ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 19

ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม ตอนที่ 19 เจ้าโด่งดังมากและน่าจัดการมากเช่นกัน
ตอนที่ 19 เจ้าโด่งดังมากและน่าจัดการม…

ผ่านไปครู่ใหญ่ สุดท้ายอันหลินก็ยอมรับความจริงอันโหดร้ายนี้ไม่ได้อยู่ดี

ไม่ว่าทางไหนก็ต้องตาย สู้ดิ้นรนก่อนตายสักหน่อยดีกว่า…

ทิวทัศน์ในบริเวณป่าพันยอดเรียบง่ายยิ่งนัก ทุกหนแห่งล้วนมีแต่ดินเหลืองกับเศษหิน แม้แต่ยอดเขาที่ตั้งตระหง่านดุจกระบี่คมนับพันลูก ก็หัวโกร๋นเช่นกัน

“เฮ้อ กิจกรรมนี้นอกจากต่อสู้แล้ว ไม่มีเรื่องอื่นที่ทำได้เลยเหรอ” อันหลินประสานมือไว้หลังท้ายทอย เยื้องย่างไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย

คนห้าหมื่นชีวิตกระจัดกระจายอยู่ในป่าพันยอดที่กินเนื้อที่หนึ่งร้อยลี้ อยากเจอกับนักเรียนคนอื่น จำต้องเคลื่อนไหวไปข้างหน้าไม่หยุดแบบนี้เท่านั้น

เดินไปได้ไม่นาน อันหลินก็ได้ยินเสียงต่อสู้ดังมาจากข้างหน้า เสียงดังสนั่นของเวทมนตร์ดังไม่ขาดสาย และมีเสียงกรีดร้องแว่วมาเป็นครั้งคราวอีกด้วย

เมื่ออันหลินไปถึง สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาคือ นักเรียนคนหนึ่งล้มอยู่บนพื้น ยันต์คุ้มกันสีทองปรากฏขึ้นบนตัวเขา

เอ๊ะ นั่นคือยันต์คุ้มกันประเมินผลแพ้รบงั้นเหรอ

อันหลินหลบอยู่หลังก้อนหินก้อนหนึ่ง กำลังแอบมองไปทางที่กำลังต่อสู้กันอยู่

แม่เจ้า โหดร้ายเกินไปแล้ว!

สหายที่ล้มอยู่บนพื้นคนนั้น คงจะถูกฟันไปหลายทีเลยสินะ

บาดเจ็บขนาดนี้ จึงจะกระตุ้นยันต์คุ้มกันประเมินผลแพ้รบได้งั้นเหรอ

อันหลินยิ่งดูก็ยิ่งหวั่นใจ น่ากลัวเหลือเกิน กิจกรรมนี้น่ากลัวเกินไป…ตอนนี้เขาเกิดความคิดอยากวิ่งหนีแล้ว

ขณะนั้นเอง ก็มีอักขระประหลาดมากมายปรากฏขึ้นบนยันต์คุ้มกันสีทอง

ต่อมา สหายที่บาดเจ็บคนนั้นก็อันตรธานหายไปจากที่เดิม ท่าทางคงจะถูกส่งตัวออกจากป่าพันยอดแล้ว

ชายคนที่ได้ชัยชนะกระหยิ่มยิ้มย่อง กระบี่สีชาดปล่อยสะเก็ดไฟออกมากลางอากาศ จากนั้นก็มองไปอีกทางหนึ่ง

ชั่ววินาทีนั้น หัวใจของอันหลินเย็นเยียบไปเกือบครึ่งดวง สังหรณ์ใจไม่ดีผุดขึ้นในใจ

“สหายที่ซ่อนตัวอยู่หลังก้อนหิน ไม่ต้องซ่อนแล้ว ข้าเห็นเจ้าแล้ว”

ทิศทางที่ชายคนนั้นมอง เป็นตำแหน่งที่อันหลินซ่อนตัวพอดี

อันหลินได้ยินประโยคนี้ ไม่มีทางอื่นแล้ว ต้องทำใจกล้าปรากฏตัวต่อหน้าคนคนนั้น

ชายที่ถือกระบี่สีชาด มีรูปลักษณ์ไม่โดดเด่น เพียงแต่รูปร่างสูงใหญ่กำยำเป็นอย่างมาก ให้อารมณ์เปี่ยมด้วยพลัง

เมื่อเขาเห็นอันหลินปรากฏตัวแล้ว ก็พูดอย่างฉงนสนเท่ห์ว่า “เอ๊ะ เหมือนข้าจะเคยเห็นเจ้าที่ไหนมาก่อน”

เอ๊ะ เคยเห็นเรามาก่อนเหรอ

อันหลินจ้องชายหน้าแปลกตรงหน้า นึกไม่ออกเลยว่าเคยเจอเขาที่ไหนมาก่อน

“เจ้าคืออันหลินปีหนึ่งสินะ” ชายคนนั้นพูด

“ใช่แล้ว” แม้อันหลินจะแปลกใจ แต่ก็เอ่ยปากตอบไปอยู่ดี

เมื่อได้ยินคำตอบของอันหลิน ชายคนนั้นก็ระเบิดเสียงหัวเราะทันที “เจ้านี่เอง เหมือนในรูปวาดในอันดับคนดังของสำนักราวกับแกะ ไม่ผิดแน่”

อันหลินได้ฟังก็ชะงัก อันดับคนดังของสำนัก นี่เรากลายเป็นคนดังไปแล้วเหรอ

แม้จะไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แต่เมื่อได้ยินคำพูดของชายคนนั้น ในใจเขาก็ยังรู้สึกอิ่มเอมอยู่ดี

ทว่าประโยคต่อไปของชายคนนั้น กลับทำให้อันหลินมึนทันที

“ข้าอยากต่อยเจ้ามานานแล้ว ไม่คิดว่าวันนี้สวรรค์จะเมตตา ส่งเจ้ามายืนตรงหน้าข้ารวดเร็วปานนี้ ฮ่าๆๆ…” เห็นได้ชัดว่าตอนนี้อารมณ์ของชายคนนั้นดีไม่หยอก

“ข้าว่านะพี่ใหญ่ ข้าไม่เคยทำอะไรเจ้าเลย!” บัดนี้ในใจอันหลินฮึกเหิมอย่างยิ่ง

จู่ๆ ก็มีคนโผล่พรวดพราดมา มันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมถึงทำท่าเหมือนมีความแค้นฝังลึกกับตัวเอง… ที่สำคัญคือตัวเองไม่รู้จักเขาเลยสักนิด!

“หยุดพล่ามได้แล้ว! ข้าคือหลี่เจิ้งหยาง ปีสองห้องเจ็ด ศิษย์น้องอันหลิน ฝากเนื้อฝากตัวด้วย!”

พูดจบ ชายฉกรรจ์คนนั้นก็ใช้กระบี่สีชาดชี้อันหลิน ระเบิดพลังอันน่าตะลึงออกมา

เวลานี้เองอันหลินมองชายฉกรรจ์คนนั้นอย่างตกตะลึงพรึงเพริด

บัดซบ ทำไมเราถึงมาเจอกับรุ่นพี่ปีสองได้ล่ะเนี่ย

มิหนำซ้ำพลังน่ากลัวอย่างยิ่งแบบนี้…นี่มันจิตสังหารสินะ!

อันหลินไม่ทันได้สติ ก็มีชายอีกคนซึ่งอยู่ไม่ไกลโผล่ออกมา

“เอ๊ะ เจ้าคืออันหลินหรือ” ชายคนนั้นเดินเข้ามาช้าๆ จับจ้องอันหลิน