ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1614
ตอนที่ 1614 ครึ่งเดือน
ไม่นานก็มีชายอีกคนเดินทางมาหาพวกเขา นั่นก็คือผู้อำนวยการ
เจี่ยน
ผู้อำนวยการเจี่ยนได้เข้ามามอบตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายที่ดินให้กับผู้
เฒ่าเหอ
“ผู้สร้างอีกคนรึ ?”
คำพูดของเจียงเลี่ยราวกับระเบิดที่ทำให้ทุกคนต้องสับสน
แค่เหอตงยังไม่พอ แม้แต่ผู้อำนวยการก็มาด้วยรึ ?
ผู้สร้างที่แท้จริงถึงกับมาหาเขาถึงที่เพื่อชดเชยให้กับผู้เฒ่าเหออย่าง
นั้นรึ?
มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญหากมีเหอตงแค่คนเดียว แต่หากมี
ผู้อำนวยการเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย งั้นมันก็ยากที่จะเป็นเรื่องบังเอิญได้
เรื่องนี้น่ะล้วนแต่เต็มไปด้วยความน่าสงสัย
เจียงเลี่ยมองไปที่ผู้เฒ่าเหอจนทำให้ผู้เฒ่าเหอขนลุก
“เจ้ามองข้าทำไม ?” ผู้เฒ่าเหออดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา
“ผู้เฒ่าเหอ พูดมาตามตรง เจ้ามีอะไรปิดบังข้ารึเปล่า ?” เจียงเลี่ยถาม
ขึ้นมา
“เจ้ากับข้ารู้จักกันมาหลายปีแล้ว เจ้าไม่รู้รึไงว่าข้าเป็นคนยังไง?” ผู้เฒ่า
เหอกรอกตาใส่
“ข้าสงสัยว่าเจ้าจะเป็นคนยิ่งใหญ่รึน่าทึ่ง ไม่งั้นแล้วทำไมสภาถึงส่ง
ผู้สร้างมาหาเจ้าถึงสองคน” เจียงเลี่ยมองไปที่ผู้เฒ่าเหอ “ข้ามีเหตุผล
ที่จะสงสัยว่าตัวตนที่แท้จริงของเจ้าไม่ธรรมดาแบบที่เห็น”
ผู้เฒ่าเหอยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “หากเป็นจริงตามที่เจ้าบอกก็คงจะดี”
หากเขายิ่งใหญ่จริง ๆ เขาคงไม่ต้องปวดหัวกับหินแห่งการสร้างแค่
พันก้อน
“งั้นเจ้าจะอธิบายเรื่องนี้ยังไง ?” เจียงเลี่ยถามขึ้นมา
“เจ้าถามข้าแล้วข้าจะไปถามใคร ?” ผู้เฒ่าเหอส่ายหน้า “เจ้าเป็นคน
ของสภาไม่ใช่รึไง”
“เจ้าไม่มีฐานะพิเศษรึ ?” เจียงเลี่ยถามย้ำเพื่อยืนยันอีกรอบ
“เจ้ายังไม่เลิกไร้สาระอีกรึ ?” ผู้เฒ่าเหอถึงกับหมดหนทาง “ข้าเองก็
อยากยิ่งใหญ่ หากข้ายิ่งใหญ่ข้าคงไม่ต้องติดอยู่ที่นี่มาหลายปีหรอก”
เจียงเลี่ยเริ่มผิดหวังและพูดขึ้นมา “ดูเหมือนว่าเหอตงกับผู้อำนวยการ
เจี่ยนจะเข้าใจเจ้าผิดไป”
ผู้เฒ่าเหอพยักหน้า “ใช่ ข้าเองก็คิดแบบนั้น พวกนั้นอาจจะเข้าใจผิด
บางอย่าง”
เขาคิดสักพักแล้วพูดขึ้นมา “หินแห่งการสร้างพวกนี้ข้าคงไม่ใช้มัน
หากพวกนั้นรู้เรื่องทั้งหมด พวกนั้นอาจจะมาเอาคืน หากข้าไม่อาจจะ
คืนให้พวกเขาได้ งั้นเดาว่าคงมีปัญหาแน่ ๆ”
“อาจจะไม่เป็นแบบนั้น…” เจียงเลี่ยพูดขึ้น “สภาเองก็มีหน้ามีตา เมื่อ
ให้ของมาแล้วก็ไม่มีทางเอาคืน หินแห่งการสร้างพวกนี้อาจจะมีค่า
สำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับสภาแล้วมันไม่ได้มากมายอะไรเลย แม้ว่า
มูลค่าของมันจะน้อยแต่พวกที่สภาต้องลงโทษคงเป็นฝ่ายที่ดิน”
เจียงเลี่ยตบไหล่ผู้เฒ่าเหอและพูดขึ้น “ครั้งนี้เจ้าถือว่าโชคดี ถึงสภา
จะรู้เรื่องแต่พวกเขาก็ทำได้แค่ยอมรับ”
ถึงจะได้ยินแบบนั้นแต่ผู้เฒ่าเหอก็ยังไม่สบายใจ เขาไม่กล้าแตะต้อง
หินแห่งการสร้างพวกนี้และโฉนดที่ดิน ตอนนี้เขาต้องเก็บมันไว้
ก่อนเผื่อว่าสภาจะมาทวงคืน
“โชคดีจริง ๆ ที่เจ้าอยู่ที่นี่ด้วย ไม่งั้นแล้วข้าคงไม่รู้จริง ๆ ว่าสองคน
นั้นเป็นผู้สร้างที่แท้จริง” ผู้เฒ่าเหอแสดงสีหน้าหนักใจออกมา “สม
กับเป็นสภา พวกเขาถึงกับส่งยอดฝีมือแบบนั้นมาได้ถึงสองคน”
ผู้สร้างที่แท้จริงคือคนที่ผู้เฒ่าเหอได้แต่เงยหน้ามอง
…
ที่สวนชิงสุ่ย
เหอตงและผู้อำนวยการเจี่ยนยืนอยู่ตรงหน้าใต้เท้าซวง
“พวกเจ้าให้ของกับผู้เฒ่าเหอรึยัง ?” ใต้เท้าซวงถามขึ้นมา
เหอตงได้ตอบกลับ “ข้าได้ให้หินแห่งการสร้างกับเขาไป 3,000 ก้อน”
ผู้อำนวยการเจี่ยนได้ตอบกลับ “ข้ามอบตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายที่ดินกับ
ผู้เฒ่าเหอ”
ใต้เท้าซวงพยักหน้าด้วยความพอใจ “เขายอมรับคำขอโทษของเรารึ
ไม่ ?”
เหอตงตอบกลับ “เขาพอใจอย่างมาก เขายอมยกโทษให้กับความผิด
ของเรา”
ใต้เท้าซวงถอนหายใจออกมาและพูดขึ้น “แล้ว…ท่าทีของผู้อาวุโส
คนนั้นเป็นยังไง ?”
เหอตงและเจี่ยนซานเซียงมองหน้ากัน ก่อนที่เหอตงจะพูดขึ้น “ผู้
อาวุโสไม่ได้พูดอะไรออกมา ข้าไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงแต่ข้าคิดว่าเขา
น่าจะพอใจ”
“หวังว่าจะเป็นแบบนั้น เราทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว หากเขายังไม่พอใจ
ข้าก็หมดหนทาง” ใต้เท้าซวงโบกมือ “เอาล่ะ พวกเจ้ากลับไปได้แล้ว
และทำการสร้างหินแห่งการสร้างต่อ นอกจากนี้ก็ดูแลเรื่องเหมืองหิน
อย่าให้ล่าช้า”
…
ในเสี้ยวพริบตาก็ผ่านไปกว่าครึ่งเดือน
ในครึ่งเดือนนี้ ผู้เฒ่าเหอนั้นได้ปรับตัวกับการเป็นคนของสภาได้เป็น
อย่างดี นี่ถือว่าเป็นช่วงที่รุ่งโรจน์ที่สุดในชีวิตเขา
เมื่อคนในสภาพบกับผู้เฒ่าเหอด้านนอก พวกนั้นถึงกับเรียกเขาว่า
ท่านเหอ ฉากนี้มีหลายคนเห็นมัน ทุกคนต่างก็พากันตะลึงและพากัน
ถามผู้เฒ่าเหอในเรื่องนี้
ผู้เฒ่าเหออธิบายว่าทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่เมื่อพบคนจากสภา
อีก คนจากสภาก็พากันทำความเคารพเขาราวกับว่าเขาเป็นคนยิ่งใหญ่
ท่าทีนี้เคารพยิ่งกว่าตอนที่พวกนั้นพบกับผู้สร้างเสียอีก
ดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าผู้เฒ่าเหอปกปิดการบ่มเพาะและฐานะของ
ตัวเองเอาไว้
พวกที่เคยดูถูกผู้เฒ่าเหอนั้น ตอนนี้กลับพากันมาตีสนิทกับผู้เฒ่าเหอ
พวกที่รู้จักกับผู้เฒ่าเหออยู่แล้วต่างก็รู้สึกภูมิใจ พวกเขาพากันบอกว่า
พวกเขาเป็นเพื่อนผู้เฒ่าเหอมาหลายปีแล้วราวกับว่ารู้จักกันมานาน
แม้ว่าผู้เฒ่าเหอจะรู้ว่านี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดแต่เมื่อหลายคนพากันประจบ
เขาแบบนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกพอใจ
ไม่นานก็มีชายอีกคนเดินทางมาหาพวกเขา นั่นก็คือผู้อำนวยการ
เจี่ยน
ผู้อำนวยการเจี่ยนได้เข้ามามอบตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายที่ดินให้กับผู้
เฒ่าเหอ
“ผู้สร้างอีกคนรึ ?”
คำพูดของเจียงเลี่ยราวกับระเบิดที่ทำให้ทุกคนต้องสับสน
แค่เหอตงยังไม่พอ แม้แต่ผู้อำนวยการก็มาด้วยรึ ?
ผู้สร้างที่แท้จริงถึงกับมาหาเขาถึงที่เพื่อชดเชยให้กับผู้เฒ่าเหออย่าง
นั้นรึ?
มันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญหากมีเหอตงแค่คนเดียว แต่หากมี
ผู้อำนวยการเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย งั้นมันก็ยากที่จะเป็นเรื่องบังเอิญได้
เรื่องนี้น่ะล้วนแต่เต็มไปด้วยความน่าสงสัย
เจียงเลี่ยมองไปที่ผู้เฒ่าเหอจนทำให้ผู้เฒ่าเหอขนลุก
“เจ้ามองข้าทำไม ?” ผู้เฒ่าเหออดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา
“ผู้เฒ่าเหอ พูดมาตามตรง เจ้ามีอะไรปิดบังข้ารึเปล่า ?” เจียงเลี่ยถาม
ขึ้นมา
“เจ้ากับข้ารู้จักกันมาหลายปีแล้ว เจ้าไม่รู้รึไงว่าข้าเป็นคนยังไง?” ผู้เฒ่า
เหอกรอกตาใส่
“ข้าสงสัยว่าเจ้าจะเป็นคนยิ่งใหญ่รึน่าทึ่ง ไม่งั้นแล้วทำไมสภาถึงส่ง
ผู้สร้างมาหาเจ้าถึงสองคน” เจียงเลี่ยมองไปที่ผู้เฒ่าเหอ “ข้ามีเหตุผล
ที่จะสงสัยว่าตัวตนที่แท้จริงของเจ้าไม่ธรรมดาแบบที่เห็น”
ผู้เฒ่าเหอยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “หากเป็นจริงตามที่เจ้าบอกก็คงจะดี”
หากเขายิ่งใหญ่จริง ๆ เขาคงไม่ต้องปวดหัวกับหินแห่งการสร้างแค่
พันก้อน
“งั้นเจ้าจะอธิบายเรื่องนี้ยังไง ?” เจียงเลี่ยถามขึ้นมา
“เจ้าถามข้าแล้วข้าจะไปถามใคร ?” ผู้เฒ่าเหอส่ายหน้า “เจ้าเป็นคน
ของสภาไม่ใช่รึไง”
“เจ้าไม่มีฐานะพิเศษรึ ?” เจียงเลี่ยถามย้ำเพื่อยืนยันอีกรอบ
“เจ้ายังไม่เลิกไร้สาระอีกรึ ?” ผู้เฒ่าเหอถึงกับหมดหนทาง “ข้าเองก็
อยากยิ่งใหญ่ หากข้ายิ่งใหญ่ข้าคงไม่ต้องติดอยู่ที่นี่มาหลายปีหรอก”
เจียงเลี่ยเริ่มผิดหวังและพูดขึ้นมา “ดูเหมือนว่าเหอตงกับผู้อำนวยการ
เจี่ยนจะเข้าใจเจ้าผิดไป”
ผู้เฒ่าเหอพยักหน้า “ใช่ ข้าเองก็คิดแบบนั้น พวกนั้นอาจจะเข้าใจผิด
บางอย่าง”
เขาคิดสักพักแล้วพูดขึ้นมา “หินแห่งการสร้างพวกนี้ข้าคงไม่ใช้มัน
หากพวกนั้นรู้เรื่องทั้งหมด พวกนั้นอาจจะมาเอาคืน หากข้าไม่อาจจะ
คืนให้พวกเขาได้ งั้นเดาว่าคงมีปัญหาแน่ ๆ”
“อาจจะไม่เป็นแบบนั้น…” เจียงเลี่ยพูดขึ้น “สภาเองก็มีหน้ามีตา เมื่อ
ให้ของมาแล้วก็ไม่มีทางเอาคืน หินแห่งการสร้างพวกนี้อาจจะมีค่า
สำหรับคนทั่วไป แต่สำหรับสภาแล้วมันไม่ได้มากมายอะไรเลย แม้ว่า
มูลค่าของมันจะน้อยแต่พวกที่สภาต้องลงโทษคงเป็นฝ่ายที่ดิน”
เจียงเลี่ยตบไหล่ผู้เฒ่าเหอและพูดขึ้น “ครั้งนี้เจ้าถือว่าโชคดี ถึงสภา
จะรู้เรื่องแต่พวกเขาก็ทำได้แค่ยอมรับ”
ถึงจะได้ยินแบบนั้นแต่ผู้เฒ่าเหอก็ยังไม่สบายใจ เขาไม่กล้าแตะต้อง
หินแห่งการสร้างพวกนี้และโฉนดที่ดิน ตอนนี้เขาต้องเก็บมันไว้
ก่อนเผื่อว่าสภาจะมาทวงคืน
“โชคดีจริง ๆ ที่เจ้าอยู่ที่นี่ด้วย ไม่งั้นแล้วข้าคงไม่รู้จริง ๆ ว่าสองคน
นั้นเป็นผู้สร้างที่แท้จริง” ผู้เฒ่าเหอแสดงสีหน้าหนักใจออกมา “สม
กับเป็นสภา พวกเขาถึงกับส่งยอดฝีมือแบบนั้นมาได้ถึงสองคน”
ผู้สร้างที่แท้จริงคือคนที่ผู้เฒ่าเหอได้แต่เงยหน้ามอง
…
ที่สวนชิงสุ่ย
เหอตงและผู้อำนวยการเจี่ยนยืนอยู่ตรงหน้าใต้เท้าซวง
“พวกเจ้าให้ของกับผู้เฒ่าเหอรึยัง ?” ใต้เท้าซวงถามขึ้นมา
เหอตงได้ตอบกลับ “ข้าได้ให้หินแห่งการสร้างกับเขาไป 3,000 ก้อน”
ผู้อำนวยการเจี่ยนได้ตอบกลับ “ข้ามอบตำแหน่งหัวหน้าฝ่ายที่ดินกับ
ผู้เฒ่าเหอ”
ใต้เท้าซวงพยักหน้าด้วยความพอใจ “เขายอมรับคำขอโทษของเรารึ
ไม่ ?”
เหอตงตอบกลับ “เขาพอใจอย่างมาก เขายอมยกโทษให้กับความผิด
ของเรา”
ใต้เท้าซวงถอนหายใจออกมาและพูดขึ้น “แล้ว…ท่าทีของผู้อาวุโส
คนนั้นเป็นยังไง ?”
เหอตงและเจี่ยนซานเซียงมองหน้ากัน ก่อนที่เหอตงจะพูดขึ้น “ผู้
อาวุโสไม่ได้พูดอะไรออกมา ข้าไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงแต่ข้าคิดว่าเขา
น่าจะพอใจ”
“หวังว่าจะเป็นแบบนั้น เราทำทุกอย่างที่ทำได้แล้ว หากเขายังไม่พอใจ
ข้าก็หมดหนทาง” ใต้เท้าซวงโบกมือ “เอาล่ะ พวกเจ้ากลับไปได้แล้ว
และทำการสร้างหินแห่งการสร้างต่อ นอกจากนี้ก็ดูแลเรื่องเหมืองหิน
อย่าให้ล่าช้า”
…
ในเสี้ยวพริบตาก็ผ่านไปกว่าครึ่งเดือน
ในครึ่งเดือนนี้ ผู้เฒ่าเหอนั้นได้ปรับตัวกับการเป็นคนของสภาได้เป็น
อย่างดี นี่ถือว่าเป็นช่วงที่รุ่งโรจน์ที่สุดในชีวิตเขา
เมื่อคนในสภาพบกับผู้เฒ่าเหอด้านนอก พวกนั้นถึงกับเรียกเขาว่า
ท่านเหอ ฉากนี้มีหลายคนเห็นมัน ทุกคนต่างก็พากันตะลึงและพากัน
ถามผู้เฒ่าเหอในเรื่องนี้
ผู้เฒ่าเหออธิบายว่าทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่เมื่อพบคนจากสภา
อีก คนจากสภาก็พากันทำความเคารพเขาราวกับว่าเขาเป็นคนยิ่งใหญ่
ท่าทีนี้เคารพยิ่งกว่าตอนที่พวกนั้นพบกับผู้สร้างเสียอีก
ดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าผู้เฒ่าเหอปกปิดการบ่มเพาะและฐานะของ
ตัวเองเอาไว้
พวกที่เคยดูถูกผู้เฒ่าเหอนั้น ตอนนี้กลับพากันมาตีสนิทกับผู้เฒ่าเหอ
พวกที่รู้จักกับผู้เฒ่าเหออยู่แล้วต่างก็รู้สึกภูมิใจ พวกเขาพากันบอกว่า
พวกเขาเป็นเพื่อนผู้เฒ่าเหอมาหลายปีแล้วราวกับว่ารู้จักกันมานาน
แม้ว่าผู้เฒ่าเหอจะรู้ว่านี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดแต่เมื่อหลายคนพากันประจบ
เขาแบบนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกพอใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก