รัชทายาทชะตาฟ้า นิยาย บท 12

คำพูดเดียวของฉินอวิ๋นฟานราวกับมีสายฟ้าฟาดผ่ากลางมวลชน!

หลัวเหิงมองฉินอวิ๋นฟานด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เห็นเขาไม่เหมือนล้อเล่นจึงเอ่ยปากถาม “ค่ายทานหลางมีทหารทั้งหมดสามพันคน เบี้ยหวัดครึ่งปีไม่ใช่น้อย ๆ นะ”

“ถึงท่านจะเป็นรัชทายาทก็คงไม่มีอำนาจก้าวก่ายกรมคลังให้จ่ายเบี้ยหวัดกระมัง? เพราะกรมคลังอยู่ในการดูแลขององค์ชายใหญ่กับองค์ชายรอง”

“ไป ตามข้าเข้าวัง รับเบี้ยหวัด!”

ฉินอวิ๋นฟานไม่พูดไร้สาระอีก ถ้าอยากดึงค่ายทานหลางเข้าพวกจะต้องแก้ไขปัญหาปากท้องของพวกเขาก่อน สำหรับเรื่องอื่น คงได้แต่รอให้จบเรื่องนี้แล้วค่อยว่ากัน

“เอ่อ...”

หลัวเหิงตะลึงงัน มองอู่จ้านแบบประหลาดใจเล็ก ๆ เพราะอู่จ้านไม่เพียงแต่เคยเป็นพี่น้องที่ดีที่สุดของเขา ยังเป็นคนที่เขาเชื่อที่สุดด้วย ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นอดีตหัวหน้าของเขา

“ไป ไปเอาเบี้ยหวัด!”

อู่จ้านตบบ่าของหลัวเหิง ทั้งสองตามไปเดี๋ยวนั้น!

ไม่น่าพวกเขาก็มาถึงกรมคลัง สถานที่ดูเรื่องเงินของต้าเฉียน

“เอ๋ นี่ไม่ใช่รัชทายาทฉินอวิ๋นฟานของต้าเฉียนเราหรือ? ลมอะไรหอบท่านมาได้เนี่ย?”

พอเห็นพวกฉินอวิ๋นฟานมา ชายอ้วนตุ๊ต๊ะอายุสามสิบกว่าและมีไฝอยู่เหนือปากก็รีบมาต้อนรับ ปากก็เกรงใจดีอยู่หรอก ทว่าใบหน้าล้วนเป็นความดูถูก เจอหน้ารัชทายาทรัชกาลปัจจุบันไม่คุกเข่าทำพิธีคารวะ

“ฮั่วหลินใช่ไหม เห็นว่าไม่ได้จ่ายเบี้ยหวัดค่ายทานหลางครึ่งปีแล้ว มีเรื่องเช่นนี้จริงหรือไม่?”

ระหว่างทางฉินอวิ๋นฟานทำความเข้าใจกับกรมคลังโดยสังเขปแล้ว ชายหนุ่มที่มีไฝอยู่เหนือปากมีชื่อเรียกว่าฮั่วหลินนั่นเอง รั้งตำแหน่งรองเจ้ากรมคลังฝ่ายซ้าย เป็นสายหลักของตระกูลฮั่วและเป็นคนสำคัญที่ตระกูลฮั่วจัดแจงให้อยู่ในกรมคลัง

“เรียนรัชทายาท กรมคลังต้องผ่านการวางแผนโดยรวมแล้วจึงจะจ่ายเบี้ยหวัดได้ เบี้ยหวัดของค่ายทานหลางจ่ายไปนานแล้ว สำหรับจะตกถึงมือทุกคนจริงหรือไม่ นั่นไม่อยู่ในการดูแลของกรมคลังเราขอรับ”

ฮั่วหลินปัดสวะให้พ้นตัวทันที โยนความผิดออกไป ให้ตายก็ไม่ยอมรับ

“ฮั่วหลิน เจ้ามันไร้ยางอายโดยแท้ ครึ่งปีมานี้ข้ามาเอาเบี้ยหวัดกับเจ้าไม่ต่ำกว่ายี่สิบหนแล้วกระมัง แม้แต่เศษเงินยังไม่ได้เลย เจ้ากลับบอกว่าจ่ายเบี้ยหวัดแล้ว? แถมยังปัดสวะมาให้ข้าอีก บอกเป็นนัยว่าข้ายักยอกเบี้ยหวัด? เจ้ายังมียางอายอยู่หรือไม่?”

หลัวเหิงบันดาลโทสะทันที เขาเป็นชาตินักรบตรงไปตรงมาเสมอ ไหนเลยจะรับกับความแค้นนี้ได้? ไม่ให้เบี้ยหวัดยังแล้วไป แต่ยังกล้าใส่ความอีก?

“หลัวเหิง เจ้าอย่าไม่รู้จักดีสิ นี่คือกรมคลังนะ ไม่ใช่ที่ที่เจ้าจะกำแหงได้ ข้าบอกว่าจ่ายแล้วก็คือจ่ายแล้ว รีบไสหัวไปซะ จะเอาใครมาก็ไม่มีประโยชน์!”

หลัวเหิงเบ่ง ฮั่วหลินเบ่งยิ่งกว่า ในฐานะที่เป็นคนตระกูลฮั่วและเป็นลูกหลานสายหลักที่ตระกูลฮั่วบ่มเพาะเป็นพิเศษจะยอมแพ้ไม่ได้อยู่แล้ว ทุกเรื่องที่เขาทำลงไปล้วนเป็นตัวแทนของตระกูลฮั่วทั้งหมด

รัชทายาทแล้วยังไง? รัชทายาทมาก็ยังต้องจ๋อยอยู่ดี จะหน้าไหนก็ไม่ให้ทั้งนั้น อย่าว่าแต่เขาที่เป็นรัชทายาทโง่ ๆ เลย

ฮั่วหลินโต้จนทุกคนพูดไม่ออก สีหน้าของพวกอู่จ้านปั้นยากกว่าเดิม เวลานี้สีหน้าของฉินอวิ๋นฟานดำทะมึนจนแทบจะหยดติ๋งเป็นน้ำได้แล้ว

“ดูท่าเบี้ยหวัดจะไม่ได้จ่ายจริง ๆ สินะ?”

น้ำเสียงของฉินอวิ๋นฟานเริ่มเปลี่ยนเป็นเย็นชา

“จ่ายแล้วจะยังไง? ไม่จ่ายแล้วจะยังไง เจ้าจะทำอะไรข้าได้?”

ฮั่วหลินถลึงตามองฉินอวิ๋นฟาน ในแววตามีแต่ความดูถูกและท้าทาย แต่น่าเสียดาย เขาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เพราะถ้ารู้...คงไม่โอหังเช่นนี้

ก็ขณะที่ทุกสายตารวมอยู่ที่ตัวฉินอวิ๋นฟาน ในตอนที่รอเขาตัดสินใจว่าจะใช้กลยุทธ์อะไร เห็นเพียงเขาชักกระบี่ออกมาฉับพลัน เสียงกระบี่ดังขึ้น ฮั่วหลินถูกฉินอวิ๋นฟานสังหารในกระบี่เดียว!

“อะไรนะ!!!”

“รัชทายาทฆ่าคนแล้ว?”

จู่ ๆ ฉินอวิ๋นฟานก็สังหารคน ทำเอาขุนนางในกรมคลังที่อยู่ในที่นั้นอึ้งไปเลย คุกเข่าด้วยใบหน้าประหวั่นพรั่นพรึง

“ยังมีใครไม่ยอมอีก? อยากท้าทายอำนาจของข้าหรือไม่?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน