ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 127

ทุกคนนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นอย่างหมดอาลัยตายอยากบนพื้นราวกับปลาเค็ม

“ชั่วชีวิตของข้า ยังไม่ทันได้เฉิดฉาย จะต้องมาหิวตายอยู่ที่นี่หรือ” ลั่วจื่อผิงสอดส่ายสายตามองทั่วบริเวณ พูดอย่างไม่เต็มใจ

“ข้าก็ยังไม่เจอต้นแบบของข้าเลย” เจ้าอัปลักษณ์พูดอย่างเสียดาย

“เฮ้อ ข้ายังอ่านหนังสือไม่พอเลย” จงหย่งเหยียนทำหน้าห่อเหี่ยว

“ข้ายังไม่เคยมีความรักเลย” เหมียวเถียนน้ำตาคลอ

“ข้าเพิ่งได้รับการสืบทอด ดีใจเสียเปล่า…โบราณสถานแห่งนี้หลอกลวงกันอย่างเลือดเย็น!” ซุนเซิ่งเหลียนโมโหจนหน้าอกกระเพื่อม ไฟโทสะคุกรุ่น

อันหลินนวดหัวคิ้ว “พวกเจ้าถอดใจกันไวปานนี้เชียวหรือ”

“ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะ” เหมียวเถียนมองอันหลิน

สมาชิกทุกคนก็พากันจับจ้องไปที่อันหลินเช่นกัน

ในหัวอันหลินก็มึนงง คิดหาทางออกไม่ได้เลยสักนิด

เขาตบหน้าผากแล้วนอนแผ่กับพื้น พรูลมหายใจออกมายาวเหยียด ไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว

…

“เฮ้อ ลูกบอลสีขาวเป็นวัตถุบ้าบออะไรกันแน่ ถึงสามารถโจมตีอย่างไม่จำกัด แถมอานุภาพยังรุนแรงถึงปานนี้อีก ใช้มันเป็นอาวุธคงจะไร้พ่ายเป็นแน่” ผ่านไปนาน ลั่วจื่อผิงถึงได้บ่นกระปอดประแปดออกมา

อาวุธ?

โจมตีอย่างไม่จำกัด?

นัยน์ตาของอันหลินลุกวาว ลุกพรวดขึ้นมา “ข้าขอทดสอบอะไรหน่อย!”

จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นมา ทำเอาสมาชิกทุกคนสะดุ้งโหยง

อันหลินหยิบก้อนอิฐสีดำออกจากแหวนมิติ

ใช่แล้ว ก้อนอัลลอยแรกกำเนิดก้อนนั้นนั่นแหละ!

“ทนทานที่สุดในโลก…ฝากหน่อยนะ” เขามองก้อนอิฐสีดำในมือด้วยความปวดใจ

ทุกคนทำหน้างุนงง หัวหน้าหยิบก้อนอิฐออกมาหมายความว่าอย่างไร

อันหลินกังวลเป็นอย่างยิ่ง หากว่าไร้ซึ่งก้อนอิฐ เขาก็จะสูญเสียท้องฟ้าสีคราม

แต่ทว่า…เพื่อความอยู่รอด ก็จำต้องลองดูสักตั้ง…

“เจ้าก้อนอิฐ…ไปเลย!”

อันหลินแข็งใจโยนก้อนอิฐไปทางสะพานไม้

ลูกบอลสีขาวตอบสนองทันใด ปล่อยสำแสงสีขาวออกมาทันที

ตูม!

พื้นที่แห่งนี้เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหวเป็นครั้งแรก ก้อนอิฐสีดำถูกลำแสงสีขาวโจมตีเข้าอย่างจัง ระเบิดคลื่นพลังอย่างรุนแรง

จากนั้น…

ก้อนอิฐสีดำไร้รอยขีดข่วน!

ทุกคนตะลึงงัน

แต่อันหลินกลับระเบิดเสียงหัวเราะ

ต่อมา ลูกบอลสีขาวก็ปล่อยลำแสงออกมาอย่างต่อเนื่อง

ตูมๆ ๆ…

ก้อนอิฐสีดำถูกโจมตีไม่หยุด แต่กลับต้านทานได้!

“ให้มรสุมโหมกระหน่ำมาแรงกว่านี้หน่อย!”

อันหลินมองเห็นความหวัง ตะโกนดังลั่นว่า “ใหญ่ขึ้น! ใหญ่ขึ้น!…”

ก้อนอิฐขยายใหญ่ขึ้น กลายเป็นก้อนอิฐสีดำขนาดสามจั้ง

ราวกับลูกบอลสีขาวถูกท้าทาย ปล่อยลำแสงสีขาวออกมาถี่ยิ่งกว่าเดิม

เสียงดังกึกก้องสะท้อนไปทั่วทั้งพื้นที่ ทว่าก้อนอัลลอยแรกกำเนิดทั้งดำและทนทาน ยังคงอยู่ในสภาพที่ไร้รอยขีดข่วนจากการโจมตีของลำแสงสีขาว

“สุด…สุดยอด ก้อนอิฐพี่อันได้แต่ใดมา ถึงต่อกรการโจมตีของลำแสงสีขาวได้ล่ะ!” ลั่วจื่อผิงอึ้ง

จงหย่งเหยียนทำท่าครุ่นคิด หยิบหินวิญญาณออกจากแหวนมิติแล้วโยนไปด้านหลังก้อนอิฐสีดำ

“ต่อไปพวกเราจะทำอย่างไรกันดี” เจ้าอัปลักษณ์มองอันหลินแล้วเอ่ยถาม

แม้ก้อนอิฐสีดำจะเมินเฉยกับการโจมตีของลูกบอลสีขาว แต่ทุกคนก็ยังข้ามสะพาน ไปถ่ายเทพลังปราณใส่ลูกบอลสีขาวไม่ได้

อันหลินนั่งลงบนพื้นอย่างนิ่งเฉย พูดยิ้มๆ ว่า “รอ”

รอ?

เจ้าอัปลักษณ์เกาหัวด้วยความฉงน สมาชิกที่เหลือก็มองอันหลินอย่างสงสัยเช่นกัน

อันหลินพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลูกบอลสีขาวคืออะไรข้าไม่รู้ แต่ข้าเชื่อว่ามันไม่มีทางมีพลังไม่สิ้นสุด ต่อให้เป็นคนที่แข็งแกร่งปานใด เมื่อใช้พลังมากก็ต้องมีพักหายใจกันบ้าง มิหนำซ้ำมันเป็นแค่อาวุธ”

จงหย่งเหยียนก็เข้าใจแล้ว “เจ้าหมายความว่ารอให้พลังของมันหมดงั้นหรือ”

“เช่นนี้แหละ” อันหลินพยักหน้า

เหล่าสมาชิกล้วนเข้าใจแล้ว พวกเขาเกิดความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

ถูกต้อง ไม่มีสิ่งใดที่โจมตีได้อย่างต่อเนื่องโดยไม่พักหายใจ

ไม่ใช่เครื่องจักรนิรันดร์เสียหน่อย คงต้องเก็บพลังงานไว้หน่อยสิ

“แต่ว่า…นานแค่ไหนกว่าพลังของมันจะหมดล่ะ” ซุนเซิ่งเหลียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเอ่ยถาม

ทุกคนได้ฟังก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

คำถามนี้สำคัญยิ่งนัก!

เกิดลูกบอลสีขาวสามารถปล่อยพลังได้หนึ่งหมื่นปีจะทำอย่างไร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน