ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม นิยาย บท 92

ระบบหรรษา กับข้าผู้บำเพ็ญเซียนปลอม ตอนที่ 92 เพราะข้าเป็นอาจารย์ของพวกเจ้า
ตอนที่ 92 เพราะข้าเป็นอาจารย์ของพวกเจ้า

ยันต์ของอันหลินและสวีเสี่ยวหลานก็เริ่มส่องแสงแล้วเช่นกัน แต่พวกเขาก็ทำได้แค่มองยันต์สื่อสารนิ่งๆ ทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด

ขณะที่ทั้งคู่กำลังมองหน้ากัน จู่ๆ ร่างของพวกเขาก็มีแสงสีขาวผุดออกมา

“นี่มัน…”

แววตาของอันหลินฉายความดีใจ เขานึกขึ้นได้ว่าตอนที่พวกเขาจะเข้ามายังแดนพิศวงก็เป็นเช่นนี้เหมือนกัน

หมายความว่า แสงสีขาวสามารถพาพวกเขาออกจากแดนพิศวงได้!

เป็นดังที่คาด ร่างของพวกเขาเริ่มเลือนรางลง สุดท้ายก็หายไปจากแดนพิศวง

อันหลินกับสวีเสี่ยวหลานรู้สึกว่ามิติรอบข้างเปลี่ยนไป กลับมาถึงริมบ่อน้ำโบราณอีกครั้ง

เมื่อกลับมาถึงที่นี่ สีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไป

เพราะบริเวณรอบๆ บ่อน้ำโบราณในเวลานี้ กลายเป็นสมรภูมิรบไปแล้ว!

พลังฟ้าดินเคลื่อนไหวอย่างบ้าคลั่ง เสียงปะทะกันของพลังเซียนดังไม่ขาดสาย

กองทัพเผ่าพันธุ์ผีดูดเลือดกำลังรบกับนักพรตมนุษย์ เสียงโห่ร้องดังระงมทั่วสนามรบ

ไกลออกไป มีแอ่งเลือดกระจายไปทั่วผิวดิน

ชายผมทองนัยน์ตาสีแดงยืนอยู่กลางแอ่งเลือด ใช้ฝ่ามือตบกระแสไฟสีขาวให้แตกกระเจิง จากนั้นก็เรียกมังกรร้อยจั้งออกมา พุ่งไปโจมตีนักพรตที่มีกระแสไฟล้อมกายกลางอากาศด้วยอานุภาพอันน่าตะลึง

“นั่นมันปรมาจารย์จางแห่งสำนักหลงหู่!” เมื่ออันหลินเห็นนักพรตชราบนนภา ก็อุทานลั่นโดยพลัน

เมื่อมองจากกลิ่นอายที่แผ่ออกมาแล้ว ชายผมทองบนพื้น คงจะเป็นผีดูดเลือดตนหนึ่ง!

บนนภา ชายรูปหล่อมีปีกสีดำ กำลังยืนเฝ้าปากหลุมดำสนิทอยู่

นักพรตซวีอวิ๋นแห่งสำนักอู่ตาง สือหลิงจื่อเจ้าสำนักคุนหลุนและนักพรตมู่โหยวแห่งสำนักซ่างชิง นักพรตระดับแปลงจิตทั้งสามพร้อมใจกับโจมตี แต่ก็ไม่อาจกำราบเขาได้

เบื้องล่าง นักพรตมนุษย์ร่วมร้อยชีวิตกลับสู้รบปรบมือกับกองทัพผีดูดเลือด

กองกำลังของเผ่าพันธุ์ผีดูดเลือดยิ่งใหญ่ พวกเขาเหนือกว่านักพรตมนุษย์ทั้งด้านจำนวนคนและพลังต่อสู้

แต่ทว่า คมกระบี่ของนักพรตมนุษย์ล้วนอาบเลือดที่มีพิษร้ายแรงชนิดหนึ่ง

หากกองกำลังผีดูดเลือดได้รับบาดเจ็บเพราะอาวุธเปื้อนเลือดพิษ จะตายทันที แม้แต่เจ้าแห่งผีดูดเลือดก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงจุดจบเช่นนี้ได้

เป็นเพราะการช่วยเหลือของเลือดพิษ ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้ นักพรตมนุษย์ต่างหากที่เป็นฝ่ายได้เปรียบ

“อันหลิน ไม่คิดเลยว่าเลือดของเจ้าจะได้ผลขนาดนี้!”

สวีเสี่ยวหลานมองกองกำลังผีดูดเลือดที่น้ำลายฟูมปาก นอนแอ้งแม้งบนพื้น ใบหน้ามีแต่ความตกใจ

นางได้ยินอันหลินพูดก่อนหน้านี้ว่า เลือดของเขาสังหารผีดูดเลือดได้

ตอนแรกนางไม่ปักใจเชื่อ แต่ตอนนี้ความจริงอันน่าตะลึงปรากฏอยู่ตรงหน้านางแล้ว จึงรู้สึกตกตะลึงไม่น้อยเลย

ริมบ่อน้ำโบราณ มีแสงสีขาวพุ่งผ่านไปอีกครั้ง

เซวียนหยวนเฉิงยืนอยู่ริมบ่อด้วยใบหน้างุนงง คิดในใจว่าทำไมยังไม่ถึงแดนเป็นหนึ่ง ก็ถูกส่งออกมาแล้ว

เซียนพสุธาเยว่อิ่งกับเซียนพสุธามิ่งหยวนก็ปรากฏตัวข้างบ่อน้ำเช่นกัน

พวกเขาล้วนบาดเจ็บสาหัส แลดูหมดสภาพ

“รีบหนีเร็วเข้า กลับไปส่งข่าวให้สรวงสวรรค์ที่อารามเมฆขาว บอกว่าอ้านเย่มาแล้วก็พอ!”

จู่ๆ กระแสจิตของเซียนพสุธาเยว่อิ่ง ก็ดังขึ้นในหัวของอันหลิน สวีเสี่ยวหลานและเซวียนหยวนเฉิง ราวกับสายฟ้าคำราม ทำให้พวกเขาสะดุ้งโหยง

เซวียนหยวนเฉิงตอบสนองฉับไว ไม่พูดพร่ำทำเพลง ขี่กระบี่เหาะไปทางอันหลินทันที

จู่ๆ ก็มีรอยแยกปรากฏขึ้นกลางอากาศ

จากนั้น หญิงที่มีปีกสีดำคนหนึ่งก็เดินออกมาจากรอยแยก ปรากฏตัวกลางเวหา

ในมือของนางมีกระบี่สีดำสนิท แลดูยากแท้หยั่งถึง

ด้านหลังมีเจ้าแห่งผีดูดเลือดผมทองนัยน์ตาสีแดงสองตน กำลังก้มศีรษะลง ยืนอยู่อย่างนอบน้อม

หญิงคนนี้มีสถานะสูงส่งอย่างยิ่ง

นางคือนายหญิงอ้านเย่ผู้มีพลังยุทธ์ระดับหวนสู่ความว่างเปล่า หนึ่งในสิบสองราชาของเผ่าพันธุ์ปีกทมิฬผู้เป็นพันธมิตรกับเผ่าพันธุ์ผีดูดเลือด

“จิตวิญญาณแห่งกระบี่ถูกเปลี่ยนแล้ว หลุดพ้นจากพันธนาการของค่ายกลไตรโลกแล้วโดยสิ้นเชิงจักรพรรดิปีศาจ ในฐานะที่เจ้าเป็นจิตวิญญาณแห่งกระบี่ใหม่ ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังแน่นอน ตอนนี้ข้าจะให้เจ้าได้ดื่มเลือดของนักพรตให้หนำใจ”

อ้านเย่เบนสายตาไปยังเซวียนหยวนเฉิงที่กำลังขี่กระบี่เหินเวหา กระตุกมุมปากเล็กน้อย