ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1626
ตอนที่ 1626 เข้าใจผิด
ที่หน้าประตูบ้านตระกูลลั่ว
แม้ว่าคนของวังนิรันดร์จะไม่พูดอะไรแต่พวกเขาก็ยังแผ่พลังออกมา
จนทำให้คนของตระกูลลั่วพากันตัวสั่นไม่กล้าหายใจ
เมื่อลั่วเทียนห่าวเอาตัวเนี่ยเวิ่นออกมา บรรยากาศน่าอึดอัดนั้นก็ดีขึ้น
บ้างจนพวกเขาพอจะหายใจกันได้
“บรรพชน ผู้อาวุโส นี่ เนี่ยเวิ่น” ลั่วเทียนห่าวหยุดและพูดขึ้นมา
เนี่ยเวิ่นไม่กล้าพูดอะไรออกมาเพราะกลัวว่าจะพูดผิดและโดนประหาร
จางหยู, ลั่วเฉิน, เจียงอู่ซวี, อ๋าวชิ่ง, เหอก้วนและคนอื่น ๆ พากันมอง
ไปที่เนี่ยเวิ่น
เนี่ยเวิ่นรีบก้มหน้า เขาไม่รู้เลยว่าทำไมถึงได้กลายเป็นเป้าสายตาของ
ทุกคนเช่นนี้
“นี่เขารึ ?” จางหยูหันไปถามเนี่ยอู่ซวง
เนี่ยอู่ซวงรีบพยักหน้าด้วยความตื่นเต้นและตะโกนขึ้นมา “เนี่ยเวิ่น
รีบมานี่”
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เนี่ยเวิ่นก็เงยหน้าขึ้น เมื่อพบกับเนี่ยอู่ซวง
เขาก็อดไม่ได้ที่จะสับสน “ท่านพ่อ ท่านที่นี่มาได้ยังไงกัน ?”
เขาสนใจแค่พ่อและไม่ได้สนใจจางหยูกับคนอื่น ๆ
“ท่านมาสร้างปัญหากับตระกูลลั่วรึ ?” เนี่ยเวิ่นแทบจะร้องไห้ออกมา
“ท่านพ่อ ท่านสับสนสินะ ! ลูกไม่เข้าใจ ท่านไม่น่าทำเช่นนี้ ท่านไม่
ควรทำผิดพลาดแบบเดียวกับข้า !”
เมื่อพูดถึงจุดนั้นเนี่ยเวิ่นก็รีบพูดขึ้นมาด้วยความลนลาน “ท่านพ่อ
เร็วเข้า รีบขอโทษตระกูลลั่ว เราไม่อาจจะยั่วโมโหตระกูลลั่วได้..”
“ในสายตาเจ้าพ่อเป็นคนไร้เหตุผลเช่นนั้นรึ ? ยิ่งกว่านั้นหัวหน้า
ตระกูลลั่วก็แข็งแกร่ง ผู้ควบคุมขั้น 2 มีใครบ้างจะกล้าหาเรื่องเขา ?”
“ไม่ใช่ว่าท่าน….” เนี่ยเวิ่นพูดขึ้น
“เป็นข้าเอง” ลั่วเฉินพูดขึ้นมา “คนที่ตะโกนเรียกหัวหน้าตระกูลเมื่อกี้
เป็นข้าเอง“
เนี่ยเวิ่นมองไปที่ลั่วเฉินด้วยความสับสน “ทะ ทะ ท่าน…”
ไม่ใช่ว่าหน้าตาเขาเหมือนกับรูปปั้นรึไง ? เกิดอะไรขึ้นกัน ? รูปปั้น
นั้นกลับมามีชีวิตรึไง ?
“ข้าคือบรรพชนของตระกูลลั่วที่ทุกคนพูดถึง ลั่วเฉิน” ลั่วเฉินยิ้ม
และพูดขึ้นมา “เจ้าคือเนี่ยเวิ่นสินะ ? เจ้าดูแข็งแรงดี อนาคตเจ้าคงไร้
ขีดจำกัด”
นี่มันสถานการณ์อะไรกัน ?
เนี่ยอู่ซวงเรียกผู้ควบคุมขั้นที่ 7 มาที่นี่ได้ และผู้ควบคุมขั้น 7 นั้น
น่าจะเกี่ยวข้องกับเบเกิล มันจึงไม่มีใครสงสัยในอนาคตของเด็กนี่
เนี่ยเวิ่นกลืนน้ำลายและพูดขึ้น “ท่านคือบรรพชนลั่วจริง ๆ รึ ?”
อันที่จริงเขาเห็นตราขั้น 5 ที่อกลั่วเฉินแล้ว เขาเชื่อในตัวตนของอีก
ฝ่าย
นี่คือผู้ควบคุมขั้น 5 !
เพียงแต่เขาแค่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้พบกับลั่วเฉิน !
“ในตระกูลคงไม่มีใครอ้างเป็นข้าไม่ใช่รึ ?” ลั่วเฉินยิ้มออกมา ท่าที
ของเขาเป็นมิตรอย่างมากราวกับว่าปู่คุยกับหลาน “เนี่ยอู่ซวงบอกว่า
เจ้าได้ทำลายรูปปั้นของข้า ข้ารู้เรื่องนี้แล้ว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
ตระกูลลั่วทำเป็นเรื่องใหญ่โต ข้าในฐานะตัวแทนตระกูลลั่วขอโทษ
เจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะยกโทษให้กับตระกูลลั่ว “
“ขอโทษ ? ข้าน่ะรึ ?” เนี่ยเวิ่นแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง
นี่มันราวกับฝันซ้อนฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง
เขาที่เป็นแค่กุยหยวนขั้นสูงไม่ได้มีเกียรติมากมายขนาดนั้น !
แต่ลั่วเฉินพูดชื่อเขาแถมยังไว้หน้าเขาด้วย !
เนี่ยเวิ่นรีบโบกมือทันที “ไม่ ข้าทำผิด ตระกูลลั่วไม่ได้ทำอะไรผิด”
เขาสับสนและรู้สึกว่าตัวเองฝันอยู่
“เกิดอะไรขึ้นกัน ? “เนี่ยเวิ่นหยิกแขนและถามตัวเอง ความเจ็บได้
พิสูจน์แล้วว่าเขาไม่ได้ฝันไป “พ่อข้าโกหกข้ารึ อันที่จริงแล้วโลกจิต
วิญญาณของเรานั้นแข็งแกร่งยิ่งกว่าตระกูลลั่ว เขาหลอกข้าเพราะ
กลัวว่าข้าจะหลงตัวเองจึงปกปิดข้าเรื่องนี้รึ ?”
ตอนนี้เขาได้แต่คิดแบบนั้น
“ข้าเนี่ยเวิ่นก็มีภูมิหลังที่น่าทึ่งรึ ?”
“ข้าคือลูกของพระเจ้ารึไง ?”
ความคิดแปลก ๆ โผล่มาในหัวเขา
ลั่วเฉินไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร เขาได้พูดขึ้นต่อ “เรื่องที่เจ้าทำผิดนั้น
ถือว่าเป็นอดีต ข้าไม่รู้ว่าสหายน้อยต้องการค่าชดเชยแบบไหน ตราบ
ใดที่ไม่เกินไป ข้าในฐานะตัวแทนตระกูลลั่วรับปากว่าจะทำให้ได้”
แม้ว่าเขาจะไม่ใช่หัวหน้าตระกูล แต่คำสั่งของเขาคือคำประกาศิต
เนี่ยเวิ่นได้ตอบกลับ “ท่านไม่จำเป็นต้องชดใช้อะไร”
เขาไม่ได้หน้าด้าน เขาไม่กล้าขอให้ตระกูลลั่วชดใช้ให้กับเขา
“ข้าทำลายรูปปั้นของบรรพชน มันเท่ากับไม่เคารพผู้อาวุโส เพียงแค่
ท่านไม่คิดเอาผิดข้าก็ถือว่าเมตตามากแล้ว ข้าจะกล้าขออะไรได้ยังไง ?”
เขายังควบคุมตัวเองอยู่และไม่หลงไปกับความคิดเพ้อฝันของเขา
ตระกูลลั่วยกโทษให้เขาเพราะคนอื่นไม่ใช่เพราะตัวเขาเอง “หากมี
การชดเชย ไม่ใช่ว่าข้าจะโลภมากไปรึ ? ถึงผู้อาวุโสจะเต็มใจแต่ข้าก็
ไม่กล้าพอจะรับไว้ !”
“นี่..” ลั่วเฉินลังเลขึ้นมาและมองไปที่จางหยู
จางหยูคิดสักพักแล้วพูดขึ้น “งั้นก็จบกันเท่านี้”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ลั่วเฉินก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “เอา
ตามที่ท่านบอก เรื่องนี้จบแค่นี้”
ไม่ว่าจะเป็นลั่วเฉิน, คนของตระกูลลั่วรึเจียงอู่ซวีและคนอื่น ๆ ก็
เหมือนจะโล่งอก
เมื่อเห็นท่าทีของทุกคน เนี่ยเวิ่นก็กระจ่าง ที่ตระกูลลั่วยกโทษให้กับ
เขาดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เพราะพ่อเขาแต่จริง ๆ แล้วเป็นเพราะ…ชาย
หนุ่มลึกลับ
“เขาเป็นใครกัน ?” เนี่ยเวิ่นสับสน “ทำไมลั่วเฉินถึงเชื่อฟังเขา ?
ทำไมเขาถึงช่วยข้า ?”
เนี่ยเวิ่นมองไปที่ชายหนุ่มลึกลับและรู้สึกว่าอีกฝ่ายต้องแข็งแกร่งจน
ทุกคนต้องเกรงใจ
“ช้าก่อน คนพวกนี้…” สุดท้ายเขาก็เห็นเจียงอู่ซวีและคนอื่น ๆ เขา
มองเห็นตราผู้ควบคุมขั้น 6, 5 และ 4 บนอกของพวกนั้น ก่อนจะเบิก
ตากว้าง “พระเจ้า คนเหล่านี้คือยอดฝีมือ !”
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือทุกคนดูจะเกรงใจชายหนุ่มลึกลับ
เขาได้แต่กลืนน้ำลาย แม้ว่าเขาจะไม่รู้ตัวตนของชายหนุ่มลึกลับแต่
เขาก็มั่นใจว่าชายหนุ่มคนนี้จะต้องเป็นยอดฝีมือระดับสูง
“แล้วทำไมเขาถึงช่วยข้า ?” เนี่ยเวิ่นถามกับตัวเอง คนโลกจิตวิญญาณ
ไม่มีคนแข็งแกร่งแบบนี้ มันต้องมีเหตุผลพิเศษที่คนแข็งแกร่งแบบนี้
มาช่วยเขา
ไม่ใช่ว่า…
เนี่ยเวิ่นมองไปที่จางหยูก่อนจะมีความคิดหนึ่งในหัว “ชายคนนี้คือ
พ่อที่แท้จริงของข้ารึ ? เขาส่งข้าไปที่โลกจิตวิญญาณเพื่อให้ข้าเติบโต
มาอย่างสงบ? เมื่อข้ามีปัญหาเขาจึงออกตัวช่วย?”
เนี่ยเวิ่นยังไม่ทันได้พูดอะไร เนี่ยอู่ซวงก็พูดขึ้นมา “เจ้าทำอะไรอยู่
ยังไม่รีบขอบคุณท่านจางอีก !” คิ้วของเขาขมวดและส่งสายตาเร่ง
ให้กับลูก
เนี่ยเวิ่นที่คิดว่าตัวเองมีฐานะพิเศษนั้นไม่รู้ว่าจะเข้าใจคำพูดของพ่อรึ
ไม่ เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตะโกนบอกจางหยู “ท่านพ่อ…”
“พ่อรึ ?”
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นทุกคนที่นั่นต่างก็พากันเงียบสนิท
สีหน้าของทุกคนแข็งทื่อไป
ที่หน้าประตูบ้านตระกูลลั่ว
แม้ว่าคนของวังนิรันดร์จะไม่พูดอะไรแต่พวกเขาก็ยังแผ่พลังออกมา
จนทำให้คนของตระกูลลั่วพากันตัวสั่นไม่กล้าหายใจ
เมื่อลั่วเทียนห่าวเอาตัวเนี่ยเวิ่นออกมา บรรยากาศน่าอึดอัดนั้นก็ดีขึ้น
บ้างจนพวกเขาพอจะหายใจกันได้
“บรรพชน ผู้อาวุโส นี่ เนี่ยเวิ่น” ลั่วเทียนห่าวหยุดและพูดขึ้นมา
เนี่ยเวิ่นไม่กล้าพูดอะไรออกมาเพราะกลัวว่าจะพูดผิดและโดนประหาร
จางหยู, ลั่วเฉิน, เจียงอู่ซวี, อ๋าวชิ่ง, เหอก้วนและคนอื่น ๆ พากันมอง
ไปที่เนี่ยเวิ่น
เนี่ยเวิ่นรีบก้มหน้า เขาไม่รู้เลยว่าทำไมถึงได้กลายเป็นเป้าสายตาของ
ทุกคนเช่นนี้
“นี่เขารึ ?” จางหยูหันไปถามเนี่ยอู่ซวง
เนี่ยอู่ซวงรีบพยักหน้าด้วยความตื่นเต้นและตะโกนขึ้นมา “เนี่ยเวิ่น
รีบมานี่”
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เนี่ยเวิ่นก็เงยหน้าขึ้น เมื่อพบกับเนี่ยอู่ซวง
เขาก็อดไม่ได้ที่จะสับสน “ท่านพ่อ ท่านที่นี่มาได้ยังไงกัน ?”
เขาสนใจแค่พ่อและไม่ได้สนใจจางหยูกับคนอื่น ๆ
“ท่านมาสร้างปัญหากับตระกูลลั่วรึ ?” เนี่ยเวิ่นแทบจะร้องไห้ออกมา
“ท่านพ่อ ท่านสับสนสินะ ! ลูกไม่เข้าใจ ท่านไม่น่าทำเช่นนี้ ท่านไม่
ควรทำผิดพลาดแบบเดียวกับข้า !”
เมื่อพูดถึงจุดนั้นเนี่ยเวิ่นก็รีบพูดขึ้นมาด้วยความลนลาน “ท่านพ่อ
เร็วเข้า รีบขอโทษตระกูลลั่ว เราไม่อาจจะยั่วโมโหตระกูลลั่วได้..”
“ในสายตาเจ้าพ่อเป็นคนไร้เหตุผลเช่นนั้นรึ ? ยิ่งกว่านั้นหัวหน้า
ตระกูลลั่วก็แข็งแกร่ง ผู้ควบคุมขั้น 2 มีใครบ้างจะกล้าหาเรื่องเขา ?”
“ไม่ใช่ว่าท่าน….” เนี่ยเวิ่นพูดขึ้น
“เป็นข้าเอง” ลั่วเฉินพูดขึ้นมา “คนที่ตะโกนเรียกหัวหน้าตระกูลเมื่อกี้
เป็นข้าเอง“
เนี่ยเวิ่นมองไปที่ลั่วเฉินด้วยความสับสน “ทะ ทะ ท่าน…”
ไม่ใช่ว่าหน้าตาเขาเหมือนกับรูปปั้นรึไง ? เกิดอะไรขึ้นกัน ? รูปปั้น
นั้นกลับมามีชีวิตรึไง ?
“ข้าคือบรรพชนของตระกูลลั่วที่ทุกคนพูดถึง ลั่วเฉิน” ลั่วเฉินยิ้ม
และพูดขึ้นมา “เจ้าคือเนี่ยเวิ่นสินะ ? เจ้าดูแข็งแรงดี อนาคตเจ้าคงไร้
ขีดจำกัด”
นี่มันสถานการณ์อะไรกัน ?
เนี่ยอู่ซวงเรียกผู้ควบคุมขั้นที่ 7 มาที่นี่ได้ และผู้ควบคุมขั้น 7 นั้น
น่าจะเกี่ยวข้องกับเบเกิล มันจึงไม่มีใครสงสัยในอนาคตของเด็กนี่
เนี่ยเวิ่นกลืนน้ำลายและพูดขึ้น “ท่านคือบรรพชนลั่วจริง ๆ รึ ?”
อันที่จริงเขาเห็นตราขั้น 5 ที่อกลั่วเฉินแล้ว เขาเชื่อในตัวตนของอีก
ฝ่าย
นี่คือผู้ควบคุมขั้น 5 !
เพียงแต่เขาแค่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้พบกับลั่วเฉิน !
“ในตระกูลคงไม่มีใครอ้างเป็นข้าไม่ใช่รึ ?” ลั่วเฉินยิ้มออกมา ท่าที
ของเขาเป็นมิตรอย่างมากราวกับว่าปู่คุยกับหลาน “เนี่ยอู่ซวงบอกว่า
เจ้าได้ทำลายรูปปั้นของข้า ข้ารู้เรื่องนี้แล้ว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
ตระกูลลั่วทำเป็นเรื่องใหญ่โต ข้าในฐานะตัวแทนตระกูลลั่วขอโทษ
เจ้า ข้าหวังว่าเจ้าจะยกโทษให้กับตระกูลลั่ว “
“ขอโทษ ? ข้าน่ะรึ ?” เนี่ยเวิ่นแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง
นี่มันราวกับฝันซ้อนฝันที่ไม่มีวันเป็นจริง
เขาที่เป็นแค่กุยหยวนขั้นสูงไม่ได้มีเกียรติมากมายขนาดนั้น !
แต่ลั่วเฉินพูดชื่อเขาแถมยังไว้หน้าเขาด้วย !
เนี่ยเวิ่นรีบโบกมือทันที “ไม่ ข้าทำผิด ตระกูลลั่วไม่ได้ทำอะไรผิด”
เขาสับสนและรู้สึกว่าตัวเองฝันอยู่
“เกิดอะไรขึ้นกัน ? “เนี่ยเวิ่นหยิกแขนและถามตัวเอง ความเจ็บได้
พิสูจน์แล้วว่าเขาไม่ได้ฝันไป “พ่อข้าโกหกข้ารึ อันที่จริงแล้วโลกจิต
วิญญาณของเรานั้นแข็งแกร่งยิ่งกว่าตระกูลลั่ว เขาหลอกข้าเพราะ
กลัวว่าข้าจะหลงตัวเองจึงปกปิดข้าเรื่องนี้รึ ?”
ตอนนี้เขาได้แต่คิดแบบนั้น
“ข้าเนี่ยเวิ่นก็มีภูมิหลังที่น่าทึ่งรึ ?”
“ข้าคือลูกของพระเจ้ารึไง ?”
ความคิดแปลก ๆ โผล่มาในหัวเขา
ลั่วเฉินไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร เขาได้พูดขึ้นต่อ “เรื่องที่เจ้าทำผิดนั้น
ถือว่าเป็นอดีต ข้าไม่รู้ว่าสหายน้อยต้องการค่าชดเชยแบบไหน ตราบ
ใดที่ไม่เกินไป ข้าในฐานะตัวแทนตระกูลลั่วรับปากว่าจะทำให้ได้”
แม้ว่าเขาจะไม่ใช่หัวหน้าตระกูล แต่คำสั่งของเขาคือคำประกาศิต
เนี่ยเวิ่นได้ตอบกลับ “ท่านไม่จำเป็นต้องชดใช้อะไร”
เขาไม่ได้หน้าด้าน เขาไม่กล้าขอให้ตระกูลลั่วชดใช้ให้กับเขา
“ข้าทำลายรูปปั้นของบรรพชน มันเท่ากับไม่เคารพผู้อาวุโส เพียงแค่
ท่านไม่คิดเอาผิดข้าก็ถือว่าเมตตามากแล้ว ข้าจะกล้าขออะไรได้ยังไง ?”
เขายังควบคุมตัวเองอยู่และไม่หลงไปกับความคิดเพ้อฝันของเขา
ตระกูลลั่วยกโทษให้เขาเพราะคนอื่นไม่ใช่เพราะตัวเขาเอง “หากมี
การชดเชย ไม่ใช่ว่าข้าจะโลภมากไปรึ ? ถึงผู้อาวุโสจะเต็มใจแต่ข้าก็
ไม่กล้าพอจะรับไว้ !”
“นี่..” ลั่วเฉินลังเลขึ้นมาและมองไปที่จางหยู
จางหยูคิดสักพักแล้วพูดขึ้น “งั้นก็จบกันเท่านี้”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ลั่วเฉินก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “เอา
ตามที่ท่านบอก เรื่องนี้จบแค่นี้”
ไม่ว่าจะเป็นลั่วเฉิน, คนของตระกูลลั่วรึเจียงอู่ซวีและคนอื่น ๆ ก็
เหมือนจะโล่งอก
เมื่อเห็นท่าทีของทุกคน เนี่ยเวิ่นก็กระจ่าง ที่ตระกูลลั่วยกโทษให้กับ
เขาดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เพราะพ่อเขาแต่จริง ๆ แล้วเป็นเพราะ…ชาย
หนุ่มลึกลับ
“เขาเป็นใครกัน ?” เนี่ยเวิ่นสับสน “ทำไมลั่วเฉินถึงเชื่อฟังเขา ?
ทำไมเขาถึงช่วยข้า ?”
เนี่ยเวิ่นมองไปที่ชายหนุ่มลึกลับและรู้สึกว่าอีกฝ่ายต้องแข็งแกร่งจน
ทุกคนต้องเกรงใจ
“ช้าก่อน คนพวกนี้…” สุดท้ายเขาก็เห็นเจียงอู่ซวีและคนอื่น ๆ เขา
มองเห็นตราผู้ควบคุมขั้น 6, 5 และ 4 บนอกของพวกนั้น ก่อนจะเบิก
ตากว้าง “พระเจ้า คนเหล่านี้คือยอดฝีมือ !”
สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือทุกคนดูจะเกรงใจชายหนุ่มลึกลับ
เขาได้แต่กลืนน้ำลาย แม้ว่าเขาจะไม่รู้ตัวตนของชายหนุ่มลึกลับแต่
เขาก็มั่นใจว่าชายหนุ่มคนนี้จะต้องเป็นยอดฝีมือระดับสูง
“แล้วทำไมเขาถึงช่วยข้า ?” เนี่ยเวิ่นถามกับตัวเอง คนโลกจิตวิญญาณ
ไม่มีคนแข็งแกร่งแบบนี้ มันต้องมีเหตุผลพิเศษที่คนแข็งแกร่งแบบนี้
มาช่วยเขา
ไม่ใช่ว่า…
เนี่ยเวิ่นมองไปที่จางหยูก่อนจะมีความคิดหนึ่งในหัว “ชายคนนี้คือ
พ่อที่แท้จริงของข้ารึ ? เขาส่งข้าไปที่โลกจิตวิญญาณเพื่อให้ข้าเติบโต
มาอย่างสงบ? เมื่อข้ามีปัญหาเขาจึงออกตัวช่วย?”
เนี่ยเวิ่นยังไม่ทันได้พูดอะไร เนี่ยอู่ซวงก็พูดขึ้นมา “เจ้าทำอะไรอยู่
ยังไม่รีบขอบคุณท่านจางอีก !” คิ้วของเขาขมวดและส่งสายตาเร่ง
ให้กับลูก
เนี่ยเวิ่นที่คิดว่าตัวเองมีฐานะพิเศษนั้นไม่รู้ว่าจะเข้าใจคำพูดของพ่อรึ
ไม่ เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วตะโกนบอกจางหยู “ท่านพ่อ…”
“พ่อรึ ?”
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นทุกคนที่นั่นต่างก็พากันเงียบสนิท
สีหน้าของทุกคนแข็งทื่อไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก