รัชทายาทชะตาฟ้า นิยาย บท 11

“หานซิ่น? น่าสนุกมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วแฮะ!”

ฉินอวิ๋นฟานยกมุมปากเล็กน้อย แสดงสีหน้าเหนือคาด หานซิ่นในโลกคู่ขนานกับหานซิ่นในประวัติศาสตร์คล้ายกันจนน่าทึ่ง แต่ไม่รู้ว่าหานซิ่นคนนี้จะต่างกับเทพนักรบหานซิ่นในประวัติศาสตร์มากหรือไม่

แต่ในสมัยที่เกียรติสำคัญกว่าชีวิต คนที่รับความอัปยศใต้หว่างขาได้คงมีอยู่แค่คนเดียวแล้ว

“เสี่ยวฟาน เจ้าสนใจคนผู้นี้หรือ?”

อู่จ้านถามอย่างประหลาดใจเล็กน้อย

“ยังไง ท่านรู้จักคนที่ชื่อหานซิ่นหรือ?”

ฉินอวิ๋นฟานถาม

“หานซิ่นผู้นี้ยากจนข้นแค้น เจอกับอุปสรรคทั้งชีวิต แต่เขามีจุดเด่นที่สุดคือชอบตำราทหาร เขาอดข้าวสามวันเพื่อเอาเงินมาซื้อตำราทหารได้ แล้วยังถึงขั้นว่าคลั่งไคล้เอามาก ๆ ด้วย”

อู่จ้านกล่าวทันที “เพราะอย่างนี้คนผู้นี้จึงมีนิสัยอ่อนเปียก ทั้งยังรักการอ่านตำราทหาร ดังนั้นทุกคนจึงชอบรังแกเขา แต่เขามักยิ้มน้อย ๆ ตอบเสมอ วันนี้ที่ถูกคนขายเนื้อหาเรื่องก็คงเพราะผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ นั่นแหละ”

“ไม่เลว ข้าชอบเขา!”

ไม่ว่าจะเกี่ยวกับประวัติศาสตร์หรือไม่ ฉินอวิ๋นฟานประทับใจต่อหานซิ่นมาก

ด้วยความรู้สึก หานซิ่นในสมัยโบราณคือเทพนักรบแห่งยุคที่ฝังลึกอยู่ในใจคน แต่ที่น่าเศร้าคือตอนที่เขาได้มีลาภยศสรรเสริญ ของรักกลายเป็นของคนอื่น คนที่เขาเคยรักมากที่สุดกลายเป็นภรรยาของคนขายเนื้อแล้ว รับกับความหยามเหยียดมากมาย เป็นความระทมในชีวิตของเขา

ด้วยเหตุผล เขาทนมองเห็นผู้อ่อนแอถูกรังแกไม่ได้ จากจิตใต้สำนึก เขาต้องขัดขวางไม่ให้เกิดโศกนาฏกรรมนี้ เขาต้องการให้ชีวิตของหานซิ่นสมบูรณ์พูนสุข ไม่มีเรื่องที่ต้องเสียใจอะไร และถือว่าจบความรู้สึกในอดีตด้วย

ก็ขณะที่หานซิ่นเตรียมจะคลานลอดหว่างขา ฉินอวิ๋นฟานกลับยื่นเท้าขวางเอาไว้ เอ่ยเสียงเย็น “ลุกขึ้นมา!”

“เขาเป็นใครกันน่ะ? กล้าทำนักขายเนื้อในตลาดเสียเรื่องด้วย? หรือว่าเขาอยากตายแล้ว?”

“นั่นสิ ถนนสายนี้ คนที่กล้าทำคนขายเนื้อเสียเรื่องมีไม่มาก เขาขึ้นชื่อว่าเป็นจอมอันธพาลเลยนะ โหดเหี้ยมอำมหิต แถมยังมีทางการให้ท้ายเบื้องหลัง ตอนนี้น่ากลัวว่าจะเป็นเรื่องใหญ่แล้ว”

“เฮ้อ! กล้าที่จะผดุงความเป็นธรรมมีราคาที่ต้องจ่าย เจ้าหนุ่มนี่ถ้าไม่มีเบื้องหลังใหญ่โตพอ คงได้จบอนาถแน่...”

......

ครั้นฉินอวิ๋นฟานก้าวออกมา ที่แห่งนั้นเอ็ดอึงทันที สายตาทุกคู่ล้วนรวมอยู่ที่ตัวของฉินอวิ๋นฟาน... และรู้สึกสนใจต่อหนุ่มน้อยที่แส่หาเรื่องคนนี้มากด้วย

“เจ้าเป็นใครมาจากไหน กล้ามาทำข้าเสียเรื่องหรือ?”

คนขายเนื้อในตลาดบันดาลโทสะ ด่าจบก็เตรียมจะลงไม้ลงมือ กลับคิดไม่ถึงว่าฉินอวิ๋นฟานจะลงมือก่อน ตบหน้าคนขายเนื้อฉาดหนึ่งแบบหัวก็ไม่หัน ทรงพลัง ตบคนขายเนื้อปลิวออกไปในฉาดเดียว

เขาหงายหลังเก็งไปเลย ใบหน้าด้านหนึ่งปรากฏรอยห้านิ้วสีแดงเลือด สะดุดตาเป็นพิเศษ

ซ่า...

ทั่วทั้งบริเวณดังระงม!

“เจ้ามารดามันรนหาที่ตายแล้ว!”

คนขายเนื้อที่ถูกตบหน้าเดือดดาลกว่าปกติ หยิบปังตอบนพื้นจะพุ่งมาหาฉินอวิ๋นฟาน ทุกคนเห็นดังนั้นจึงรีบถอยกรูด กลัวว่าจะพลอยโดนไปด้วย!

ปัง!!!

คนขายเนื้อเพิ่งคลานขึ้นมาเดินไม่ถึงสองก้าวก็ถูกเท้าถีบกลับไปอีก รอจนเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดาบหนึ่งวางอยู่บนลำคอของเขาแล้ว

“แม่เจ้า!”

คนขายเนื้อสะดุ้งทันที ปัสสาวะแทบราด ทั้งคนได้สติเดี๋ยวนั้น พูดด้วยหน้าประหวั่นพรั่นพรึง “ไม่ทราบท่านจอมยุทธ์เป็นคนที่ใด? ข้าน้อยเคยล่วงเกินท่านหรือ?”

“หุบปาก!”

อู่จ้านตวาดเสียงหนึ่ง คนขายเนื้อตกใจอึ้งไปเลย!

“พี่ซิ่น!”

หญิงสาวเห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปกอดแขนของหานซิ่น จะดึงเขาขึ้นมา แต่จู่ ๆ ฉินอวิ๋นฟานกลับเอ่ยเสียงหนัก “เจ้าหลีกไป ให้เขาลุกขึ้นมาเอง”

ท่าทีเย็นชาของฉินอวิ๋นฟานทำให้หญิงสาวเกรงกลัว นางรีบปล่อยมือแล้วมองหานซิ่นที่คุกเข่าอยู่กับพื้นเงียบ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน