ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1191

บทที่ 1191 เจ้าศักดามหาชะตา

หานเจวี๋ยออกท่องอาณาเขตกฎเกณฑ์พื้นฐานต่อไป จิตรับรู้ที่มีรูปลักษณ์แล้วของหานเหลียงก็เป็นกฎเกณฑ์พื้นฐานพิเศษอย่างหนึ่งเช่นกัน เขาเพิ่งจะตระหนักบางสิ่งขึ้นมา ความเข้าในใจกฎเกณฑ์พื้นฐานพิเศษลึกชึ้งยิ่งขึ้น

สิ่งที่เรียกว่ากฎเกณฑ์พื้นฐานพิเศษก็คือกฎเกณฑ์ที่วิวัฒนาการขึ้นมาจากหมู่กฎเกณฑ์พื้นฐาน ตัวเขาเองมีองค์ประกอบของกฎเกณฑ์แห่งดินแดนเวิ้งว้างอยู่เช่นกัน

หากต้องการหนีให้พ้นจากดินแดนเวิ้งว้าง หานเจวี๋ยคิดวิธีการอย่างหนึ่งได้แล้ว

ดินแดนเวิ้งว้างอาจจะเป็นทุกสิ่งจริงๆ เดิมทีก็ไม่มีโลกภายนอกอยู่แล้ว แต่ดินแดนเวิ้งว้างสามารถขยายตัวได้ เขาเองก็สามารถสร้างโลกภายนอกขึ้นได้เช่นกัน ถ้าจะออกจากดินแดนเวิ้งว้างก็มีแต่ต้องควบคุมกฎเกณฑ์พื้นฐานให้ได้เท่านั้น!

หลังจากหานเจวี๋ยได้แนวทางแล้วก็ยิ่งมุ่งมั่นมากขึ้นกว่าเดิม

ส่วนเรื่องในโลกความเป็นจริง เขาไม่กังวลเลยสักนิด ในอาณาเขตเต๋าทั้งสามของเขาล้วนมีร่างแยกอยู่ ซ้ำยังมีร่างแยกที่อยู่ในห้วงเวลาต้นกำเนิดด้วย ยิ่งมีเจตจำนงนับไม่ถ้วนที่ซุกซ่อนอยู่ตามมุมต่างๆ ปัจจุบันนี้ไม่มีทางที่จะปรากฏสถานการณ์ที่มีตัวตนเช่นเดียวกับเจ้านวฟ้าบุพกาลที่สามารถฉวยโอกาสบุกเข้ามากวาดล้างเหล่าศิษย์ในสำนักซ่อนเร้นได้

เขาทุ่มสมาธิไปกับการตระหนักทำความเข้าใจ

หานเหลียงติดตามท่านปู่ไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาก็ไม่กล้ารบกวนเช่นกัน พอค่อยๆ ติดตามไปดูเหมือนเขาจะเริ่มมองเห็นเส้นแสงที่พุ่งผ่านรอบข้างไปมาอย่างรวดเร็วชัดเจนขึ้นแล้ว

ดูเหมือนว่าสามารถดูดซับได้!

….

ณ ตำหนักพ้นนิวรณ์ ผู้สร้างมรรคาทั้งหลายมองขึ้นไปด้านบนด้วยความโกรธเกรี้ยว มองเห็นว่ามีชายผมขาวคนหนึ่งลอยอยู่ในห้วงอวกาศ

มีรูปสลักเทพมารสามร่างลอยอยู่ด้านหลังชายผมขาวคนนี้ พอเพ่งมองอย่างละเอียดแล้วดูคล้ายคลึงกับสามเทพมารอนธการนัก แต่ก็ลับมีจุดที่ค่อนข้างแตกต่างกันอยู่

เขาก็คือชายผมขาวที่หานเจวี๋ยและเจ้านวฟ้าบุพกาลเคยนิมิตถึงมาก่อน

เทพผู้สร้างเร้นกายไปหลายหมื่นล้านปีแล้ว ยุคสมัยไร้สิ้นสุดเปลี่ยนแปลงไปเฟื่องฟูขึ้นอย่างยิ่ง ทุกยุคสมัยจะมีบุตรแห่งสวรรค์ปรากฏขึ้นมามากมาย ชายผมขาวผงาดขึ้นมาได้อย่างไร เหล่าผู้สร้างมรรคาก็ทำนายได้ไม่กระจ่างเช่นกัน ยามที่พวกเขาตระหนักได้ถึงภัยคุกคามจากคนผู้นี้ก็สายเกินไปแล้ว

ภายในระยะเวลาสั้นๆ เพียงแสนล้านปี ชายผมขาวผู้นี้ก็พิสูจน์ผู้สร้างมรรคาสำเร็จแล้ว ขนานนามตนว่าเจ้าศักดามหาชะตา

ก่อนที่เจ้าศักดามหาชะตาจะพิสูจน์ผู้สร้าง เขาเป็นคนที่มีนิสัยอ่อนโยนหาได้มีบุคลิกเช่นนี้ไม่ หลังพิสูจน์มรรคสำเร็จก็หมายตาสามเทพมารอนธการ ต้องการดูดซับพวกเขาเพื่อยกระดับคุณสมบัติ ผลลัพธ์คือกลายเป็นเช่นในตอนนี้ไป มองเผินๆ แล้วดูคล้ายมารร้าย ไม่มีบารมีไพศาลเยี่ยงผู้สร้างมรรคาเลย

“พวกเจ้าช่างโง่เง่าจริงๆ คิดไม่ถึงเลยกระมังว่าเหนือตำหนักพ้นนิวรณ์จะซ่อนโลกอีกใบเอาไว้ด้วย”

ก่อนหน้านี้เกิดสงครามอันดุเดือดยกหนึ่งขึ้น เหล่าผู้สร้างมรรคาร่วมมือกันแล้วก็ยังมิใช่คู่ต่อสู้ของเจ้าศักดามหาชะตาเลย

หลังจากผสานรวมสามเทพมารอนธการเข้าไป พลังของเจ้าศักดามหาชะตาแข็งแกร่งขึ้นมากเกินไปแล้วจริงๆ

เจ้านวฟ้าบุพกาลเอ่ยเสียงขรึม “ขอกล่อมให้เจ้ากลับตัวเสีย เจ้าดูดกลืนหานฮวงเข้าไป เทพผู้สร้างไม่มีทางละเว้นเจ้าแน่”

หานทั่ว หานหลิง ลี่เหยารวมถึงเหล่าผู้สร้างมรรคาจากสำนักซ่อนเร้นล้วนมองเจ้าศักดามหาชะตาด้วยแววตาที่เปี่ยมเจตนาสังหาร พวกเขาไม่ประสบกับความรู้สึกไร้กำลังเช่นนี้มานานมากเหลือเกิน

“เทพผู้สร้างหรือ นับตั้งแต่ข้าถือกำเนิดขึ้นมาก็ไม่เคยพบเห็นเขาเลย เขามีตัวตนอยู่จริงๆ น่ะหรือ”

เจ้าศักดามหาชะตาแค่นเสียง จากนั้นเขาโบกมือคราหนึ่ง ชั้นปราณสีม่วงปรากฏขึ้นเหนือตำหนักพ้นนิวรณ์ แบ่งแยกดินแดนเวิ้งว้างออกเป็นสองส่วน

จอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์สำแดงพลังเวท พลังเวทอันน่าหวาดหวั่นระเบิดตัวขึ้น ทว่าไม่สามารถสะเทือนชั้นปราณสีม่วงได้เลย

ผู้สร้างมรรคาที่เหลือก็พากันลงมือเช่นกัน ชั้นปราณสีม่วงเกิดระลอกแสงนับไม่ถ้วน ดูราวกับท้องทะเลใต้สายพิรุณ แต่ไม่ว่าพวกเขาจะโจมตีอย่างไรก็ไม่สามารถทำลายชั้นปราณสีม่วงให้พังทลายได้

เจ้าศักดามหาชะตาเงยหน้าขึ้น ยื่นมือออกไปกรีดแยกห้วงมิติจากนั้นก็มุดหายเข้าไป

รอยแยกมิติหดตัวสมานกัน!

เจ้าศักดามหาชะตาปรากฏตัวขึ้นในโลกแห่งหนึ่ง ท้องนภาสีฟ้าคราม ปฐพีเชื่อมเรียงรายลุ่มดอน ราวกับโลกสามัญ ขุนเขาธารางดงามดั่งภาพวาด แต่สิ่งที่ปรากฏต่อสายเขากลับทำให้เขาขมวดคิ้ว

‘เหตุใดสัมผัสถึงกลิ่นอายแห่งกฎเกณฑ์ไม่ได้เลย’

เจ้าศักดามหาชะตาแปลกใจ เดิมทีเขานึกว่าที่นี่จะมีโอกาสวาสนาที่ยิ่งใหญ่กว่าซุกซ่อนอยู่

เขาออกค้นหาโลกใบนี้อยู่นับแสนล้านปี ไม่ยอมล่าถอยหากไม่ประสบความสำเร็จ

เขาเริ่มออกค้นหาภายในโลกใบนี้