ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1627

ตอนที่ 1627 ยกระดับเป็นบรรพชน
จางหยูสงสัย แค่ขอบคุณมันจะยากตรงไหน ทำไมต้องลังเล ? การลง
มือของเขาไม่คู่ควรกับการขอบคุณรึไง ?
แต่เมื่อได้ยินคำว่า ‘พ่อ’ จางหยูก็สะดุ้งราวกับโดนฟ้าผ่า
นี่แค่ช่วยก็จะให้เขารับเป็นลูกเลยรึไง ?
“ไม่ ไม่ใช่…” จางหยูมองไปที่เนี่ยเวิ่น “ข้าไม่ใช่พ่อเจ้า ไม่ต้องเรียก
ข้าเช่นนั้น ! ข้ายังไม่มีเมียจะมีลูกได้ยังไง”
ถ้ารับสักคนมาเลี้ยง เขาก็พอทำได้อยู่ !
เนี่ยอู่ซวงสีหน้าหม่นลงและพูดขึ้นมา “เนี่ยเวิ่น เกิดบ้าอะไรกับเจ้า
กัน !”
เขาพยายามอย่างหนักเพื่อที่จะฝึกฝนเนี่ยเวิ่น และเพื่อที่จะช่วยเนี่ย
เวิ่น เขาก็ต้องขอร้องจางหยูและโจวหั่วเดินทางมาถึงที่นี่ ผลลัพธ์นั้น
ออกมาดี แต่ลูกของเขากลับเรียกคนอื่นว่าพ่อ !
หรือว่าลูกชายที่เขาเลี้ยงดูมาหลายปีจะกลายเป็นของคนอื่นไปซะ
แล้ว? หรือว่าเด็กนี้ลืมเขาที่เป็นพ่อไปแล้ว
เนี่ยอู่ซวงได้แต่สบถออกมา “ไอ้ลูกไม่รักดี !”
แม้ว่าเนี่ยเวิ่นจะเป็นคนเหลาะแหละและขี้เล่น แต่ครั้งนี้ต่อหน้ายอด
ฝีมือมากมายมันกลับทำให้เขาต้องเสียหน้า
คนอื่นรอบ ๆ ต่างก็มองไปที่เนี่ยเวิ่นด้วยความชื่นชม แม้แต่คนของ
ตระกูลลั่วเองก็ยังชื่นชมในความกล้าของเนี่ยเวิ่น !
พวกเขาไม่คิดว่าเนี่ยเวิ่นจะแสร้งทำ แต่อีกฝ่ายตั้งใจจะทำแบบนี้ !
คนทั่วไปคงไม่กล้าหน้าด้านแบบนี้แน่
ถึงผู้คนจะมองมาที่เขาแต่เนี่ยเวิ่นก็ทำราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น
เขาทำเหมือนกับว่าจางหยูเป็นพ่อของเขาจริง ๆ แต่แค่แสร้งไม่ยอมรับ
เขา !
เมื่อได้ยินคำพูดของจางหยูและเห็นท่าทีของทุกคน เนี่ยเวิ่นก็ได้สติ
“ข้าพูดผิดรึ ? เขาไม่ใช่พ่อข้ารึ ? ”
นอกจากความสัมพันธ์นี้แล้วเขาก็คิดไม่ออกเลยว่าคนที่ผู้ควบคุมขั้น
ที่ 6 เคารพแบบนี้จะมาช่วยเขาทำไม ?
โลกจิตวิญญาณไม่ได้มีอำนาจเรียกคนแบบนี้มาช่วย
งั้นสถานการณ์นี้มันอะไรกัน ?
เนี่ยเวิ่นตกอยู่ในการครุ่นคิด
“ช้าก่อน ไม่ใช่ว่า….” เนี่ยเวิ่นเหมือนจะคิดบางอย่างออก เขามองไป
ที่จางหยูด้วยความสงสัย อยู่ ๆ เขาก็เหมือนกระจ่างขึ้นมา “ข้าเข้าใจ
แล้ว !”
ทุกคนเห็นแบบนั้นก็พากันโล่งอก ในที่สุดเนี่ยเวิ่นก็ได้สติสักที
ใช่แล้ว ต่อให้เป็นคนหน้าด้านสักแค่ไหน แต่ก็ไม่รับคนอื่นมาเป็น
ลูกทั้งที่ตัวเองไม่ใช่พ่อ?
เนี่ยอู่ซวงรีบพูดขึ้นมา “เลิกไร้สาระ รีบทำความเคารพผู้อาวุโสซะ !”
เนี่ยเวิ่นเหมือนกับเด็กทำผิดและรีบขอโทษออกมา “ข้าขอโทษด้วย
ท่านพ่อ เป็นข้าเองที่ทำผิดไป ข้ารับปากว่าจะไม่ทำอีก”
เมื่อเห็นเนี่ยเวิ่นขอโทษออกมา เนี่ยอู่ซวงก็ได้แต่ต้องยกโทษให้ “แค่
ครั้งนี้เท่านั้น”
ไม่งั้นแล้วเขาคงได้ฆ่าลูกตัวเองเป็นแน่
หลังจากขอโทษเนี่ยอู่ซวงแล้ว เนี่ยเวิ่นก็มองไปที่จางหยูด้วยท่าที
จริงใจมากกว่าเดิม
“ข้าขอโทษด้วย” เนี่ยเวิ่นพูดขึ้น
จางหยูเผยรอยยิ้มพอใจออกมา ความอับอายเมื่อตะกี้หายไปในทันที
แต่ไม่มีใครคิดเลยว่าเนี่ยเวิ่นจะพูดออกมาต่อ “ท่านปู่”
ทุกคนเงียบกันไปอีกรอบ
บรรยากาศดูน่าอึดอัด
คนของตระกูลลั่วต่างก็พากันเงียบ
“ท่านคงเป็นปู่ข้าสินะ ?” เนี่ยเวิ่นดูมั่นใจอย่างมาก “พ่อเคยพูดเรื่อง
ของท่าน เขาบอกว่าท่านตายไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าพ่อจะโกหกข้า
เขากลัวว่าข้าจะหลงตัวเองจึงคิดปิดบังความจริง ข้าแทบไม่เชื่อเลย
ว่าท่านปู่จะยิ่งใหญ่แบบนี้ ! ท่านเหนือกว่าในตำนานซะอีก !”
“ไม่ใช่ !” เนี่ยอู่ซวงตะโกนออกมาด้วยหน้าที่แดงก่ำ “มีด ลุงโจว ขอ
มีดให้ข้าที !”
เขามีเบ็ดอยู่กับตัวแต่เขาลืมไปแล้ว
คนที่อยู่ ๆ รอบต่างก็พากันอึ้ง พวกเขาไม่เคยเห็นคนหน้าด้านแบบนี้
มาก่อน
เด็กทุกวันนี้ยอมทำทุกอย่างเพื่อเกาะขาคนที่แข็งแกร่งงั้นรึ?
ไม่ใช่แค่ยอมขายตัวเองแต่ถึงกับยอมขายปู่ของตัวเองด้วยรึ ?
คนของตระกูลลั่วพากันตะโกนในใจ “ไอ้เด็กนี่สุดยอดไปเลย !”
“เขาเพ้อฝันเกินไปรึเปล่า !”
ตอนแรกแค่พ่อแต่ตอนนี้กลายเป็นปู่ไปแล้ว !
จางหยูรู้สึกอายจนพูดอะไรไม่ออก เขาไม่รู้ว่าเนี่ยเวิ่นโง่จริง ๆ รึ
แสร้งทำกันแน่ ?
“หากเขาตั้งใจทำ…งั้นข้าบอกได้เลยว่าเจ้าเด็กนี่อนาคตไกล! “จางหยู
แอบคิดในใจ “เขามีพรสวรรค์ในการแสดง”
เมื่อเห็นท่าทีของทุกคน เนี่ยเวิ่นก็สับสนขึ้นมาอีกครั้ง “ข้าพูดผิดอีก
แล้วรึ ?” เขาได้ถามขึ้นมา “ไม่ใช่ปู่รึ ? รึว่า…เป็นบรรพชน ?”
ตั้งแต่พ่อเป็นปู่แล้วยังมาเป็นบรรพชน ฐานะของจางหยูถูกยกระดับ
ขึ้นมาเรื่อย ๆ
จางหยูสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดขึ้น “ข้าคิดว่าเจ้าคงเข้าใจผิดแล้ว
ข้าไม่ได้เกี่ยวข้องกับเจ้าทางสายเลือดเลย”
“ไม่เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดรึ ?” เนี่ยเวิ่นชะงักไป “งั้นก็เป็นญาติ
กันสินะ ? ญาติทางพ่อรึแม่ล่ะ ? ”
สมองของเด็กนี่ต้องมีปัญหาแน่ ๆ เขาคิดอะไรไม่มีเหตุผลเลย !
มุมปากของจางหยูกระตุก เขาพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง เขา
ฝืนยิ้มออกมา “ข้าพูดไปยังไม่ชัดเจนอีกรึ ข้ากับเจ้าไม่ได้เกี่ยวข้อง
กันทางสายเลือด เราไม่ได้เป็นญาติกัน “
เมื่อพูดถึงตรงนี้เขาก็รีบพูดต่อเพราะกลัวว่าเนี่ยเวิ่นจะพูดอะไรออกมา
อีก “พ่อเจ้าใช้หินหยาบ 100 ล้านก้อนเพื่อขอให้ข้าช่วยก็แค่นั้น”
“เป็นไปไม่ได้ !” เนี่ยเวิ่นค้านขึ้นมาทันที “ท่านแข็งแกร่งจะตายแต่
กลับใช้หินหยาบแค่ 100 ล้านก้อนก็เรียกมาได้แล้วงั้นรึ? ใครจะเชื่อ
เรื่องแบบนั้นกัน?”
จางหยูหมดคำพูด เขาคงบอกได้ว่าเนี่ยเวิ่นน่ะโง่ เขาบอกเหตุผลไป
แล้วแต่อีกฝ่ายก็ยังไม่เชื่อ สมองของเนี่ยเวิ่นคงมีปัญหาแน่ ๆ
อย่างไรก็ตาม การใช้หินหยาบ100 ล้านก้อนมาขอให้ผู้ควบคุมขั้นที่
7 จัดการธุระให้ อย่าว่าแต่เนี่ยเวิ่นเลย คนอื่น ๆ ก็ไม่เชื่อ
เนี่ยเวิ่นราวกับมองออกว่าจางหยูโกหก เขาพูดขึ้นมาอย่างภูมิใจ
“ท่านไม่ต้องปิดบังหรอก คนแข็งแกร่งเช่นท่านทำไมต้องลงมือเพื่อ
หินหยาบ 100 ล้านก้อนด้วย?”
เขาแสดงท่าทีคาดหวังออกมา “บอกข้ามาว่าท่านเป็นใคร ? พ่อของปู่
ข้ารึ ? หรือปู่ของปู่ ?”
“เจ้าหุบปากได้แล้ว !” เนี่ยอู่ซวงทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาพุ่งไปเพื่อ
อัดเนี่ยเวิ่น
ปัง ปัง ปัง !
กำแพงบ้านตระกูลลั่วเกิดรูขนาดใหญ่ขึ้นมาแต่คนของตระกูลลั่วนั้น
ไม่ได้โกรธเลยแม้แต่น้อย พวกเขารู้สึกว่าถึงของพวกนี้พังก็ยังซ่อม
ได้ แต่เรื่องตลกแบบนี้น่ะหากพลาดไปก็คงยากจะได้เห็นอีก
“ตอนแรกก็พ่อ ตอนนี้ก็ปู่ เจ้ามันโง่จริง ๆ !” เนี่ยอู่ซวงอัดเนี่ยเวิ่น
พร้อมกับด่าออกมา
จางหยูส่ายหน้าและพูดขึ้น “เอาเถอะ พอแล้ว สั่งสอนกันแค่นี้ก็พอ”
เมื่อได้ยินคำพูดของจางหยู เนี่ยอู่ซวงก็หยุดมือทันที “เจ้ารู้รึยังว่าผิด
อะไร ?”
เนี่ยเวิ่นส่ายหน้า เขาหอบหายใจก่อนจะพูดขึ้นมา “ข้ารู้แล้วว่าทำผิด
ไป” จากนั้นเขาก็ฮึดฮัดออกมา เขาถามด้วยความไม่เต็มใจ “งั้นเขา
เป็นใครกันแน่ ?”
คำถามนี้ทำให้เนี่ยอู่ซวงโมโหขึ้นมาอีกรอบ เขาลงมือกับเนี่ยเวิ่นอีก
ครั้ง “เจ้ายังไม่หยุดสินะ ?”
ครั้งนี้จางหยูไม่ได้ห้าม ยังไงซะเจ้าเด็กนี่ก็สมควรโดน