่งให้ “เซ็นชื่อ กลับไปฉันจะช่วยนายยื่นเรื่องขอซื้อน้ำแร่ชีวิต น้ำแร่ชีวิตรวมกับพลังฟ้าดิน หากนายยังไม่ถึงขั้นห้าตอนกลางอีก นั่นหมายความว่านายเป็นแค่ของไร้ค่าเท่านั้น หลังจากนี้ไม่อนุญาตให้ยืมเงินฉันอีก มีความสามารถเยอะถึงจะได้กินข้าวอิ่ม ตอนนี้นายใช้คุณสมบัติก่อนหน้าขั้นเจ็ดไปหมดแล้ว ยังไม่มีคุณสมบัติอะไรให้ใช้ได้อีก”

ฉินเฟิ่งชิงปิดปากเงียบ รีบเซ็นชื่ออย่างรวดเร็ว

รอถึงขั้นห้าตอนกลางค่อยว่ากัน ส่วนการฝึกวิชาหลังจากนี้…เวลานั้นน่าจะสามารถเข้าสู่ถ้ำใต้ดินแล้ว เข้าถ้ำใต้ดินได้ไว้ค่อยหาวิธีอีกครั้ง

ฟางผิงไม่พูดมาก โยนแบบเซ็นสัญญาไปไว้อีกด้าน ส่วนสัญญากู้ยืมเก็บไว้ในลิ้นชัก

ฉินเฟิ่งชิงใช้หางตาชำเลืองมอง รอจนเห็นในลิ้นชักเต็มไปด้วยสัญญาหนี้…ก็อดด่าไม่ได้ “ตัวร้ายชัดๆ!”

ตกลงไอ้หมอนี่ปล่อยดอกเบี้ยไปเท่าไหร่แล้ว?

อีกอย่าง…หากเขาคว้าสัญญานั่นไป เจ้าฟางผิงยังจะมาเอากับเขาได้อีกหรือเปล่า?

ฟางผิงยิ้มตาหยี “ดูพูดเข้า ฉันหวังดีถึงให้นายยืมเงินฝึกวิชา ดอกเบี้ยก็ไม่ได้สูงมาก แถมไม่ได้รีบเอาคืน ทำไมกลายเป็นความผิดซะได้? คนนิสัยอย่างนาย นอกจากฉันแล้วยังจะมีใครให้นายยืมอีก? นายลองถามใจตัวเองดู หากฉันไม่ช่วยเหลือนาย อาศัยแค่นายจะมาถึงขั้นห้าเร็วขนาดนี้ได้?”

ฉินเฟิ่งชิงบ่นอุบอิบกับตัวเอง ไม่อาจพูดอะไรได้แล้ว

ฟังดูเหมือนจะมีเหตุผล แต่มักรู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบยังไงไม่รู้ ยังไงก็เป็นความรู้สึกนี้แหละ

แบกภาระหนี้สามหมื่นล้าน!

เซ็นสัญญาทำงานฟรีหนึ่งร้อยปี!

ไม่ได้ยุ่งย่ามกับเรื่องน่าปวดใจนี้ต่อ กำชับฟางผิงไม่กี่ประโยคให้รีบเอาน้ำแร่ชีวิตมาให้เขาแล้ว ฉินเฟิ่งชิงเพิ่งคิดจะออกไป จู่ๆ ก็กวาดสายตามองโต๊ะทำงานแวบหนึ่ง เอ่ยอย่างสงสัยว่า “นายกำลังเขียนอะไร?”

พรุ่งนี้มหาวิทยาลัยจะจัดงานเลี้ยงปรมาจารย์ คนอื่นๆ ออกจากด่านก็เริ่มยุ่งทันที

ฟางผิงกลับแล้วใหญ่ ไม่ยุ่งวุ่นวายเรื่องพวกนั้น กลับขังตัวเองไว้ในห้องทำงานขีดเขียนอะไรสักอย่าง

“ไม่เกี่ยวกับนาย”

ฟางผิงเอ่ยอย่างขอไปที ฉินเฟิ่งชิงกลับไม่รีบอีกแล้ว นั่งลงตรงข้ามเขา ครุ่นคิดเล็กน้อย “เรื่องของเจ้าพวกเมืองเจิ้นซิงครั้งก่อน จบลงแบบนี้แล้ว?”

“เรื่องอะไร?”

“การแข่งขันผู้ฝึกยุทธ์หนุ่มสาวทั่วโลก ช่วงชิงโควต้าเขตหวงห้ามไง”

“การแข่งขันผู้ฝึกยุทธ์ยังอีกนาน ผ่านไปสักช่วงหนึ่งถึงจะจัดขึ้น อีกอย่างพวกเราก็ไม่มีคุณสมบัติเข้าร่วม จะสนใจเรื่องนี้ไปทำไม”

“นี่ไม่สอดคล้องกับนิสัยนายเลย!”

ฉินเฟิ่งชิงสงสัยขึ้นมาอยู่บ้าง เอ่ยอย่างแปลกใจ “ตามหลักแล้วในเมื่อนายรู้ ยังต้องเป่าหูพวกอธิการไปก่อเรื่องวุ่นกับกระทรวงการศึกษาสักหน่อย ฉันคงไม่พูดถึงแล้ว แต่นายอยู่ขั้นหก จะไม่มีความคิดนี้เลย?”

ฟางผิงเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “ฉันจะคิดเรื่องพวกนี้ไปทำไม? หากฉันอยากไปเขตหวงห้ามจริงๆ ใครยังจะขวางฉันได้? ฉันขุดทะลวงเขาต้านสมุทรก็ข้ามไปได้แล้ว ระวังตัวหน่อยขั้นสุดยอดพวกนั้นอาจจะหาตัวฉันไม่เจอเสมอไป แค่ขี้เกียจจะเข้าไปเท่านั้น เขตหวงห้ามอาจไม่ได้มีผลประโยชน์เท่าไหร่ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ความแตกต่างของความสามารถก็ห่างชั้นเกินไป ฉันเพิ่งขั้นหก พวกอธิการก็เพิ่งขั้นแปด ไปล่วงเกินศัตรูในเขตหวงห้าม ยอดฝีมือพวกนั้นไม่ช่วยเราต้าน งั้นก็รอตายเถอะ!”

ตอนนี้ยังดีหน่อย แม้เขตแดนเล็กๆ จะแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นที่ต้านไม่ไหว

หากล่วงเกินขั้นสุดยอดเข้า นั่นก็แย่แล้ว

“งั้นเมืองเจิ้นซิงล่ะ?”

ฟางผิงกวาดตามองเขาแวบหนึ่ง ขมวดคิ้วว่า “นายคิดจะทำอะไรอีก? คิดจะปล้นเมืองเจิ้นซิงจริงๆ หรือไง? มีเวลาว่างนักก็เอาไปคุยกับคนของเมืองเจิ้นซิงพวกนั้นดีกว่า ดูสิว่าจะแต่งเป็นเขยตระกูลไหนได้หรือเปล่า ฉันยังมีธุระ ไม่มีเวลาว่างมาฟังนายพูดไร้สาระ”

ฉินเฟิ่งชิงไม่พูดอีก ยืดคอยาวมองว่าฟางผิงเขียนอะไร ก่อนจะสะบัดหัวเล็กน้อย เวียนหัวอยู่บ้าง “นี่นายจะทำอะไร?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน