ระบบเจ้าสำนัก นิยาย บท 333
ตอนที่ 333 คลายปม
ไป่หลิง มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้า ต่างก็พร้อมที่จะโดนลงโทษ
โดยกูเฉิน พวกเขาหลับตาลงและรอรับบทลงโทษ แต่เมื่อเวลาผ่าน
ไปก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เลย
เมื่อลืมตาขึ้นพวกเขาก็พบว่า กูเฉินมองมาที่พวกเขาอย่างใจเย็น ความ
โกรธที่พวกเขาคิดภาพเอาไว้ไม่ได้มีให้เห็น กูเฉินดูใจเย็นและสงบ
จนน่าแปลกใจ แต่พวกเขาไม่ได้สบายใจเลย ความสงบนี้เหมือนกับ
ความสงบก่อนจะเกิดพายุ กูเฉินดูสงบแต่ไม่มีใครบอกได้ว่าเขาจะ
ระเบิดออกมาตอนไหน หากเกิดการระเบิดขึ้นมา การระเบิดครั้งนี้
คงทำให้โลกต้องพบกับภัยพิบัติ
อินทรีย์หิมะเหงื่อตก ยิ่งกูเฉินดูสงบเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกลัวเท่านั้น หาก
กูเฉินระเบิดออกมาโดยตรง บางทีทั้งสามอาจจะไม่ได้บาดเจ็บมาก
นัก แต่การที่กูเฉินเก็บกดความโกรธเอาไว้ ยิ่งเก็บก็ยิ่งหนักหนาและ
เมื่อมันระเบิดออกมา มันคงน่ากลัวเกินกว่าที่เขาจะทนรับไว้
“ราชาสัตว์อสูรโกรธแล้ว !” อินทรีย์หิมะแสดงสีหน้าสิ้นหวังออกมา
ฉากมากมายนับไม่ถ้วนโผล่ขึ้นมาในหัวของเขา เขาถึงกับคิดว่าราชา
สัตว์อสูรจะฆ่าเขาด้วย ที่ยอดเขาแห่งนั้นปกคลุมไปด้วยความเงียบ
กูเฉินมองไปยังทั้งสามคนด้วยสีหน้าเฉยเมย ไม่อาจจะบอกได้เลยว่า
เขารู้สึกยังไง
ยิ่งกูเฉินมองนานเท่าไหร่ไป่ หลิงก็ยิ่งรู้สึกกดดันมากเท่านั้น แรง
กดดันนี้แทบทำให้นางหายใจไม่ออก
สักพักกูเฉินก็พูดขึ้นมา เขามองไปที่ไป่ หลิงและพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา
“พวกเจ้าชื่นชมและเคารพเฉินกูผู้นี้จริง ๆ รึ? แม้ว่าเขาจะเคยเป็นทาส
ของมนุษย์น่ะเนี่ยนะ?”
“อาจารย์ ท่านอย่าดูถูกท่านเฉินกูจะได้รึไม่ ?” มังกรแดงพูดขึ้น
“ใช่ ถึงท่านเฉินกูจะเคยเป็นทาสของมนุษย์ แต่แล้วมันยังไง? อย่างไร
เสีย พวกเราก็ไม่อาจจะดูถูกเขาได้ ท่านเฉินกูนั้นน่าชื่นชมและเคารพ!
เพราะนับจากอดีตมา มีสัตว์อสูรมากมายที่ตกเป็นทาส แต่มีแค่ท่าน
เฉินกูเท่านั้น ที่ได้รับอิสระกลับมาด้วยความฉลาดที่เขามี ! เอาจริง ๆ
แล้วหากเป็นท่าน ท่านอาจจะทำได้ไม่ดีเท่ากับท่านเฉินกูก็ได้ !”
“บังอาจ !” อินทรีย์หิมะตะลึงเมื่อได้ยินที่มังกรแดงพูด เขาอยากที่จะ
ตบสั่งสอนมังกรแดงจริง ๆ
กูเฉินโบกมือและมองไปที่มังกรแดง “เจ้าว่ามาต่อ”
มังกรแดงไม่เข้าใจว่ากูเฉินคิดอะไร แต่หากเป็นเรื่องเฉินกูแล้ว แม้ว่า
อีกฝ่ายจะเป็นราชาสัตว์อสูร แต่เขาก็ไม่คิดจะยอมแพ้ในเรื่องนี้ เขา
พูดขึ้นด้วยท่าทีเด็ดเดี่ยว “พวกเราเคารพท่านเฉินกู ไม่ใช่เพราะ
สายเลือดของเขา ไม่ใช่เพราะการที่เป็นสัตว์อสูรศักด์ิสิทธ์ิ แต่เพราะ
ความไม่ยอมแพ้แม้ว่าจะด้อยกว่า เขาได้เปลี่ยนชะตาของตัวเองด้วย
ความฉลาดที่มี เขาถึงได้รับอิสระกลับมา”
ไป่ หลิงพยักหน้า “จิตใจของเขาคู่ควรที่สัตว์อสูรทั้งมวลจะเอาเป็น
แบบอย่าง !”
อินทรีย์ปีกฟ้าคิดสักพักและพูดขึ้นมา “อาจารย์ ท่านลงโทษเราก็ได้
หรือจะฆ่าเราก็ได้ แต่ยังไงซะความเคารพและความชื่นชมที่เรามีต่อ
ท่านเฉินกู ก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง !”
เมื่อได้ยินที่พวกนั้นบอกมา อินทรีย์หิมะก็ตัวสั่น เขารู้ว่าตอนนี้ถึง
เวลาตายแล้ว !
พวกไป่หลิงคือศิษย์สำนักคังเฉียง ใช่ว่าจะตายได้ ถึงแม้ว่าจะทำให้
ราชาสัตว์อสูรไม่พอใจ แต่ราชาสัตว์อสูรก็ไม่อาจสังหารพวกเขาได้
ทว่าความโกรธที่ราชาสัตว์อสูรมีนั้นก็ต้องระบายมันออกมา ในที่นี้
คงมีแค่เขาที่ต้องรับบทลงโทษไม่ใช่พวกศิษย์สำนักคังเฉียง
“ข้าคงตายไปสักแปดรอบได้ !” อินทรีย์หิมะแทบอยากร้องไห้ออกมา
เขาถามกับตัวเองว่า เขาอยู่ในป่าหวงหยวนเขตลึกมากี่ปี เขาไม่เคย
ทำผิดพลาดใด ๆ แต่ตอนนี้เขากลับต้องมารับความโกรธจากราชา
สัตว์อสูรเพราะความผิดของผู้อื่น…
อินทรีย์หิมะกำหมัดแน่น สายตาเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “ข้าไม่
เต็มใจ !”
แต่เขาจะทำอะไรได้ ?
ต่อหน้าราชาสัตว์อสูร นี่ไม่ต้องนับสัตว์อสูรขอบเขตหลิงซวนขั้นสูง
เลย แม้แต่พวกสัตว์อสูรขอบเขตตุ้นซวนก็ไม่อาจจะต้านทานได้
อินทรีย์หิมะก้มหน้าลง ใบหน้าของเขาซีดเผือดราวกับร่างกายไม่มี
เลือดอยู่
กูเฉินมองไปยังทั้งสามอยู่นาน ก่อนจะหัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ฮ่า!” เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นมาเรื่อย ๆ จนสุดท้ายก็ดังราวกับ
ฟ้าผ่า กระทั่งยอดเขาแห่งนั้นถึงกับสั่นไหวอย่างรุนแรง
ครืน !
ยอดเขาน้ำแข็งที่ห่างออกไปหลายกิโลเมตรอยู่ ๆ ก็ถล่มลงมา แรง
ถล่มของมันถึงกับทำให้เหล่าสัตว์อสูรมากมายต้องหลบหนีไปด้วย
ความกลัว
ไป่หลิง มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้า รวมไปถึงสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ พา
กันกลั้นหายใจด้วยความกังวล
“พวกเจ้าไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าพวกเจ้ารึ?” กูเฉินหยุดหัวเราะ สายตาเขา
เต็มไปด้วยความเย็นชา
อินทรีย์หิมะตกตะลึง “เอาแล้ว ราชาสัตว์อสูรจะลงมือแล้ว !”
ไป่หลิง มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้าต่างก็มองหน้ากัน สุดท้ายไป่หลิง
ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดขึ้นมา “กลัว แน่นอนว่าพวกเรากลัว แต่
หากเราตายและสามารถรักษาชื่อเสียงของท่านเฉินกูเอาไว้ได้ งั้นเรา
ก็ยอม!”
“ใช่ ข้าจะใช้ชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องชื่อเสียงของท่านเฉินกู!”
“ท่านเฉินกู มิอาจปล่อยให้ใครดูหมิ่นได้ !”
มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้าต่างก็แสดงท่าทีของตนออกมาอย่างชัดเจน
รอยยิ้มบนใบหน้ากูเฉินดูสดใสขึ้นมา “พวกเจ้ายอมตายเพื่อรักษา
ชื่อเสียงของเฉินกูงั้นรึ ?”
ไป่หลิง มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้าต่างก็แสดงท่าทีเด็ดเดี่ยวออกมา
พวกเขามองไปที่กูเฉิน แต่สายตาพวกเขาไม่ได้มีความลังเลเลยแม้แต่
น้อย ส่วนลูกน้องที่อยู่ด้านหลังของพวกเขา ต่างก็สนับสนุนหัวหน้า
ของตัวเอง พวกเขาได้ยินเรื่องที่ทั้งสามเล่ามาแล้ว เรื่องราวของเฉินกู
ที่เจ้าสำนักพูดถึง เนื่องจากเจ้าสำนักเป็นคนเล่ามันออกมาเอง งั้นมัน
ก็คือความจริง ถึงพวกเขาจะไม่ได้เคารพเฉินกูสุดโต่งเหมือนทั้งสาม
คนนี้ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคารพเลย
“ดี ดีมาก !” กูเฉินแสดงสีหน้าโกรธออกมาพร้อมกับแผ่จิตสังหารที่
รุนแรงขึ้น
เขามองไปที่ไป่หลิง มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้ารวมไปถึงสัตว์อสูร
ด้านหลัง ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อย่าหาว่าข้าไม่ให้
โอกาสพวกเจ้า พวกเจ้าบอกเองว่าเฉินกูคือวีรบุรุษของสัตว์อสูร แต่
เขาก็ไม่อาจหนีจากเงื้อมมือของพวกมนุษย์ได้ ดังนั้นจึงไม่มีสิทธิจะ
เป็นวีรบุรุษ หากเจ้าบอกเหตุผลที่ฟังขึ้น ข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า”
กูเฉินเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะมองไปที่มังกรแดง “เจ้า!”
เมื่อถูกเรียกชื่อ มังกรแดงก็ถึงกับสลด มีสัตว์อสูรอยู่มากมายแต่
ทำไมต้องเรียกเขาเป็นคนแรก ?
เขาเห็นสีหน้าของกูเฉิน และอดไม่ได้ที่จะลังเลอยู่สักพักแล้วกัดฟัน
พูดขึ้น “พรสวรรค์ของท่านเฉินกูสูงส่งมาก ใช้เวลาแค่ไม่กี่ร้อยปีก็
ก้าวขึ้นมาถึงระดับสูงสุดได้…เขาอยู่ขอบเขตตุ้นซวนขั้นสมบูรณ์
และกลายเป็นพวกระดับสูงของเผ่าสัตว์อสูร! ท่านเฉินกูได้กลายเป็น
พวกระดับสูงและสามารถใช้ชีวิตที่สุขสบายได้ แต่เมื่อเห็นการเป็นอยู่
ของเหล่าสัตว์อสูรที่ยากลำบากและต้องเผชิญหน้ากับภัยคุกคามจาก
พวกนักฝึกสัตว์อสูร ดังนั้นท่านเฉินกูจึงตัดสินใจที่จะลงมือ !”
“เขาเพียงลำพังได้ฝ่าเข้ามาในโลกมนุษย์และทำการฆ่าพวกนักฝึก
สัตว์อสูร….”
“สมาคมนักฝึกสัตว์อสูรที่อยู่ในยุครุ่งโรจน์ แต่กลับถูกท่านเฉินกู
ทำลาย จนลดอำนาจลดลง…”
ยิ่งมังกรแดงพูดออกมามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งตื่นเต้นมากเท่านั้น
เขาไม่ได้สนใจท่าทีของกูเฉิน “ท่านเฉินกูถึงกับเริ่มสู้กับคนที่แข็งแกร่ง
ที่สุดของมนุษย์ ! การต่อสู้นั้นทำให้ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ดูด้อย
ไปเลย…”
“สุดท้าย ท่านเฉินกูก็ได้กลับมายังป่ าหวงหยวน และใช้ชีวิตอยู่เงียบ ๆ
คอยคุ้มกันเหล่าสัตว์อสูรจากเงามืด แต่ไม่มีใครในโลกนี้ที่จำท่าน
เฉินกูได้ ไม่มีใครรู้ถึงบุญคุณที่ท่านเฉินกูมีให้กับเหล่าสัตว์อสูร”
สุดท้ายดวงตาของมังกรแดงก็เบิกกว้าง
“ท่านเฉินกูเป็นถึงสัตว์อสูรศักด์ิสิทธ์ิที่สมบูรณ์แบบ เขาสูงส่ง, ฉลาด,
เด็ดเดี่ยว, รอบคอบ, เป็นวีรบุรุษและรักษาคำพูด…บุคลิกที่ดีแทบ
ทั้งหมดอยู่ในตัวเขา หากไม่มีเขาคงไม่มีเผ่าสัตว์อสูรในตอนนี้…เขา
คือวีรบุรุษและเกียรติยศของสัตว์อสูร !”
มังกรแดงเงยหน้าขึ้นมามองกูเฉิน “แม้ว่าท่านจะสังหารข้า แต่ก็ไม่
อาจจะเปลี่ยนแปลงความเคารพที่ข้ามีต่อท่านเฉินกูได้”
อย่างที่เขาเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยเคารพใคร แต่เมื่อเป็น
เฉินกูแล้ว เขายอมทุกอย่าง !
สายตาที่เต็มไปด้วยการเทิดทูนนี้ไม่อาจจะปลอมขึ้นมาได้ !
ไป่หลิง อินทรีย์ปีกฟ้าและสัตว์อสูรที่เหลือต่างก็แสดงสีหน้าแบบ
นั้นออกมา !
แม้แต่อินทรีย์หิมะ เมื่อได้ยินเรื่องเล่าจากมังกรแดง ก็อดไม่ได้ที่จะ
ลังเลและพึมพำออกมา “ท่านเฉินกูผู้นี้…หากเรื่องนี้เป็นความจริง
งั้นเขาก็เป็นวีรบุรุษของสัตว์อสูร !”
จากนั้นเขาก็ปิดปากเงียบและแอบมองไปที่กูเฉิน เมื่อเห็นว่ากูเฉิน
ไม่ได้มองมาที่เขา เขาก็แอบปาดเหงื่อและถอนหายใจออกมาด้วย
ความโล่งอก “ข้าเคลิ้มไปตามเจ้าพวกบ้านี้รึ ? หากเรื่องนี้เป็นความ
จริง ! หากเผ่าสัตว์อสูรมีคนแบบนั้นอยู่จริง แล้วทำไมข้าถึงไม่เคยได้
ยินมาก่อน ?”
ตอนนั้นเองไป่ หลิงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ ต่างก็ใจเย็น และมองไปที่
กูเฉิน
อินทรีย์หิมะทั้งหวาดกลัวและกังวล
“สูงส่ง, ฉลาดและเด็ดเดี่ยว…” กูเฉินพึมพำและมองไปที่มังกรแดง
ก่อนจะถามขึ้นมา “พวกเจ้าคิดแบบนั้นจริง ๆ รึ ?”
เรื่องนี้คือเรื่องของเขา ถึงแม้ว่าจะมีรายละเอียดบางอย่างที่ไม่เหมือนกัน
แต่ผลลัพธ์นั้นกลับเหมือนกัน มันก็แค่…เขาไม่เคยค้นพบข้อดีใน
เรื่องนี้เลย !
ตลอดมา เขามองว่าประสบการณ์เหล่านั้นคือความอัปยศ แต่ในสายตา
ของมังกรแดงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ มันกลับเป็นความชื่นชมและ
เคารพแทน เขาเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ กล้ำกลืนความอัปยศอดสู
และไม่เคยปล่อยวาง
เขาใช้ความฉลาดของตัวเองทลายชะตากรรมที่ตีกรอบเขาไว้….หาก
มองย้อนกลับไป แม้แต่ตัวกูเฉินเองก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมตัวเขาเอง
เขาถึงกับภูมิใจด้วย !
“กลับเป็นว่า…ข้าคิดผิดมาโดยตลอด !” กูเฉินถอนหายใจออกมา
“อดีตที่ผ่านมานี้ไม่ใช่ความอัปยศ มันเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจ ! มันคือ
สมบัติในชีวิตข้า !”
ไป่หลิง มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้า ต่างก็พร้อมที่จะโดนลงโทษ
โดยกูเฉิน พวกเขาหลับตาลงและรอรับบทลงโทษ แต่เมื่อเวลาผ่าน
ไปก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เลย
เมื่อลืมตาขึ้นพวกเขาก็พบว่า กูเฉินมองมาที่พวกเขาอย่างใจเย็น ความ
โกรธที่พวกเขาคิดภาพเอาไว้ไม่ได้มีให้เห็น กูเฉินดูใจเย็นและสงบ
จนน่าแปลกใจ แต่พวกเขาไม่ได้สบายใจเลย ความสงบนี้เหมือนกับ
ความสงบก่อนจะเกิดพายุ กูเฉินดูสงบแต่ไม่มีใครบอกได้ว่าเขาจะ
ระเบิดออกมาตอนไหน หากเกิดการระเบิดขึ้นมา การระเบิดครั้งนี้
คงทำให้โลกต้องพบกับภัยพิบัติ
อินทรีย์หิมะเหงื่อตก ยิ่งกูเฉินดูสงบเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกลัวเท่านั้น หาก
กูเฉินระเบิดออกมาโดยตรง บางทีทั้งสามอาจจะไม่ได้บาดเจ็บมาก
นัก แต่การที่กูเฉินเก็บกดความโกรธเอาไว้ ยิ่งเก็บก็ยิ่งหนักหนาและ
เมื่อมันระเบิดออกมา มันคงน่ากลัวเกินกว่าที่เขาจะทนรับไว้
“ราชาสัตว์อสูรโกรธแล้ว !” อินทรีย์หิมะแสดงสีหน้าสิ้นหวังออกมา
ฉากมากมายนับไม่ถ้วนโผล่ขึ้นมาในหัวของเขา เขาถึงกับคิดว่าราชา
สัตว์อสูรจะฆ่าเขาด้วย ที่ยอดเขาแห่งนั้นปกคลุมไปด้วยความเงียบ
กูเฉินมองไปยังทั้งสามคนด้วยสีหน้าเฉยเมย ไม่อาจจะบอกได้เลยว่า
เขารู้สึกยังไง
ยิ่งกูเฉินมองนานเท่าไหร่ไป่ หลิงก็ยิ่งรู้สึกกดดันมากเท่านั้น แรง
กดดันนี้แทบทำให้นางหายใจไม่ออก
สักพักกูเฉินก็พูดขึ้นมา เขามองไปที่ไป่ หลิงและพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา
“พวกเจ้าชื่นชมและเคารพเฉินกูผู้นี้จริง ๆ รึ? แม้ว่าเขาจะเคยเป็นทาส
ของมนุษย์น่ะเนี่ยนะ?”
“อาจารย์ ท่านอย่าดูถูกท่านเฉินกูจะได้รึไม่ ?” มังกรแดงพูดขึ้น
“ใช่ ถึงท่านเฉินกูจะเคยเป็นทาสของมนุษย์ แต่แล้วมันยังไง? อย่างไร
เสีย พวกเราก็ไม่อาจจะดูถูกเขาได้ ท่านเฉินกูนั้นน่าชื่นชมและเคารพ!
เพราะนับจากอดีตมา มีสัตว์อสูรมากมายที่ตกเป็นทาส แต่มีแค่ท่าน
เฉินกูเท่านั้น ที่ได้รับอิสระกลับมาด้วยความฉลาดที่เขามี ! เอาจริง ๆ
แล้วหากเป็นท่าน ท่านอาจจะทำได้ไม่ดีเท่ากับท่านเฉินกูก็ได้ !”
“บังอาจ !” อินทรีย์หิมะตะลึงเมื่อได้ยินที่มังกรแดงพูด เขาอยากที่จะ
ตบสั่งสอนมังกรแดงจริง ๆ
กูเฉินโบกมือและมองไปที่มังกรแดง “เจ้าว่ามาต่อ”
มังกรแดงไม่เข้าใจว่ากูเฉินคิดอะไร แต่หากเป็นเรื่องเฉินกูแล้ว แม้ว่า
อีกฝ่ายจะเป็นราชาสัตว์อสูร แต่เขาก็ไม่คิดจะยอมแพ้ในเรื่องนี้ เขา
พูดขึ้นด้วยท่าทีเด็ดเดี่ยว “พวกเราเคารพท่านเฉินกู ไม่ใช่เพราะ
สายเลือดของเขา ไม่ใช่เพราะการที่เป็นสัตว์อสูรศักด์ิสิทธ์ิ แต่เพราะ
ความไม่ยอมแพ้แม้ว่าจะด้อยกว่า เขาได้เปลี่ยนชะตาของตัวเองด้วย
ความฉลาดที่มี เขาถึงได้รับอิสระกลับมา”
ไป่ หลิงพยักหน้า “จิตใจของเขาคู่ควรที่สัตว์อสูรทั้งมวลจะเอาเป็น
แบบอย่าง !”
อินทรีย์ปีกฟ้าคิดสักพักและพูดขึ้นมา “อาจารย์ ท่านลงโทษเราก็ได้
หรือจะฆ่าเราก็ได้ แต่ยังไงซะความเคารพและความชื่นชมที่เรามีต่อ
ท่านเฉินกู ก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง !”
เมื่อได้ยินที่พวกนั้นบอกมา อินทรีย์หิมะก็ตัวสั่น เขารู้ว่าตอนนี้ถึง
เวลาตายแล้ว !
พวกไป่หลิงคือศิษย์สำนักคังเฉียง ใช่ว่าจะตายได้ ถึงแม้ว่าจะทำให้
ราชาสัตว์อสูรไม่พอใจ แต่ราชาสัตว์อสูรก็ไม่อาจสังหารพวกเขาได้
ทว่าความโกรธที่ราชาสัตว์อสูรมีนั้นก็ต้องระบายมันออกมา ในที่นี้
คงมีแค่เขาที่ต้องรับบทลงโทษไม่ใช่พวกศิษย์สำนักคังเฉียง
“ข้าคงตายไปสักแปดรอบได้ !” อินทรีย์หิมะแทบอยากร้องไห้ออกมา
เขาถามกับตัวเองว่า เขาอยู่ในป่าหวงหยวนเขตลึกมากี่ปี เขาไม่เคย
ทำผิดพลาดใด ๆ แต่ตอนนี้เขากลับต้องมารับความโกรธจากราชา
สัตว์อสูรเพราะความผิดของผู้อื่น…
อินทรีย์หิมะกำหมัดแน่น สายตาเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “ข้าไม่
เต็มใจ !”
แต่เขาจะทำอะไรได้ ?
ต่อหน้าราชาสัตว์อสูร นี่ไม่ต้องนับสัตว์อสูรขอบเขตหลิงซวนขั้นสูง
เลย แม้แต่พวกสัตว์อสูรขอบเขตตุ้นซวนก็ไม่อาจจะต้านทานได้
อินทรีย์หิมะก้มหน้าลง ใบหน้าของเขาซีดเผือดราวกับร่างกายไม่มี
เลือดอยู่
กูเฉินมองไปยังทั้งสามอยู่นาน ก่อนจะหัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า
ฮ่า!” เสียงหัวเราะของเขาดังขึ้นมาเรื่อย ๆ จนสุดท้ายก็ดังราวกับ
ฟ้าผ่า กระทั่งยอดเขาแห่งนั้นถึงกับสั่นไหวอย่างรุนแรง
ครืน !
ยอดเขาน้ำแข็งที่ห่างออกไปหลายกิโลเมตรอยู่ ๆ ก็ถล่มลงมา แรง
ถล่มของมันถึงกับทำให้เหล่าสัตว์อสูรมากมายต้องหลบหนีไปด้วย
ความกลัว
ไป่หลิง มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้า รวมไปถึงสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ พา
กันกลั้นหายใจด้วยความกังวล
“พวกเจ้าไม่กลัวว่าข้าจะฆ่าพวกเจ้ารึ?” กูเฉินหยุดหัวเราะ สายตาเขา
เต็มไปด้วยความเย็นชา
อินทรีย์หิมะตกตะลึง “เอาแล้ว ราชาสัตว์อสูรจะลงมือแล้ว !”
ไป่หลิง มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้าต่างก็มองหน้ากัน สุดท้ายไป่หลิง
ก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดขึ้นมา “กลัว แน่นอนว่าพวกเรากลัว แต่
หากเราตายและสามารถรักษาชื่อเสียงของท่านเฉินกูเอาไว้ได้ งั้นเรา
ก็ยอม!”
“ใช่ ข้าจะใช้ชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องชื่อเสียงของท่านเฉินกู!”
“ท่านเฉินกู มิอาจปล่อยให้ใครดูหมิ่นได้ !”
มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้าต่างก็แสดงท่าทีของตนออกมาอย่างชัดเจน
รอยยิ้มบนใบหน้ากูเฉินดูสดใสขึ้นมา “พวกเจ้ายอมตายเพื่อรักษา
ชื่อเสียงของเฉินกูงั้นรึ ?”
ไป่หลิง มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้าต่างก็แสดงท่าทีเด็ดเดี่ยวออกมา
พวกเขามองไปที่กูเฉิน แต่สายตาพวกเขาไม่ได้มีความลังเลเลยแม้แต่
น้อย ส่วนลูกน้องที่อยู่ด้านหลังของพวกเขา ต่างก็สนับสนุนหัวหน้า
ของตัวเอง พวกเขาได้ยินเรื่องที่ทั้งสามเล่ามาแล้ว เรื่องราวของเฉินกู
ที่เจ้าสำนักพูดถึง เนื่องจากเจ้าสำนักเป็นคนเล่ามันออกมาเอง งั้นมัน
ก็คือความจริง ถึงพวกเขาจะไม่ได้เคารพเฉินกูสุดโต่งเหมือนทั้งสาม
คนนี้ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เคารพเลย
“ดี ดีมาก !” กูเฉินแสดงสีหน้าโกรธออกมาพร้อมกับแผ่จิตสังหารที่
รุนแรงขึ้น
เขามองไปที่ไป่หลิง มังกรแดงและอินทรีย์ปีกฟ้ารวมไปถึงสัตว์อสูร
ด้านหลัง ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อย่าหาว่าข้าไม่ให้
โอกาสพวกเจ้า พวกเจ้าบอกเองว่าเฉินกูคือวีรบุรุษของสัตว์อสูร แต่
เขาก็ไม่อาจหนีจากเงื้อมมือของพวกมนุษย์ได้ ดังนั้นจึงไม่มีสิทธิจะ
เป็นวีรบุรุษ หากเจ้าบอกเหตุผลที่ฟังขึ้น ข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า”
กูเฉินเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะมองไปที่มังกรแดง “เจ้า!”
เมื่อถูกเรียกชื่อ มังกรแดงก็ถึงกับสลด มีสัตว์อสูรอยู่มากมายแต่
ทำไมต้องเรียกเขาเป็นคนแรก ?
เขาเห็นสีหน้าของกูเฉิน และอดไม่ได้ที่จะลังเลอยู่สักพักแล้วกัดฟัน
พูดขึ้น “พรสวรรค์ของท่านเฉินกูสูงส่งมาก ใช้เวลาแค่ไม่กี่ร้อยปีก็
ก้าวขึ้นมาถึงระดับสูงสุดได้…เขาอยู่ขอบเขตตุ้นซวนขั้นสมบูรณ์
และกลายเป็นพวกระดับสูงของเผ่าสัตว์อสูร! ท่านเฉินกูได้กลายเป็น
พวกระดับสูงและสามารถใช้ชีวิตที่สุขสบายได้ แต่เมื่อเห็นการเป็นอยู่
ของเหล่าสัตว์อสูรที่ยากลำบากและต้องเผชิญหน้ากับภัยคุกคามจาก
พวกนักฝึกสัตว์อสูร ดังนั้นท่านเฉินกูจึงตัดสินใจที่จะลงมือ !”
“เขาเพียงลำพังได้ฝ่าเข้ามาในโลกมนุษย์และทำการฆ่าพวกนักฝึก
สัตว์อสูร….”
“สมาคมนักฝึกสัตว์อสูรที่อยู่ในยุครุ่งโรจน์ แต่กลับถูกท่านเฉินกู
ทำลาย จนลดอำนาจลดลง…”
ยิ่งมังกรแดงพูดออกมามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งตื่นเต้นมากเท่านั้น
เขาไม่ได้สนใจท่าทีของกูเฉิน “ท่านเฉินกูถึงกับเริ่มสู้กับคนที่แข็งแกร่ง
ที่สุดของมนุษย์ ! การต่อสู้นั้นทำให้ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ดูด้อย
ไปเลย…”
“สุดท้าย ท่านเฉินกูก็ได้กลับมายังป่ าหวงหยวน และใช้ชีวิตอยู่เงียบ ๆ
คอยคุ้มกันเหล่าสัตว์อสูรจากเงามืด แต่ไม่มีใครในโลกนี้ที่จำท่าน
เฉินกูได้ ไม่มีใครรู้ถึงบุญคุณที่ท่านเฉินกูมีให้กับเหล่าสัตว์อสูร”
สุดท้ายดวงตาของมังกรแดงก็เบิกกว้าง
“ท่านเฉินกูเป็นถึงสัตว์อสูรศักด์ิสิทธ์ิที่สมบูรณ์แบบ เขาสูงส่ง, ฉลาด,
เด็ดเดี่ยว, รอบคอบ, เป็นวีรบุรุษและรักษาคำพูด…บุคลิกที่ดีแทบ
ทั้งหมดอยู่ในตัวเขา หากไม่มีเขาคงไม่มีเผ่าสัตว์อสูรในตอนนี้…เขา
คือวีรบุรุษและเกียรติยศของสัตว์อสูร !”
มังกรแดงเงยหน้าขึ้นมามองกูเฉิน “แม้ว่าท่านจะสังหารข้า แต่ก็ไม่
อาจจะเปลี่ยนแปลงความเคารพที่ข้ามีต่อท่านเฉินกูได้”
อย่างที่เขาเคยบอกไว้ก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยเคารพใคร แต่เมื่อเป็น
เฉินกูแล้ว เขายอมทุกอย่าง !
สายตาที่เต็มไปด้วยการเทิดทูนนี้ไม่อาจจะปลอมขึ้นมาได้ !
ไป่หลิง อินทรีย์ปีกฟ้าและสัตว์อสูรที่เหลือต่างก็แสดงสีหน้าแบบ
นั้นออกมา !
แม้แต่อินทรีย์หิมะ เมื่อได้ยินเรื่องเล่าจากมังกรแดง ก็อดไม่ได้ที่จะ
ลังเลและพึมพำออกมา “ท่านเฉินกูผู้นี้…หากเรื่องนี้เป็นความจริง
งั้นเขาก็เป็นวีรบุรุษของสัตว์อสูร !”
จากนั้นเขาก็ปิดปากเงียบและแอบมองไปที่กูเฉิน เมื่อเห็นว่ากูเฉิน
ไม่ได้มองมาที่เขา เขาก็แอบปาดเหงื่อและถอนหายใจออกมาด้วย
ความโล่งอก “ข้าเคลิ้มไปตามเจ้าพวกบ้านี้รึ ? หากเรื่องนี้เป็นความ
จริง ! หากเผ่าสัตว์อสูรมีคนแบบนั้นอยู่จริง แล้วทำไมข้าถึงไม่เคยได้
ยินมาก่อน ?”
ตอนนั้นเองไป่ หลิงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ ต่างก็ใจเย็น และมองไปที่
กูเฉิน
อินทรีย์หิมะทั้งหวาดกลัวและกังวล
“สูงส่ง, ฉลาดและเด็ดเดี่ยว…” กูเฉินพึมพำและมองไปที่มังกรแดง
ก่อนจะถามขึ้นมา “พวกเจ้าคิดแบบนั้นจริง ๆ รึ ?”
เรื่องนี้คือเรื่องของเขา ถึงแม้ว่าจะมีรายละเอียดบางอย่างที่ไม่เหมือนกัน
แต่ผลลัพธ์นั้นกลับเหมือนกัน มันก็แค่…เขาไม่เคยค้นพบข้อดีใน
เรื่องนี้เลย !
ตลอดมา เขามองว่าประสบการณ์เหล่านั้นคือความอัปยศ แต่ในสายตา
ของมังกรแดงและสัตว์อสูรตัวอื่น ๆ มันกลับเป็นความชื่นชมและ
เคารพแทน เขาเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ กล้ำกลืนความอัปยศอดสู
และไม่เคยปล่อยวาง
เขาใช้ความฉลาดของตัวเองทลายชะตากรรมที่ตีกรอบเขาไว้….หาก
มองย้อนกลับไป แม้แต่ตัวกูเฉินเองก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมตัวเขาเอง
เขาถึงกับภูมิใจด้วย !
“กลับเป็นว่า…ข้าคิดผิดมาโดยตลอด !” กูเฉินถอนหายใจออกมา
“อดีตที่ผ่านมานี้ไม่ใช่ความอัปยศ มันเป็นเรื่องที่น่าภูมิใจ ! มันคือ
สมบัติในชีวิตข้า !”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบเจ้าสำนัก