ระบบสุ่มดวงชะตา ข้าจะเป็นอมตะ นิยาย บท 1192

บทที่ 1192-2 ยอดปฐมยุค (2) จบบริบูรณ์

ฉู่เสี่ยวชีกลับตกใจ รีบหยิบกระบี่ลุกขึ้นยืน

หานเจวี๋ยเดินเข้ามาหา เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “เหตุใดไม่สนใจข้าเลย”

สิงหงเสวียนถาม “มีเรื่องใด”

หานเจวี๋ยเอ่ยอย่างจนใจว่า “เจ้าคิดว่าข้าเป็นร่างแยกอย่างนั้นหรือ แต่ร่างแยกของข้าสามารถออกจากอาณาเขตเต๋าได้ด้วยหรือ”

พอเขาเอ่ยมาเช่นนี้ สิงหงเสวียนพลันตัวสั่นขึ้นมา รีบหันกลับไปมองหานเจวี๋ย

นางพบว่าหานเจวี๋ยอุ้มทารกคนหนึ่งไว้ในอ้อมแขน ทารกน้อยไม่ได้ร้องไห้งอแง เพียงมองหานเจวี๋ยตาแป๋ว

นางเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง “ท่านพี่หรือ”

หานเจวี๋ยตอบด้วยรอยยิ้ม “อืม ร่างแยกของข้าไม่กล้าสวมรอยเป็นข้าหรอก”

สิงหงเสวียนตื่นเต้นปรีดาขึ้นมาทันที รีบเดินเข้าไปหาหานเจวี๋ย เอ่ยถามว่า “ไฉนท่านจึงปิดด่านยาวนานปานนี้ ไม่อนุญาตให้ข้าเข้าสู่อารามเต๋าของท่านด้วย ท่านรู้หรือไม่ว่าผ่านมานานเพียงใดแล้ว ผ่านมาถึงล้านล้านปีแล้วนะ”

“ยังมีอีก เด็กคนนี้เป็นใคร กลิ่นอายแตกต่างไปจากท่าน แตกต่างไปจากพวกฮวงเอ๋อร์ คงมิใช่เชื้อสายของท่านกระมัง”

หานเจวี๋ยเอ่ยยิ้มๆ “ข้าปิดด่านทะลวงระดับ ส่วนเด็กคนนี้ประวัติความเป็นมายิ่งใหญ่นัก”

สิงหงเสวียนถาม “ผู้ใดหรือ”

“นางคือร่างอวตารของดินแดนเวิ้งว้าง”

“หมายความว่าอย่างไร”

“ฮ่าๆ เจ้าจงรู้ไว้เพียงว่านางจะกลายเป็นเทพผู้สร้างในภายภาคหน้าก็พอ”

“เทพผู้สร้างอย่างนั้นหรือ”

สิงหงเสวียนมีสีหน้าตกใจ นางรีบจับมือหานเจวี๋ยแล้วเอ่ยถาม “เช่นนั้นท่านเล่า”

หานเจวี๋ยกล่าวว่า “ข้ามิใช่เทพผู้สร้างอีกต่อไปแล้ว”

สิงหงเสวียนรู้สึกกระวนกระวายยิ่งกว่าเดิม หานเจวี๋ยโน้มตัวเข้าไปข้างหูนางพลางกระซิบว่า “ข้าก้าวข้ามผู้สร้างไปแล้ว กลายเป็นตัวตนสูงสุด แม้แต่ดินแดนเวิ้งว้างก็ตกอยู่ในการควบคุมของข้าแล้ว วันหน้าโลกปฐมยุคจะขยายตัวต่อไป จนกระทั่งเข้าแทนที่ดินแดนเวิ้งว้าง แต่ดินแดนเวิ้งว้างจะไม่มีทางหายไป ข้าแปลงกายให้นาง ภายภาคหน้านางจะกลายเป็นเทพผู้สร้างแห่งยุคสมัยไร้สิ้นสุด ส่วนข้าจะเลือนรางไปจากความทรงจำของสรรพสิ่ง วันหน้าจะออกท่องเที่ยวไปกับเจ้าอย่างเต็มที่”

สิงหงเสวียนตื่นเต้นปรีดา นางข่มความตื่นเต้นไว้ถามออกไปว่า “เช่นนั้นต่อไปท่านจะฝึกบำเพ็ญต่อหรือไม่”

“ย่อมต้องฝึกบำเพ็ญ แต่ข้าไม่จำเป็นต้องทุ่มบำเพ็ญอย่างสุดตัวแล้ว”

หานเจวี๋ยเอ่ยยิ้มๆ น้ำเสียงราบเรียบ ทว่าเปี่ยมด้วยความมั่นใจ

เขาไร้พ่ายอย่างสิ้นเชิงแล้ว บรรลุถึงระดับยอดปฐมยุคที่เขากำหนดไว้ เขาผสานรวมกับกฎเกณฑ์พื้นฐานทั้งหมด สรรค์สร้างให้เจตจำนงดินแดนเวิ้งว้างกลายเป็นดวงจิต ถึงอย่างไรเขาก็ถือกำเนิดขึ้นจากดินแดนเวิ้งว้างจึงไม่คิดจะสังหารตัดตอนดินแดนเวิ้งว้างให้สิ้นซาก

หานเจวี๋ยไม่ไว้ใจว่าดินแดนเวิ้งว้างจะยอมอดทนต่อตนได้ แต่ตอนนี้เขาแข็งแกร่งกว่า เขายอมใจกว้างต่อดินแดนเวิ้งว้างได้ ก็เหมือนที่ยอมใจกว้างต่อเหล่าผู้สร้างมรรคา

หานเจวี๋ยเดินเข้าไปหาฉู่เสี่ยวชี ยื่นทารกน้อยให้เขา เอ่ยยิ้มๆ ว่า “ช่วยดูแลนางแทนปฐมบรรพชนอย่างข้าทีได้หรือไม่”

ปฐมบรรพชนหรือ

ฉู่เสี่ยวชีตะลึงงัน รู้สึกเหนียมอาย

ในหัวเขามีเพียงความเดียวเท่านั้น

คนผู้นี้ช่างหน้าตาดีเหลือเกิน!

หานเจวี๋ยจูงมือสิงหงเสวียน เลือนหายไปจากจุดเดิม

สิงหงเสวียนรู้สึกเพียงว่าเบื้องหน้าพร่าเลือน ทั้งสองคนมาโผล่เหนือตำหนักพ้นนิวรณ์

“มาที่นี่ด้วยเหตุใด”

สิงหงเสวียนถามด้วยความสงสัย ไม่นานนักนางก็ถูกทิศทางหนึ่งดึงดูดความสนใจ เห็นเพียงว่าดินแดนเวิ้งว้างที่อยู่ไกลออกไปเป็นสีแดงเข้ม มองไม่เห็นปลายทาง ฝั่งหนึ่งเป็นสีขาวโพลนอีกฝั่งเป็นสีแดงเข้ม มีตำหนักพ้นนิวรณ์เป็นจุดศูนย์กลาง เสมือนแบ่งแยกดินแดนเวิ้งว้างออกเป็นสองส่วน

หานเจวี๋ยถามยิ้มๆ “รับรู้ได้แล้วกระมัง”

สิงหงเสวียนถามด้วยความประหม่า “ที่นี่คืออนาคตหรือ”

“ถูกต้อง นี่คืออนาคตในอีกนานแสนนานข้างหน้า นานจนยอดมหามรรคอาจบรรลุขีดจำกัด โลกปฐมยุคยึดครองดินแดนเวิ้งว้างได้ครึ่งหนึ่ง ยุคนี้มีผู้สร้างมรรคาสี่สิบเก้ารายแล้ว”

หานเจวี๋ยเอ่ยเสียงเบา ราวกับพูดถึงเรื่องสำคัญอย่างยิ่งยวด

สิงหงเสวียนถามด้วยความแปลกใจ “ท่านพาข้ามาที่นี่ด้วยเหตุใด”

หานเจวี๋ยเอ่ยยิ้มๆ “แสดงอิทธิฤทธิ์ให้เจ้าประจักษ์”

แสดงอิทธิฤทธิ์เช่นนั้นหรือ

สิงหงเสวียนฉงนยิ่งกว่าเดิม

ในเวลานี้เอง รัศมีอำนาจน่าหวาดหวั่นสายแล้วสายเล่าครอบงำลงมา ผู้สร้างมรรคาทยอยปรากฏตัวขึ้น

เจ้านวฟ้าบุพกาล มหาเทวาพ้นนิวรณ์ มหาเทวาผลาญนภาไร้สิ้นสูญ จอมเทวาวินาศลับเลือนพิสุทธิ์ เจ้าอวิชชาฟ้าบุพกาล หานฮวง บรรพชนเต๋า ลี่เหยา หานหลิง ผานกู่ บรรพชนเทพปฐมกาล เทวีตราวินัย ตู๋กูอู๋ เทพมารชีวิต เต้าจื้อจุน หานเย่ ฉู่เสี่ยวชี จี้เซียนเสิน สวินเซิ่งจุน ฟางเหลียง อู๋เซียงเทียนเซี่ยตลอดจนพวกมหาจักรพรรดิเฉินนี่

สิงหงเสวียนมองพวกเขา จู่ๆ ก็เข้าใจความคิดหานเจวี๋ยขึ้นมา