ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 231

หลังปรมาจารย์เฉินเยี่ยนเห็นศีรษะของเฉินเทียนหยาง สีหน้าก็ถมึงทึงจนน่ากลัว ในแววตาที่จ้องมองอันหลิน เสมือนว่ามีความโหดเหี้ยมปานยากจะชำแหละเขาทั้งเป็นเจือปน

“ดีมาก…อาจหาญมากำเริบเสิบสานที่นี่โดยไม่กลัวตาย ข้าจะทำให้เจ้าตายทั้งเป็น!”

เฉินเยี่ยนตวาดเสียงเกรี้ยว สายฟ้าสีขาวแผ่ออกรอบตัวกลายเป็นทะเลสายฟ้า

มันเป็นต้นแบบของเขตอาคม ปรมาจารย์เป็นผู้แข็งแกร่งระดับกึ่งแปลงจิตแล้ว

อันหลินมองเขตอาคมเบื้องหน้า ใบหน้าเรียบเฉย ส่ายหน้าเล็กน้อย “เมื่อเทียบกับบาเรียอัสนีมังกรของศิษย์พี่หวังแล้ว ยังห่างกันอยู่มาก…”

“ข้าจะดูว่าเจ้าจะอวดดีได้ถึงเมื่อใด!” เฉินเยี่ยนระเบิดโทสะ พุ่งใส่อันหลินราวกับเป็นลูกศรหลุดออกจากคัน พลังขอบเขตอันยิ่งใหญ่ถูกปล่อยออกมาจนหมดจนสิ้น กลายเป็นธารสายฟ้า ทำเอาผู้อาวุโสที่เหลือพากันถอยกรูด ไม่กล้าเข้าใกล้

“คู่ต่อสู้ของเจ้าไม่ใช่ข้า…เจ้าอัปลักษณ์!”

เมื่อสิ้นเสียงตะโกนของอันหลิน วานรตัวหนึ่งก็ทะยานลงมาจากฟ้า

ชั่วขณะที่แสงทองส่องสว่าง มันก็กลายร่างเป็นราชันวานรมือถือกระบองเงิน สวมชุดเกราะดำขลับ ตวัดกระบองมาทางเฉินเยี่ยนด้วยแรงมหาศาล

เมื่อเจอกับกระบองเงินที่โผล่มาอย่างไม่คาดฝัน เฉินเยี่ยนตอบโต้ด้วยหมัดอัสนี

ตูม!

การปะทะสะเทือนฟ้าทำให้ห้องโถงพังทลายลง

เฉินเยี่ยนกระอักเลือดร่างกระเด็นออกไปราวกับถูกกระแทกอย่างแรง

เจ้าอัปลักษณ์ย่างไปหาเฉินเยี่ยนทีละก้าว เปลวไฟสีดำที่มีอานุภาพทำลายล้างทุกสรรพสิ่งโอบล้อมกาย นัยน์ตาสีทองคู่นั้นแผ่พลังอันไม่สิ้นสุด มันต่างหากเทพเจ้าปีศาจที่แข็งแกร่งไร้เทียมทานตัวจริง

“นี่เป็นลิงน้อยที่อยู่บนไหล่ของผู้อาวุโสอันหลินหรือ…” หลิวซู่ซู่พึมพำ ใบหน้าขาวหยวกมีแต่ความตะลึง

ไม่ง่ายเลยกว่านางจะทำใจยอมรับได้ว่า หมาน้อยที่น่ารักข้างกายอันหลินเป็นอสูรยิ่งใหญ่ที่ตะปบผู้อาวุโสจนตัวลอยได้ ไม่คิดเลยว่าวานรข้างกายอันหลินจะน่ากลัวยิ่งกว่า ทำให้ยอดฝีมือที่แตะระดับเทวะอย่างปรมาจารย์แห่งอารามอัมพรบาดเจ็บสาหัสได้…

หลิวหู่ถือเป็นคนที่พอมีพลังยุทธ์อยู่บ้าง จึงสัมผัสได้ถึงความน่ากลัวของเขตอาคมของเฉินเยี่ยน ความแก่กล้าประหนึ่งเทพเจ้าทำให้เขารู้สึกสิ้นหวัง พอเขาเห็นเจ้าอัปลักษณ์ฟาดเฉินเยี่ยนจนบาดเจ็บสาหัสภายในกระบองเดียว ก็ตะลึงจนพูดไม่ออกแล้ว

การต่อสู้อันน่าเหลือเชื่อยังคงดำเนินต่อไป เจ้าอัปลักษณ์ถือกระบองเงินไล่ฟาดเฉินเยี่ยนอยู่ฝ่ายเดียว ขอบเขตการต่อสู้ของทั้งคู่กว้างขวางมาก ทำให้ตำหนักของอารามอัมพรอันใหญ่โตโอฬารถล่มไปเป็นวงกว้าง

อันหลินเบนสายตากลับมายังห้องโถง แสยะยิ้มใส่ผู้อาวุโสทั้งแปดภายในโถงใหญ่

“ท่าทางปรมาจารย์ของพวกเจ้าจะช่วยพวกเจ้าไม่ได้แล้ว ได้เวลาชดใช้กับการกระทำของพวกเจ้าแล้ว…”

คำพูดของอันหลินดุจสายลมเย็นเยือก ทำให้ผู้อาวุโสในห้องโถงสะดุ้งโหยง

พวกเขาตระหนักได้แล้วว่าบุรุษที่ถูกปิดล้อมเมื่อครู่ ‘ผดุงธรรมแทนสวรรค์’ ที่เขาเอ่ยออกมา ไม่ใช่คำพูดล้อเล่นที่ไร้สาระ แต่เป็นเจตจำนงที่จะทำให้เป็นจริง

ผู้อาวุโสทั้งแปดในตอนนี้ เลือกหลบหนีโดยที่ไม่ลังเลเลยสักนิด!

“เสี่ยวหง ถึงตาเจ้าออกโรงแล้ว!” อันหลินตบกระเป๋า

กระเป๋าสาดแสงสว่างไสว หญิงสาวชุดแดงที่งามล่มเมืองปรากฏกายกลางอากาศในบัดดล

นัยน์ตาหงส์หยาดเยิ้มเจือความไร้เดียงสากวาดมองรอบๆ เมื่อพนมมือ มิติก็กระเพื่อมทันที

“กระจกสมาน กระจกร้อยบุปผา!”

เมื่อเสียงไพเราะกังวานดังขึ้น กระจกนับร้อยพันก็เป็นดั่งดอกไม้เบ่งบาน แผ่คลุมไปทั่วทุกอณู ก่อตัวเป็นรูปทรงสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่พันธนาการผู้อาวุโสทั้งแปด

เหล่าผู้อาวุโสโจมตีเศษกระจกสุดความสามารถ พยายามฝ่าวงล้อม แต่กระจกเหล่านั้นกลับเหมือนกำแพงที่ทนทานที่สุด ภายใต้การปะทะของวิชาเซียนอันยิ่งใหญ่ ไม่มีทีท่าว่าจะปริแตกแม้แต่นิด

“ต่อไปฝากเจ้าด้วยละ”

อันหลินเดินไปยืนข้างหลิวหู่กับหลิวซู่ซู่แล้วพูดกับเสี่ยวหงช้าๆ

เสี่ยวหงพยักหน้าอย่างว่าง่าย สะบัดมือ ปล่อยกระจกทรงกลมออกมาล้อมพวกอันหลินไว้

จากนั้นมันก็กางแขน ตะโกนด้วยเสียงหวานหยดย้อย

“ตัวแทนดวงอาทิตย์จะลงทัณฑ์พวกเจ้าเอง!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน