ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 262

เหล่านักพรตหอเจ็ดสังหารตะลึงงัน ล้อกันเล่นหรือ ค่ายกลที่แข็งแกร่งที่สุดแห่งหอเจ็ดดาวถูกคนดีดนิ้วทลายอย่างนี้เลยหรือ

หลังอันหลินใช้อัสนีทลายค่ายกลเจ็ดสังหารแล้ว ก็พุ่งใส่สวีถงและสวีหย่งหนาน ชัดเจนว่าสองคนนี้ต่างหากที่เป็นเหยื่อที่อ้วนท้วน

ทั้งสามบุกมาอย่างทรงพลัง นักพรตหอเจ็ดดาวถึงได้พากันเตรียมตัวพร้อมรบประหนึ่งเพิ่งตื่นจากภวังค์

“เหอะ แค่นักพรตหล่อเลี้ยงวิญญาณกระจอกๆ กล้าสู้กับข้าด้วยหรือ!”

สวีถงคิดว่าตนถูกดูแคลน จึงกระทืบเท้า เขตอาคมหมอกสีดำเริ่มแผ่กระจายไปรอบทิศ พลังยิ่งใหญ่ระดับแปลงจิตขั้นต้นถูกปล่อยออกมาจนหมดสิ้น

“ต๋าอี ต๋าเอ้อร์ แกะอ้วนสองตัวนี้ยกให้พวกเจ้าแล้วกัน!”

เพิ่งสิ้นเสียง ชั่ววินาทีที่แหวนมิติของนักพรตหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นต้นสว่างวาบ หุ่นสีเงินสองตัวปรากฏตัว กระโจนใส่สวีถงและสวีหย่งหนาน

“ไม่เจียมตัว!” ใบหน้าของสวีถงถมึงทึง เงื้อมือขึ้นฟาดหุ่นสีเงิน

ฝ่ามือขนาดใหญ่ที่ก่อตัวจากเปลวไฟฟาดกันดั้มผ่านอากาศ ภายในฝ่ามือเปลวไฟมีหมอกดำที่ลุกลามไปทั่วปานใยแมงมุม แฝงด้วยพลังทมิฬ เมื่อถูกแผดเผา ต่อให้เป็นเหล็กกล้า ก็จะผุกร่อนละลายอย่างสิ้นเชิงภายใต้อุณหภูมิสูงและพิษร้ายได้เช่นกัน

กันดั้มตัวหนึ่งยื่นมือออกไปคว้าอากาศ ดาบเลเซอร์สีน้ำเงินพุ่งขึ้นฟ้า ทิ้งลำแสงเจิดจ้าเป็นทาง ฟันฝ่ามือเปลวเพลิงแตกออกอย่างง่ายดาย ซ้ำยังไม่หยุดยั้ง มุ่งหน้าฟันศีรษะของสวีถงต่อ

“อะไรกัน!” สวีถงใจกระตุก คาดไม่ถึงว่าหุ่นสีเงินตัวนี้จะทลายการโจมตีของเขาได้

เขาถอยกรูด ไม่คิดว่าลำแสงสีน้ำเงินของกันดั้มจะยืดยาวตามมาไม่หยุด สร้างร่องลึกยาวสิบกว่าจั้งบนผืนพสุธา ปลายกระบี่ก็เฉือนร่างของเขาจนเกิดบาดแผลเป็นทาง

สวีถงกุมหน้าอก มองหุ่นสีเงินตรงหน้าด้วยความหวาดหวั่นชอบกล ราวกับตระหนักได้แล้วว่ารอยยิ้มของอันหลินหมายถึงอะไร

ครืน!

เสียงแตกระแหงสะเทือนฟ้าดังมาไม่ไกล

สวีถงเหลียวหลัง เห็นสวีหย่งหนานที่อยู่ไม่ไกล เกราะสายลมถูกหมัดของกันดั้มอีกตัวสะเทือนจนแหลก พลังที่น่ากลัวถึงขั้นพัดเปลือกของผิวดินปลิวกระจาย

สวีหย่งหนานที่อยู่ในระดับแปลงจิตขั้นต้นเช่นเดียวกัน กระอักเลือดและลอยออกไปปานว่าวเชือกขาด

นักพรตเก่งฉกาจยี่สิบชีวิตของหอเจ็ดสังหารก็ถูกเปลี่ยนบทบาทเช่นกัน ถูกหมาป่าหิวโซทั้งสามอย่างอันหลิน ต้าไป๋และเจ้าอัปลักษณ์เห็นเป็นลูกแกะ

อันหลินกางปีกวายุ สังหารก้าวละคนภายใต้ความเร็วที่แสนน่ากลัว

ก้าวที่หนึ่ง

อันหลินปล่อยหมัดสะเทือนขุนเขาสีทองออกไป สะเทือนศิษย์กายแห่งมรรคขั้นสิบคนหนึ่งของหอเจ็ดสังหารตายทันที

ก้าวที่สอง

อันหลินปั้นขนนกเพลิงสีแดงเป็นเกาทัณฑ์ ปักชายชราหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นกลางคนหนึ่งในพริบตา ร่างของชายชราคนนั้นละลายภายใต้อุณหภูมิที่สูงจนน่ากลัว

ก้าวที่สาม

อันหลินชักกระบี่พิชิตมารออกมา พุ่งออกไปหาชายชราหล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นต้นคนหนึ่งอย่างรวดเร็ว วาดลำแสงดำทะมึนดุจน้ำหมึก ฟันร่างของชายชราคนนั้นพร้อมกับอาวุธอย่างกระบี่เป็นสองท่อน

ก้าวที่สี่…

ทุกครั้งที่อันหลินก้าว จะสังหารหนึ่งคน ทำเอาศิษย์เก่งฉกาจของหอเจ็ดสังหารอกสั่นขวัญแขวน

เจ้าอัปลักษณ์ทุ่มเทยิ่งกว่าเขาเสียอีก ระเบิดพลังกึ่งแปลงจิตออกมาอย่างสิ้นเชิง การเคลื่อนไหวของกระบองเงินประหนึ่งภูเขาลูกใหญ่บดขยี้ นักพรตเหล่านี้แทบจะสู้ไม่ได้เลยสักนิด ตายทันทีที่ปะทะกัน

ต้าไป๋ก็เพียรพยายามมากเช่นกัน แต่ส่วนใหญ่จะเลือกนักพรตกายแห่งมรรค หรือไม่ก็หล่อเลี้ยงวิญญาณขั้นต้น เช่นนี้จะปิดฉากต่อสู้ได้ไวกว่า มีประสิทธิภาพกว่า

ทุกครั้งที่พวกเขาสังหารเสร็จจะทำเรื่องเดียวกันนั่นก็คือ เอาแหวนมิติของศัตรูไป

ใช่แล้ว ต่อให้เป็นการต่อสู้ที่โกลาหลและอันตรายปานนี้ เมื่อพวกเขาสังหารศัตรูเสร็จ สิ่งแรกที่ทำไม่ใช่การสู้กับศัตรูคนอื่นต่อ แต่เป็นการเก็บไอเทม…

สวีถงเห็นเจ้าอัปลักษณ์ยอมให้นักพรตทุบข้างหลัง แต่ไม่ยอมทิ้งแหวนมิติของนักพรตที่เพิ่งเอาชนะได้ แม้แต่อาวุธในมือก็จะเก็บเอาไปด้วย เกรงว่าจะถูกคนอื่นช่วงชิงเอาไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน