ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 50

เมื่อบอกลาเจิ้งหงยี่ที่เป็นมิตรอย่างยิ่งแล้ว พวกอันหลินก็เข้าไปในห้องเพรสซิเด้นท์สวีท

ในห้องรับแขกของห้องสวีท เต็มไปด้วยสินค้าอิเล็กทรอนิกส์ใหม่ล่าสุดหลากหลายประเภท

อันหลินมองสินค้าเหล่านี้แวบหนึ่ง คิดว่าสิ่งที่ต้องทำเป็นอันดับแรกก็คือ สอนเซวียนหยวนเฉิงกับสวีเสี่ยวหลานใช้มือถือ

ในแดนมนุษย์ แค่มือถือเครื่องเดียว สามารถจัดการได้เกือบจะทุกปัญหา ไม่ว่าจะติดต่อสื่อสาร ช้อปปิ้งหรือค้นหาข้อมูล ต่างก็สามารถทำได้ด้วยมือถือ

พวกเขาทั้งคู่เป็นคนที่ค่อนข้างฉลาด เรียนรู้ได้ไวมาก

อันหลินสอนแค่ครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็สามารถบังคับมือถือขั้นพื้นฐานได้แล้ว แม้แต่การใช้แอปพลิเคชันที่จำเป็น ก็เริ่มคล่องแคล่วแล้ว

จากนั้น อันหลินก็ผละออกมา ให้พวกเขาเล่นกันเอง

การเดินทางไปเทือกเขาคุนหลุนเพื่อเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับการพันธนาการหอมาร ถูกกำหนดไว้ในสิบวันให้หลัง

พวกเขายังพอมีเวลา สามารถทำกิจกรรมได้อย่างอิสระ ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำในแดนมนุษย์

วันต่อมา อันหลินสวมชุดวอร์มไปเดินช้อปปิ้ง เริ่มต้นชีวิตรับหิ้วของเขา

ส่วนสวีเสี่ยวหลานกับเซวียนหยวนเฉิง พวกเขาก็มีกิจกรรมของตัวเอง แยกย้ายกันไปทำในเรื่องที่ตัวเองสนใจ

ภารกิจรับหิ้วของหินวิญญาณสามหมื่นก้อนไม่ใช่งานที่ง่ายดายเลย มันมีสินค้ารับหิ้วที่ค่อนข้างหาซื้อได้ยาก ค่อยว่ากันทีหลัง อันหลินตั้งใจว่าจะเริ่มจากของง่ายๆ ก่อน

เขาเดินอาดๆ เข้าไปในคลังเครื่องใช้ไฟฟ้า จากนั้นก็ซื้อเครื่องปรับอากาศสิบกว่าเครื่อง ทีวีจอแบนขนาดใหญ่ยี่สิบกว่าเครื่อง คอมพิวเตอร์สเปคสูงร่วมร้อยเครื่อง โทรศัพท์มือถือร้อยเครื่องและกล้องถ่ายรูปเอสแอลอาร์สองร้อยกว่าเครื่อง…

การกระทำของเขา ทำให้พนักงานขายงงเป็นไก่ตาแตก สุดท้ายยังทำให้ผู้จัดการของคลังเครื่องใช้ไฟฟ้าแตกตื่น สงสัยว่ามีคนมาสร้างปัญหา

…

แต่สุดท้าย อันหลินก็เดินออกจากคลังเครื่องใช้ไฟฟ้า ท่ามกลางใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มที่ประจบสอพลอของผู้จัดการ

ของที่เขาจะซื้อให้คนช่วยส่งไปที่สถานที่พิเศษแล้ว

หลังซื้อเครื่องใช้ไฟฟ้าเสร็จแล้ว ก็เป็นการซื้อเพชรพลอย

ความต้องการของเพชรค่อนข้างหลากหลาย มีทุกชนิดทุกประเภท

อันหลินถือใบรายการยาวเป็นหางว่าว แม้แต่เขาเองก็มองจนรำคาญใจ

ขณะที่เขากำลังเดินอยู่ จู่ๆ ก็มีเสียงไพเราะเสนาะหูแว่วมา

“อันหลิน”

เสียงนี้ค่อนข้างคุ้นหู เขาจึงอดเงยหน้าแล้วมองตามเสียงไปไม่ได้

จากนั้นเขาก็เห็นผู้หญิงผมยาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งกำลังมองตัวเอง ใบหน้ามีอาการตกใจ

“หลินอู่หัว!”

เมื่ออันหลินเห็นผู้หญิงหน้าตางดงามสดใสตรงหน้า ก็อดชะงักไม่ได้

หลินอู่หัวเป็นแฟนสาวที่อันหลินรู้จักสมัยเรียนมหาวิทยาลัย อันที่พวกเขาคบกันได้ไม่กี่วัน ก็เกิดเรื่องกับครอบครัวอันหลิน

หลังรู้ว่าเขาติดหนี้หลายล้านแล้ว หลินอู่หัวก็ทิ้งเขาไป

สำหรับเรื่องนี้ ที่จริงแล้วอันหลินไม่ได้มีอคติอะไรมากนัก

ระหว่างพวกเขาคบหากันไม่นาน ความรู้สึกเบาบางมากอยู่แล้ว ใครจะยอมใช้ชีวิตเป็นหนี้อย่างไม่มีที่สิ้นสุดกับคนที่ติดหนี้หลายล้านกันล่ะ

ด้วยเหตุนี้ อันหลินจึงปล่อยวางกับเรื่องในอดีตนานแล้ว ยิ้มให้หลินอู่หัวอย่างไม่สะทกสะท้าน “เฮ้ ไม่เจอกันนานเลยนะ!”

เขาสังเกตเห็นว่ามีผู้ชายแต่งตัวหรูยืนข้างหลินอู่หัว

ผู้ชายคนนั้นคงจะเป็นแฟนคนปัจจุบันของหลินอู่หัวสินะ เหมือนว่าสายตาที่มองตัวเอง ดูไม่ค่อยเป็นมิตร

หลินอู่หัวขานรับในลำคอเบาๆ เธอจ้องอันหลิน รู้สึกว่าลักษณะของอันหลินดูแตกต่างไปจากเดิมเล็กน้อย

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เอ่ยปากว่า “ที่จริงนายหายไปจากมหาลัยกะทันหัน ฉันเป็นห่วงนายมากเลย นายสบายดีหรือเปล่า”

อันหลินยิ้มให้กับคำทักทายของเธอ ขณะที่กำลังจะตอบ ผู้ชายข้างเธอก็พูดขึ้นอย่างหงุดหงิดว่า “อู่หัว เธอจะคุยกับคนที่ติดหนี้หลายล้านแบบนี้ทำไม คนอย่างเขาคงเป็นแบบนี้ไปทั้งชีวิต”

ผู้ชายคนนั้นสังเกตเห็นสีหน้าที่หลินอู่หัวมองอันหลิน รู้สึกไม่สบอารมณ์เอามาก

เขารู้ว่าอันหลินเป็นแฟนเก่าของหลินอู่หัว เพราะความสัมพันธ์นี้ ทำให้เขาเกิดความคิดอย่างอื่น

ชายคนอื่นยิ้มหยันใส่อันหลิน “ไม่รู้จริงๆ ว่าคนอย่างแก ทำไมถึงยังกล้ามายืนอยู่ตรงนี้ อู่หัวเกรงใจแก แกก็คิดว่าแกสำคัญจริงๆ งั้นเหรอ”

อันหลินได้ฟังก็ชะงัก คิดในใจว่าผู้ชายคนนี้เป็นบ้าเหรอ

โจมตีตั้งแต่เห็นหน้ากันครั้งแรก สมองของคนคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

สุดท้าย เขาก็มองหลินอู่หัวอย่างเห็นอกเห็นใจ พูดว่า “ยังไงเธอก็เป็นถึงนักศึกษาของมหาลัยชิงหัว ต่อให้ขาดแฟน ก็คงไม่ถึงกับต้องไปคบกับคนอย่างเขาหรอกมั้ง…”

“แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ตอนนี้ฉันเป็นประธานบริษัทที่มีมูลค่านับสิบล้านแล้ว! คนที่ไม่มีทางได้ดีไปชั่วชีวิตอย่างแก มีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน”

ชายคนนั้นมองอันหลินตาขวางพร้อมกับตวาดเสียงดัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน