ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 152

ปีศาจร้ายตาสีชาดบิดศีรษะช้าๆ เริ่มกลายเป็นความบิดเบี้ยวที่อำมหิต

จู่ๆ กระบี่สีดำของมันก็ปล่อยคลื่นพลังประหลาดออกมา ระเบิดหน้าอกของปีศาจร้ายที่ยืนขวางทางตัวนั้นจนเป็นรูใหญ่

ปีศาจร้ายแผดร้องโหยหวนอีกครั้ง ร่างกายล้มลงบนพื้นพร้อมกับจี่เยี่ยนหลิงที่เหม่อลอยอย่างหมดเรี่ยวแรง

“เจ้า…เจ้าเป็นใคร” จี่เยี่ยนหลิงจ้องปีศาจร้ายที่อยู่ชิดใกล้อึ้งๆ เสียงก็เริ่มสั่นเครือขึ้นมา

ปีศาจร้ายยื่นมือดำขลับไปยังลำคอขาวหยวกของจี่เยี่ยนหลิง แล้วยกสร้อยคอเส้นนั้นขึ้นเบาๆ เพชรสีฟ้าบนสร้อยช่างงดงามเสียนี่กระไร มันส่องแสงระยิบระยับเบาบาง

ปีศาจร้ายตัวนั้นกำเพชรเม็ดนั้นไว้ในมือ

กระบี่ของปีศาจร้ายสีชาดพุ่งมาแทงเข้าที่ศีรษะของปีศาจร้ายตัวนี้

ครืน!

ม่านแสงสีฟ้าสว่างไสวก่อตัวกลางอากาศโดยพลัน ปกคลุมจี่เยี่ยนหลิงและคนอื่นๆ

กระบี่ปักเข้าที่ม่านแสงสีฟ้า แต่การโจมตีอันทรงอานุภาพกลับไม่สะเทือนม่านแสงเลยแม้แต่นิด

“มันคือเกราะป้องกันของหินครามความฝัน…” จี่เยี่ยนหลิงมองปีศาจร้ายตัวนี้อย่างเคลิบเคลิ้ม กลั้นหยาดน้ำตาไม่ได้อีกต่อไป “หวังลู่ ใช่เจ้าไหม…”

หินครามความฝันเป็นอัญมณีประจำตระกูลของหวังลู่ มีแต่พลังของเขาเท่านั้นที่กระตุ้นเกราะกำบังของหินครามความฝันได้ ใช่ มีเพียงเขาเท่านั้นมีกระตุ้นมันได้…

ปีศาจร้ายจ้องมองหญิงสาวที่น้ำตาไหลพรากตรงหน้านี้พลางส่งเสียงฟ่อๆ

มันพูดไม่ได้แล้ว สิ่งที่เปล่งออกมาได้มีเพียงเสียงแหลมบาดหูเท่านั้น

จากนั้นมันก็ก้มหน้าลง

ภาพเหตุการณ์ผุดขึ้นในใจอย่างต่อเนื่อง

ชายชุดเทาคนหนึ่งกับหญิงชุดขาวโบกพลิ้วปรากฏตัวในชายแดนของหุบเหวหมื่นกาลี

ชายผู้นั้นโดดเด่นสะดุดตา รูปลักษณ์งามสง่า หญิงก็รูปโฉมงดงามปานเทพธิดานางฟ้า

ในสายตาคนนอก พวกเขาก็คือคู่รักที่ชะตาฟ้าลิขิต

“เสี่ยวเยี่ยน ภารกิจนี้อันตรายยิ่งนัก อย่าประมาทเด็ดขาด” ชายคนนั้นกล่าว

“โธ่หวังลู่ ขอแค่ข้าอยู่ข้างกายเจ้า มียอดฝีมือระดับแปลงจิตอย่างเจ้าคอยปกป้อง ข้าจะต้องกลัวอะไรอีก” จี่เยี่ยนหลิงคล้องแขนหวังลู่ ใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม

หวังลู่หน้าแดงเล็กน้อย “เช่นนั้นเจ้าต้องเกาะข้าให้แน่น อย่าจากไปไหน…”

…

ขณะที่กำลังตามหาบงกชเพลิงทมิฬ เหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

ปีศาจในหุบเหวจลาจล สัตว์ประหลาดที่มีกลิ่นอายพลังมหาศาลหลายตัวปรากฏตัว บีบคั้นให้ทั้งคู่จนตรอก

ในตอนนั้นเอง หวังลู่ก็ล้วงสร้อยหินครามความฝันออกมายื่นให้จี่เยี่ยนหลิง “เก็บมันไว้แล้วรีบหนีไป!”

“หินครามความฝันเป็นสิ่งที่เจ้าใช้ป้องกันตัว ข้าไม่เอาหรอก” จี่เยี่ยนหลิงผลักสร้อยคอคืน

สร้อยต้องอยู่กับหวังลู่ จึงจะรักษาชีวิตของเขาไว้ได้

แต่หวังลู่กลับสวมสร้อยให้จี่เยี่ยนหลิงเองกับมือ พูดเสียงอ่อนโยนว่า “เด็กโง่ หินครามความฝันอยู่กับเจ้า เมื่อแยกกัน ข้าถึงจะจับตำแหน่งของเจ้าได้”

“ถ้าหาก…ถ้าหากแสงของหินครามความฝันหายไป ก็ไม่ต้องรอข้าแล้วนะ”

สายลมกรรโชกระลอกหนึ่งผลักจี่เยี่ยนหลิงออกไปไกล

หวังลู่หันหลัง ระเบิดพลังอันยิ่งใหญ่ ล่อสัตว์ประหลาดระดับแปลงจิตหลายตัวที่ไล่กวาดมาไปอีกทาง

…

ภายในหุบเหวอันมืดมิดไร้ที่สิ้นสุด

หวังลู่ชุ่มโชกไปด้วยเลือด แต่ละย่างก้าวที่ก้าวเดินไป ทิ้งคราบเลือดไว้เป็นทางยาว

เขาเสียแขนข้างหนึ่งไปแล้ว แต่สุดท้ายก็หนีจากการตามล่าของสัตว์ประหลาดแปลงจิตเหล่านั้นได้สำเร็จ

ลำดับต่อไปก็คือการตามหาพลังของหินครามความฝัน ตามหาเสี่ยวเยี่ยน

สภาพในตอนนี้ของเขาไม่สู้ดี จำต้องรีบพาเสี่ยวเยี่ยนออกจากหุบเหวหมื่นกาลีที่เต็มไปด้วยภัยอันตรายซุกซ่อนให้ไวที่สุด

ขณะที่กำลังคิดจะขี่กระบี่ ลำแสงดำทะมึนเส้นหนึ่งก็พุ่งมาทะลวงหน้าอกของเขา

“อ๊าก…”

หวังลู่ทรุดตัวลงกับพื้น ความเจ็บปวดรวดร้าวเคล้ามลพิษทางจิตใจอันไม่สิ้นสุดกัดกินร่างกายของเขา

พลังประหลาดและลึกล้ำ ทำให้กายเนื้อของเขาค่อยๆ สลายไป อารมณ์ด้านลบคำรามในสมองของเขาอย่างไม่หยุดหย่อน ทำให้เขาคลุ้มคลั่ง ดำดิ่ง สุดท้ายก็ทำให้เขากลายสภาพเป็นปีศาจร้าย…

ไม่ได้ ข้าจะตายเช่นนี้ไม่ได้

เสี่ยวเยี่ยนยังรอข้าอยู่ ข้าจะตายไปแบบนี้ไม่ได้!

ศรัทธาอันแรงกล้าต่อสู้กับพลังที่กัดกินจิตใจอย่างไม่จบไม่สิ้น

แต่สุดท้ายเขาก็จมดิ่งในความมืดมิดอย่างสมบูรณ์

…

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน หวังลู่ก็ได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง

“ร่าง…ร่างกายของข้าเป็นอะไรไป”

เขามองร่างกายบิดเบี้ยวดำขลับอึ้งๆ พลางพูดอย่างหวาดผวา

ทว่า สิ่งที่หลุดออกจากปากเขากลับมีเพียงเสียงฟ่อๆ ดังบาดหู

วันนั้น เขาเสียสติอย่างสิ้นเชิง เมื่อเขาพบว่าตัวเองกลายเป็นปีศาจร้าย

สิ้นหวัง ดำดิ่ง โหดร้าย เข่นฆ่า…

เขาเดินเหินในหุบเหวหมื่นกาลี ค่อยๆ สูญเสียความเป็นตัวเอง ทำเรื่องที่ปีศาจร้ายควรทำ

“หวังลู่ๆ เจ้าอยู่ไหม”

เสียงแสนคุ้นเคยดังสะท้อนอยู่ในหุบเหวอันมืดมน

เขาได้ยินเสียงนั่น ได้ยินเสียงที่ทำให้เขาคะนึงหาสุดใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน