ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 252

“น่ากลัวขนาดนี้เลยหรือ” อันหลินเบิกตากว้าง จ้องสวีเสี่ยวหลาน

สวีเสี่ยวหลานพยักหน้าเคร่งขรึม “หากเจ้าดูดซึมแบบนี้ ตายแน่นอน!”

อันหลินมองประคำปราณสีแดงในมือแล้วพูดอย่างฉงนใจว่า “แล้วควรจะดูดซึมอย่างไร”

สวีเสี่ยวหลานนวดขมับอย่างระอาใจ “แม้จะไม่รู้ว่าเจ้าจะกลืนพลังไฟในประคำไปทำไม แต่ข้าวางค่ายกลปรับพลังไฟให้อ่อนโยน ขณะเดียวกันก็ติดตั้งสัญญาณเตือนกายระเบิดไว้ด้วย หากมีเค้าลางว่ากายจะระเบิด เจ้าต้องหยุดการดูดซึมพลังไฟทันที”

อันหลินจ้องสวีเสี่ยวหลานอย่างซาบซึ้งใจ “ได้ เช่นนั้นฝากเจ้าด้วยนะ”

“จริงๆ เลย ทำอะไรก็สุกเอาเผากินแบบนี้ ครั้งหน้าขอให้ระเบิดตาย!” สวีเสี่ยวหลานมองอันหลินตาขวาง เห็นได้ชัดว่าไม่พอใจกับการกระทำไม่คิดหน้าคิดหลังของเขาอย่างยิ่ง

อันหลินเกาหัวอย่างเขินๆ ไม่กล้าพูดอะไร

ผ่านไปครู่หนึ่งก็วางค่ายกลสำเร็จเสร็จสิ้น

เขานั่งขัดสมาธิกลางค่ายกล เริ่มดูดซึมพลังแห่งไฟในประคำปราณอัคคีในมือ

พลังไฟที่บริสุทธิ์ยิ่งยวดเริ่มหลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขา ทำให้ร่างกายของเขาร้อนรุ่ม

ครึ่งชั่วยามต่อมา เนื้อตัวอันหลินก็เริ่มแดงฉานและร้อนระอุ หมอกสีขาวผุดออกมา

สวีเสี่ยวหลานที่อยู่นอกค่ายกลกำมือแน่น จ้องอันหลินที่อยู่กลางค่ายกลด้วยความวิตกอย่างยิ่ง

บนศีรษะของนางคือเสี่ยวหงที่กำลังโยกไหวตามแรงลม

เหตุการณ์อันแสนคุ้นเคย แต่กลับเป็นสภาพจิตใจที่ต่างกัน

ตอนนี้เสี่ยวหงสงบนิ่งขึ้นเยอะแล้ว มันมองคนเป็นนายที่กำลังจะระเบิดด้วยความสงสัย ต่อให้เจ้านายตายเพราะระเบิด มันก็สามารถฝืนอยู่ต่อไปด้วยการสังเคราะห์แสงได้ ไม่มีอะไรต้องกลัว

ครืน! ค่ายกลเริ่มสั่นไหว เสียงสัญญาณเริ่มดังขึ้น

“อันหลิน! จะระเบิดแล้ว รีบหยุดเร็ว!” สวีเสี่ยวหลานตะโกนเสียงดัง

อันหลินแดงฉานไปทั้งตัว ราวกับเลือดเดือดปุดๆ แต่ก็หยุดไม่ได้

ใช่แล้ว ตอนนี้เขาสูญเสียการควบคุมแล้ว สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือ ดูดซึมพลังไฟไม่หยุด

สวีเสี่ยวหลานกำลังจะพุ่งใส่ค่ายกล เพื่อขัดขวางการกระทำของอันหลิน จู่ๆ ศูนย์กลางค่ายกลก็เกิดการเปลี่ยนแปลง

ขนนกอัคคีสีแดงก่อตัวกลางอากาศ ส่องแสงของเพลิงระยิบระยับงดงาม

หากมองไกลๆ ก็เหมือนขนของพญาหงส์ที่โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้า

“งดงามนัก…” สวีเสี่ยวหลานจ้องขนเพลิงที่ลอยล่องกลางอากาศอึ้งๆ อดเอ่ยปากชมไม่ได้

พวกมันไม่หล่นกระทบพื้น แต่ล่องลอยรอบกายอันหลินอย่างมีชีวิตชีวา แผ่ความร้อนและส่องแสงปานภูตไฟที่รื่นเริง

ความเร็วในการดูดซึมพลังไฟรวดเร็วกว่าเดิม แต่สัญญาณเตือนของค่ายกลกลับไม่ดังอีก…

ผ่านไปอีกราวๆ ครึ่งชั่วยาม

ขนเพลิงกลางอากาศแทรกซึมไปในร่างกายของอันหลิน ประคำปราณอัคคีหม่นหมอง กลายเป็นหินไร้ค่า

‘ติ้ง ภารกิจสำเร็จ!’

พลังปีกแห่งอัคนีขั้นหนึ่งเริ่มพรั่งพรูเข้ามา ไม่นานวรยุทธ์ที่แฝงด้วยพลังของธาตุไฟ ยกระดับพลังต่อสู้ของเขาได้ก็หลอมรวมเป็นหนึ่งกับเขาอย่างสมบูรณ์!

อันหลินลุกขึ้น นัยน์ตาสุกใส “ข้าสัมผัสได้ถึงพลังอันเต็มเปี่ยม ข้ารู้สึกว่าเลือดทั่วตัวกำลังเดือดพล่าน ข้าจะสู้!”

สวีเสี่ยวหลานไม่คิดเลยว่าพลังแห่งไฟที่มหาศาลปานนี้ จะถูกอันหลินดูดซึมไปแล้วจริงๆ ต่อให้นางจะเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว แต่ก็ตกใจเช่นกัน

“ไป เราไปตำหนักดำกันเถอะ ข้าจะสู้!” นัยน์ตาของอันหลินลุกเป็นไฟ พูดอย่างฮึกเหิม

ต้าไป๋ “ทำไมพี่อันถึงได้เลือดร้อนเช่นนี้ ไม่เข้ากับนิสัยเลย!”

เจ้าอัปลักษณ์ “ไม่รู้เพราะเหตุใด เมื่อเห็นพี่อันเป็นเช่นนี้ ข้าฮึกเหิมขึ้นมาแล้ว!”

เสี่ยวหงหดเข้าไปในชุดของสวีเสี่ยวหลานอย่างใจเย็น “พี่เสี่ยวหลาน ข้าคิดว่านายท่านจะระเบิดอีกแล้ว ขอมาหลบอยู่ที่นี่กับท่านก่อน”

สวีเสี่ยวหลาน “…”

อันหลินไม่พูดพร่ำทำเพลง มุ่งหน้าสู่ตำหนักดำก่อนใคร

เขาเตะประตูตำหนักออก ย่างสามขุมเข้าไปอย่างดุดัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน