ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 526

ตอนที่ 526 กลับมหาวิทยาลัย (3)

………………..

เดิมทีหลัวอี้ชวนก็เป็นยอดฝีมือขั้นหกสูงสุด ทั้งการจัดอันดับใหม่ของขั้นหก เขาก็อยู่ในอันดับต้นๆ ในหมู่ขั้นหกสูงสุดฝีมือยังคงแข็งแกร่งอย่างมาก

แต่พลังจิตใจของผู้ฝึกยุทธ์เพิ่มขึ้นอย่างช้าๆ หลัวอี้ชวนเข้าสู่ขั้นหกสูงสุดมาหลายปีแล้ว จวบจนเดือนมีนาคมรัฐบาลออกนโยบายช่วยเหลือผลบ่มจิตใจให้ยอดฝีมือขั้นหก มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้มีขั้นหกสูงสุดสี่คนได้สวัสดิการเป็นผลบ่มจิตใจหนึ่งลูกต่อเดือน

ตอนนี้ผ่านไปสองเดือนแล้ว มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ได้ผลบ่มจิตใจมาแปดลูก

ทั้งของพวกนี้ คนอื่นๆ ไม่ได้ใช้ มอบให้หลัวอี้ชวนคนเดียว

เพราะหลัวอี้ชัวเป็นยอดฝีมือขั้นหกสูงสุดที่พลังจิตใจใกล้แตะห้าร้อยเฮิรตซ์มากที่สุด ผลบ่มจิตใจแปดลูกให้เขาคนเดียว นี่ถึงทำให้เขาหลอมสารจิงกับเลือดเป็นผลสำเร็จ

แต่เขาหลอมสารจิงกับเลือดแล้ว ยอดฝีมือขั้นหกสูงสุดสามคนที่เหลือกลับไม่มีโอกาสใช้ผลไม้พลังงานพวกนี้แล้ว

แม้หลังจากนี้จะได้รับการจัดสรรอีก แต่เข้าสู่ระดับนี้แล้ว คงไม่อาจไปเอาได้อีก

ผลบ่มจิตใจที่ติดไว้หกลูกย่อมไม่สามารถหาคืนกลับไปได้

ฟางผิงหัวเราะว่า “อันที่จริงผลบ่มเพาะจิตใจไม่ได้มีมูลค่ามากมายอะไร ประเด็นพุ่งเป้าไปที่ผู้ฝึกยุทธ์ที่พลังจิตใจยังไม่ปลดปล่อยไปข้างนอก ทั้งประโยชน์ก็ไม่ได้เยอะขนาดนั้น คณบดีสามารถแตะถึงขั้นปลดปล่อยได้ งั้นก็เพราะใกล้กับขั้นนี้มานานแล้ว พวกคณบดีเฉิน แม้จะมีผลบ่มจิตใจ อยากแตะถึงขั้นปลดปล่อยข้างนอก เกรงว่าคงไม่ใช่ปัญหาแค่สองสามลูกอีกแล้ว สี่ห้าลูกอาจจะไม่พอด้วยซ้ำ รัฐบาลน่าจะมีของดีกว่านี้อยู่ ผมไม่เชื่อว่าจะไม่มีของล้ำค่าที่เป็นประโยชน์ต่อปรมาจารย์เลย กลับไปผมจะลองถามดู ถ้าหากมี…ผมจะไปแลกเปลี่ยนมาสักหน่อย ถึงเวลานั้นให้พวกคณบดียืมคงไม่มีปัญหา”

หลัวอี้ชวนสีหน้าเปลี่ยนไปมาไม่หยุด ยืม?

เอาเถอะ เขาพอจะเข้าใจแล้วว่าเรื่องหนี้ของพวกอธิการเป็นมายังไง

ฟางผิงไม่สนใจเรื่องนี้อีก ทางรัฐบาลน่าจะใช้เวลาอีกพักใหญ่ถึงจะเข้ามาเจรจา ตอนนี้เขาไม่รีบเหมือนกัน

หันไปพยักหน้าให้นักศึกษาที่อยู่รอบๆ ฟางผิงก็เอ่ยไปด้วย “คณบดี คุณจะปรากฏพลังจิตใจได้ประมาณเมื่อไหร่?”

หลัวอี้ชวนยิ้มขมขื่น “ฉันเทียบกับถังเฟิงไม่ได้ เขาเร็วกว่า นั่นเป็นเพราะเขาแข็งแกร่งกว่าฉัน จากที่เขาปลดปล่อยพลังจิตใจจนถึงขั้นปรากฏก็ใช้เวลาไปหนึ่งปีเต็มแล้ว ฉันต้องช้ากว่าเขา อย่างน้อยสองสามปีถึงจะมีหวัง”

“ช้าเกินไปแล้ว”

ฟางผิงส่ายหัว ช้าเกินไปจริงๆ สองสามปีถึงจะเข้าสู่ขั้นปรมาจารย์ได้ จะไม่ทันการแล้ว

หลัวอี้ชวนไร้คำจะโต้ตอบ!

อีกสองสามปี ฉันจะมีหวังเป็นปรมาจารย์!

นึกไม่ถึงว่าเธอจะดูแคลนฉัน?

ฟางผิงครุ่นคิดก่อนเอ่ยว่า “ไว้ค่อยว่ากันเถอะครับ ตอนนี้ของที่มีผลต่อพลังจิตใจ ผมยังหาวิธีเอามาไม่ได้ ตอนนี้ผมรู้จักสิ่งที่สามารถเพิ่มพลังจิตใจได้พรวดพราดเพียงอย่างเดียว น่าจะเป็นเมล็ดทานตะวันของเมืองเยาขุย ไว้ค่อยว่ากันอีกที รอคุณกลายเป็นปรมาจารย์ งั้นมหาวิทยาลัยก็จะมีปรมาจารย์เจ็ดคน ไม่รู้ว่าพวกคณบดีเฉินสามคนยังต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ ตอนแรกผมบอกว่าก่อนเรียนจบ มหาวิทยาลัยต้องมีปรมาจารย์เป็นจำนวนสองหลัก แม้จะนับผมเป็นแปด พวกปรมาจารย์ยังต้องทะลวงให้เร็วหน่อย ไม่งั้นผมคงไม่มีหน้าพบทุกคนแล้ว”

หลัวอี้ชวนเงียบกริบ

แม่งเหอะ พูดคุยกับเจ้าเด็กนี้เหนื่อยจริงๆ

ตอนนี้เขานับว่าเข้าใจคนอื่นแล้ว เจ้าเด็กนี้พูดจาเหิมเกริมซะไม่มี

ปรมาจารย์สองหลักอะไรกัน กลายเป็นปรมาจารย์สองสามปีช้าเกินไป ผลบ่มจิตใจไร้ประโยชน์อย่างนั้นเหรอ…

คำพูดพวกนี้พูดออกมาแทบจะจี้ใจคนทุกประโยค

หลัวอี้ชวนไม่อยากพูดต่อแล้ว ฟางผิงแค่ถามเรื่องที่เกิดขึ้นในมหาวิทยาลัยไม่กี่วันนี้เท่านั้น

มั่นใจว่าไม่มีเรื่องใหญ่แล้ว ฟางผิงก็ไม่พูดกับหลัวอี้ชวนอีก

—

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน