ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1190

บทที่ 1190 ความเปลี่ยวเหงาไม่รู้จบ

หานเหลียงเริ่มสั่นสะท้าน กายเนื้อของเขาค่อยๆ หดเล็กลง

ในเวลานี้เอง สิงหงเสวียนและลี่เหยาปรากฏตัวขึ้นขนาบร่างเขา พวกนางคิดจะพยุงหานเหลียงขึ้นมา ผลคือคือถูกพลังแกร่งกล้าสายหนึ่งดีดกระเด็นออกไป

สตรีทั้งสองมีสีหน้าตื่นตระหนก

“อย่าเข้ามา ข้าไม่เป็นไรขอรับ!”

หานเหลียงกอดสองแขนของตนไว้แน่น เสียงสั่นพร่า เซียนซีเสวียนและพวกเซวียนฉิงจวินก็พากันเดินออกมาจากอารามเต๋าแล้ว

เห็นเพียงว่าหานเหลียงเริ่มหดคู้อยู่บนพื้น ร่างกายหดเล็กลงเรื่อยๆ

เหล่าสตรีไม่สามารถช่วยเหลือหานเหลียงได้ ทำได้เพียงมองเขาเปลี่ยนแปลงจากบุรุษกลายเป็นเด็กหนุ่ม จากนั้นก็กลายเป็นเด็กเล็ก สุดท้ายก็กลายเป็นทารก ประเด็นสำคัญที่สุดคือเขายังคงหดเล็กลงอย่างต่อเนื่อง

พวกนางตื่นตระหนกแล้ว

สิงหงเสวียนหันหลังกลับทันที คิดจะเข้าไปในอารามเต๋าของหานเจวี๋ย ผลคือไม่สามารถเปิดประตูอารามเต๋าได้

คล้ายว่านางจะตระหนักอะไรขึ้นมาได้ พลันสงบอารมณ์ลง

คนที่เหลือเองก็เป็นเช่นนี้

พวกนางล้วนคิดว่าความเปลี่ยนแปลงของหานเหลียงอาจจะเกี่ยวข้องกับหานเจวี๋ย ปกติแล้วหานเจวี๋ยจะไม่ปิดกั้นอารามเต๋าเอาไว้โดยเฉพาะ หากไม่ปล่อยให้สิงหงเสวียนเข้าไป นั่นย่อมหมายความว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นแน่นอน

พวกนางล้วนมีความเชื่อมั่นในตัวหานเจวี๋ยอย่างยิ่ง

มีหานเจวี๋ยอยู่ ถึงฟ้าถล่มลงมาก็ไม่จำเป็นต้องกลัว!

ในไม่ช้าหานเหลียงก็กลายเป็นดวงแสงสีม่วงลูกหนึ่ง เริ่มลอยพุ่งขึ้นไป ลอยออกจากอาณาเขตเต๋ามายังห้วงอวกาศสีม่วง ลอยสูงขึ้นไปอย่างต่อเนื่อง

ภายในดวงแสงสีม่วง จิตรับรู้ของหานเหลียงยังคงอยู่ด้านใน เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เห็นเพียงว่าตัวเองกำลังลอยสูงขึ้นไปเรื่อยๆ

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

หานเหลียงหวาดผวาอยู่ในใจ ทว่าทำอะไรไม่ได้เลย

เจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาลและมหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญปรากฏตัวขึ้น พอเห็นพวกเขา หานเหลียงก็อุ่นใจขึ้นมา

แต่ว่าพอสองผู้สร้างมรรคาทั้งสองยกมือคว้า ลูกแสงสีม่วงกลับทะลุผ่านมือไป ซ้ำยังทำร้ายพวกเขาด้วย

“นี่มันพลังอะไรกัน”

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญถามขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาลไม่ได้ตอบ เนื่องจากเขาก็ไม่ทราบเช่นกัน

ลูกแสงสีม่วงพลันเลือนหายไป หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย แม้แต่กลิ่นอายก็ไม่เหลืออยู่เลยสักเสี้ยว

วินาทีนี้ สองผู้สร้างมรรคาเหม่อลอยไปครู่หนึ่ง

เจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาลพลันเอ่ยถาม “เหตุใดพวกเราถึงมาปรากฏตัวที่นี่”

มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญเอ่ยด้วยความแปลกใจ “ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน หรือว่าจะถูกชักจูงมาเพราะเหตุอาเพศนี้”

สองผู้สร้างมรรคาพากันจากไป

พวกเขาต่างสงสัยอยู่ในใจ คล้ายจะหลงลืมอะไรบางอย่างไป ด้วยตบะของพวกเขาจะมีอาการหลงลืมไปได้อย่างไร

ความรู้สึกนี้ทำให้พวกเขารู้สึกอึดอัดนัก พวกเขาทำได้เพียงโยนความผิดให้เคราะห์ลึกลับที่กำลังจะมาถึง

….

จิตรับรู้ของหานเหลียงฟื้นฟูกลับมา เขาพบว่าตนล่องลอยอยู่ในโลกมนุษย์ เขาไม่สามารถขยับเขยื้อนหรือเปล่งเสียงได้ ทำได้เพียงลืมตามองฉากเหตุการณ์เบื้องหน้าที่แปรเปลี่ยนไป มีทั้งโลกมนุษย์ โลกขนาดใหญ่ โลกมหามรรค

เขาถึงขั้นที่มองเห็นคนคุ้นเคยบางส่วนด้วย แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นเขาเลย

ราวกับเขาเป็นผู้เฝ้ามองทุกสิ่งอยู่รอบนอก อีกทั้งคล้ายตกอยู่ในความฝันที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

ความฝันนี้ยาวนานอย่างยิ่ง

หนึ่งปี

หมื่นปี

ร้อยล้านปี

พันล้านปี

หานเหลียงเคยสิ้นหวัง เคยโกรธเคือง เคยทุกข์ทรมาน สุดท้ายก็กลายเป็นด้านชาไปหมด

เขามองเห็นฉู่เสี่ยวชีพิสูจน์มรรคสำเร็จเป็นผู้สร้างมรรคา ผู้สร้างมรรคาทั้งหมดล้วนไปแสดงความยินดีกับฉู่เสี่ยวชี แต่ไม่มีใครเอ่ยถึงเขาเลยสักคน

แม้แต่บิดามารดาของเขาก็ไม่เคยกล่าวถึงเขาเช่นกัน

ในช่วงที่จิตรับรู้ล่องลอยไป เขาไม่เคยได้ยินสิ่งมีชีวิตใดเอ่ยถึงเขาเลย

ราวกับเขาไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน ความรู้สึกนี้ทำให้เขาแตกสลาย

เขาไม่เข้าใจเลยว่าตนกำลังเผชิญกับสิ่งใดอยู่

ต่อมาเขามองเห็นเงาร่างหนึ่งที่ใช้พลังเวทอันไร้สิ้นสุดทำลายโลกมหามรรคไปทีละแห่งๆ มหาเคราะห์มาเยือนยุคสมัยไร้สิ้นสุดแล้วจริงๆ

จิตใจของหานเหลียงยังคงด้านชาอยู่ เนื่องจากไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเขาทั้งสิ้น

‘เหตุใดข้าถึงต้องเผชิญสถานการณ์เช่นนี้…’

‘จะดำเนินไปอีกนานเพียงใดกัน…’

‘ปลายทางของข้าอยู่ที่ใดกันแน่…’