ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 36

อันหลินเป็นชายหนุ่มที่มีจิตใจงามอย่างยิ่ง เขารู้ความคิดของโจวชิงอวิ๋น เข้าใจความเจ็บปวดที่โจวชิงอวิ๋นแบกรับ

เขาจึงเดินมายืนข้างโจวชิงอวิ๋น กุมมือที่ถือกระบี่ของโจวชิงอวิ๋นไว้ด้วยสีหน้าอ่อนโยน ยกมือขึ้นเล็กน้อย

ด้วยเหตุนี้ มือของโจวชิงอวิ๋นจึงถูกมือของอันหลินยกขึ้นมา ยื่นกระบี่แทงไปที่หัวเข่าของอันหลินเบาๆ ทีหนึ่ง

“เจ้าดูสิ…ข้าช่วยทำฝันของเจ้าให้เป็นจริงแล้ว เจ้ายื่นกระบี่ออกมาสำเร็จแล้ว!”

อันหลินมองโจวชิงอวิ๋นด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความจริงใจ

น้ำตาของโจวชิงอวิ๋นไหนออกจากดวงตา พูดเสียงสั่นระริก “ศิษย์น้องอันหลิน ครั้งหน้าข้าจะไปขอบคุณถึงที่แน่! (แทงเจ้าให้ตายในกระบี่เดียวแน่)”

อันหลินส่ายหน้า โพล่งออกมาว่า “เรื่องเล็กน้อย ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง”

โจวชิงอวิ๋นเองก็ส่ายหน้าอย่างจริงจัง “พระคุณเพียงหนึ่งหยดน้ำ ขอทดแทนดั่งสายธาร! (เจ้าหนีไม่พ้นหรอก)”

อันหลินถอนหายใจอีกครั้ง ไม่พูดมากความอีก ใช้กำปั้นแห่งรักกับโจวชิงอวิ๋นทันที…

…

การประมือระหว่างอันหลินกับโจวชิงอวิ๋น ถูกฉายบนหน้าจอผลึกหิน

นักเรียนนับหมื่นชีวิต ถูกการกระทำของพวกเขาสะเทือนอารมณ์เข้าอย่างจัง

“ช่างเป็นการประลองแห่งพี่น้องที่น่าประทับใจยิ่งนัก!”

“นั่นสิ สายตาอบอุ่นของอันหลิน น้ำตาลูกผู้ชายของโจวชิงอวิ๋น สะเทือนอารมณ์ข้านัก!”

“นี่แหละมิตรภาพแห่งลูกผู้ชาย!”

“เหลวไหล นี่มันความรักชัดๆ!” มีผู้หญิงโต้แย้ง

ไม่พูดไม่ได้ว่า การประลองระหว่างอันหลินกับโจวชิงอวิ๋น นับตั้งแต่วันนี้ เริ่มแพร่กระจายไปทั่วสำนักความร่วมมือบำเพ็ญเซียน กลายเป็นเรื่องราวที่ยืนยง

…

หลังอันหลินเอาชนะโจวชิงอวิ๋นแล้ว ก็ขี่สุนัขเหาะเหิน มุ่งหน้าไปทางยอดเขาราชันเซียน

ตอนนี้ขอบเขตของเขตแดนหดเล็กลงเรื่อยๆ ได้ยินว่าสุดท้ายจะเหลือเนื้อที่เพียงรัศมีสามลี้ นี่มันบังคับให้คนต่อสู้กันชัดๆ!

ณ สถานที่อีกแห่งหนึ่งในป่าพันยอด มีคนสองคนกำลังยืนประจันหน้ากัน

ชายชุดสีฟ้าคนหนึ่ง มือถือหอกลายมังกร เนื้อตัวแผ่กลิ่นอายจอมราชันเย้ยปฐพี

เขามีพรสวรรค์เหนือชั้น ความสามารถเป็นหนึ่งไร้เทียมทานในรุ่นคนหนุ่มสาว

เขาเป็นเป้าหมายของนักเรียนทุกคนในสำนัก เขาก็คือหวังเสวียนจ้านอันดับหนึ่งแห่งสำนักในตอนนี้นั่นเอง!

ผู้ใดกันที่มีความสามารถยืนประจันหน้ากับเขาได้

ตรงข้ามหวังเสวียนจ้าน มีชายหนุ่มรูปโฉมงดงามคนหนึ่งยืนจังก้าอยู่

ดวงตาคู่นั้นของเขาบริสุทธิ์ยิ่งนัก ราวกับลบมลทินทั้งหมดในโลกหล้าจนสิ้นแล้ว

เขายืนอยู่ตรงนั้น เก็บงำพลังปราณ แทบจะไม่มีตัวตน เสมือนก้อนหินก้อนหนึ่ง เป็นดั่งฝุ่นผง คนที่เดินผ่านมองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นก็จะลืมเลือนเขาไป

ชายหนุ่มคนนั้น อันหลินเคยเจอก่อนหน้านี้…ชื่อของเขาคือเฉินเฉิน

เฉินเฉินผู้ที่ระดับพลังยุทธ์หยุดอยู่ที่กายแห่งมรรคขั้นแปดเสมอมาตั้งแต่เข้าเรียน

“เฉินเฉิน ครั้งนี้เจ้าหนีไม่รอดแน่!” หวังเสวียนจ้านจ้องเฉินเฉิน ในดวงตามีเปลวไฟร้อนรุ่ม

เฉินเฉินมองชายหนุ่มที่พร้อมจะแสดงความสามารถเต็มที่แล้วถอนหายใจเบาๆ “คนอื่นต่างก็ลืมข้าไปโดยไม่รู้ตัว เจ้ากลับจดจำข้าได้ลึกซึ้งขึ้นทุกวัน…ความปรารถนาของเจ้ารุนแรงเกินไป หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ข้าจะกลายเป็นปีศาจในใจเจ้าได้…”

หวังเสวียนจ้านปล่อยพลังในตัวออกมาแล้ว ความมุ่งร้ายพลุ่งพล่าน “เฉินเฉิน ตั้งแต่ข้าเข้าเรียนมา เจ้าเป็นคนเดียวที่มีบัตรเชิญของผู้เที่ยงแท้เช่นเดียวกับข้า ข้าอยากประลองยุทธ์กับเจ้านานแล้ว ข้ารู้ความสามารถของเจ้าต้องไม่ด้อยเป็นแน่ แต่เจ้ากลับหลบหลีกไม่สู้ครั้งแล้วครั้งเล่า นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของข้าแล้ว เจ้าเป็นคู่ต่อสู้เพียงหนึ่งเดียวที่ข้ายังไม่เคยเอาชนะได้ ยิ่งไม่อาจสู้กับเจ้าได้ ข้าก็ยิ่งอยากสู้กับเจ้า! ไม่อาจเอาชนะเจ้าได้ ตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งสำนักนี้ ข้ารู้สึกผิดที่จะรับมันไว้! เจ้ากลายเป็นปีศาจในใจข้าแล้ว ฉะนั้นข้าจำต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ ทำให้เจ้าแพ้เสีย มีแค่ทางนี้เท่านั้น จึงจะกำจัดปีศาจในใจข้าได้!”

ได้ยินหวังเสวียนจ้านพร่ำรำพันไม่หยุด ใบหน้าหล่อเหลาของเฉินเฉินมีความประหลาดใจปรากฏให้เห็น “หวังเสวียนจ้าน เจ้าราศีกันย์หรือ”

หวังเสวียนจ้านพูดอย่างฉงนว่า “อะไรนะ”

เฉินเฉินถอนหายใจ “เฮ้อ เจ้าไม่ตั้งใจเรียนวิชาแดนมนุษย์นี่นา”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน