ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 552
ตอนที่ 552 สืบทอดจากระบบเดียวกัน (1)
………………..
ในเวลาเดียวกัน
กระทรวงการศึกษา
จางเทาดื่มชาอย่างเนิบช้า จ้องมองศพตรงหน้าอยู่เนิ่นนาน
จิบไปอีกคำ ก่อนจางเทาจะเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “คนตายไปแล้ว ช่วยกลับมาได้ที่ไหนกัน ฝุ่นกลับสู่ฝุ่น เถ้าธุลีกลับสู่เถ้าธุลี ทำลายศพนี้ไปแล้วกัน…”
ตาเฒ่าหลี่ยังคงเงียบกริบ
จางเทาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ก่อนจะออกมา จะว่าไปแล้วก็บังเอิญ คลำดูเล่นๆ นึกไม่ถึงว่าจะคลำน้ำแร่ชีวิตได้สิบจิน! ตอนนี้ผู้คนมีเงินกันจริงๆ กระทั่งน้ำแร่ชีวิตยังทำหล่นได้…”
“มีเรื่องแบบนั้นที่ไหนกัน!”
ครู่ต่อมา ตาเฒ่าหลี่ก็อ้าปาก!
เวลานี้ตาเฒ่าหลี่แทบจะระเบิดโมโห ร้องเสียงแหลม “ฉันซ่อนไว้อย่างดี นายเอาไปได้ยังไง?”
ตอนที่เขามาเอาน้ำแร่ชีวิตมาด้วย
แต่เขาไม่ได้เอาไว้กับตัว ซ่อนเอาไว้บนหลังคาที่เขาแกล้งเป็นรูปปั้นก่อนหน้านี้
ยังไงก็ไม่ไกล ตอนที่ต้องการจริงๆ เขาสามารถไปหยิบมาได้ทันที
แต่ใครจะรู้ว่า…ถูกจางเทาเห็นแล้ว!”
จางเทาแค่นหัวเราะ เอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “ฉันเป็นขั้นสุดยอด ภายในเมืองหลวงมีเรื่องอะไรสามารถปิดบังฉันได้หรือไง?”
ตาเฒ่าหลี่ก่นด่าอยู่ในใจ หยุดพล่ามเถอะ!
หากทุกเรื่องไม่สามารถเล็ดลอดสายตานายได้จริงๆ เรื่องวันนี้คงไม่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ วัวหายล้อมคอกชัดๆ โม้ไปเรื่อย
ระหว่างที่พูด จู่ๆ จางเทาก็เอ่ยอย่างเยือกเย็น “ออกมายังพกน้ำแร่ชีวิตมาเยอะขนาดนี้ ทั้งยังอยู่บนพื้นโลก นี่คือวางแผนฆ่าคนมาดิบดีแล้ว?”
“เหอะ!”
ตาเฒ่าหลี่ไม่สนใจว่าเขาจะแค่นเสียงยังไง เอ่ยอย่างไร้เรี่ยวแรงว่า “คืนให้ฉันเถอะ!”
“ฉันเก็บได้ ข้างบนเขียนชื่อนายหลี่ฉางเซิงเอาไว้?”
“ไม่” ตาเฒ่าหลี่ไม่สนใจ กล่าวเสริมว่า “แต่ก่อนหน้านี้ฉันกลืนลงท้องไป น่าจะมีกลิ่นอายของฉันอยู่”
“ตอนนี้ไม่มีแล้ว”
“งั้นนายฆ่าฉันเถอะ”
ตาเฒ่าหลี่ท้อแท้อย่างยิ่ง ครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยว่า “ช่างเถอะ อย่าคืนให้ฉันเลย ฉันจะแขวนคอตายหน้าประตูกระทรวงการศึกษาให้จบๆ ไป…”
“ไอ้เวร!”
จางเทาตบโต๊ะฉาดใหญ่ หงุดหงิดอยู่บ้าง โยนขวดให้เขาส่งๆ
ตาเฒ่าหลี่รีบคว้ามาดู เปิดออกแล้วก็เอ่ยอย่างไม่พอใจ “หายไปสองจิน!”
“หยุดพล่ามได้แล้ว สถานการณ์ของนาย ห้าจินก็พอใช้แล้ว! หายไปสองจินถือเป็นค่าที่ฉันคุ้มครองนาย”
จางเทาชำเลืองตามองเขา ขมวดคิ้วว่า “ใช่ เขายังเด็ก นายก็ยังเด็กงั้นเหรอ? นายทำเป็นอ่อนข้อหน่อย ทำให้หยางเฮ่อบาดเจ็บหนัก ไม่ฆ่าเขา จะมาถึงขั้นที่แกล้งตายเพื่อให้พ้นผิดหรือไง? มาถึงขั้นนี้แล้ว เหตุผลทั้งหมดอยู่ที่พวกเรา เมืองเจิ้นซิงไม่ให้คำตอบ ใครจะปล่อยให้พวกเขาผ่านไปง่ายๆ? นายกลับแล้วใหญ่! ฆ่าเขาด้วยกระบี่เดียว เห็นได้ชัดว่านายวางอำนาจบาตรใหญ่? หลี่ฉางเซิง นายยิ่งอยู่นานก็ยิ่งไม่มีสมองแล้ว…”
ตาเฒ่าหลี่แก้ต่างว่า “ฉันควบคุมพลังไม่ไหว ทั้งยังเป็นครั้งแรกที่ลงมือ จะรู้ได้ยังไงว่าฆ่าเขาได้หรือเปล่า”
จางเทาเอ่ยอย่างโมโหอยู่บ้าง “ฉันพูดหนึ่งประโยค นายเถียงสามประโยค! ถ้านายเป็นลูกฉัน ฉันคงซัดฝ่ามือให้ตายไปแล้ว!”
คนอายุอย่างเขา ตาเฒ่าหลี่นับว่าเป็นรุ่นลูกเช่นกัน อายุน้อยกว่าลูกชายเขาอยู่บ้าง
แต่ว่า…เห็นตาเฒ่าหลี่ที่แก่ชราขนาดนี้ จางเทารู้สึกว่าลูกชายแบบนี้ไม่เอาก็จบแล้ว แก่เกินไป
ตาเฒ่าหลี่เงียบกริบ ฉันพูดอะไรงั้นเหรอ?
นายต่างหากที่พูดมาก!
ผ่านไปสักพัก ตาเฒ่าหลี่ก็เอ่ยว่า “งั้นฉันไปล่ะ”
“ไป? ไปไหน?”
จางเทาขมวดคิ้วว่า “อยู่ที่กระทรวงการศึกษาสักพัก รอการแข่งขันสิ้นสุดแล้วค่อยไป หลังจากกลับไปมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ ไม่อนุญาตให้ออกมาอีก! เข้าด่านฝึกวิชาซะ ตอนนี้พลังชีวิตนายไหลเวียนอย่างรวดเร็ว แม้น้ำแร่ชีวิตจะทดแทนการสิ้นเปลือง แต่นี่ไม่ใช่แผนระยะยาว…”
“แปดปีสิบปียังสามารถอยู่ต่อได้ ยังไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ถึงตอนนั้นหรือเปล่า” ตาเฒ่าหลี่ไม่ใส่ใจ
จางเทาเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง “อยากตายยังไม่ใช่เรื่องง่าย ฝึกวิชาให้แข็งแกร่งสักหน่อย หมื่นวิถีเป็นหนึ่งของนาย หลอมรวมปราณและพลังจิตใจ ฝึกถึงปราณหนึ่งแสนแคลจะสามารถฟันขั้นเก้าได้ ตอนนี้…นายยังขาดอีกเยอะ รอถึงเวลานั้นแล้ว นายอยากตาย งั้นก็พาขั้นเก้าไปตายด้วย อย่ามาแก่ตายอยู่ที่นี่”
————-
………………..
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน