ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 504

ตอนที่ 504 อยากกลับบ้านแล้ว (1)

………………..

จุดศิลาจารึกหักครึ่ง

ฟางผิงขุดอยู่สักพัก จู่ๆ สีหน้าก็เผยสีหน้าหนักแน่นขึ้นมา กดเสียงว่า “เหล่าหวัง มาดูสิ!”

หวังจินหยางรีบเดินเข้ามา

ตอนนี้ฟางผิงขุดลึกลงไปเกือบสิบเมตรแล้ว ศิลาจารึกกลับคล้ายไม่มีที่สิ้นสุด ไม่สามารถขุดไปจนสุดได้!

หวังจินหยางเผยสีหน้าจริงจัง เอ่ยเสียงเบาว่า “ขุดต่อ!”

ฟางผิงไม่พูดมากเช่นกัน ขุดต่อไป ขุดอยู่สักพักจู่ๆ ฟางผิงก็พุ่งตัวออกมา ดึงเหล่าหวังวิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง

ครู่ต่อมา ตรงศิลาจารึกก็เกิดเสียงระเบิดดังลั่น!

ไกลๆ นั้นฟางผิงกระเด็นตัวลอย ใบหน้าซีดเผือด

หวังจินหยางเลือดออกเจ็ดทวารแทบจะประคองสติไว้ไม่อยู่

ฟางผิงฝืนข่มกลั้นความเจ็บปวดที่ราวกับหัวจะระเบิด พาหวังจินหยางที่เกือบจะหมดสติวิ่งไปอย่างรวดเร็ว!

ศิลาจารึกที่อยู่ไกลๆ นั้น ภายในรัศมีร้อยเมตร ป่าหญ้ารกร้างแทบจะหายวับไปในชั่วพริบตา

ห่างออกไปนั้น ต้นไม้ปีศาจดูดเลือดขั้นแปดต้นนั้นชักรากขึ้นมาเดินราวกับขาคน วิ่งหนีอย่างบ้าคลั่ง พลางส่งเสียง ‘จี๊ดๆ’ ออกมา

ไม่ใช่แค่ทางนี้ พื้นที่อื่นๆ พืชปีศาจหลายต้นก็รีบอออกจากศิลาจารึกนี้อย่างรวดเร็วเช่นกัน

สัตว์ปีศาจที่ซ่อนอยู่ลึกล้ำบางส่วนต่างก็แยกย้ายกันหนีออกจากที่นี่

—

ลึกเข้าไปด้านใน

ข้างล่างม่านพลังขนาดใหญ่ที่เหมือนกับน้ำพุ ชายวัยกลางคนใบหน้าเยือกเย็นคนหนึ่งรับรู้ถึงความเคลื่อนไหว ขมวดคิ้วว่า “ใครมา?”

ด้านข้างนั้นเป็นหญิงสาวที่ใบหน้าสวยหยาดเยิ้มคนหนึ่ง เอ่ยด้วยรอยยิ้มหวาน “ต้องไม่ใช่คนของพวกเราแน่ ทั้งไม่ใช่คนของพื้นที่เจิ้นเซิง เหมือนว่าจะสัมผัสกับเขตผนึกใต้ดินเข้า!”

“เหอะ!”

ชายใบหน้าเย็นชาแค่นเสียงในลำคอ ขมวดคิ้วว่า “หรือจะเป็นเผ่าปีศาจจากเขาหมื่นปีศาจ?”

“ใครจะรู้ล่ะ เถี่ยมู่ จะไปตรวจดูหน่อยหรือเปล่า?”

“ไม่จำเป็น แต่ต้องระวังให้มากหน่อย!”

ชายคนนั้นเผยแววตาเย็นยะเยือก มองไปทางป่าแห่งความตายไกลๆ นั้น ตกลงเป็นใครมากัน?

หรือว่าพวกสิ่งมีชีวิตท้องถิ่นไปสัมผัสถูกผนึกโดยไม่ได้ตั้งใจ?

—

ในเวลาเดียวกัน

ตำแหน่งที่ห่างจากพวกฟางผิงไม่ไกล ราชาเฉียงเวยแทบจะกระอักเลือดออกมา!

“เกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว!”

ราชาเฉียงเวยแทบจะคลั่งขึ้นมา!

ฉันอยากจะเข้ามาพื้นที่เขตแดนอย่างเงียบๆ ดูว่าจะสามารถจับปลาในน้ำขุ่นได้หรือเปล่า แม่งเหอะ ทำไมทุกครั้งเอาแต่เกิดเหตุไม่คาดฝัน!

ขอบแดนตะวันตกจู่ๆ ก็เกิดความวุ่นวายขึ้นมา

นี่จึงเป็นสาเหตุที่ราชาจู้อี้จากเขาหมื่นปีศาจไล่ตามมา ท้ายที่สุดแม้จะทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ลูกน้องก็ตายทั้งหมด นี่ทำให้เขาหัวเสียอย่างยิ่ง

ตอนนี้ข้ามทะเลหวงห้ามมาถึงป่าแห่งความตายแล้ว เขาระวังตัวจนไม่รู้จนระวังยังไงอีกแล้ว กลัวว่าจะก่อความเคลื่อนไหว ถูกคนจับสังเกตได้ว่าเขาอยู่ที่นี่

หากคนจากเขตหวงห้ามรู้ว่าเขามาที่นี่ เกรงว่าแค่ชั่วพริบตาเดียวก็เดาเป้าหมายของเขาออกแล้ว

เขาอยากจะเป็นชาวประมงที่ชุบมือเปิบ ไม่ใช่หอยกาบและนกกระยางที่ทะเลาะกันแย่งปลา!

แต่ตอนนี้ แม่งเหอะ ทำไมถึงเกิดความเคลื่อนไหวอีกแล้ว!

ราชาเฉียงเวยแทบจะโมโหอย่างบ้าคลั่ง ก่อความเคลื่อนไหวขนาดนี้ เกรงว่าจะดึงดูดความสนใจแล้วสินะ?

“ใครกัน?”

“ราชาจู้อี้?”

“หรือสัตว์ท้องถิ่นแถวนี้…”

ราชาเฉียงเวยทั้งโมโหและหงุดหงิด แต่สัมผัสถึงกลิ่นอายของยอดฝีมือไม่ได้ นี่ทำให้เขาสงสัยอยู่บ้าง หรือผนึกระเบิดขึ้นเอง?

เวลาล่วงเลยผ่านไปนานแล้วจึงทำให้ผนึกเสียการควบคุม?

ช่วงเวลาสั้นๆ นั้น ราชาเฉียงเวยไม่อาจเข้าใจสถานการณ์อยู่บ้าง แต่ยังคงเพิ่มความระมัดระวังขึ้นมา

โชคดีที่ตรงนี้อยู่ภายในเขตผนึก ขั้นเก้ารับรู้ได้ในขอบเขตจำกัด รวมถึงมีการคงอยู่ของรอยแยกมิติ ขั้นเก้าก็ไม่กล้าปลดปล่อยพลังจิตใจสำรวจอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่งั้นเขาคงไม่สามารถซ่อนตัวจากขั้นเก้าพวกนั้นได้ง่ายๆ แบบนี้หรอก

“ให้ตายเถอะ ทำไมถึงเกิดเหตุไม่คาดฝันอยู่เรื่อย!”

ราชาเฉียงเวยก่นด่าในใจอีกครั้ง มีน้ำโหอยู่บ้าง ตลอดการเดินทางนี้แทบไม่มีความราบรื่นเลยจริงๆ

—

คนพวกนี้จะสงสัยก็ดี จะระวังตัวก็ช่าง ฟางผิงไม่คิดสนใจ

ตอนนี้ฟางผิงลากเหล่าหวัง หาสถานที่ลับตาคนซ่อนตัว หวาดผวาอยู่ในใจ เห็นเหล่าหวังเลือดไหลเจ็ดทวาร ก็เอ่ยอย่างร้องไม่ออก “เหล่าหวัง บุกน้ำลุยไฟมาตั้งไกล นายคงไม่ตายเพราะฉันทำเรื่องแค่นี้หรอกนะ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน