ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1589
ตอนที่ 1589 วิกฤตของมนุษย์
ทั้งกาแล็คซี่เมฆทมิฬรวมถึงกาแล็คซี่ใกล้เคียงต่างก็พากันสั่นไหว
ด้วยความกลัว พวกเขารับรู้ได้ถึงพลังอันน่ากลัวที่เพียงพอจะทำลาย
กาแล็คซี่ของพวกเขาได้อย่างง่ายดาย !
“นักรบคอสมิค ต้องเป็นนักรบคอสมิคแน่ ๆ !” ทั้งกาแล็คซี่เมฆทมิฬ
ตกอยู่ในความวุ่นวายทันที
สำหรับสิ่งมีชีวิตในกาแล็คซี่เมฆทมิฬแล้ว นักรบคอสมิคนั้นคือตัวตน
ในตำนาน พวกเขาเคยเห็นภาพของนักรบคอสมิคในเครือข่ายมาแล้ว
นักรบคอสมิคไม่ค่อยมายังที่ห่างไกลเช่นนี้ เป็นธรรมดาที่คนใน
กาแล็คซี่เมฆทมิฬจะไม่เคยพบเห็นนักรบคอสมิค
พวกนักเดินทางที่อยู่ในกาแล็คซี่เมฆทมิฬรวมถึงผู้ที่แข็งแกร่งใน
กาแล็คซี่เมฆทมิฬต่างก็พากันมุ่งหน้าไปยังดาวเคราะห์แคระกันทันที
พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมนักรบคอสมิคถึงได้แผ่พลังออกมาเช่นนี้ แต่ถึง
กระนั้นพวกเขาก็ยังอยากจะไปเคารพอีกฝ่ายอยู่ดี หากพวกเขาได้เห็น
นักรบคอสมิคกับตาตัวเอง พวกเขาคงตายตาหลับ
….
“ผมไม่ได้โกหก !” ฮั่วเยี่ยนกัดฟันแน่น แม้เขาจะรู้ว่าเรื่องนี้ดูไม่น่าจะ
เป็นความจริงแต่ก็ยังยืนยันออกมาอย่างหนักแน่น เพราะความเชื่อใน
เรื่องนี้จะนำพาความหวังสู่มนุษย์ “ผมได้บอกโกโก้เหวยในเรื่องนี้
แล้ว ถึงมันจะยืนยันไม่ได้รึอาจจะเป็นเรื่องแต่งขึ้นมาแต่ผมก็ไม่ได้
โกหกเธอ”
ผู้คนในดาวเคราะห์แคระต่างก็พากันหวาดกลัวขึ้นมาเพราะคลื่นพลัง
แค่เพียงเล็กน้อยนี้ก็เกินกว่าที่ดาวเคราะห์แคระจะรับไหวแล้ว ดาว
เคราะห์อาจจะพังทลายลงตอนไหนก็ได้ แค่คลื่นพลังเล็กน้อยนี้ก็ทำ
ให้ลาวาที่อยู่ใต้พื้นดินปะทุขึ้นมา พวกคนที่โชคร้ายนั้นถูกลาวากลืน
กินไป แต่ไม่มีใครสนใจพวกนั้น ทุกคนต่างก็คิดจะหนีออกจากที่นี่
โดอันมองไปที่ฮั่วเยี่ยนด้วยท่าทีเย็นชา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังยืนกราน
ด้วยความมั่นใจ ไม่กี่วินาทีต่อมา โดอันก็ได้ดึงพลังกลับมาและพูดขึ้น
“ถึงแกจะไม่ได้โกหกแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแกจะไม่ผิด ฉันมีเหตุผล
ที่จะสงสัยว่าโกโก้เหวยโดนแกหลอกจนเชื่อแกหัวปักหัวปำ”
ดาวเคราะห์แคระสงบลงทันทีแต่คนที่ตายไปเพราะลาวาไม่อาจจะ
ฟื้นคืนกลับมาได้ โดอันไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย แม้แต่คนของดาว
เคราะห์ของตัวเองเขาก็สนใจแค่ไม่กี่คน ดังนั้นชีวิตของเผ่าพันธุ์ที่
ตกต่ำเช่นนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากมดปลวก นอกจากญาติพวกนั้นที่ต้อง
เศร้าแล้ว มันก็ไม่ได้ส่งผลอย่างอื่นเลย
เหล่าผู้อาวุโสของมนุษย์รู้อยู่แล้วว่าจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พวก
เขาจึงคิดหาวิธีรับมือมา แต่เมื่อเจอสถานการณ์จริงที่โหดร้ายเช่นนี้
พวกเขาก็พบว่าแผนการที่พวกเขาคิดขึ้นมานั้นต่างก็ไร้ค่า เพราะต่อ
หน้าโดอันแล้ว พวกเขาไม่ต่างอะไรจากมด ไม่มีใครฟังเสียงรึคำพูด
ของมด หากมดรังควานผู้คน งั้นผลลัพธ์เดียวที่รออยู่ก็คงเป็นการถูก
กระทืบจนตาย
พวกเขาไม่มีสิทธ์ิคิดว่าตัวเองเท่าเทียมกับโดอัน !
กล่าวได้ว่าชะตากรรมของเผ่าพันธุ์มนุษย์นั้นขึ้นอยู่กับความคิดของ
โดอันทั้งหมด
ทุกคนรู้สึกไร้พลังและเศร้าใจ
แต่พวกเขาก็ไม่ได้เกลียดโดอัน เพราะนี่คือกฎของจักรวาล ผู้ที่อ่อนแอ
นั้นย่อมเป็นเหยื่อของผู้ที่แข็งแกร่งกว่า !
“ท่านโดอัน หากท่านต้องการจะฆ่าผมก็ลงมือซะ ” ฮั่วเยี่ยนไม่ต้องการ
ดึงเผ่ามนุษย์เข้ามาเกี่ยวข้อง เขายอมสละชีวิตของตัวเองเพื่อแลกกับ
การที่เผ่ายังคงอยู่รอด “ไม่ว่าผมจะพูดยังไง ท่านก็ไม่เชื่อ ท่านคิดว่า
ผมเป็นคนโกหกก็ได้ แม้ว่าผมจะอธิบายไปมากกว่านี้แต่มันคงไร้
ความหมาย ท่านฆ่าผมเลยจะดีกว่า ”
โดอันไม่เคยพูดอะไรมากกับเผ่าพันธุ์ที่ตกต่ำเช่นนี้ ในสายตาของเขา
แล้วเผ่าพันธุ์ที่ตกต่ำนั้นไม่ต่างอะไรจากมดปลวก แต่ในเผ่าพันธุ์
แบบนี้กลับมีคนที่ลูกสาวเขารักอยู่ เป็นธรรมดาที่เขาไม่อาจจะมอง
เผ่าพันธุ์นี้เป็นมดได้
ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง คลื่นพลังของนักรบคอสมิคนั้นเพียงพอที่จะ
บดขยี้ความกล้าในใจของทุกคนได้
แม้แต่พวกที่ไม่กลัวตายก็ยังต้องทบทวนความคิดของตัวเองว่าจะ
ออกตัวเพื่อเผ่ามนุษย์ไหม การเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ไม่ใช่แค่ทำให้โดอัน
รำคาญ แต่อาจจะทำให้เผ่าเขาโดนทำลายไปด้วย
โดอันมองไปที่ฮั่วเยี่ยนแล้วพูดขึ้นมา “ฉันจะไม่ลงมือกับแกในตอนนี้
แต่ไม่ได้หมายความว่าแกจะไม่ได้รับการลงโทษ รอจนกว่าการทดสอบ
จะสิ้นสุดลง หากเธอผ่านการทดสอบแกก็รอด แต่หากเธอไม่ผ่านการ
ทดสอบ ฉันจะฝังแกไปพร้อมกับลูกสาวฉัน ไม่สิ ฉันจะให้แกรับ
การทรมานอันโหดร้ายที่สุดในจักรวาล จนต้องร้องขอความตาย !”
หากทำแบบนั้นเขาคงระบายความโกรธในใจได้
แม้จะได้ยินคำขู่นั้นแต่ฮั่วเยี่ยนก็ยังคงเยือกเย็น เขาเหมือนจะยอมรับ
ชะตากรรมของตัวเองไว้แล้ว เขาได้พูดขึ้น “หากโกโก้เหวยตายเพราะ
ผม ผมฮั่วเยี่ยนก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเช่นกัน…การโดนท่านฆ่า
ก็ถือว่าดีแล้ว”
“แกคิดว่าแค่แกตายมันจะจบรึไง ?” โดอันโกรธจัด ยิ่งเห็นท่าทีของ
ฮั่วเยี่ยนก็ยิ่งทำให้เขาโกรธยิ่งกว่าเก่า “ฉันจะบอกแกไว้ว่าหากโกโก้
เหวยตาย ไม่ใช่แค่แกเท่านั้น เผ่าพันธุ์ของแกก็ต้องตายไปด้วย ! ฉัน
จะลบเผ่าพันธุ์ของแกทิ้งไปจากจักรวาลหยวนชู !”
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นสีหน้าของฮั่วเยี่ยนก็เปลี่ยนไป มนุษย์ที่อยู่
รอบตัวเขาต่างก็พากันหน้าถอดสี
ทุกคนต่างก็พากันลนลาน
“ไม่ได้ ท่านทำแบบนั้นไม่ได้ ” นี่คือความกลัวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับ
ฮั่วเยี่ยน เขาไม่คิดเลยว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นแบบนี้ “เรื่องนี้ไม่ได้
เกี่ยวอะไรกับเผ่ามนุษย์เลย ! โกโก้เหวยเข้าร่วมการทดสอบก็เพราะ
ผม ! หากท่านคิดจะฆ่าผม ผมก็ไม่คัดค้าน แต่ท่านไม่อาจจะลงมือ
กับคนบริสุทธ์ิได้ !”
โดอันพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “บริสุทธ์ิงั้นเหรอ ? ไม่ใช่
พวกเขาไม่ได้บริสุทธ์ิ !” เขามองไปรอบ ๆ แล้วพูดขึ้นมา “ลูกสาว
ฉันโดนหลอกโดยตำนานที่ส่งต่อกันมาในเผ่าของแกไม่ใช่รึ? เผ่า
โลกมนุษย์ทุกคนมีความผิด ทุกคนคือฆาตการที่ฆ่าลูกสาวฉัน ! ”
“ท่านโดอัน !” ฮั่วเยี่ยนกำหมัดแน่น “ท่านเป็นนักรบคอสมิคจริง ๆ
เหรอ ?”
“ความแข็งแกร่งคือเหตุผล!” สติของโดอันโดนความโกรธแค้นและ
เกลียดชังเข้าครอบงำ “ตั้งแต่ที่ฉันขึ้นเป็นนักรบคอสมิค ฉันก็ไม่เคย
ทำร้ายคนบริสุทธ์ิแต่ลูกสาวฉันกลับโดนเด็กน้อยจากเผ่าพันธุ์ที่ตกต่ำ
หลอกให้เผชิญหน้ากับความตาย ฉันต้องใช้เหตุผลอีกรึไง? ใครบ้าง
ที่ไม่บริสุทธ์ิ ? ลูกสาวฉันไม่บริสุทธ์ิรึไง ? เด็กน้อย แกควรภาวนา
ให้โกโก้เหวยไม่เป็นอะไร ไม่อย่างงั้นเผ่าแกได้พินาศไปกับแกแน่ !”
เขานั่งลงใจกลางซากวิหารและพูดขึ้นต่อ “ฉันจะรออยู่ที่นี่ ฉันจะรอ
ข้อความจากเผ่า” โดอันทำราวกับว่าไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย “หากลูกฉัน
ตาย งั้นวันนี้ก็คือวันตายของเผ่าโลกมนุษย์!”
พื้นที่ทดสอบนั้นอยู่ในมิติแยกส่วน แม้ว่าโดอันอยากจะไปช่วยลูก
มากแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจจะเข้าไปได้ หากเขาฝืนเข้าไป งั้นผลลัพธ์
อย่างเดียวที่รออยู่คือมิตินั้นจะถูกทำลาย โกโก้เหวยก็ต้องตายไปด้วย
นักรบคอสมิคไม่ได้ยิ่งใหญ่ มันมีหลายอย่างที่พวกเขาไม่อาจจะทำ
ได้ !
เมื่อนึกถึงลูกสาวหัวใจเขาก็แทบสลาย เขาไม่อาจจะคิดได้ว่าเมียของ
เขาจะปวดใจเพียงใดเมื่อได้ยินข่าวนี้ เขาไม่อาจจะนึกภาพออก
ทั้งกาแล็คซี่เมฆทมิฬรวมถึงกาแล็คซี่ใกล้เคียงต่างก็พากันสั่นไหว
ด้วยความกลัว พวกเขารับรู้ได้ถึงพลังอันน่ากลัวที่เพียงพอจะทำลาย
กาแล็คซี่ของพวกเขาได้อย่างง่ายดาย !
“นักรบคอสมิค ต้องเป็นนักรบคอสมิคแน่ ๆ !” ทั้งกาแล็คซี่เมฆทมิฬ
ตกอยู่ในความวุ่นวายทันที
สำหรับสิ่งมีชีวิตในกาแล็คซี่เมฆทมิฬแล้ว นักรบคอสมิคนั้นคือตัวตน
ในตำนาน พวกเขาเคยเห็นภาพของนักรบคอสมิคในเครือข่ายมาแล้ว
นักรบคอสมิคไม่ค่อยมายังที่ห่างไกลเช่นนี้ เป็นธรรมดาที่คนใน
กาแล็คซี่เมฆทมิฬจะไม่เคยพบเห็นนักรบคอสมิค
พวกนักเดินทางที่อยู่ในกาแล็คซี่เมฆทมิฬรวมถึงผู้ที่แข็งแกร่งใน
กาแล็คซี่เมฆทมิฬต่างก็พากันมุ่งหน้าไปยังดาวเคราะห์แคระกันทันที
พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมนักรบคอสมิคถึงได้แผ่พลังออกมาเช่นนี้ แต่ถึง
กระนั้นพวกเขาก็ยังอยากจะไปเคารพอีกฝ่ายอยู่ดี หากพวกเขาได้เห็น
นักรบคอสมิคกับตาตัวเอง พวกเขาคงตายตาหลับ
….
“ผมไม่ได้โกหก !” ฮั่วเยี่ยนกัดฟันแน่น แม้เขาจะรู้ว่าเรื่องนี้ดูไม่น่าจะ
เป็นความจริงแต่ก็ยังยืนยันออกมาอย่างหนักแน่น เพราะความเชื่อใน
เรื่องนี้จะนำพาความหวังสู่มนุษย์ “ผมได้บอกโกโก้เหวยในเรื่องนี้
แล้ว ถึงมันจะยืนยันไม่ได้รึอาจจะเป็นเรื่องแต่งขึ้นมาแต่ผมก็ไม่ได้
โกหกเธอ”
ผู้คนในดาวเคราะห์แคระต่างก็พากันหวาดกลัวขึ้นมาเพราะคลื่นพลัง
แค่เพียงเล็กน้อยนี้ก็เกินกว่าที่ดาวเคราะห์แคระจะรับไหวแล้ว ดาว
เคราะห์อาจจะพังทลายลงตอนไหนก็ได้ แค่คลื่นพลังเล็กน้อยนี้ก็ทำ
ให้ลาวาที่อยู่ใต้พื้นดินปะทุขึ้นมา พวกคนที่โชคร้ายนั้นถูกลาวากลืน
กินไป แต่ไม่มีใครสนใจพวกนั้น ทุกคนต่างก็คิดจะหนีออกจากที่นี่
โดอันมองไปที่ฮั่วเยี่ยนด้วยท่าทีเย็นชา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังยืนกราน
ด้วยความมั่นใจ ไม่กี่วินาทีต่อมา โดอันก็ได้ดึงพลังกลับมาและพูดขึ้น
“ถึงแกจะไม่ได้โกหกแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าแกจะไม่ผิด ฉันมีเหตุผล
ที่จะสงสัยว่าโกโก้เหวยโดนแกหลอกจนเชื่อแกหัวปักหัวปำ”
ดาวเคราะห์แคระสงบลงทันทีแต่คนที่ตายไปเพราะลาวาไม่อาจจะ
ฟื้นคืนกลับมาได้ โดอันไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย แม้แต่คนของดาว
เคราะห์ของตัวเองเขาก็สนใจแค่ไม่กี่คน ดังนั้นชีวิตของเผ่าพันธุ์ที่
ตกต่ำเช่นนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากมดปลวก นอกจากญาติพวกนั้นที่ต้อง
เศร้าแล้ว มันก็ไม่ได้ส่งผลอย่างอื่นเลย
เหล่าผู้อาวุโสของมนุษย์รู้อยู่แล้วว่าจะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พวก
เขาจึงคิดหาวิธีรับมือมา แต่เมื่อเจอสถานการณ์จริงที่โหดร้ายเช่นนี้
พวกเขาก็พบว่าแผนการที่พวกเขาคิดขึ้นมานั้นต่างก็ไร้ค่า เพราะต่อ
หน้าโดอันแล้ว พวกเขาไม่ต่างอะไรจากมด ไม่มีใครฟังเสียงรึคำพูด
ของมด หากมดรังควานผู้คน งั้นผลลัพธ์เดียวที่รออยู่ก็คงเป็นการถูก
กระทืบจนตาย
พวกเขาไม่มีสิทธ์ิคิดว่าตัวเองเท่าเทียมกับโดอัน !
กล่าวได้ว่าชะตากรรมของเผ่าพันธุ์มนุษย์นั้นขึ้นอยู่กับความคิดของ
โดอันทั้งหมด
ทุกคนรู้สึกไร้พลังและเศร้าใจ
แต่พวกเขาก็ไม่ได้เกลียดโดอัน เพราะนี่คือกฎของจักรวาล ผู้ที่อ่อนแอ
นั้นย่อมเป็นเหยื่อของผู้ที่แข็งแกร่งกว่า !
“ท่านโดอัน หากท่านต้องการจะฆ่าผมก็ลงมือซะ ” ฮั่วเยี่ยนไม่ต้องการ
ดึงเผ่ามนุษย์เข้ามาเกี่ยวข้อง เขายอมสละชีวิตของตัวเองเพื่อแลกกับ
การที่เผ่ายังคงอยู่รอด “ไม่ว่าผมจะพูดยังไง ท่านก็ไม่เชื่อ ท่านคิดว่า
ผมเป็นคนโกหกก็ได้ แม้ว่าผมจะอธิบายไปมากกว่านี้แต่มันคงไร้
ความหมาย ท่านฆ่าผมเลยจะดีกว่า ”
โดอันไม่เคยพูดอะไรมากกับเผ่าพันธุ์ที่ตกต่ำเช่นนี้ ในสายตาของเขา
แล้วเผ่าพันธุ์ที่ตกต่ำนั้นไม่ต่างอะไรจากมดปลวก แต่ในเผ่าพันธุ์
แบบนี้กลับมีคนที่ลูกสาวเขารักอยู่ เป็นธรรมดาที่เขาไม่อาจจะมอง
เผ่าพันธุ์นี้เป็นมดได้
ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง คลื่นพลังของนักรบคอสมิคนั้นเพียงพอที่จะ
บดขยี้ความกล้าในใจของทุกคนได้
แม้แต่พวกที่ไม่กลัวตายก็ยังต้องทบทวนความคิดของตัวเองว่าจะ
ออกตัวเพื่อเผ่ามนุษย์ไหม การเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ไม่ใช่แค่ทำให้โดอัน
รำคาญ แต่อาจจะทำให้เผ่าเขาโดนทำลายไปด้วย
โดอันมองไปที่ฮั่วเยี่ยนแล้วพูดขึ้นมา “ฉันจะไม่ลงมือกับแกในตอนนี้
แต่ไม่ได้หมายความว่าแกจะไม่ได้รับการลงโทษ รอจนกว่าการทดสอบ
จะสิ้นสุดลง หากเธอผ่านการทดสอบแกก็รอด แต่หากเธอไม่ผ่านการ
ทดสอบ ฉันจะฝังแกไปพร้อมกับลูกสาวฉัน ไม่สิ ฉันจะให้แกรับ
การทรมานอันโหดร้ายที่สุดในจักรวาล จนต้องร้องขอความตาย !”
หากทำแบบนั้นเขาคงระบายความโกรธในใจได้
แม้จะได้ยินคำขู่นั้นแต่ฮั่วเยี่ยนก็ยังคงเยือกเย็น เขาเหมือนจะยอมรับ
ชะตากรรมของตัวเองไว้แล้ว เขาได้พูดขึ้น “หากโกโก้เหวยตายเพราะ
ผม ผมฮั่วเยี่ยนก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเช่นกัน…การโดนท่านฆ่า
ก็ถือว่าดีแล้ว”
“แกคิดว่าแค่แกตายมันจะจบรึไง ?” โดอันโกรธจัด ยิ่งเห็นท่าทีของ
ฮั่วเยี่ยนก็ยิ่งทำให้เขาโกรธยิ่งกว่าเก่า “ฉันจะบอกแกไว้ว่าหากโกโก้
เหวยตาย ไม่ใช่แค่แกเท่านั้น เผ่าพันธุ์ของแกก็ต้องตายไปด้วย ! ฉัน
จะลบเผ่าพันธุ์ของแกทิ้งไปจากจักรวาลหยวนชู !”
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นสีหน้าของฮั่วเยี่ยนก็เปลี่ยนไป มนุษย์ที่อยู่
รอบตัวเขาต่างก็พากันหน้าถอดสี
ทุกคนต่างก็พากันลนลาน
“ไม่ได้ ท่านทำแบบนั้นไม่ได้ ” นี่คือความกลัวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับ
ฮั่วเยี่ยน เขาไม่คิดเลยว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นแบบนี้ “เรื่องนี้ไม่ได้
เกี่ยวอะไรกับเผ่ามนุษย์เลย ! โกโก้เหวยเข้าร่วมการทดสอบก็เพราะ
ผม ! หากท่านคิดจะฆ่าผม ผมก็ไม่คัดค้าน แต่ท่านไม่อาจจะลงมือ
กับคนบริสุทธ์ิได้ !”
โดอันพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “บริสุทธ์ิงั้นเหรอ ? ไม่ใช่
พวกเขาไม่ได้บริสุทธ์ิ !” เขามองไปรอบ ๆ แล้วพูดขึ้นมา “ลูกสาว
ฉันโดนหลอกโดยตำนานที่ส่งต่อกันมาในเผ่าของแกไม่ใช่รึ? เผ่า
โลกมนุษย์ทุกคนมีความผิด ทุกคนคือฆาตการที่ฆ่าลูกสาวฉัน ! ”
“ท่านโดอัน !” ฮั่วเยี่ยนกำหมัดแน่น “ท่านเป็นนักรบคอสมิคจริง ๆ
เหรอ ?”
“ความแข็งแกร่งคือเหตุผล!” สติของโดอันโดนความโกรธแค้นและ
เกลียดชังเข้าครอบงำ “ตั้งแต่ที่ฉันขึ้นเป็นนักรบคอสมิค ฉันก็ไม่เคย
ทำร้ายคนบริสุทธ์ิแต่ลูกสาวฉันกลับโดนเด็กน้อยจากเผ่าพันธุ์ที่ตกต่ำ
หลอกให้เผชิญหน้ากับความตาย ฉันต้องใช้เหตุผลอีกรึไง? ใครบ้าง
ที่ไม่บริสุทธ์ิ ? ลูกสาวฉันไม่บริสุทธ์ิรึไง ? เด็กน้อย แกควรภาวนา
ให้โกโก้เหวยไม่เป็นอะไร ไม่อย่างงั้นเผ่าแกได้พินาศไปกับแกแน่ !”
เขานั่งลงใจกลางซากวิหารและพูดขึ้นต่อ “ฉันจะรออยู่ที่นี่ ฉันจะรอ
ข้อความจากเผ่า” โดอันทำราวกับว่าไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย “หากลูกฉัน
ตาย งั้นวันนี้ก็คือวันตายของเผ่าโลกมนุษย์!”
พื้นที่ทดสอบนั้นอยู่ในมิติแยกส่วน แม้ว่าโดอันอยากจะไปช่วยลูก
มากแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจจะเข้าไปได้ หากเขาฝืนเข้าไป งั้นผลลัพธ์
อย่างเดียวที่รออยู่คือมิตินั้นจะถูกทำลาย โกโก้เหวยก็ต้องตายไปด้วย
นักรบคอสมิคไม่ได้ยิ่งใหญ่ มันมีหลายอย่างที่พวกเขาไม่อาจจะทำ
ได้ !
เมื่อนึกถึงลูกสาวหัวใจเขาก็แทบสลาย เขาไม่อาจจะคิดได้ว่าเมียของ
เขาจะปวดใจเพียงใดเมื่อได้ยินข่าวนี้ เขาไม่อาจจะนึกภาพออก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก