ระบบจอมยุทธ์สุดโกงแห่งโลกคู่ขนาน นิยาย บท 59

ตอนที่ 59 ทำไมพูดความจริงมันยากจัง

ด้านนอกศูนย์ตรวจร่างกาย

ตอนนี้มีนักเรียนจำนวนไม่น้อยที่ตรวจเสร็จแล้วแต่ยังไม่ไปไหน

ฟางผิงออกมา อู๋จื้อหาวก็ปรี่เข้ามาทันที “เป็นไงบ้าง?”

“ใครจะไปรู้ พวกเรามองไม่เห็นผลตรวจซะหน่อย”

“จริงด้วย…”

อู๋จื้อหาวตื่นเต้นอยู่บ้าง เอ่ยอย่างกระวนกระวาย “ยังต้องรอวันมะรืนถึงจะรู้ผล ฉันตื่นเต้นจะตายอยู่แล้ว”

ฟางผิงไม่สนใจเขา มองไปรอบๆ เอ่ยว่า “พวกจางเฮ่าล่ะ?”

“กลับไปโรงแรมก่อนแล้ว…”

อู๋จื้อหาวถอนหายใจเบาๆ “พวกจางเฮ่าเหมือนจะไม่ผ่านกัน ดูผิดหวังอยู่บ้าง…”

ฟางผิงไม่พูดอะไรต่อ ถ้าเป็นเขาคงจะรู้สึกผิดหวังเหมือนกัน

คุยกันสักพัก ฟางผิงเตรียมจะกลับที่พัก จู่ๆ กลับมีเสียงเรียกจากด้านหลัง “นักเรียนฟางผิง!”

ฟางผิงหันกลับไป ก่อนจะเห็นถานเจิ้งผิงเดินมาหา

—

ครู่ต่อมา

มุมหนึ่ง

ถานเจิ้นผิงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “นายมั่นใจเกินไปแล้ว จะออกไปทั้งอย่างนี้ ไม่กลัวว่าเงินที่ตกลงกันไว้จะหายไปเหรอ?”

ฟางผิงไม่คิดมาก “จะเป็นไปได้ไง คนอย่างผู้อำนวยการจิน คงไม่เบี้ยวเงินเล็กน้อยนี้กับผมหรอก? ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีลุงถานอยู่ที่นี่ ผมไม่กังวลอะไรอยู่แล้ว”

“เจ้าเด็กนี้…น่าสนใจ…”

ถานเจิ้นผิงหลุดขำ ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่คล้ายไม่ยิ้ม “ดูท่านายจะไม่ตกใจเรื่องที่นายถึงขีดจำกัดเลย?”

ฟางผิงหัวเราะแห้งๆ “ใช่ที่ไหนกัน ผมตกใจเหมือนกัน คาดไม่ถึงว่าจะถึงตั้งหนึ่งร้อยสี่สิบเก้าแคล…”

“ฮ่าๆ…”

ถานเจิ้นผิงหัวเราะเสียงดัง เจ้าหมอนี่ ไม่ได้เตรียมโกหกด้วยซ้ำ

ดูจากท่าทีของฟางผิงก็รู้แล้ว เขาไม่ได้ตกใจที่ปราณของตัวเองแตะที่หนึ่งร้อยสี่สิบเก้าแคลเลย มั่นใจขนาดนี้ ตอนนี้ร่างกายเขาคงจะถึงขีดจำกัดแล้วเช่นกัน

นึกมาถึงตรงนี้ ถานเจิ้นผิงจึงถอนหายใจเบาๆ “คลื่นลูกใหม่สินะ!”

“เรื่องหลังจากนี้ ฉันจะจัดการให้ละกัน ผู้อำนวยการจินไม่สะดวกออกหน้าเอง”

“ครับ คงต้องรบกวนลุงถานแล้ว”

ระหว่างที่ฟางผิงพูด ยังควักขวดที่มียาบำรุงหนึ่งเม็ด เป็นขวดที่เคยใส่ยาที่ถานเจิ้นผิงให้เขา

“ลุงถาน นี่ของคุณ”

ถานเจิ้นผิงชำเลืองมองเขา ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ลงแรงไปไม่น้อย จะไม่เสียดายเอาทีหลังเหรอ?”

“อะไรกันครับ ถ้าไม่ใช่เพราะลุงถาน ผมคงไม่ได้อะไรทั้งนั้น นี่เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว…”

ถานเจิ้นผิงหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ไม่อ้อมค้อมอีกแล้ว รับขวดยามา

ตอนที่ควรถ่อมตัวก็ควรถ่อมตัว ตอนที่ควรเสแสร้งก็ต้องเสแสร้ง นอกเหนือจากนั้นคงไม่จำเป็นต้องทำ

ทั้งสองคนพูดคุยกันอีกเล็กน้อย ฟางผิงเห็นอู๋จื้อหาวกำลังมองตัวเองอยู่ไม่ไกล

เขาครุ่นคิดก่อนถามว่า “ลุงถานทราบผลปราณของพวกอู๋จื้อหาวหรือเปล่า?”

“อู๋จื้อหาว…”

ถานเจิ้นผิงมองจอในนั้นอยู่นานเหมือนกัน แน่นอนว่ายังจำอู๋จื้อหาวได้ เขาเป็นนักเรียนคนแรกที่ตรวจปราณได้หนึ่งร้อยยี่สิบแคล

“ทำได้ดีเหมือนกัน หนึ่งร้อยยี่สิบแคล จะเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้คงไม่ใช่ปัญหาใหญ่”

“หนึ่งร้อยยี่สิบแคล?” ฟางผิงตกใจอยู่บ้าง “สูงไม่น้อย ลุงถานคนอื่นๆ ล่ะครับ?”

“นายสนใจเรื่องพวกนี้ด้วย?”

ถานเจิ้นผิงหัวเราะ “คนเยอะเกินไป ฉันจำได้ไม่กี่คน โรงเรียนพวกเรา โจวปินหนึ่งร้อยยี่สิบแปดแคล เฉินเจี๋ยหนึ่งร้อยยี่สิบสองแคล อู๋จื้อหาวหนึ่งร้อยยี่สิบแคล…พูดโดยรวมแล้ว ปีนี้หยางเฉิงทำได้ดี นักเรียนของเรามีหกคนที่ค่าปราณสูงกว่าหนึ่งร้อยยี่สิบแคล โรงเรียนมัธยมหยางเฉิงอันดับสองหนึ่งคน โรงเรียนประจำตำบลอีกหนึ่งคน…รวมทั้งหมดก็แปดคน”

หยางเฉิงมีนักเรียนที่ปราณสูงเกินหนึ่งร้อยยี่สิบแคลอยู่แปดคน ผลลัพธ์นี้นับว่าเหนือความคาดหมายของถานเจิ้นผิง

แน่นอนว่า สำหรับฟางผิง อู๋จื้อหาวนั้นเหนือความคาดหมายอยู่บ้าง

รวมทั้งมาตรฐานของปราณเพิ่มขึ้นทุกปี จึงทำให้รุ่นนี้มีนักเรียนที่ค่าปราณสูงถึงแปดคน

“ปราณหนึ่งร้อยยี่สิบแคลขึ้นไป เข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ได้อยู่แล้ว แต่ต่ำกว่านี้ คงจะพูดยากอยู่บ้าง แต่มหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้หนานเจียงอาจจะเปิดรับนักเรียนเพิ่ม ปราณหนึ่งร้อยสิบหกถึงหนึ่งร้อยสิบเก้ายังพอจะมีหวัง”

ถานเจิ้นผิงไม่คิดรำคาญฟางผิงแต่อย่างใด เอ่ยขยายความต่อ “ยังต้องดูสถานการณ์ อีกอย่างถ้าสอบวิชาวัฒนธรรมได้ดีอาจมีสิทธิพิเศษให้ ปราณหนึ่งร้อยสิบหกแคลขึ้นไป รวมกับทำคะแนนวิชาวัฒนธรรมได้ดี จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ได้คงไม่แปลกอะไร”

“ปีนี้หยางเฉิงอาจจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยศิลปะการต่อสู้ได้เกินสิบคน”

ถานเจิ้นผิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงชื่นใจ “มากกว่าปีก่อน เหนือความคาดหมายของฉันจริงๆ”

ปีก่อนหยางเฉิงสอบได้เก้าคน ปีนี้เยอะกว่าปีก่อน แม้เหมือนว่าผู้อำนวยการจินจะไม่ค่อยพอใจ แต่มีการพัฒนาก็ดีแล้ว

ส่วนเขตอันผิงและอำเภอซิ่งซีนั้น ดูจากท่าทีของผู้อำนวยการจินแล้ว คงจะดวงซวยแล้ว

แน่นอนว่าเรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวข้องกับฟางผิง

ทั้งสองคนแลกเปลี่ยนอีกสองสามประโยค ฟางผิงเห็นถานเจิ้นผิงดูเวลาที่ข้อมือ เลยเอ่ยว่า “ลุงถาน งั้นผมคงไม่รบกวนแล้ว คงต้องขอตัวก่อน”

“ได้ รอผู้อำนวยการจินเสร็จธุระแล้ว ฉันจะติดต่อนายอีกที”

“…”

พอถานเจิ้นผิงไปแล้ว ฟางผิงจึงรีบดูค่าทรัพย์สินของตัวเอง

เมื่อเห็นว่าค่าทรัพย์สินไม่ขยับไปไหน เขาก็เผยแววตาดีใจ

ให้ยาบำรุงไปแล้ว แต่ค่าทรัพย์สินยังอยู่ นี่เป็นเรื่องดี!

แค่ไม่รู้ว่า ถ้าขายยาบำรุงออกไป ได้เงินมาแล้วระบบจะคำนวณยังไง?

จะทดแทนส่วนต่างที่หายไป หรือค่าทรัพย์สินจะคงเดิม เรื่องพวกนี้ค่อยลองดูทีหลังแล้วกัน

แต่ฟางผิงเดาว่า อาจจะทดแทนส่วนต่างให้ ตามหลักทำการค้าขาย หลายครั้งมักต้องจ่ายค่าส่วนต่างอยู่แล้ว

หากไม่เป็นอย่างนี้ ค่าทรัพย์สินคงจะเพิ่มจำนวนยากแล้ว

—

ฟางผิงกลับมารวมกลุ่ม

อู๋จื้อหาวรีบถามทันที “ฟางผิง รองผู้อำนวยการพูดเรื่องอะไรเหรอ?”

ฟางผิงหัวเราะ “จะอะไรได้อีก? เรื่องปราณน่ะสิ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน