ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1600

ตอนที่ 1600 ช่วยโกโก้เหวย
ทัศนคติที่ฮั่วเยี่ยนมีต่อโดอันนั้นดูซับซ้อน ในทางกลับกันแล้วความ
รักที่โดอันมีต่อโกโก้เหวยนั้นไม่อาจจะสงสัยได้ พ่อที่ยอมเสียสละ
ทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิตลูกสาวเอาไว้ แต่ในอีกด้าน โดอันก็เคยขู่ว่าจะ
ทำลายอารยธรรมจีนทิ้งไปเช่นกัน นี่ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือสิ่งที่ไม่
อาจจะรับได้ ฮั่วเยี่ยนนั้นเคารพโดอัน แต่ก็ไม่อาจจะยกโทษให้กับ
โดอันที่เคยขู่จะทำลายอารยธรรมจีนได้
“พ่อของโกโก้เหวยงั้นรึ ?” จางหยูมองไปที่โดอันด้วยความแปลกใจ
จากนั้นเขาก็หัวเราะออกมา “เจ้าสั่งสอนลูกสาวได้ดีมาก” เขาไม่รู้ว่า
โดอันเคยขู่จะทำลายอารยธรรมจีนมาก่อน ไม่งั้นแล้วท่าทีของเขาคง
ไม่เป็นเช่นนี้
จางหยูได้ถามต่อว่า “เจ้ารู้รึไม่ว่านางอยู่ที่ไหนในตอนนี้ ?”
โดอันตื่นเต้นขึ้นมา เพราะเมื่อฟังจากน้ำเสียงของจางหยูแล้ว ดู
เหมือนว่าจางหยูตั้งใจจะไปช่วยลูกสาวเขา
“กาแล็คซี่หินฝน นางอยู่ในกาแล็คซี่หินฝน” โดอันรีบตอบกลับ
กาแล็คซี่หินฝนอยู่ในอาณาเขตปกครองของอารยธรรมเทลคอส มัน
คือกาแล็คซี่ที่ใกล้จะหมดพลังชีวิตและรายล้อมไปด้วยอุกกาบาต
ลึกลับ มันจึงกลายมาเป็นกาแล็คซี่ที่โดดเดี่ยว มิติในกาแล็คซี่นั้น
สามารถทนรับได้แค่พลังระดับดาวเคราะห์ ถ้าหากมีพลังภายนอก
เข้าไปยุ่งเกี่ยว ก็จะทำให้กาแล็คซี่หินฝนตายก่อนเวลาอันสมควร
และสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในนั้นก็จะทยอยตายลงไป
หลิงเคอรีบสร้างแผนที่ดวงดาวและพูดขึ้นมา “นี่คือแผนที่ดวงดาว
ของกาแล็คซี่ฝนหิน”
จากนั้นเขาก็แผ่พลังจักรวาลออกมาสร้างภาพของโกโก้เหวยขึ้น “นี่
คือโกโก้เหวย”
ก่อนหน้านี้โดอันได้ขู่ทำลายอารยธรรมจีน ในไม่ช้าจางหยูก็ต้องรู้
เรื่องนี้ เมื่อถึงตอนนั้นทั้งอารยธรรมเทลคอสจะต้องเจอกับความ
โกรธแค้นจากคนที่เหนือกว่าผู้สร้าง ซึ่งคงมีแค่โกโก้เหวยที่จะช่วย
พวกเขาได้
เขาเชื่อว่าหากโกโก้เหวยรู้เรื่องนี้ นางคงไม่อยู่เฉย
ยังไงซะ โดอันก็เป็นพ่อของนาง !
คนจีนหลายคนเห็นแบบนั้นก็อยากจะออกปากปฏิเสธแต่หลังจากที่
ได้เห็นสีหน้ากังวลของฮั่วเยี่ยนแล้ว สุดท้ายพวกเขาก็เลือกที่จะเงียบ
แม้ว่าพวกเขาจะแค้นเคืองโดอัน แต่ก็ไม่กล้าสร้างปัญหาขึ้นมา
ในตอนนี้ ความผิดของโดอันนั้น โกโก้เหวยไม่ควรจะรับผิดชอบ
“เส้นทางในโลกนี้ข้าไม่คุ้นชินนัก เจ้าช่วยจัดการจะได้รึไม่ ?” จางหยู
บอกกับหง
แม้เขามั่นใจว่าจะช่วยโกโก้เหวยได้ แต่การให้หงลงมือนั้นดูจะง่าย
กว่าคนที่ไม่รู้เส้นทางอย่างเขา
ในฐานะผู้สร้างโลกแล้วหงนั้นถึงกับเปลี่ยนแปลงกฎวิถีได้ เรื่อง
แบบนี้เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย มันไม่ได้ยากเย็นสำหรับเขาเลย
…
กาแล็คซี่หินฝน
สิ่งมีชีวิตมากมายได้บินผ่านไปมา ร่างกายของพวกมันแผ่พลังอัน
แข็งแกร่งออกมา แม้ว่าจะไม่มีสติปัญญาและไม่อาจจะบ่มเพาะพลัง
ได้เหมือนกับสิ่งมีชีวิตที่มีความคิด ไม่มีปราณในตัว แต่แค่ร่างกายที่
แข็งแกร่งของพวกมันก็ทัดเทียมกับนักรบดาวเคราะห์ได้
ทั้งกาแล็คซี่แห่งนี้มีสัตว์อสูรเช่นนี้อยู่ทั่วทุกที่ พวกมันเหมือนกับ
ปรสิตที่คอยดูดซับพลังงานของดาวเคราะห์เอาไว้และนำมาพัฒนา
ตัวเองเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับร่างกาย หลังจากที่ดูดซับพลังงาน
ของดาวเคราะห์เสร็จ พวกมันก็จะมุ่งหน้าไปยังดาวเคราะห์ต่อไป
เมื่อดาวเคราะห์ทั้งหมดถูกดูดซับพลังงานแล้ว พวกมันก็จะหมายตา
ไปที่ดวงต่อไป
การมีอยู่ของพวกมันมีแต่จะทำให้กาแล็คซี่นั้นพินาศลงเร็วกว่าเดิม
ภายในจักรวาลย่อยนั้นมีกาแล็คซี่อยู่มากมายรวมถึงสัตว์อสูรพวกนี้
ด้วย กาแล็คซี่หินฝนแค่หนึ่งในนั้น !
ตอนนี้โกโก้เหวยยังคงเผชิญหน้ากับสัตว์อสูรพวกนั้นอยู่เพียงลำพัง
ร่างของเธออาบไปด้วยเลือด เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ย แขนของเธอเต็มไป
ด้วยรอยแผล สภาพของเธอไม่สู้ดีนัก แม้ว่าจะไม่มีบาดแผลร้ายแรง
แต่เลือดที่เสียไปรวมถึงพละกำลังที่หายไปนั้น ก็ทำให้คลื่นพลังของ
เธอผันผวนและอ่อนแอลงอย่างมาก
ทันใดนั้นร่างของเธอก็ระเบิดพลังอันแข็งแกร่งออกมา คลื่นพลังที่
ราวกับสายฟ้าแผ่ออกไปทั่ว
อ๊า !
เสียงกรีดร้องดังขึ้นพร้อมกับสัตว์อสูรที่ได้ตายไป ผ่านไปไม่กี่นาที
โกโก้เหวยก็ฆ่ามันได้ ชุดของเธอเป็นอุปกรณ์ระดับสูงที่สามารถ
บันทึกทุกอย่างได้ นี่คือสิ่งยืนยันการทดสอบของเธอรวมไปถึง
ผลงานของเธอด้วย
โกโก้เหวยหอบหายใจ ตัวของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ ตอนนี้เธอไม่ได้
อยู่ในสภาพงดงามดังเดิม สภาพของเธอในตอนนี้มีแต่ทำให้ผู้คน
ต้องปวดใจ
มีบาดแผลเพิ่มขึ้นมาอีกแห่ง
“ตัวที่ 7600” แม้ว่าร่างของเธอจะเต็มไปด้วยบาดแผลแต่สายตาของ
เธอยังคงมุ่งมั่นราวกับไฟที่ไม่มีวันดับ ความเชื่อมั่นของเธอนั้นมั่นคง
ไม่มีทางสั่นไหว “การทดสอบกำหนดไว้ที่ 100,000 ตัว ยังต้องไป
ต่อโกโก้เหวย เธอต้องทำได้ !” เธอบาดเจ็บขนาดนี้แต่ยังฆ่าสัตว์อสูร
ได้ไม่ถึง 1 ใน 10 เลย
“ฮั่วเยี่ยนรอฉันอยู่ ฉันไม่อาจจะยอมแพ้ได้” โกโก้เหวยจับดาบในมือ
ไว้แน่นพร้อมสายตาที่มุ่งมั่นกว่าเดิม
เธอรีบปาดเหงื่อและมองไปรอบ ๆ เพื่อมองหาเหยื่อรายใหม่
กาแล็คซี่หินฝนนี้มีสัตว์กินดาวอยู่นับไม่ถ้วน สัตว์กินดาวเหล่านั้น
เดินทางกันเป็นกลุ่ม แม้ว่าโกโก้เหวยจะมีความแข็งแกร่งแค่นักรบ
ดาวเคราะห์ แต่ก็นับได้ว่าเป็นยอดฝีมือในหมู่นักรบดาวเคราะห์ แต่
สัตว์กินดาวพวกนี้ก็ไม่ได้อ่อนแอ แม้ว่าพวกมันไม่อาจจะบ่มเพาะได้
แต่ก็มีร่างกายที่แข็งแกร่งทัดเทียมกับนักรบดาวเคราะห์ได้
หากฆ่ามันทีละตัวโกโก้เหวยก็สามารถทำได้อย่างง่ายดาย
จะหลักร้อยหรือหลักพันก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับโกโก้เหวยแม้แต่
น้อย
แต่หากจำนวนเพิ่มเป็นหลักหมื่น งั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย นี่ไม่ต้อง
นับหลักแสนเลย !
หากสัตว์กินดาวหลายพันตัวร่วมมือกัน สิ่งเดียวที่โกโก้เหวยทำได้ก็
คือหนี แค่กลุ่มสัตว์กินดาวเล็ก ๆ ก็เป็นภัยต่อเธอได้แล้ว
ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าเข้าใกล้พวกมันมากเกินไป เธอได้แต่พยายามล่อ
สัตว์กินดาวออกมาทีละตัวรึไม่ก็กลุ่มเล็ก ๆ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเธอ
ก็ยังบาดเจ็บกลับมาจนมีสภาพเช่นนี้
ที่สำคัญที่สุดคือยิ่งเธอล่าพวกมันมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งยากที่จะพบสัตว์
กินดาวที่อยู่เพียงลำพังมากเท่านั้น แม้แต่สัตว์กินดาวกลุ่มเล็ก ๆ ก็ยัง
มีน้อยลงเรื่อย ๆ ราวกับว่าพวกมันรับรู้ได้ถึงอันตรายแล้ว พวกมัน
อาศัยสัญชาตญาณและเริ่มจับกลุ่มรวมกันเพื่อป้องกันภัย
หลังจากตามหาสัตว์กินดาวที่อยู่เพียงลำพังไม่เจออยู่นาน โกโก้เหวย
ก็ต้องหดหู่ “หากยังเสียเวลาแบบนี้ต่อไป ตัวกินดาวเหล่านี้คงดูดซับ
พลังชีวิตในดาวเคราะห์จนหมด ถึงตอนนั้นฉันคงไม่มีโอกาส เมื่อ
มันดูดซับพลังชีวิตได้มากพอ มันก็จะพัฒนา ร่างกายของมันก็จะ
แข็งแกร่งขึ้นและก้าวเข้าสู่ระดับดาวเคราะห์อย่างสมบูรณ์”
แม้ว่าโกโก้เหวยจะแกร่งกว่านักรบดาวเคราะห์ทั่วไป แต่การล่าสัตว์
กินดาวระดับนักรบดาวเคราะห์แสนตัวนั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปได้
เลย
ยิ่งเสียเวลาเท่าไหร่เธอก็ยิ่งกังวลมากเท่านั้น เธอกัดฟันแน่นและบิน
ไปหาสัตว์กินดาวกลุ่มใหญ่ ไม่ว่ามันจะอันตรายแค่ไหนแต่เธอก็
ต้องเสี่ยง หากเธอฆ่าสัตว์กินดาวกลุ่มนี้ได้ งั้นความก้าวหน้าของการ
ทดสอบก็จะเพิ่มขึ้นมาอย่างมาก
โชคร้ายที่โกโก้เหวยประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไป ต่อ
หน้าสัตว์กินดาวมากกว่าหมื่นตัว ด้วยสภาพของเธอในตอนนี้แล้วก็
ทำให้เธอตกที่นั่งลำบากและเป็นอันตรายถึงชีวิตได้ แม้ว่าจะมีสัตว์
กินดาวตายด้วยฝีมือของเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่บาดแผลของเธอก็
เพิ่มมากขึ้นไปตามเช่นกัน มันทำให้เธออ่อนแอลง
สัตว์กินดาวพวกนี้ราวกับคลื่นทะเลที่ถาโถมเข้าใส่โกโก้เหวย
ท่ามกลางคลื่นสัตว์กินดาวพวกนี้ จะมีประกายดาบสว่างวูบวาบ
ขึ้นมาเป็นบางครั้ง ทุกครั้งที่ประกายดาบสว่างขึ้น จะมีหัวของสัตว์
กินดาวหลายสิบตัวขาดสะบั้นลง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ทำให้พวกมัน
ล่าถอย กลับกันแล้วยังกระตุ้นให้พวกมันโจมตีใส่โกโก้เหวยอย่าง
บ้าคลั่งอีกต่างหาก
ตอนนั้นเองที่ด้านนอกกาแล็คซี่หินฝน อุกกาบาตโดยรอบกลับถูก
ทำลายไปในพริบตา มันทำให้กาแล็คซี่หินฝนเผยตัวต่อโลกภายนอก
จากนั้นลำแสงหนึ่งก็พุ่งตัดผ่านทั่วกาแล็คซี่ ไม่ว่าแสงนั้นจะผ่านไป
ที่ไหนก็กำจัดสัตว์กินดาวอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าพวกมันระเหยหาย
ไปในอากาศ ไม่กี่อึดใจทั้งกาแล็คซี่หินฝนก็ไม่มีสัตว์กินดาวอยู่อีก
มันราวกับว่าสัตว์กินดาวทั้งหมดได้หายไปจากโลกนี้
ด้วยการที่สัตว์กินดาวพวกนั้นโดนฆ่าไป มันก็ทำให้โกโก้เหวยต้อง
ชะงักและมองไปรอบ ๆ ด้วยสีหน้าสับสน
พวกสัตว์กินดาวไปไหนกัน ?
ที่เธอเห็นตอนนี้เป็นภาพลวงตางั้นเหรอ ?
แต่ทำไมทุกอย่างถึงดูสมจริงแบบนี้ได้ ?
“ถ้ามันเป็นภาพลวงตา แล้วบาดแผลของฉันมันคืออะไร ?” โกโก้
เหวยถามตัวเอง
ตอนนั้นเองก็มีแสงหนึ่งก่อตัวขึ้น มันคือร่างของมนุษย์ ภายใต้แสง
นั้นเธอไม่อาจจะมองเห็นรูปลักษณ์ของร่างนั้นได้อย่างชัดเจน
“สาวน้อย เป็นยังไงบ้าง ?” หงชื่นชมโกโก้เหวยอย่างมาก เมื่อเห็น
สภาพของเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชม
โกโก้เหวยมองไปที่หง ถึงไม่อาจจะเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้แต่
เธอก็รู้สึกว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่งจนน่าเหลือเชื่อ
“คุณเข้ามาได้ยังไง ?” โกโก้เหวยสับสน “ไม่ใช่ว่ากาแล็คซี่หินฝนไม่
อาจจะทนรับพลังที่เหนือกว่านักรบดาวเคราะห์ได้หรอกเหรอ? แล้ว
สัตว์กินดาวพวกนั้นหายไปไหน? แม้แต่พ่อฉัน โดอัน ก็ไม่อาจจะทำ
แบบนี้ได้”
“กฎของจักรวาลสำหรับฉันไม่มีค่า ฉันเปลี่ยนมันตอนไหนก็ได้ตาม
ที่ต้องการ “หงพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม “สำหรับสัตว์กินดาวพวกนั้น
แล้ว พวกมันโดนฉันฆ่าไปหมดแล้ว รึจะบอกว่าสัตว์กินดาวทั้งหมด
ในกาแล็คซี่นี้โดนฉันกำจัดหมดแล้ว ตอนนี้เธอปลอดภัย ไม่ต้อง
กังวลอะไร”
“คุณฆ่าสัตว์กินดาวทั้งหมดงั้นเหรอ ?” โกโก้เหวยพลันตกตะลึงและ
มองไปที่หง
“ไม่ต้องตกใจและไม่ต้องขอบคุณฉัน สำหรับฉันแล้วนี่เป็นเรื่องง่าย ๆ”
หงยิ้มออกมา
แต่คำพูดของโกโก้เหวย กลับทำให้รอยยิ้มของหงแข็งทื่อไป “ใคร
อยากขอบคุณคุณกัน ? คุณนี่มันแย่จริง ๆ ! คุณฆ่าสัตว์กินดาวพวก
นั้นหมดแล้วฉันจะผ่านการทดสอบได้ยังไง ?” เธอแทบจะร้องไห้
ออกมา “คุณติดค้างสัตว์กินดาวฉันอยู่ คืนมันมาให้ฉัน !”
หงได้แต่ยืนอึ้ง เขาไม่รู้ว่าจะตอบกลับยังไงดี