ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 28

อันหลินถ่ายทอดวิชาทำสมาธิยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ให้กับหลิ่วเชียนฮ่วนบนยอดเขาหินนิลดำ

หลังหลิ่วเชียนฮ่วนทำสำเร็จแล้ว ก็ส่งอันหลินกลับผืนดินอย่างพึงพอใจ

จากนั้นนางก็ใช้วิชาลี้แสงเหาะไป ค้นหาคนที่จะฝึกสกิลด้วย

อันหลินที่ได้รับอิสรภาพอีกครั้ง อารมณ์ดียิ่งนัก ก้าวเข้าสู่เส้นทางล่าเหยื่อที่พลังชีวิตใกล้หมดอีกครั้ง

ตอนนี้พลังบงกชพสุธาของเขาบรรลุขั้นหนึ่งแล้ว ความสามารถก้าวกระโดดไม่น้อยเลย

แต่แข็งแกร่งถึงปานไหน เขายังไม่มีความคิดที่แน่นอน จำต้องหาคนมาประมือสักหน่อยจึงจะรู้

นักเรียนที่สามารถเข้าเรียนสำนักนี้ได้ ล้วนเป็นอัจฉริยะของรุ่น

วรยุทธ์ที่พวกเขาฝึก ก็จำต้องเป็นวรยุทธ์ชั้นสูงแห่งแดนบำเพ็ญเซียน

ดังนั้นแม้อันหลินจะมีพลังบงกชพสุธา แต่ในการต่อสู้ของระดับเดียวกัน เขาก็ยังรู้สึกไร้ความมั่นใจอยู่ดี

อืม…หวังว่าครั้งนี้จะเจอคนที่มีระดับต่ำกว่าตัวเองก่อนสักคน เพื่อทำความคุ้นเคยกับความสามารถของตัวเอง

อันหลินคิดเช่นนี้ จากนั้นเขาก็เจอคนคนหนึ่งเข้า เขาคุ้นเคยกับคนคนนี้มาก

เขาชื่อเว่ยจี๋ เป็นเพื่อนร่วมห้องของอันหลิน พลังยุทธ์กายแห่งมรรคขั้นเก้า…

เมื่อเว่ยจี๋เจอกับอันหลิน สีหน้าก็ตะลึงเล็กน้อย นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอกับเขาที่นี่

เจ้าคนไร้ประโยชน์คนนี้รอดมาถึงวันที่สองได้ด้วยหรือ

เว่ยจี๋แปลกใจอย่างยิ่ง ประเมินอันหลินตั้งแต่หัวจรดเท้า

อันที่จริงเขารังเกียจอันหลินเป็นอย่างมาก แต่เพราะการอบรมสั่งสอนที่ดี ทำให้เขาสันทัดในด้านการเก็บซ่อนความรู้สึกของตัวเอง ไม่ยอมให้ความเกลียดชังปรากฏออกมาง่ายๆ

หึๆ แต่ในเมื่อเขามาปรากฏกายต่อหน้าข้าแล้ว เช่นนั้นข้าก็จะถือโอกาสกำจัดขยะชิ้นนี้ทิ้งเลยก็แล้วกัน…

เว่ยจี๋แสยะยิ้มในใจ แต่ใบหน้ากลับแสดงสีหน้าอ่อนโยน ทำท่าทางผายมือ เอ่ยปากบอกว่า “สหายอันหลิน ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย!”

อันหลินเห็นว่าลมปราณของเว่ยจี๋ปะทุออกมาแล้ว จึงรู้ว่าศึกนี้เขาเลี่ยงไม่ได้

เขาคับข้องใจมาก ทำไมตอนที่เขาอยากเจอศัตรูกายแห่งมรรคขั้นเจ็ดสักคน กลับมีคู่ต่อสู้กายแห่งมรรคขั้นเก้าโผล่มากันนะ!

แต่ในเมื่อหลบเลี่ยงไม่ได้ งั้นก็รบเถอะ!

“สหายเว่ยจี๋ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย!”

ตราดอกบัวสีทอง ปรากฏขึ้นบนหน้าผากของอันหลิน

บัดนี้ลมปราณของเขาก็แปรเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง หนักแน่นดุจขุนเขา ราวกับพลังใดก็ไม่อาจสะเทือนได้

รอบตัวเว่ยจี๋มีลมพัดหวีดหวิว ร่างกายของเขากลายเป็นเกราะแห่งสายลม กำปั้นฉายลำแสงสีขาววาบ มันเป็นลำแสงพลังงานที่ถือกำเนิดหลังความกดอากาศลดฮวบอย่างรุนแรง

ฟิ้ว!

เว่ยจี๋เคลื่อนไหวแล้ว เขารวดเร็วยิ่งยัก พุ่งเข้ามาประชิดอันหลินในพริบตา กำปั้นที่ปล่อยลำแสงสีขาว กระแทกใส่อันหลินอย่างไม่ปราณี

เขาใช้ท่าไม้ตายอันแสนภูมิใจตั้งแต่เริ่มต้น มันคือหมัดพิฆาตเวหา!

ลำแสงสีขาวบนกำปั้น จะระเบิดในชั่ววินาทีที่สัมผัสอันหลิน

อานุภาพของหมัดพิฆาตเวหานี้ สามารถทำให้ก้อนหินขนาดใหญ่แหลกละเอียดได้

เว่ยจี๋มั่นใจว่า หากอันหลินถูกกระบวนท่านี้โจมตีเข้าอย่างจังนอกเขตแดนล่ะก็ ต้องตายเป็นแน่แท้!

ตอนนี้มีแสงทองคุ้มกันจากยันต์ประเมินผลแพ้รบ ท่านี้จะทำให้อันหลินบาดเจ็บสาหัสหรือว่าพิการกันแน่นั้น ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะตัดสินใจได้

เว่ยจี๋แสยะยิ้ม หากว่าข้ารุนแรงกับเจ้า เจ้าอย่าโทษข้าล่ะ ต้องโทษที่ตัวเจ้าเองอ่อนแกเกินไป!

เมื่อเจอกับหมัดของเว่ยจี๋ อันหลินก็ปล่อยหมัดออกไปเช่นเดียวกัน

หมัดสะเทือนขุนเขา!

กำปั้นสีทองขนาดหนึ่งจั้งโผล่มาจากหมัดของเขา บงกชสีทองกลางหน้าผากหมุนคว้าง พลังแห่งปฐพีไหลหลั่งเข้ามาในหมัดสีทองโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็เกิดการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง…

เมื่อเห็นวิชาเซียนที่อันหลินใช้ สีหน้าของเว่ยจี๋ก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่หมัดของเขากลับไม่หยุดเคลื่อนไหว พุ่งไปหากำปั้นสีทอง

เขาคิดในใจว่า นั่นแค่วิชาเซียนชั้นสามก็เท่านั้น คอยดูหมัดของเขาให้ดี!

ตูม!

สองหมัดชนกัน ลำแสงสีขาวระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว พลังยิ่งใหญ่ปะทุ สะเทือนผืนดินในรัศมีสามจั้งจนแยกออก ยิ่งไปกว่านั้น ผิวดินบริเวณศูนย์กลางการระเบิดทรุดตัวลงไปแล้ว

ตอนแรกเว่ยจี๋คิดว่าหมัดของตนจะสะเทือนหมัดสีทองจนแตกละเอียด จากนั้นทำให้อันหลินได้รับบาดเจ็บสาหัส

แต่หลังพลังงานระเบิดแล้ว หมัดสีทองยังคงไม่แตกกระจาย มีแค่แสงสว่างหม่นมัวลงเล็กน้อยก็เท่านั้น

ต่อมา หมัดก็ทลายเกราะแห่งสายลมของเขา กระแทกใส่ร่างของเขาอย่างจัง…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน