ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 537

ตอนที่ 537 ออกด่าน (1)

………………..

ตอนที่ฟางผิงศึกษาเกี่ยวกับการปรากฏพลังจิตใจของตัวเอง ระหว่างนั้นก็ค้นพบจุดที่น่าสนใจอย่างหนึ่ง

“ทำไมพ่อแม่และยัยหน้ากลมถึงไม่สามารถแสดงหน้าตาที่แท้จริงออกมาได้?”

ในห้องแหล่งพลังงาน

ฟางผิงขยาย ‘เมืองหยางเฉิง’ ให้ใหญ่ขึ้น ประเด็นหลักคือต้องการดูบ้านของตัวเอง

ในบ้านมีเงาอยู่สามคน

ก่อนหน้านี้ที่ปรากฏพลังจิตใจเหมือนยังจะมีเสียงออกมา ตอนนี้กลับไม่มีแล้ว ราวกับสิ่งไม่มีชีวิต

เงาสามร่างดูเหมือนภาพลวงตาอยู่บ้าง ไม่ได้มีชีวิตชีวาแบบนั้น เทียบกับบ้านแล้ว ยังขาดความเป็นจริงอยู่บ้าง

“เหล่าหวัง รู้สาเหตุหรือเปล่า?”

เวลานี้ต่อให้ฟางผิงจะสิ้นเปลืองพลังจิตใจเติมเข้าไปขนาดไหนก็ไม่สามารถทำให้เงาภาพลวงตาสองร่างปรากฏอย่างชัดเจนได้

กลับเป็นบ้านหลังอื่นๆ ที่เขาสามารถทำได้

คล้อยหลังจากที่สิ้นเปลืองพลังจิตใจเติมเข้าไป ตึกพวกนั้นที่เดิมทีกลวงโล่งกำลังถูกเขาตกแต่งอย่างสมบูรณ์ ราวกับมีการคงอยู่จริงๆ

หวังจินหยางครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยว่า “น่าจะไม่สามารถปรากฏมนุษย์ออกมาได้”

หลี่หานซงเอ่ยเช่นกัน “เป็นแบบนั้นจริงๆ ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีใครปรากฏมนุษย์มาก่อนเหมือนกัน ไม่ใช่แค่มนุษย์ มนุษย์ถ้ำก็ไม่ได้”

พวกเขาพูดขนาดนี้ ฟางผิงจึงเข้าใจขึ้นมาอยู่บ้าง “ไม่น่าล่ะ!”

ไม่แปลกใจที่หลู่เฟิ่งโหรวสร้างนกเฟิ่งหวงเผาต้นไม้ ไม่ใช่เผาเจ้าเมืองเทียนเหมิน

ก่อนหน้านี้ฟางผิงสงสัยมาโดยตลอด จะสร้างให้ซับซ้อนเพื่ออะไร ยังต้องทำตัวแทนออกมาอีก

ตอนนี้ดูแล้ว สาเหตุที่ปรากฏต้นเทียนเหมินออกมา นั่นเป็นเพราะหลู่เฟิ่งโหรวไม่สามารถปรากฏคนที่แท้จริงออกมาได้

“ก็ถูก…”

ฟางผิงเอ่ยด้วยรอยยิ้มทันที “นี่หากปรากฏมนุษย์ออกมาจริงๆ ยอดฝีมือระดับสูงยังพอว่า ระดับกลางและระดับล่างพวกนั้นแยกไม่ออกว่าเป็นความจริงหรือภาพลวงตา ฉันปรากฏคนใกล้ตัวของพวกเขาออกมา คนพวกนี้อาจจะหลงเข้าไปจริงๆ น่ะสิ”

นึกมาถึงตรงนี้ จู่ๆ ฟางผิงก็กระตือรือร้นขึ้นมา ยิ้มตาหยีว่า “เหล่าหวัง นายว่าถ้าฉันปรากฏเมืองหยางเฉิงให้สมจริงสักหน่อย จากนั้นทำลายเมืองหยางเฉิงในความเป็นจริง เอาพลังจิตใจของฉันไปใส่แทนที่ งั้นคนหยางเฉิงจะเข้าใจผิด ใช้ชีวิตติดอยู่ท่ามกลางภาพมายาของเมืองหยางเฉิงตลอดไปหรือเปล่า?”

หวังจินหยางเอ่ยอย่างหมดคำพูด “อย่างแรกการปรากฏพลังจิตใจต้องสิ้นเปลืองพลังจิตใจ! เมืองหยางเฉิงขนาดสมจริง นายอย่าลืมว่าการรักษาการปรากฏพลังจิตใจที่ใหญ่ขนาดนี้ต้องสิ้นเปลืองพลังจิตใจไปเท่าไหร่? ต่อให้พลังจิตใจนายฟื้นฟูไวขนาดไหน แข็งแกร่งขนาดไหน นายคิดว่าตัวเองจะประคองได้นานเท่าไหร่ ครึ่งชั่วโมง? หนึ่งชั่วโมง? อย่างที่สอง ของปลอมก็คือของปลอม สิ่งก่อสร้างอาจจะสมจริงได้ แต่ใช้ชีวิตประจำวันอย่างกินนอนขับถ่าย หรือนายยังต้องส่งทรัพยากรเข้าไป? เอาเถอะ เรื่องพวกนี้ยังไม่พูดถึง นายคิดจะปรากฏเมืองแห่งหนึ่งให้มีการคงอยู่จริงๆ ฟางผิง นายเคยคิดไหมว่าต้องใช้เวลาเท่าไหร่?”

“อธิการคนก่อนเพื่อปรากฏมหาวิทยาลัยหนานเจียงแล้ว นายรู้หรือเปล่าว่าเขาใช้เวลาไปกี่ปี? แม้จะเป็นแบบนี้ เขาก็ยังทำไม่สำเร็จ มหาวิทยาลัยเล็กๆ อย่างหนานเจียง อธิการใช้เวลาไปกว่ายี่สิบปีกลับไม่สามารถปรากฏออกมาอย่างสมบูรณ์ได้ อย่าพูดว่าปรากฏออกมาสมจริงเลย มหาวิทยาลัยหนานเจียงมีแค่เปลือกกลวงๆ เท่านั้น ไม่ต้องคิดก็รู้แล้วว่าเติมแต่งเข้าไปยากขนาดไหน ยอดฝีมือหลายคนปรากฏออกมาเป็นภูเขาลูกหนึ่ง อันที่จริงยอดเขายังง่ายกว่าสิ่งก่อสร้าง ไม่ได้ซับซ้อนขนาดนั้น แต่ถึงจะเป็นเขาหนึ่งลูก พวกยอดฝีมืออยากจะปรากฏเขาลูกนี้ให้สมจริงก็ยังไม่สามารถทำได้ ยากจนเกินไป! มีเวลาและกำลังแบบนี้ พวกเขาไม่อาจเสียไปกับปรากฏพลังจิตใจ แต่จะใช้กับการฝึกความแข็งแกร่งของพลังจิตใจ พัฒนาพลังจิตใจมากกว่า…”

ฟางผิงพยักหน้า แต่ยังคงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พวกเขาทำไม่ได้ ฉันอาจไม่เสมอไป นายอย่าพูดเลย ฉันพบว่าหลังจากผู้ฝึกยุทธ์เข้าขั้นแปดไปแล้วเหมือนจะไม่สนใจกับการปรากฏพลังจิตใจอีก ถึงขั้นแปด พวกเขาจะสนใจร่างทองมากกว่า แต่การปรากฏพลังจิตใจของขั้นแปดในการต่อสู้นั้นไม่แข็งแกร่งพอจริงๆ งั้นเหรอ? ไม่ใช่อยู่แล้ว! การหลอมรวมของพลังจิตใจจะอ่อนแอขนาดนั้นได้ยังไง แค่ทุกคนไม่สามารถเสียเวลามากมายไปกับเรื่องนี้ ไม่มีพลังจิตใจมากพอที่จะทำเรื่องพวกนี้เท่านั้น ฉันยังพอลองดูได้ วางแผนจะปรากฏ ‘เมืองหยางเฉิง’ ที่แท้จริงออกมาสักหน่อย!”

ฟางผิงเอ่ยด้วยตาเป็นประกาย “ถ้าปรากฏเมืองสมจริงออกมาหนึ่งแห่ง ปรากฏพื้นฐานเหมือนของจริง เมืองหนึ่งแห่งจะมีน้ำหนักเท่าไหร่? รอวันไหนฉันทำได้แล้ว ไม่ใช่ว่าโยนเข้าไปครั้งเดียวก็สามารถทำลายเมืองราชาหนึ่งแห่งราบคาบได้แล้วหรือไง? อีกอย่างขอแค่นายปรากฏสำเร็จ แม้จะถูกทำลายก็สามารถอาศัยการฟื้นฟูซ่อมแซมปรากฏครั้งที่สองได้อย่างรวดเร็ว นี่หมายความว่าขอแค่พลังจิตใจเพียงพอ หลังจากนี้ฉันจะสามารถเอาเมืองหนึ่งแห่งไปทุบเมืองเล่นได้ทุกวันแล้ว…”

หวังจินหยางและหลี่หานซงต่างเหนื่อยใจอยู่บ้าง หลี่หานซงอดเอ่ยไม่ได้ “ฟางผิง นายปรากฏเป็นโลกที่สงบสุข…”

“เหลวไหล ไม่ทำลายถ้ำใต้ดินจะสงบสุขได้ยังไง? สงบสุขใช้กับมนุษยชาติ สำหรับถ้ำใต้ดิน พวกเราต้องใช้อาวุธกำราบ จัดการพวกเขา หัวเหล็ก ใช่หลักการนี้หรือเปล่า?”

“ใช่”

“นี่ก็ถูกแล้ว ความสงบสุขจะมาได้ยังไง? ฉันปรากฏเมืองหยางเฉิงที่สงบสุข ก็ต้องใช้ความแข็งแกร่งของเมืองหยางเฉิงมาทำลายถ้ำใต้ดิน แบบนี้แล้วถึงจะเหมาะสมกับนิยามของความสงบสุข”

“เหมือนจะเป็นแบบนั้น”

หลี่หานซงพยักหน้า มีเหตุผล!

มนุษยชาติสงบสุข นั่นหมายถึงถ้ำใต้ดินประสบหายนะ

พูดแบบนี้ การปรากฏพลังจิตใจของฟางผิงไม่ใช่แค่ดูสวยงามอย่างเดียวอีกแล้ว แต่หมายถึงนี่คืออาวุธที่ใช้เพื่อให้ได้มาซึ่งความสงบสุข?

หลี่หานซงคล้ายกับคิดอะไรอยู่ หวังจินหยางไม่คิดจะพูดอีกด้วยซ้ำ

ฟางผิงคิดจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ ปรากฏเมืองหนึ่งแห่ง แม้ว่าเมืองหยางเฉิงจะไม่ได้ใหญ่ แต่ต้องไม่ได้ทำง่ายๆ อย่างแน่นอน

ฟางผิงสามารถปรากฏพื้นที่เล็กๆ ออกมาได้ จากการคาดเดาของหวังจินหยาง อย่างน้อยพลังจิตใจเขาต้องแตะถึงหนึ่งหมื่นเฮิรตซ์ขึ้นไป!

นั่นเป็นสิ่งที่ยอดฝีมือขั้นแปดสูงสุดถึงจะทำได้!

ปรากฏเมืองแห่งหนึ่ง ต้องมีพลังจิตใจแข็งแกร่งเท่าไหร่?

หวังจินหยางไม่กล้าคิดด้วยซ้ำ หนึ่งแสนเฮิรตซ์พอหรือเปล่า?

เกรงว่ายังจะขาดอีกมาก!

พลังจิตใจหนึ่งพันเฮิรตซ์ของฟางผิงเพียงพอให้ประคองบ้านเล็กๆ นั่นเท่านั้น แต่เมืองหยางเฉิง ใหญ่กว่าบ้านของเขาหมื่นเท่า แสนเท่า…

ยอดฝีมือขั้นเก้าพลังจิตใจกล้าแกร่งแค่ไหน?

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน