ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 507

ตอนที่ 507 นายไม่รู้จักฉัน ฉันไม่รู้จักนาย (3)

………………..

เมืองโบราณที่กว้างใหญ่ ตอนนี้เหมือนไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต ราวกับคนทั้งหมดได้ตายไปแล้ว เงียบวังเวงจนน่าตกใจ

ฟางผิงไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว บางทีอาจจะแค่ไม่กี่วินาที หรือบางทีอาจจะผ่านไปนานแสนนานแล้ว…

ในระหว่างที่สติของเขากำลังจะดับสูญไป เบื้องหน้าก็ปรากฏแสงสว่างขึ้นมา

ฟางผิงที่อยู่ในกองเศษก้อนหินลืมตาขึ้น

ข้างหน้านั้นเป็นดวงอาทิตย์พลังงานขนาดใหญ่

ราตรีล่วงผ่านไปแล้ว

เวลานี้สิ่งเดียวที่ฟางผิงสงสัยคือราตรีของเมื่อคืนผ่านไปหรือว่าผ่านไปไม่รู้ตั้งกี่คืนแล้ว?

สงครามใหญ่ก่อนหน้านี้เกิดขึ้นในตอนกลางคืน

แต่ตอนนี้ฟ้ากลับสว่างแล้ว

ฟางผิงกลอกกลิ้งดวงตาไปมา หางตานั้นเห็นหวังจินหยางถูกกลบฝังอยู่ด้านข้างในสภาพเดียวกัน

ราวกับ…ไม่มีลมหายใจแล้ว

ตายแล้วงั้นเหรอ?

จู่ๆ ฟางผิงก็ปรากฏความคิดนี้ขึ้นมา!

ครั้งนี้สุดท้ายแล้วยังคงเดิมพันล้มเหลว?

ฟางผิงนึกไม่ถึงเหมือนกัน ท้ายที่สุดจะเกิดฉากราวกับวันสิ้นโลกนั้นขึ้น!

ขั้นเก้ายังมีชีวิตรอดงั้นเหรอ?

ขั้นเจ็ดขั้นแปดคนอื่นๆ ยังมีชีวิต?

การระเบิดครั้งนี้ครอบคลุมอาณาเขตเป็นวงกว้าง

เขาไม่รู้ว่าพวกจางชิงหนานถูกพาไปที่ไหน ถ้าอยู่ใกล้ๆ ที่นี่ จากความสามารถของคนพวกนี้ เกรงว่าคงจะตายไปแล้วสินะ?

เนื้อหนังปริแตกจนแทบไม่เหลืออยู่เลย

ตอนที่ควันหลงพลังจิตใจเสมือนจริงโจมตีมา ฟางผิงแทบจะพยายามต้านไว้ทั้งหมด พลังจิตใจที่แข็งแกร่งกดดันจนเนื้อหนังเขาปริแตก หัวถูกระเบิด

เวลานี้ฟางผิงค่อยมีภาพจำเลือนรางขึ้นมาแล้ว

เวลานั้นเนื้อหนังของเขาก็ระเบิดไปแล้ว

รุนแรงยิ่งกว่าครั้งก่อนซะอีก!

“เหล่าหวัง…”

เสียงนี้ ฟางผิงไม่ได้ตะโกนออกมา เขาค้นพบว่าตัวเองแทบจะส่งเสียงออกมาไม่ได้

ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาบาดเจ็บถึงขั้นนี้มาก่อน ราวกับรู้สึกไม่ได้ว่าตัวเองกำลังมีชีวิตอยู่

เห็นตัวเองตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ฟางผิงเย้ยยันตัวเองอยู่บ้าง เขาไม่รู้จักประเมินกำลังตัวเอง กลับคิดจะเป็นนกขมิ้น[1]

เขาคิดว่าขั้นเก้าพวกนี้จะเดินตามแผนที่เขาวางไว้

ขั้นเก้าพวกนั้นออกห่างจากที่นี่แล้ว เขาคาดเดาว่าคนพวกนี้จะต่อสู้จนหมดเรี่ยวแรง บางทีอาจจะตายไปคนสองคน จากนั้นเขาก็จะได้แสดงฝีมือตัวเอง คว้าผลประโยชน์เป็นคนสุดท้าย

แต่ฟางผิงนึกไม่ถึงว่าแค่ควันหลงอันน้อยนิดก็ทำให้เขาเกือบตายได้แล้ว

“ชาวประมง[2]ที่ไร้ความสามารถ…”

ฟางผิงลอบแดกดันตัวเองในใจ พลิกตัวอย่างยากลำบาก ใช้แขนที่เหลือแต่กระดูกผลักหวังจินหยางที่ทั่วตัวคลุ้งไปด้วยคาวเลือด

ตายจริงๆ แล้วงั้นเหรอ?

ฟางผิงผลักหวังจินหยางพลางฟื้นฟูปราณขึ้นมา แม้ว่าจะฟื้นฟูพลังจิตใจแล้ว เวลานี้ฟางผิงยังคงปวดหัวแทบระเบิด ความจำนั้นยังเลือนรางขมุกขมัวอยู่บ้าง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว จู่ๆ แขนโครงกระดูกของฟางผิง ก็รับรู้ได้ถึงการสั่นสะเทือนเล็กน้อย

ฟางผิงไหววูบในใจ พยายามดึงสติกลับมา ผลักหวังจินหยางต่อ

ฟางผิงฟื้นฟูปราณขึ้นมาแล้ว เวลานี้จึงค่อยส่งเสียงออกมาได้ “ยังไม่ตาย?”

“ใกล้…แล้ว…”

ฟางผิงไม่พูดอีก เริ่มใช้พลังปราณซ่อมแซมร่างกาย ไม่ตายก็ดีแล้ว ผู้ฝึกยุทธ์ไม่ถึงกับตาย มีลมหายใจรวยริน นั่นก็พอมีความหวังแล้ว

กลัวก็แต่ว่าตายแล้วจะตายไปเลย นั่นคงจบเห่จริงๆ แล้ว

ไม่นานพลังปราณก็สิ้นเปลืองไปอย่างรวดเร็ว

กระดูกทองที่หม่นแสงเริ่มฟื้นฟูความชุ่มชื้นขึ้นมา

อวัยวะภายในที่พังเสียหาย กำลังหลอมรวมเข้าด้วยกัน

เนื้อหนังกลับไม่สามารถงอกเงยได้อีกครั้งจริงๆ

ด้านข้างนั้นบนร่างของหวังจินหยางปรากฏแสงสีทองขึ้นมาอย่างเลือนรางเช่นกัน ฟางผิงอยากจะขอใช้สักหน่อย แต่พอเห็นสภาพของเหล่าหวังที่ไร้เรี่ยวแรง หัวใจเต้นเป็นพักๆ แบบนั้นจึงไม่กล้าเข้าไปอีก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน