ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 334

ตอนที่ 334 ข้าคือเฉินกู
ก่อนหน้านี้ กูเฉินดูโกรธแค่ไหน ตอนนี้เขาก็พอใจมากแค่นั้น เขา
พบว่าเด็กน้อยพวกนี้ช่างน่ารักเสียจริง ๆ !
รอยยิ้มกว้างบนใบหน้า และสายตาที่มองไปยังไป่ หลิง มังกรแดง
และสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ ก็เต็มไปด้วยความชื่นชม “ไม่เลว ข้าไม่
ผิดหวังในตัวพวกเจ้า !”
ไป่ หลิงและคนอื่น ๆ ต่างก็พากันอึ้ง พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมท่าที
ของกูเฉินถึงได้เป็นเช่นนี้ได้ ไม่ใช่ว่าเขาโกรธจัดจนอยากจะตบพวก
เขาให้ตายงั้นรึ ?
อินทรีย์หิมะเองก็สับสน “พอใกล้จะตาย ข้าก็กลัวจนตาฝาดเลยรึ!”
“อาจารย์ ท่าน…” มังกรแดงอ้ำอึ้ง
“พวกเจ้าแปลกใจกันสินะ ว่าทำไมข้าถึงไม่โกรธ ?” กูเฉินพูดขึ้นมา
ด้วยรอยยิ้ม
ไป่ หลิงและคนอื่น ๆ พากันพยักหน้า พวกเขาคิดว่าจะโดนกูเฉิน
ลงโทษ แม้ว่าจะไม่โดนฆ่าก็ตาม แต่ตอนนี้กูเฉินกลับไม่ใช่แค่ไม่
ลงโทษ ทั้งยังดูพอใจอีกด้วย
เกิดอะไรขึ้นกัน ?
เมื่อเห็นแบบนั้น กูเฉินก็หันหลังกลับมองไปยังท้องฟ้าด้านหลัง เขา
มองไปยังท้องฟ้าราวกับครุ่นคิดถึงอดีต
ไป่หลิงและคนอื่น ๆ เห็นว่ากูเฉินไม่ได้พูดอะไรออกมา พวกเขาจึง
ไม่กล้าเอ่ยปากพูดและได้แต่รออยู่เงียบ ๆ
สักพักกูเฉินก็หันกลับมามองที่เหล่าสัตว์อสูร ก่อนจะพูดขึ้นอย่างใจ
เย็น “ข้ารู้จักเฉินกู ข้ารู้จักเขาดีกว่าพวกเจ้าด้วยซ้ำ !”
“อะไรนะ !” มังกรแดงอึ้งและมองไปที่กูเฉินด้วยความตะลึง
“อาจารย์ ท่านรู้จักท่านเฉินกูจริง ๆ รึ ?”
ไป่ หลิงขมวดคิ้วและพูดขึ้น “แต่…ท่านบอกไว้ก่อนหน้านี้ว่าท่านไม่
รู้จักท่านเฉินกู ก่อนหน้านี้ท่านโกหกเรารึ ?”
อินทรีย์ปีกฟ้ามองไปที่กูเฉินด้วยความสับสน ด้วยฐานะของกูเฉิน
แล้ว เขาไม่จำเป็นที่จะต้องมาโกหกเลย
ใช่ ต่อหน้ากูเฉินนั้น พวกขอบเขตหลิงซวนและตันซวนได้แต่เรียก
เขาว่าราชา
“เมื่อได้ข้อมูลของเฉินกู ข้าแค่ไม่คิดว่า เฉินกูที่เจ้าพูดถึงจะคือเฉินกู
ที่ข้าจำได้” กูเฉินแสดงท่าทีเฉยเมย เขาไม่ได้โกรธกับการที่ไป่หลิง
สงสัย
“พวกเจ้าคิดว่าเขาเป็นวีรบุรุษจริง ๆ รึ? พวกเจ้าชื่นชมและเคารพเขา
จริง ๆ รึ?” เขาเหมือนจะอยากยืนยันอีกรอบ
ไป่ หลิง มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้ามองหน้ากันก่อนจะพยักหน้า
ไป่ หลิงพูดขึ้นมา “อาจารย์ช่วยบอกพวกเราที ว่าท่านเฉินกูอยู่ที่ไหน
กัน !”
มังกรแดงถามต่อ “ใช่ พวกเราอยากจะพบกับท่านเฉินกู!”
“ทำไมพวกเจ้าถึงอยากจะพบเขา ?” กูเฉินถามด้วยสีหน้าเฉยเมย
มังกรแดงลังเลและพูดขึ้นมา “เราต้องการขอโทษท่านเฉินกู และ
บอกเขาว่าเขาได้พยายามอย่างหนัก ถึงเหล่าสัตว์อสูรจะลืมเลือนเขา
ไป แต่พวกเราไม่มีทางลืมเลือนแน่ ทั้งเกียรติยศทั้งความยิ่งใหญ่ของ
เขา และการเสียสละให้กับเผ่าสัตว์อสูร พวกเราจะจดจำมันไว้และ
เล่าให้กับสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ ฟัง”
ไป่หลิงแสดงสีหน้าจริงจังออกมา “การอุทิศตัวของท่านเฉินกูนั้น
ไม่ควรที่ถูกจะลืมเลือน !”
กูเฉินมองไปที่เหล่าสัตว์อสูรและพอใจอย่างมาก การที่กลุ่มเด็กน้อย
เหล่านี้ที่เคารพเขา ชีวิตนี้ถือว่าคุ้มค่าแล้ว !
“ข้าจะส่งต่อคำพูดของพวกเจ้าไปให้กับเฉินกู ข้าคิดว่าเขาคงพอใจ
อย่างมาก” น้ำเสียงของกูเฉินนั้นดูยินดี “แต่เฉินกูเป็นคนเงียบ ๆ เขา
ไม่ชอบให้คนอื่นมารบกวน แม้แต่ข้าเขาก็ยังไม่อยากพบ พวกเจ้า
อย่าไปตามหาเขาเลย”
ใจของกูเฉินไม่มีทางที่จะสงบแบบนี้ได้อีกแล้ว
เมื่อได้ยินแบบนั้น มังกรแดงก็ส่ายหน้าด้วยท่าทีดื้อด้าน “ไม่ ข้าต้อง
ไปหาท่านเฉินกู !”
ท่าทีของไป่หลิงและอินทรีย์ปีกฟ้าเองก็เด็ดเดี่ยวเช่นกัน “เรามี
บางอย่างต้องไปบอกกับท่านเฉินกู !”
เมื่อเห็นท่าทีดื้อด้านของพวกนั้น อินทรีย์หิมะก็แทบอยากร้องไห้
“ราชาสัตว์อสูรใจเย็นลงได้แล้ว แต่พวกเจ้าก็คิดจะทำให้เขาโกรธ
ขึ้นมาอีกรึไง?”
แต่กูเฉินกลับแสดงท่าทีที่คาดไม่ถึงออกมาอีกรอบ เขากลับยิ้ม
ออกมาไม่ได้โกรธเลยแม้แต่น้อย
“ข้าเข้าใจความรู้สึกของพวกเจ้า แต่เฉินกูตัวจริงอาจจะไม่ได้สมบูรณ์
แบบเหมือนที่พวกเจ้าคิด” กูเฉินไม่ได้แสดงท่าทีหมดความอดทน
เขากลับยิ้มออกมา พวกนี้ไม่ได้ทำให้เขาโกรธเลยแม้แต่น้อย
อินทรีย์หิมะเบิกตากว้างกับท่าทีของกูเฉิน มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง ?
หรือว่าราชาสัตว์อสูรกำลังทำให้พวกนั้นตายใจ ?
ไม่ นี่ไม่ใช่การหลอกให้ตายใจแต่เป็นท่าทีของจริง !
คนที่รู้จักกูเฉินดี จะรู้ว่าเขาไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ใครก็ตามที่ทำให้
เขาโกรธ แม้แต่สัตว์อสูรขอบเขตตุ้นซวนก็จะโดนเขาฆ่าอย่างไร้
ปราณี แต่เมื่อเผชิญหน้ากับไป่หลิง มังกรแดงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ
เขากลับอารมณ์ดีจนน่าแปลกใจ หากไม่รู้ความจริง เขาอาจจะคิดว่า
สัตว์อสูรพวกนี้คือบุตรของกูเฉินด้วยซ้ำ
“ท่านเฉินกูสมบูรณ์แบบ !” มังกรแดงพูดขึ้นด้วยท่าทีโกรธ “ท่าน
อย่าพูดว่าร้ายเช่นนั้น !”
กูเฉินไม่ได้โกรธกับท่าทีของมังกรแดง แต่เมื่อได้ยินคำพูดของมังกร
แดงกูเฉินกลับยิ้มออกมาแทน “เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าเฉินกูนั้น
สมบูรณ์แบบ ?”
“ไม่คิดสงสัยใด ๆ !” มังกรแดงตอบกลับด้วยท่าทีเด็ดเดี่ยว
“พวกเจ้าล่ะ ? พวกเจ้าคิดว่าเฉินกูสมบูรณ์แบบหรือไม่ ?” กูเฉินมอง
ไปที่ไป่หลิงและอินทรีย์ปีกฟ้า
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทั้งสองต่างก็คิดเหมือนกันกับมังกรแดง
กูเฉินยิ้มออกมา สักพักเขาก็พูดขึ้นมาอย่างช้า ๆ “ในเมื่อพวกเจ้า
อยากจะพบกับเฉินกู งั้นข้าก็จะไม่ห้ามพวกเจ้า” เขามองไปทางทั้ง
สามคน ก่อนจะพูดขึ้นอย่างช้า ๆ “จริง ๆ แล้ว…ข้าก็คือเฉินกู!”
ทันทีที่เขาพูดจบ ทุกคนต่างก็นิ่งเงียบ อินทรีย์หิมะ, ไป่หลิง, มังกร
แดง, อินทรีย์ปีกฟ้าและกลุ่มสัตว์อสูรขอบเขตตันซวนต่างก็เบิกตา
กว้างและมองไปที่กูเฉินด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ
“ท่านคือท่านเฉินกู นี่นี่…” มังกรแดงตะลึง
ไป่หลิงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ ต่างก็อ้าปากค้าง พูดอะไรออกมาไม่
ออก ทุกคนต่างก็พากันอึ้งไปกับข่าวนี้
“ไม่ ท่านคืออาจารย์กู ราชาสัตว์อสูร ท่านจะเป็นท่านเฉินกูได้ยังไง!”
ไป่ หลิงส่ายหน้า นางไม่อาจจะยอมรับความจริงข้อนี้ได้ “ท่านมี
หลักฐานหรือไม่ว่า ท่านคือท่านเฉินกูจริง ๆ ?”
อินทรีย์ปีกฟ้าและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ พากันมองกูเฉินด้วยสีหน้าทึ่ง
พวกเขาไม่ยอมให้ใครมาทำลายความเชื่อในตัวเฉินกูที่พวกเขามี
“ฮ่าฮ่า มันก็ง่าย ๆ ไม่ใช่รึ ? เจ้าไปถามเจ้าสำนักเอง พวกเจ้าก็จะรู้” กู
เฉินยิ้ม “เขารู้จักข้าดี เจ้าลองไปถามตัวตนข้ากับเขาดู ข้าคือราชา
สัตว์อสูร ทำไมข้าต้องเสแสร้งเป็นคนอื่นด้วย ?”
กูเฉินหันกลับไปยิ้มให้กับไป่ หลิง “ในป่ าหวงหยวนแห่งนี้ ไม่ได้มี
พวกระดับสูงคนอื่นนอกจากข้า หากข้าไม่ใช่เฉินกูแล้ว ใครจะ
เป็นได้ ?”
ไป่ หลิง มังกรแดงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ เริ่มเชื่อในคำพูดของกูเฉิน
“พวกเจ้าลองกลับชื่อตามนี้ดู เฉินกู พวกเจ้าคิดว่ายังไง ?” กูเฉินพูด
ด้วยรอยยิ้ม
มังกรแดงตะลึง “อาจารย์กู…เฉินกู..” อยู่ ๆ ตาเขาก็เบิกกว้าง “เฉินกู
กลับเป็น…ท่านคือท่านเฉินกู !”
ไป่หลิง อินทรีย์ปีกฟ้าและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ ต่างก็เชื่อในคำพูดของกู
เฉินและมองไปที่กูเฉินด้วยความตะลึง
“ท่านเฉินกู ท่านคือท่านเฉินกู !” มังกรแดงตื่นเต้นขึ้นมา”ดี ฮ่าฮ่า ดี
จริง ๆ ! ข้าได้พบกับท่านเฉินกูแล้ว !”
มันราวกับว่าเขาไม่เคยเห็นกูเฉินมาก่อน
ไป่หลิงและคนอื่น ๆ พากันมองกูเฉินด้วยสายตาที่ยกย่อง นี่คือสายตา
ที่เคารพ แม้แต่อินทรีย์ปีกฟ้าก็ยังตื่นเต้นจนไม่อาจจะปกปิดอารมณ์
ของตัวเองได้
เมื่อเห็นท่าทีดีใจราวกับเด็กน้อย กูเฉินก็รู้สึกดีขึ้นมา นี่คือความรู้สึก
ราวกับว่าลูกของตัวเองเคารพเขา มันคือความรู้สึกภูมิใจที่วิเศษ
“ข้าคือเฉินกู พวกเจ้าไม่ผิดหวังกันหรือไง?” กูเฉินถามด้วยรอยยิ้ม
“ผิดหวังรึ? จะเป็นไปได้ยังไงกัน !” มังกรแดงยิ้มออกมาด้วยความ
ตื่นเต้น “ท่านเฉินกูคืออาจารย์ของพวกเรา เรื่องนี้ถือว่าน่าดีใจที่สุด
แล้ว !”
พวกเขาเคารพกูเฉินในฐานะราชาสัตว์อสูร แต่พวกเขาเคารพเฉินกู
ในฐานะวีรบุรุษ ตอนนี้ทั้งสองคนกลับเป็นคนคนเดียวกัน พวกเขา
จะผิดหวังได้ยังไง ?
กูเฉินยิ้มออกมา “ข้าไม่ได้สมบูรณ์แบบเหมือนที่พวกเจ้าคิดหรอก
ข้ามีข้อเสียมากมาย เพียงแต่พวกเจ้าแค่ไม่รู้ก็เท่านั้น บางทีหลังจากที่
พวกเจ้ารู้จักข้าแล้ว พวกเจ้าอาจจะไม่ได้ชื่นชมข้า”
แน่นอนในอนาคตหากมังกรแดงและคนอื่น ๆ เติบโตขึ้นมา และไม่
คิดเคารพบูชาเขาเหมือนในตอนนี้ เขาก็ไม่คิดโกรธ
ไป่ หลิงและคนอื่น ๆ ยิ้มออกมา พวกเขาไม่มีทางเปลี่ยนความคิดที่มี
ต่อเฉินกูอย่างแน่นอน
เวลาจะพิสูจน์ทุกอย่าง !
“ท่านเฉินกู ท่านโดนจับโดยมนุษย์รึ ?” ไป่หลิงถามด้วยความสงสัย
ก่อนหน้านี้ หากกูเฉินได้ยินคำถามนี้เข้า เขาคงฉีกไป่ หลิงเป็นชิ้น ๆ
แต่ครั้งนี้กูเฉินกลับยิ้มออกมาและพูดขึ้น “แม้ข้าจะไม่รู้ว่าพวกเจ้าได้
ยินมันมาได้ยังไง แต่มนุษย์นั่นเป็นนักฝึกสัตว์อสูรอยู่ขอบเขตหลี่
ซวน…”
ทุกคนต่างก็พากันตั้งใจฟังเรื่องราวของกูเฉินที่เล่าด้วยตัวเอง โอกาส
แบบนี้ช่างหายาก
แม้ว่าไป่ หลิง มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้าจะเคยได้ยินเรื่องนี้มาจาก
จางหยูแล้วรอบหนึ่ง แต่พวกเขาก็ยังคงตั้งใจฟัง ยังไงซะ จางหยูก็ไม่
มีทางรู้ดีไปกว่าตัวกูเฉินเองได้ รายละเอียดยิบย่อยที่จางหยูไม่ได้พูด
ถึงนั้น ตอนนี้มีกูเฉินเล่าให้ฟังเอง
“ท่านกูเฉิน พวกระดับสูงของมนุษย์นั้นแข็งแกร่งจริง ๆ รึ ?” กูเฉิน
เพิ่งจะเล่าตอนที่ตกเป็นทาสจบ มังกรแดงก็ถามขึ้นมา
กูเฉินนึกย้อนถึงการต่อสู้ในอดีต “ใช่! เท่าที่ข้ารู้มาเป้ยหลงคือมนุษย์
ที่แข็งแกร่งที่สุดในรอบหมื่นปี ! ความแข็งแกร่งที่เขามีทัดเทียมกับ
ราชามังกรคนเก่าได้ ข้าไม่อยากให้…”
จนถึงตอนนี้ กูเฉินยังคงพบกับปัญหามากมายจากเรื่องในตอนนั้น
“เอาจริง ๆ แล้วความแข็งแกร่งของข้าในตอนนี้ แข็งแกร่งกว่าเดิม
มาก แต่หากให้ข้ารับมือกับเป้ยหลงอีกรอบ ข้าอาจจะยังพ่ายแพ้อยู่!”
คนที่ไม่เคยได้รับมือกับเป้ยหลงด้วยตัวเอง ไม่มีทางเข้าใจพลังของ
เป้ยหลงได้ !
การเผชิญหน้ากับเป้ยหลง แล้วยังรอดมาได้ กูเฉินต้องขอบคุณโชค
ของตัวเอง !