ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 30

เมื่อเจอกับหมัดแสงทองระลอกสอง จางเฉินไม่มีโล่กำบังแล้ว ทำอย่างไรดี

กำปั้นสีทองที่มีอานุภาพน่ากลัวแฝงเร้นอยู่ ความเร็วยิ่งยวด มาถึงตรงหน้าเขาในเสี้ยววินาที

จางเฉินชักกระบี่ข้างเอวออกมา ใช้เพลงกระบี่เปลวอัคคี ลูกไฟอุณหภูมิสูงรายล้อมกระบี่ พุ่งไปหาหมัดสีทองพร้อมกับอานุภาพที่รุนแรงยิ่งนัก

ตูม!

กระบี่เปลวอัคคีกับหมัดสีทองชนกัน พลังงานน่ากลัวระเบิด

การม้วนตัวไปทั่วของเปลวไฟทำให้แผ่นดินห้าจั้งไหม้เกรียมในพริบตา ซ้ำร้ายพลังของหมัดสีทองยังทำให้ผืนพสุธาแตกร้าว ทำให้แผ่นดินทรุดลงไป

จางเฉินที่อยู่ตรงศูนย์กลางของระเบิด กำบังหมัดสะเทือนขุนเขาไว้ได้อย่างเฉียดฉิว

คลื่นพลังของระเบิดพุ่งชนร่างกายของเขา ทำให้เขาถอยหลังกรูด

บาดแผลของเขาถูกฉีกจนเหวอะหวะในตอนนั้นทันที เลือดเริ่มไหลไม่หยุด

จางเฉินไม่คิดเลยว่า เขาจะถูกอันหลินบีบคั้นจนถึงขั้นนี้

มองจากลมปราณของอีกฝ่ายแล้ว ทั้งที่เป็นแค่นักพรตกายแห่งมรรคขั้นแปดเท่านั้น แต่พลังเซียนที่รุนแรงจนน่ากลัวของเขามันเรื่องอะไรกันแน่!

ขณะที่จางเฉินกำลังตะลึงงัน หมัดสีทองอีกระลอกก็โผล่เข้ามาในการมองเห็นของเขา

“หมัดสะเทือนขุนเขา!”

อันหลินคำรามลั่น ปล่อยหมัดสีทองออกไปทันใด…

“ไอ้เซียนบ้า! เจ้าใช้พลังเซียนวิชานี้ไม่ต้องพักหรือไง!” จางเฉินผรุสวาท

เขารู้สึกเหมือนมีแพะนับหมื่นเหยียบย่ำผ่านร่างกายไป ทั้งหมดคำพูดและสิ้นหวัง!

อันหลินก็อยากจะหยุดพักเช่นกัน…

อันที่จริงเขาปล่อยหมัดสะเทือนขุนเขาสองครั้งติดต่อกัน ก็ใช้พละกำลังแทบจะหมดทั้งร่างกายแล้ว

แต่เขารู้ว่าในเวลาคับขันแบบนี้ เขาจะหยุดไม่ได้ ให้โอกาสอีกฝ่ายได้หายใจหายคอไม่ได้

ดังนั้น เขาจะใช้พลังเสี้ยวสุดท้ายในร่างกายจนหมด ปล่อยหมัดสะเทือนขุนเขาครั้งที่สาม!

หมัดสีทองที่สาม ทำให้จางเฉินเกิดความรู้สึกไร้ความหวัง

เขาพยายามใช้กระบี่ขัดขวางสุดชีวิต ทว่าแรงมหาศาลกลับทะลุผ่านกระบี่ระเบิดบนตัวเขา

ตูม!

จางเฉินรู้สึกถึงความเจ็บปวดปานจะขาดใจ ราวกับร่างกายของเขาถูกหมัดกระแทกจนแตกสลายแล้ว ไม่มีที่ใดที่ไม่ปวด ไม่มีจุดไหนไม่สั่นเทิ้ม

ตุบ

ร่างกายของเขาล้มลงไป การมองเห็นเริ่มเลือนราง แสงทองคุ้มกันปรากฏขึ้นรอบตัวเขา

จางเฉินรู้สึกว่าช่างลวงโลกเหลือเกิน เขาเป็นลูกศิษย์อัจฉริยะแห่งสำนักเขาเปลวอัคคี พรสวรรค์ล้ำเลิศ ครองสุดยอดวิชาของสำนักหลายชนิด แต่ไหนแต่ไรมามีแค่เขาที่จัดการผู้อื่นข้ามขั้น เคยแพ้คนอื่นข้ามขั้นที่ไหนกัน

แต่วันนี้ เขาแพ้ข้ามขั้นแล้วจริงๆ แถมยังแพ้ให้กับศิษย์น้องกายแห่งมรรคขั้นแปดคนหนึ่ง

ระดับพลังยุทธ์แตกต่างกันถึงสองขั้นเชียวนะ…

หลังอันหลินปล่อยหมัดสะเทือนขุนเขาที่สามออกไป ก็คุกเข่าลงกับพื้นอย่างหมดแรง

เมื่อเขาเห็นแสงทองคุ้มกันบนตัวจางเฉิน ก็โล่งใจได้สักที ใบหน้ามีรอยยิ้มกระหยิ่มอิ่มใจปรากฏขึ้น

“ต้าไป๋ ข้าแก้แค้นให้เจ้าแล้ว!” อันหลินวิ่งไปหาต้าไป๋แล้วพูดขึ้น

ต้าไป๋นอนอยู่บนก้อนหินที่แตกกระจาย ดวงตาดำขลับจ้องมองอันหลิน ร้องครวญครางเสียงเบา

อันหลินสังเกตเห็นว่าอาการของต้าไป๋ผิดปกติ ลมหายใจของมันเบาบางยิ่งกว่าเดิม ซ้ำยังมีเลือดทะลักออกจากปากของมัน

“ต้าไป๋ เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม!” อันหลินอุ้มต้าไป๋ขึ้นทันที เพื่อตรวจสอบอาการของมันให้ละเอียด

ไม่รู้เพราะอะไร อันหลินไม่สามารถตรวจสอบสภาพภายในร่างกายของต้าไป๋ได้ ราวกับมีอะไรบางอย่างปิดกั้น

ทำยังไงดี…

ลมหายใจของต้าไป๋รวยรินลงทุกที หากเป็นเช่นนี้ต่อไปมันต้องตายขึ้นมาจริงๆ แน่!

อันหลินกระวนกระวายใจยิ่งนัก เขาใช้พลังเซียนสายรักษาไม่เป็น ทำได้แค่ใช้เศษผ้าช่วยปิดผ้าให้ต้าไป๋ลวกๆ เท่านั้น

แต่หลักๆ แล้วต้าไป๋ช้ำใน ทำแบบนี้ไม่ได้ทำให้อาการบาดเจ็บของมันคลี่คลายลงมากนัก

“อาจารย์! สุนัขตัวนี้จะไม่ไหวแล้ว ช่วยมันหน่อยได้ไหม หรือไม่ก็ส่งมันกลับไปรักษา!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน