ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 504

ตอนที่ 504 อยากกลับบ้านแล้ว (2)

………………..

ฟางผิงไม่รู้ความคิดของเหล่าหวัง

ทั้งสองคนพักอยู่ครู่ใหญ่ ครั้งนี้พวกเขาระวังตัวจนไม่รู้จะระวังยังไงแล้วจริงๆ

แม้จะเจอของบางอย่างที่คล้ายจะเป็นสมบัติล้ำค่า ฟางผิงยังคงพยายามข่มกลั้น ตีให้ตายยังไงก็ไม่คิดไปคว้า ยังไงดูแล้วก็เหมือนจะเป็นของธรรมดาอยู่บ้าง

เป็นแบบนี้จนฟ้าสว่างอีกครั้ง

คืนที่สองของถ้ำใต้ดินก็ล่วงเลยไปแบบนี้

เมื่อฟ้าสว่าง ป่าที่มืดมนก็ราวกับมีชีวิตชีวาขึ้นมาอยู่บ้าง ไม่ได้น่าขนลุกเมื่อตอนกลางคืนขนาดนั้นแล้ว

ดวงอาทิตย์พลังงานดวงใหญ่กลางอากาศ แม้จะอยู่ในพื้นที่เขตแดนก็ไม่มีอุปสรรคอะไร

แต่…รอจนฟ้าสว่าง ฟางผิงเพิ่งจะค้นพบถึงความผิดปกติ

กลางป่า

ฟางผิงเงยหน้ามองฟ้า เอ่ยด้วยใบหน้าหนักแน่น “เหล่าหวัง ดูบนฟ้า!”

หวังจินหยางเงยหน้ามองตั้งนานแล้ว เอ่ยด้วยใบหน้าเคร่งขรึมเช่นกัน “ดวงอาทิตย์พลังงานดูคลุมเครืออยู่บ้าง เหมือนจะหักเหลำแสงหลายครั้งถึงจะเป็นเงาทึบออกมาได้ กลางอากาศมีรอยแยกของมิติ?”

“น่าจะใช่!”

ฟางผิงเอ่ยอย่างสะท้านใจอยู่บ้าง “ทำลายความว่างเปล่าได้จริงๆ งั้นเหรอ! นี่เป็นฝีมือมนุษย์หรือสภาพแวดล้อมที่นี่เป็นแบบนี้?”

“อาจจะเป็นฝีมือมนุษย์!”

หวังจินหยางเอ่ยอย่างครุ่นคิด “ไม่งั้นจะมีแสงในพื้นที่เขตแดนได้ยังไง?”

“รอยแยกมิติ…นึกไม่ถึงว่าจะมีการทำลายความว่างเปล่าอยู่จริงๆ!”

“ไม่ใช่เรื่องปกติหรือไง? ก่อนหน้านี้นายบอกว่ามีแหวนมิติ ฉันก็นึกถึงเรื่องนี้ได้แล้ว ถ้าไม่มีพลังทำลายล้างความว่างเปล่า จะสร้างของอย่างแหวนมิติขึ้นมาได้ยังไง? อย่าลืมว่าเทคโนโลยีสมัยนี้ยังทำไม่ถึงขั้นหั่นแบ่งมิติ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงของที่พกติดตัวแบบนี้ แต่คนสมัยโบราณกลับทำได้ นี่หมายความว่าผู้ฝึกยุทธ์โบราณแข็งแกร่งกว่าพวกเรา!”

“ขั้นสุดยอด?”

“ไม่รู้ อาจจะล่ะมั้ง”

หวังจินหยางสูดลมหายใจว่า “ยอดฝีมือขั้นสุดยอด บางทีอาจจะสามารถทำลายความว่างเปล่าได้!”

ฟางผิงส่ายหัวว่า “ช่างเถอะ ไม่คิดแล้ว แต่ที่นี่เป็นอันตรายคือเรื่องจริง ในอากาศมีรอยแยกมิติ บางทีพลังงานอาจถูกรอยแยกพวกนี้ดูดกลืนไว้ ใต้ดินมีผนึก ไม่ทันทำอะไรก็สะท้อนโจมตีกลับแล้ว ข้างนอกมีสาขาย่อยทะเลหวงห้าม ข้างในยังมีอันตรายที่ทำให้ขั้นสุดยอดสิ้นชีพ ฉันว่าที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่พวกเราจะมาเดินเล่นได้ เหล่าหวัง ครั้งนี้มาหาคน คงไม่สามารถสืบสาวลงลึกได้แล้ว รอพวกเราแข็งแกร่งพอค่อยมาใหม่อีกครั้ง สถานที่เฮงซวยแบบนี้อันตรายเกินไป!”

“รู้ก็ดีแล้ว!”

ระหว่างที่หวังจินหยางพูดก็กระซิบว่า “จะออกจากป่านี้แล้ว ระวังด้วย!”

“เข้าใจแล้ว”

ทั้งสองคนไม่พูดกันอีก เริ่มเดินออกไปนอกป่า

—

นอกป่าแห่งความตาย ไม่ได้เป็นพื้นที่รกร้าง แต่เป็นเมืองโบราณที่ราวกับถูกทิ้งร้างแห่งหนึ่ง

หรือจะพูดว่าเป็นหมู่บ้านที่อยู่อย่างกระจัดกระจาย?

สิ่งก่อสร้างสูงใหญ่ที่ทรุดโทรมบางส่วน บางทีเวลานั้นอาจจะยิ่งใหญ่ล้ำค่า ตอนนี้กลับเหลือเพียงซากปรักหักพัง

ถนนคริสตัลที่กว้างขวางหลายเส้นสาย…นึกไม่ถึงว่าจะทำมาจากคริสตัลพลังงาน

คริสตัลพลังงานเป็นหินพลังงานที่พลังงานหมดเกลี้ยงแล้ว เหลือไว้เพียงคริสตัล

ถนนคริสตัลที่กว้างขนาดนี้ทอดผ่านเข้าไปในส่วนลึก

ส่วนที่ลึกกว่าเป็นเมืองที่สูงใหญ่มหึมา มองไม่เห็นขอบเขตของกำแพงคริสตัล ราวกับน้ำตกที่ดิ่งตรงลงมาข้างล่าง แบ่งแยกเขตแดนทั้งสองออกจากกัน

ตอนนี้ข้างล่างน้ำตกคริสตัลมีเงาวูบวาบของคนบางส่วนอยู่

ชายใบหน้าเย็นชามองตรวจสอบในปราการน้ำตกคริสตัล จู่ๆ ก็หันไปมองผู้ฝึกยุทธ์ที่สวมเสื้อผ้าซอมซ่อหลายคนที่อยู่ในมุมนั้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น “พวกไร้ค่า! ความเข้มข้นของเลือดต่ำเกินไป สวะในหมู่สวะ!”

หญิงสาวที่เสน่ห์เหลือล้นเอ่ยอย่างเกียจคร้านว่า “เถี่ยมู่ ควรจะเดาได้ตั้งนานแล้ว พวกไร้ค่ากลุ่มนี้อยู่ห่างไม่รู้ตั้งกี่ยุคสมัยแล้ว จะมีเลือดแท้หลงเหลืออยู่เท่าไหร่ล่ะ แต่คนของเมืองเจิ้นซิงกำลังมาแล้ว เลือดของคนพวกนั้นเข้มข้นไม่น้อย หรือจะรอพวกเขามาแล้วค่อยลองดู?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน