ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 1762
“ โครงการโกลาหล ?” จางหยูคิ้วขมวดเล็กน้อย “ เจ้าหมายถึงอะไร ?”
กล้าตั้งชื่อโครงการว่า ‘โกลาหล’ เห็นได้ชัดว่าไม่ธรรมดา
เรื่องนี้ทำให้เขานึกถึงตำนานของวิหารอวี๋ฮุ่นที่ซังหนานเทียนเคยเล่าให้ฟัง
ตำนานบอกว่ามีคนระดับหมื่นเท่าที่ซ่อนตัวอยู่มากกว่าหนึ่งคนได้เดินทางไปในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก มันเหมือนกับว่าพวกเขาวางแผนบางอย่างเอาไว้ แต่ตำนานนี้ไม่ได้มีหลักฐานใดๆ มันไม่มีทางที่จะตรวจสอบได้
โครงการโกลาหลนี่เกี่ยวข้องกับตำนานนั้นรึ ?
เมื่อเห็นว่าจางหยูแสดงท่าทีสงสัยออกมา ซุนเมิ่งก็แปลกใจ นางนึกว่าจางหยูรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว
“ ไม่ใช่ว่าอาจารย์เป็นคนรุ่นเก่ารึ ?” ซุนเมิ่งถามขึ้นมา
“ ใครบอกเจ้าว่าข้าเป็นผู้อาวุโสกลับมาเกิดใหม่? “ จางหยูอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ ข้าก็คือข้า ไม่ได้มีตัวตนอื่น “
เขาเคยเกิดใหม่มาก็จริง แต่ชีวิตก่อนนั้นเขาเป็นแค่คนจีนทั่วไป เขาไม่ใช่ยอดฝีมือ
ซุนเมิ่งคิดมาตลอดว่าจางหยูเป็นยอดฝีมือกลับมาเกิดใหม่ แต่จางหยูกลับปฏิเสธ มันทำให้นางสับสน
“ ไม่ว่าข้าจะกลับมาเกิดใหม่รึไม่แต่มันเกี่ยวอะไรกับสิ่งที่เจ้าเรียกว่าโครงการโกลาหล ?” จางหยูถามขึ้นมา
“ หากท่านเป็นผู้อาวุโสกลับมาเกิด ท่านคงเคยได้ยินเรื่องโครงการโกลาหล “ ซุนเมิ่งพูดขึ้น
จางหยูส่ายหน้า “ ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้ มันคงทำให้เจ้าผิดหวังอย่างมาก ข้าเคยได้ยินเกี่ยวกับตำนานของวิหารอวี๋ฮุ่นจากซังหนานเทียน ทำไมเจ้าพูดถึงโครงการนี้ มันเกี่ยวข้องกับตำนานนั้นงั้นรึ “?
“ ข้ารู้ว่าตำนานที่ท่านพูดถึงหมายถึงอะไร “ ซุนเมิ่งพูดขึ้น “ พูดไปแล้วโครงการโกลาหลนั้นก็เกี่ยวข้องกับตำนานจริงๆ เอาให้แม่นยำคือตำนานที่ว่าคือส่วนหนึ่งในโครงการ “
จางหยูตาเป็นประกายขึ้นมา “ งั้นก็มีราชาซ่อนตัวอยู่จริงๆสินะ ? “
เขาแสดงสายตาคาดหวังออกมา เขาสงสัยว่าโครงการนั้นคืออะไร ทำไมราชาพวกนั้นถึงต้องเข้าร่วมโครงการนี้ ?
เมื่อได้ยินคำถามจากจางหยู ซุนเมิ่งก็สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วแสดงสีหน้าจริงจังออกมา “ ราชานั้นมีอยู่จริง ตามตำนานบอกว่ามันมีราชาจำนวนมาก แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ในโกลาหล “
คำพูดของซุนเมิ่งได้ยืนยันตัวตนของราชาแต่ประโยคส่วนหลังนั้นจางหยูไม่เข้าใจ
“ ไม่ได้อยู่ในโกลาหล ?” จางหยูสับสน “แล้วไปอยู่ที่ไหนกัน ?”
ซุนเมิ่งมองไปที่จางหยูด้วยสายตาที่ราวกับอ่านความคิดของจางหยูออก นางยิ้มแล้วพูดขึ้นมา “ อาจารย์ หากข้าเดาไม่ผิดโลกผานหลง, โลกการผันแปรของดวงดาวและโลกอื่นๆก็ไม่ได้อยู่ในโกลาหลเช่นกันไม่ใช่รึ ?”
จางหยูใจสั่น เขาเก็บความลับนี้มาหลายหมื่นปีแล้วแต่กลับถูกซุนเมิ่งมองออก
ต้องรู้ก่อนว่าแม้แต่เสี่ยวเสีย, เสี่ยวหลิงเอ๋อร์หรือแม้แต่คนที่อยู่ในโลกตันเถียนก็ไม่ได้อยู่ในโกลาหลแห่งนี้ แต่มันคือที่ที่เหมือนกับโกลาหล
มันทำให้จางหยูสับสนแต่ไม่นานเขาก็ใจเย็นขึ้นมาได้
จางหยูไม่ได้ปฏิเสธแต่กลับพูดขึ้นมาอย่างใจเย็น “ เจ้ารู้ได้ยังไง ? “ เมื่อซุนเมิ่งถามออกมาแบบนี้ งั้นมันก็บ่งบอกว่าซุนเมิ่งต้องมั่นใจ เขาไม่จำเป็นต้องปฏิเสธ “ เพราะวิหารมีบันทึกเกี่ยวกับโกลาหลทั้งหมด ข้าได้ตรวจสอบบันทึกแต่ก็ไม่พบโลกเหล่านั้น ข้าไม่ได้พบโลกบรรพกาล โลกผนึกเทพหรือโลกอื่นๆ“ ซุนเมิ่งหัวเราะออกมา “ จากนั้นข้าก็เดาออก บางทีโลกเหล่านั้นอาจจะไม่อยู่ในโกลาหล “
จางหยูยังไม่ทันได้ตอบกลับ ซุนเมิ่งก็พูดขึ้น “ แน่นอนสิ่งที่สำคัญที่สุดคือข้าได้รู้มาจากผู้นำคนก่อนของวิหาร อันที่จริงแล้วนอกโกลาหลนั้นยังมีสถานที่อื่นอยู่ ที่นั่นมีเหล่าราชารวมไปถึงบรรพชนวิหารอวี๋ฮุ่นอยู่ด้วย พวกเขากำลังดำเนินโครงการโกลาหลอยู่ ดังนั้นข้าจึงคิดขึ้นมาได้ว่าโลกบรรพกาลและโลกอื่นๆนั้น อาจจะอยู่นอกโกลาหล อยู่ในสถานที่อื่น”
ปรากฏว่านางเดาได้ถูก
“ ต้องบอกว่าเจ้าฉลาดอย่างมาก “ จางหยูชมออกมา “ แต่เจ้าไม่กลัวข้ารึ ?”
สีหน้าของซุนเมิ่งไม่ได้เปลี่ยนไปเลย นางพูดขึ้นด้วยท่าทีเยือกเย็น “ หากอาจารย์คิดจะฆ่าข้าแล้ว ข้ารับปากว่าจะไม่ต่อต้าน “ นางมองไปที่จางหยูและไม่คิดจะป้องกันตัว หากจางหยูคิดจะฆ่านางจริงๆ งั้นด้วยความแข็งแกร่งที่นางมีแล้วนางจะหนีไปไหนได้
“ ข้ายอมรับว่าข้าไม่อาจจะลงมือกับเจ้าได้ “ จางหยูยิ้มแห้งๆออกมา “งั้นโครงการโกลาหลที่ว่าและกลุ่มราชาคิดจะทำอะไร “
ซุนเมิ่งยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างพอใจ “ อาจารย์ ข้ามองท่านไม่ผิดจริงๆ “
“ เลิกไร้สาระแล้วบอกมา “ จางหยูกรอกตาใส่
“ ใช่ ใช่ “ เสี่ยวเสียกังวลขึ้นมา “ โครงการโกลาหลที่ว่าคืออะไร “
ซุนเมิ่งมองไปที่เสี่ยวเสีย จนทำให้เสี่ยวเสียหวาดกลัว มันเกือบลืมว่านี่คือราชาที่สามารถฆ่ามันได้
เมื่อเห็นเสี่ยวเสียสลด ซุนเมิ่งก็พูดขึ้นมา “ สิ่งที่เรียกว่าโครงการโกลาหลนั้นอันที่จริงแล้วก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไร ในทางกลับกันแล้วมันเรียบง่ายอย่างมาก เป้าหมายของโครงการนี้มีแค่อย่างเดียว….ซึ่งก็คือสร้างโกลาหลขึ้นมาใหม่ ! “
“ สร้างโกลาหลขึ้นมาใหม่รึ ! “ จางหยูแปลกใจ
เป็นเรื่องใหญ่จริงๆ !
ซุนเมิ่งพยักหน้า “ อันที่จริง ก่อนหน้าที่จะมีวิหารอวี๋ฮุ่น มันก็มีคนเข้าไปในสุสานและรอดกลับมาได้ เขาได้ข่าวที่น่ากลัวกลับมา นั่นก็คือ…โกลาหลกำลังจะตาย ! เพียงแต่ว่ารายละเอียดไม่ได้ครอบคลุมเหมือนในคัมภีร์ “
คำพูดนี้ทำให้จางหยูตกตะลึง ก่อนที่จะมีวิหารอวี๋ฮุ่น มันก็มีคนรู้อยู่แล้วรึว่าโกลาหลกำลังจะตาย ?
“ เขาไม่ยอมให้โกลาหลโดนทำลาย ดังนั้นเขาจึงนอนจำศีลชั่วคราวและเป็นสักขีพยานยุคสมัยใหม่ หลังจากที่จำศีลมาเนิ่นนาน ในที่สุดยอดฝีมือระดับหมื่นเท่าก็ปรากฏขึ้น 8 คน…สุดท้ายพวกเขาก็ได้ร่วมมือกันก่อตั้งโครงการโกลาหลขึ้นมา ก่อนจะสร้างวิหารอวี๋ฮุ่นเพื่อบ่มเพาะเหล่าผู้ควบคุมเป็นจำนวนมาก โดยหวังว่าจะให้กำเนิดยอดฝีมือระดับหมื่นเท่าขึ้นมาอีกมากมาย และมาช่วยพวกเขาสร้างโกลาหลขึ้นมาใหม่”
“ ตอนแรกเขาคิดว่าราชา 9 คนก็คงจะเพียงพอ แต่พวกเขาประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไปรึอาจจะประมาทการสร้างโกลาหลมากเกินไป แม้ว่าราชาทั้ง 9 คนจะร่วมมือกันแต่ก็ไม่อาจจะบุกเบิกสถานที่ที่คล้ายกับโกลาหลได้ นั่นคือสาเหตุที่ทำให้พวกเขาสร้างวิหารอวี๋ฮุ่นขึ้นมา…“
“ เวลาได้ผ่านไปเรื่อยๆ ราชาทั้งเก้าคนคือบรรพชนของวิหารอวี๋ฮุ่น พวกเขารอการกำเนิดของราชาคนใหม่แล้วจะเชิญอีกฝ่ายเข้าร่วม หลังจากที่ผ่านมาไม่รู้กี่ยุคเมื่อมีราชาครบ 30 คน ในที่สุดพวกเขาก็บุกเบิกโลกที่เหนือกว่าโลกขั้นที่ 9 ได้ สถานที่แห่งนั้นคล้ายคลึงกับโกลาหล แต่มันด้อยกว่าโกลาหลอย่างมาก”
“ พวกเขาถือว่าทำสำเร็จแต่ก็ไม่สมบูรณ์“
“ แม้ว่าพวกเขาจะบุกเบิกสถานที่ที่คล้ายกับโกลาหลขึ้นมาได้ แต่ที่นั่นก็ยังไม่หลุดพ้นจากโกลาหลอย่างสมบูรณ์ ก็เหมือนกับโลกขั้นที่ 8 ในโลกขั้นที่ 9 หากโลกขั้นที่ 9 ถูกทำลาย โลกขั้น 8 ก็จะถูกทำลายไปด้วย และโกลาหลเทียมแห่งนั้นยังขึ้นอยู่กับโกลาหลแห่งนี้อยู่ มันไม่ได้เป็นอิสสระ หากโกลาหลแห่งนี้ถูกทำลาย ที่นั่นก็จะถูกทำลายไปด้วย “
“ ถึงจะเป็นแบบนั้นแต่พวกเขาก็พอใจเพราะอย่างน้อยก็ยืนยันได้ว่าความคิดของพวกเขาถูกต้อง เพียงแค่ว่าพวกเขาไม่มีความแข็งแกร่งเพียงพอ “
“โกลาหลเทียมที่พวกเขาสร้างขึ้นมานั้นหลังจากที่ผ่านมาหลายปีมันก็มีกลุ่มราชาหน้าใหม่ที่เข้าร่วมกับพวกเขา ตอนนี้ที่นั่นได้ขยายตัวขึ้นไม่รู้กี่เท่า มันถึงกับมีโลกเพิ่มมานับไม่ถ้วน มันราวกับโกลาหลขนาดย่อมแต่โชคร้ายที่โกลาหลเทียมแห่งนี้ไม่ได้รับอิสระที่แท้จริง…” “ บางทีคงมีแค่จ้าวโกลาหลเท่านั้นที่จะทำการสร้างโกลาหลขึ้นมาได้ ! “
กลุ่มราชาใช้เวลาไม่รู้กี่ปีแต่พวกเขาก็ไม่อาจจะทำแบบนั้นได้ เห็นได้ว่าเรื่องนี้ยากแค่ไหน
เมื่อพูดถึงจุดนี้ซุนเมิ่งก็มองไปที่จางหยู “ อาจารย์ ดูเหมือนว่าท่านจะทำได้ ข้าเคยไปที่บรรพกาลมาก่อน ที่นั่นทำให้ข้ารู้สึกได้ว่ามันไม่ได้เกี่ยวข้องกับโกลาหลแห่งนี้….”
กล้าตั้งชื่อโครงการว่า ‘โกลาหล’ เห็นได้ชัดว่าไม่ธรรมดา
เรื่องนี้ทำให้เขานึกถึงตำนานของวิหารอวี๋ฮุ่นที่ซังหนานเทียนเคยเล่าให้ฟัง
ตำนานบอกว่ามีคนระดับหมื่นเท่าที่ซ่อนตัวอยู่มากกว่าหนึ่งคนได้เดินทางไปในที่ที่ไม่มีใครรู้จัก มันเหมือนกับว่าพวกเขาวางแผนบางอย่างเอาไว้ แต่ตำนานนี้ไม่ได้มีหลักฐานใดๆ มันไม่มีทางที่จะตรวจสอบได้
โครงการโกลาหลนี่เกี่ยวข้องกับตำนานนั้นรึ ?
เมื่อเห็นว่าจางหยูแสดงท่าทีสงสัยออกมา ซุนเมิ่งก็แปลกใจ นางนึกว่าจางหยูรู้เรื่องนี้อยู่แล้ว
“ ไม่ใช่ว่าอาจารย์เป็นคนรุ่นเก่ารึ ?” ซุนเมิ่งถามขึ้นมา
“ ใครบอกเจ้าว่าข้าเป็นผู้อาวุโสกลับมาเกิดใหม่? “ จางหยูอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “ ข้าก็คือข้า ไม่ได้มีตัวตนอื่น “
เขาเคยเกิดใหม่มาก็จริง แต่ชีวิตก่อนนั้นเขาเป็นแค่คนจีนทั่วไป เขาไม่ใช่ยอดฝีมือ
ซุนเมิ่งคิดมาตลอดว่าจางหยูเป็นยอดฝีมือกลับมาเกิดใหม่ แต่จางหยูกลับปฏิเสธ มันทำให้นางสับสน
“ ไม่ว่าข้าจะกลับมาเกิดใหม่รึไม่แต่มันเกี่ยวอะไรกับสิ่งที่เจ้าเรียกว่าโครงการโกลาหล ?” จางหยูถามขึ้นมา
“ หากท่านเป็นผู้อาวุโสกลับมาเกิด ท่านคงเคยได้ยินเรื่องโครงการโกลาหล “ ซุนเมิ่งพูดขึ้น
จางหยูส่ายหน้า “ ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้ มันคงทำให้เจ้าผิดหวังอย่างมาก ข้าเคยได้ยินเกี่ยวกับตำนานของวิหารอวี๋ฮุ่นจากซังหนานเทียน ทำไมเจ้าพูดถึงโครงการนี้ มันเกี่ยวข้องกับตำนานนั้นงั้นรึ “?
“ ข้ารู้ว่าตำนานที่ท่านพูดถึงหมายถึงอะไร “ ซุนเมิ่งพูดขึ้น “ พูดไปแล้วโครงการโกลาหลนั้นก็เกี่ยวข้องกับตำนานจริงๆ เอาให้แม่นยำคือตำนานที่ว่าคือส่วนหนึ่งในโครงการ “
จางหยูตาเป็นประกายขึ้นมา “ งั้นก็มีราชาซ่อนตัวอยู่จริงๆสินะ ? “
เขาแสดงสายตาคาดหวังออกมา เขาสงสัยว่าโครงการนั้นคืออะไร ทำไมราชาพวกนั้นถึงต้องเข้าร่วมโครงการนี้ ?
เมื่อได้ยินคำถามจากจางหยู ซุนเมิ่งก็สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วแสดงสีหน้าจริงจังออกมา “ ราชานั้นมีอยู่จริง ตามตำนานบอกว่ามันมีราชาจำนวนมาก แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ในโกลาหล “
คำพูดของซุนเมิ่งได้ยืนยันตัวตนของราชาแต่ประโยคส่วนหลังนั้นจางหยูไม่เข้าใจ
“ ไม่ได้อยู่ในโกลาหล ?” จางหยูสับสน “แล้วไปอยู่ที่ไหนกัน ?”
ซุนเมิ่งมองไปที่จางหยูด้วยสายตาที่ราวกับอ่านความคิดของจางหยูออก นางยิ้มแล้วพูดขึ้นมา “ อาจารย์ หากข้าเดาไม่ผิดโลกผานหลง, โลกการผันแปรของดวงดาวและโลกอื่นๆก็ไม่ได้อยู่ในโกลาหลเช่นกันไม่ใช่รึ ?”
จางหยูใจสั่น เขาเก็บความลับนี้มาหลายหมื่นปีแล้วแต่กลับถูกซุนเมิ่งมองออก
ต้องรู้ก่อนว่าแม้แต่เสี่ยวเสีย, เสี่ยวหลิงเอ๋อร์หรือแม้แต่คนที่อยู่ในโลกตันเถียนก็ไม่ได้อยู่ในโกลาหลแห่งนี้ แต่มันคือที่ที่เหมือนกับโกลาหล
มันทำให้จางหยูสับสนแต่ไม่นานเขาก็ใจเย็นขึ้นมาได้
จางหยูไม่ได้ปฏิเสธแต่กลับพูดขึ้นมาอย่างใจเย็น “ เจ้ารู้ได้ยังไง ? “ เมื่อซุนเมิ่งถามออกมาแบบนี้ งั้นมันก็บ่งบอกว่าซุนเมิ่งต้องมั่นใจ เขาไม่จำเป็นต้องปฏิเสธ “ เพราะวิหารมีบันทึกเกี่ยวกับโกลาหลทั้งหมด ข้าได้ตรวจสอบบันทึกแต่ก็ไม่พบโลกเหล่านั้น ข้าไม่ได้พบโลกบรรพกาล โลกผนึกเทพหรือโลกอื่นๆ“ ซุนเมิ่งหัวเราะออกมา “ จากนั้นข้าก็เดาออก บางทีโลกเหล่านั้นอาจจะไม่อยู่ในโกลาหล “
จางหยูยังไม่ทันได้ตอบกลับ ซุนเมิ่งก็พูดขึ้น “ แน่นอนสิ่งที่สำคัญที่สุดคือข้าได้รู้มาจากผู้นำคนก่อนของวิหาร อันที่จริงแล้วนอกโกลาหลนั้นยังมีสถานที่อื่นอยู่ ที่นั่นมีเหล่าราชารวมไปถึงบรรพชนวิหารอวี๋ฮุ่นอยู่ด้วย พวกเขากำลังดำเนินโครงการโกลาหลอยู่ ดังนั้นข้าจึงคิดขึ้นมาได้ว่าโลกบรรพกาลและโลกอื่นๆนั้น อาจจะอยู่นอกโกลาหล อยู่ในสถานที่อื่น”
ปรากฏว่านางเดาได้ถูก
“ ต้องบอกว่าเจ้าฉลาดอย่างมาก “ จางหยูชมออกมา “ แต่เจ้าไม่กลัวข้ารึ ?”
สีหน้าของซุนเมิ่งไม่ได้เปลี่ยนไปเลย นางพูดขึ้นด้วยท่าทีเยือกเย็น “ หากอาจารย์คิดจะฆ่าข้าแล้ว ข้ารับปากว่าจะไม่ต่อต้าน “ นางมองไปที่จางหยูและไม่คิดจะป้องกันตัว หากจางหยูคิดจะฆ่านางจริงๆ งั้นด้วยความแข็งแกร่งที่นางมีแล้วนางจะหนีไปไหนได้
“ ข้ายอมรับว่าข้าไม่อาจจะลงมือกับเจ้าได้ “ จางหยูยิ้มแห้งๆออกมา “งั้นโครงการโกลาหลที่ว่าและกลุ่มราชาคิดจะทำอะไร “
ซุนเมิ่งยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างพอใจ “ อาจารย์ ข้ามองท่านไม่ผิดจริงๆ “
“ เลิกไร้สาระแล้วบอกมา “ จางหยูกรอกตาใส่
“ ใช่ ใช่ “ เสี่ยวเสียกังวลขึ้นมา “ โครงการโกลาหลที่ว่าคืออะไร “
ซุนเมิ่งมองไปที่เสี่ยวเสีย จนทำให้เสี่ยวเสียหวาดกลัว มันเกือบลืมว่านี่คือราชาที่สามารถฆ่ามันได้
เมื่อเห็นเสี่ยวเสียสลด ซุนเมิ่งก็พูดขึ้นมา “ สิ่งที่เรียกว่าโครงการโกลาหลนั้นอันที่จริงแล้วก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไร ในทางกลับกันแล้วมันเรียบง่ายอย่างมาก เป้าหมายของโครงการนี้มีแค่อย่างเดียว….ซึ่งก็คือสร้างโกลาหลขึ้นมาใหม่ ! “
“ สร้างโกลาหลขึ้นมาใหม่รึ ! “ จางหยูแปลกใจ
เป็นเรื่องใหญ่จริงๆ !
ซุนเมิ่งพยักหน้า “ อันที่จริง ก่อนหน้าที่จะมีวิหารอวี๋ฮุ่น มันก็มีคนเข้าไปในสุสานและรอดกลับมาได้ เขาได้ข่าวที่น่ากลัวกลับมา นั่นก็คือ…โกลาหลกำลังจะตาย ! เพียงแต่ว่ารายละเอียดไม่ได้ครอบคลุมเหมือนในคัมภีร์ “
คำพูดนี้ทำให้จางหยูตกตะลึง ก่อนที่จะมีวิหารอวี๋ฮุ่น มันก็มีคนรู้อยู่แล้วรึว่าโกลาหลกำลังจะตาย ?
“ เขาไม่ยอมให้โกลาหลโดนทำลาย ดังนั้นเขาจึงนอนจำศีลชั่วคราวและเป็นสักขีพยานยุคสมัยใหม่ หลังจากที่จำศีลมาเนิ่นนาน ในที่สุดยอดฝีมือระดับหมื่นเท่าก็ปรากฏขึ้น 8 คน…สุดท้ายพวกเขาก็ได้ร่วมมือกันก่อตั้งโครงการโกลาหลขึ้นมา ก่อนจะสร้างวิหารอวี๋ฮุ่นเพื่อบ่มเพาะเหล่าผู้ควบคุมเป็นจำนวนมาก โดยหวังว่าจะให้กำเนิดยอดฝีมือระดับหมื่นเท่าขึ้นมาอีกมากมาย และมาช่วยพวกเขาสร้างโกลาหลขึ้นมาใหม่”
“ ตอนแรกเขาคิดว่าราชา 9 คนก็คงจะเพียงพอ แต่พวกเขาประเมินความสามารถของตัวเองสูงเกินไปรึอาจจะประมาทการสร้างโกลาหลมากเกินไป แม้ว่าราชาทั้ง 9 คนจะร่วมมือกันแต่ก็ไม่อาจจะบุกเบิกสถานที่ที่คล้ายกับโกลาหลได้ นั่นคือสาเหตุที่ทำให้พวกเขาสร้างวิหารอวี๋ฮุ่นขึ้นมา…“
“ เวลาได้ผ่านไปเรื่อยๆ ราชาทั้งเก้าคนคือบรรพชนของวิหารอวี๋ฮุ่น พวกเขารอการกำเนิดของราชาคนใหม่แล้วจะเชิญอีกฝ่ายเข้าร่วม หลังจากที่ผ่านมาไม่รู้กี่ยุคเมื่อมีราชาครบ 30 คน ในที่สุดพวกเขาก็บุกเบิกโลกที่เหนือกว่าโลกขั้นที่ 9 ได้ สถานที่แห่งนั้นคล้ายคลึงกับโกลาหล แต่มันด้อยกว่าโกลาหลอย่างมาก”
“ พวกเขาถือว่าทำสำเร็จแต่ก็ไม่สมบูรณ์“
“ แม้ว่าพวกเขาจะบุกเบิกสถานที่ที่คล้ายกับโกลาหลขึ้นมาได้ แต่ที่นั่นก็ยังไม่หลุดพ้นจากโกลาหลอย่างสมบูรณ์ ก็เหมือนกับโลกขั้นที่ 8 ในโลกขั้นที่ 9 หากโลกขั้นที่ 9 ถูกทำลาย โลกขั้น 8 ก็จะถูกทำลายไปด้วย และโกลาหลเทียมแห่งนั้นยังขึ้นอยู่กับโกลาหลแห่งนี้อยู่ มันไม่ได้เป็นอิสสระ หากโกลาหลแห่งนี้ถูกทำลาย ที่นั่นก็จะถูกทำลายไปด้วย “
“ ถึงจะเป็นแบบนั้นแต่พวกเขาก็พอใจเพราะอย่างน้อยก็ยืนยันได้ว่าความคิดของพวกเขาถูกต้อง เพียงแค่ว่าพวกเขาไม่มีความแข็งแกร่งเพียงพอ “
“โกลาหลเทียมที่พวกเขาสร้างขึ้นมานั้นหลังจากที่ผ่านมาหลายปีมันก็มีกลุ่มราชาหน้าใหม่ที่เข้าร่วมกับพวกเขา ตอนนี้ที่นั่นได้ขยายตัวขึ้นไม่รู้กี่เท่า มันถึงกับมีโลกเพิ่มมานับไม่ถ้วน มันราวกับโกลาหลขนาดย่อมแต่โชคร้ายที่โกลาหลเทียมแห่งนี้ไม่ได้รับอิสระที่แท้จริง…” “ บางทีคงมีแค่จ้าวโกลาหลเท่านั้นที่จะทำการสร้างโกลาหลขึ้นมาได้ ! “
กลุ่มราชาใช้เวลาไม่รู้กี่ปีแต่พวกเขาก็ไม่อาจจะทำแบบนั้นได้ เห็นได้ว่าเรื่องนี้ยากแค่ไหน
เมื่อพูดถึงจุดนี้ซุนเมิ่งก็มองไปที่จางหยู “ อาจารย์ ดูเหมือนว่าท่านจะทำได้ ข้าเคยไปที่บรรพกาลมาก่อน ที่นั่นทำให้ข้ารู้สึกได้ว่ามันไม่ได้เกี่ยวข้องกับโกลาหลแห่งนี้….”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก