ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 120
ตอนที่ 120 ตั้งใจบำเพ็ญเพียร ก้าวหน้า…
นี่เป็นกำแพงป้องกันของค่ายกลหรือ
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินจวิ้นจวิ้นที่อยู่ข้างบน อันหลินก็ลูบหัวตัวเองอย่างปวดใจ ยิ้มอย่างสอพลอแล้วพูดว่า “แหะๆ เมื่อครู่ข้าพูดว่า ขอโทษที่รบกวนเจ้า ไว้พบกันใหม่”
“อ้อ ข้างหลังยังมีอีกประโยคไม่ใช่หรือ” หลินจวิ้นจวิ้นพูดแกมแสยะยิ้มมุมปาก
“มีประโยคหลังด้วยหรือ”
ดวงตาของอันหลินกลายเป็นสีขาว แสร้งทำเป็นกวาดตามองรอบตัวอย่างสับสน จากนั้นปลายนิ้วก็ปล่อยพลังออกมาโจมตีตำแหน่งหนึ่งกลางอากาศ
โครม!
ค่ายกลถูกทะลวงจนเกิดเป็นรูโหว่
ร่างของเขาตกลงไปอีกครั้ง เขาพูดอย่างลำพองใจว่า “ประโยคหลังคือ นกกระเรียนมงกุฎแดงที่เจ้าวาดตลกมากจริงๆ ฮ่าๆ ๆ…”
หลินจวิ้นจวิ้นถลึงตา หน้าอกกระเพื่อมอย่างแรง โมโหแทบทนไม่ไหวแล้ว
สงบสติอารมณ์… สงบสติอารมณ์…
ทว่าสุดท้าย นางก็รู้สึกปวดใจอย่างรุนแรง กัดฟันพูดว่า
“อันหลิน…ข้าจะจำเจ้าไว้!”
อันหลินได้ดิ่งหน้าผาอย่างอิสระอีกครั้ง ความรู้สึกไร้แรงโน้มถ่วงถาโถมมา ความเร็วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในท่าใด ปล่อยให้ร่างกายของตัวเองร่วงหล่นอย่างรวดเร็ว
ลมพัดกระโชก ทิวทัศน์รอบตัวกำลังเปลี่ยนไปฉับไว
ไม่นาน
เขาก็รู้สึกถึงกลิ่นอายของภูเขา ได้สัมผัสพลังของลม
พลังบางอย่างกำลังชูร่างกายไว้ ทำให้ความเร็วของเขาค่อยๆ สม่ำเสมอ
แม้จะดิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว แต่ยังดีที่ความเร็วไม่เพิ่มขึ้น
ลงสู่พื้นด้วยความเร็วระดับนี้ อันหลินมั่นใจว่าตัวเองจะเอาชีวิตรอดได้
แต่เมื่อถึงระยะที่ห่างจากพื้นดินราวๆ สามพันจั้ง
ไม่รู้เพราะเหตุใด ราวกับว่าแรงต้านอากาศจะลดลง
มีพลังประหลาดบางอย่าง เริ่มลดทอนการกีดขวางของลมช้าๆ
ความสมดุลของแรงถูกทำลาย ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นแล้ว…
บัดซบ นี่มันเรื่องอะไรกัน!
จู่ๆ ความเร็วในการดิ่งลงก็เพิ่มขึ้น อันหลินนึกพรั่นใจ
มีลมเกลี้ยงเกลาดุจของเหลวปกคลุมรอบตัวเขา ทำให้แรงต้านของอากาศลดลงทุกที
ต้านลมด้วยลม…
แววตาของอันหลินเปล่งประกายวาบ กระจ่างใจแล้ว
ฟิ้ว!
เมื่อระยะห่างจากผิวดินหนึ่งพันเมตร
ความเร็วของเขาก็เหนือกว่าอัตราเร็วของเสียงไปไกลแล้ว ทิ้งร่องรอยสีขาวไว้ด้านหลังเป็นทางยาว
อันหลินมองพื้นดินที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ด้วยความหวั่นวิตกเป็นล้นพ้น
“ทำไมระบบไม่แจ้งเตือนล่ะ จะตายอยู่แล้ว…”
เมื่อความเร็วถึงขีดจำกัด จะกลายเป็นระเบิดร่างมนุษย์แล้ว
เมื่อถึงตอนนั้น เกรงว่าการพุ่งชนอาจทำให้อวัยวะทั้งน้อยใหญ่ของร่างกายแหลกสลายได้ ดีไม่ดีแม้แต่ชีวิตก็ไม่เหลือ
ระยะห่างพันเมตร เป็นเวลาแค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น
‘ติ้ง…’
เพิ่งได้ยินเสียงนี้ อันหลินก็รีบเรียกก้อนอิฐที่เตรียมพร้อมนานแล้ว มารองรับร่างกายของเขา
แต่เกรงว่าความเฉื่อยจะไม่หยุดง่ายดายปานนั้น
ตูม!
การพุ่งชนทำให้แผ่นดินสั่นสะเทือน เมื่อเศษหินเม็ดทรายปลิวกระจาย ก็มีหลุมขนาดใหญ่ปรากฏให้เห็นบนผิวดิน
แต่โชคดีที่เขารอดมาได้!
ปราณวายุเริ่มหลั่งไหลเข้าสู่ตัวเขา
บัดนี้อันหลินรู้ซึ้งถึงความวิเศษของวรยุทธ์ชนิดนี้แล้วอย่างสิ้นเชิง เข้าสู่ขั้นหนึ่งสำเร็จ
แท้จริงแล้วปราณวายุเป็นวรยุทธ์ที่แฝงแก่นแท้แห่งลมปราณ
ความเร็ว ท่าร่าง การเหาะเหินกลางอากาศระยะสั้น…
การใช้งานหลากหลายเป็นอย่างมาก
อันหลินกระหยิ่มยิ้มย่อง เปิดหน้าจอระบบอีกครั้ง
เมื่อฝึกฝนวรยุทธ์ปราณวายุสำเร็จแล้ว ต้องอัปเดตภารกิจอื่นๆ บนอินเตอร์เฟซของระบบ
ในแถบวรยุทธ์ประเภทธาตุไม้ ‘พฤกษธาตุอมตะขั้นหนึ่ง บรรลุเงื่อนไข กินยาอายุวัฒนะธาตุไม้ห้าเม็ดติดต่อกัน’
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาบทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม